Ο τοκετός μου σε 3 ώρες (και 3 μέρες!)

Έχοντας περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τη μέρα που γέννησα το γιό μου, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια όμορφη ιστορία τοκετού.

Με τον άντρα μου συλλάβαμε σχεδόν αμέσως και παρ΄όλο που δεν περίμενα πως θα είμαι έγκυος, η κουμπάρα μου με παρότρυνε να κάνω ένα τεστ. Η γραμμή αχνή και από τη σύγχιση μου της τηλεφωνώ και της λέω πως δεν είμαι έγκυος, μια αχνή γραμμή βγάζει.

«Είσαι τρελή;;; Είσαι και παρα είσαι!!«

Σαστίσαμε αρχικά με τον άντα μου, δεν το περιμέναμε.. Όσο και να θέλεις ένα παιδί, τα πρωτα λεπτα είναι γεμάτα χαρα αλλα και αγωνίες…

Ακολούθησαν δύο β-χοριακές για να επιβεβαιώσει ο γυναικολόγος μου ότι όλα πάνε καλά.. Και πράγματι.. Το μπουμπούκι μας μεγάλωνε!

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη. Βιωσα αυτό που λένε πως η εγκυμοσύνη είναι η ωραιότερη φάση μιας γυναίκας. Μάθαμε πως είναι αγοράκι (είχα προαίσθημα -βασικά ήμουν σίγουρη!!) και γενικά όλα πήγαιναν υπέροχα, αν εξαιρέσει κανείς τις καούρες που με ταλαιπωρούσαν απο τον πέμπτο μήνα.

Στον ένατο μήνα ξεκινάω μαθήματα με την καταπληκτική μαία μου! Της οφείλω πολλά αφού ήμουν πλήρως ενημερωμένη για τη γέννα, το θηλασμό και γενικά όλη τη φροντδα του βρέφους.

Πιθανή ημερομηνία τοκετού ήταν 2 Οκτωβρίου.

Στις 28 Σεπτεμβρίου επισκέπτομαι το γυναικολόγο. Με εξετάζει και μου ανακοινώνει πως δυστυχώς ο τράχηλος είναι πολυυυυυ ψηλά και σκληρός και έχω ακόμα δρόμο. Να σημειώσω πως συσπάσεις ένιωθα από τον πεμπτο μήνα, κάτι που δεν ανησύχησε το γυναικολόγο μου λόγω σκληρού τραχήλου.

Ακολούθησαν τρεις μέρες ώσπου κάνω nst αφού ένιωθα συσπάσεις έντονες και η μαία μου επιβεβαίωσε πάλι πως αργώ λόγω σκληρού τραχήλου..

Την Παρασκευη 2 Οκτωβρίου αρχίζω να έχω πόνους. Βλέπω και άιμα. Αρχίζω να μετράω συσπάσεις. Κάθε 30 λεπτά, είκοσι, δέκα.. και μετά με άφηναν. Επικοινωνώ με τη μαία μου που μου εξηγεί πως περνάω ψευδή τοκετό. Δηλαδή έχω όλα τα συμπτώματα μιας γέννας στην προσπαθεια να μαλακώσει ο τράχηλος. Όμως έχω λίγες μέρες μπροστά μου.. κάνω πάλι nst εκείνη τη μέρα.. Μου λένε τα ίδια, απλά μου συστήνουν buscopan αν δω ότι πονάω πολυ….

Σάββατο βράδυ είμαστε μαζεμένοι με τους γονείς μου, ο άντρας μου παρακολουθεί αγώνα ποδοσφαίρου και παραγγέλνουμε σουβλάκια. Ένιωθα ότι δεν πεινούσα καθόλου (η μαία μου ειχε πει πως συνήθως πριν τον τοκετό το σώμα δεν πεινάει επίτηδες γιατί ξεκινάει η γέννα..). Ξαφνικα με πιάνει ένας πόνος, πραγματικά όμως τα είδα όλα! Παίρνω ένα, δύο χάπια, δάκρυσα μια φορά από τον πόνο. Λέω στον άντρα μου να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου να με βάλει για καισαρική αφού δεν άντεχα άλλο.. Πηγαίνουμε σπίτι όπου είχα συσπάσεις κάθε 15 λεπτά. Ενδιάμεσα κοιμόμουν (ευλογημένη ωκυτοκινη!!). Στις τρεις τα ξημερώματα ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Στο δρόμο επειδή ήμουν καθιστή, δεν ένιωσα μια σύσπαση και λέω στον άντρα μου πως πάλι είναι ψευδής τοκετος..

«Να δεις δεν γεννάω ούτε σήμερα…«

Γυρνάμε σπίτι και αρχίζουν πόνοι κάθε… πέντε λεπτά! Εγω στον κόσμο μου, κοιμόμουν ενδιάμεσα.. όταν πονούσα, περπατούσα, έκανα ανάσες και ξαναξάπλωνα.. Στις πεντεμιση επιμενει ο άντρας μου να πάμε στο μαιευτήριο..

Δεν ήθελα καν να με αφήσει στην είσοδο επιτόκων, του είπα να παρκάρει κανονικά και να περπατήσουμε.

Στη ρεσεψιον μου λέει η υπάλληλος «Κυρία μου, γεννάτε;«

«Όχι, απλά περνάω ψευδή τοκετοκαι είπα να έρθω να μου δώσετε ένα δωμάτιο μέχρι να ξημερώσει και να έρθει ο γιατρός μου να τον παρακαλέσω για καισαρικη«

«Κυρία μου γεννάτε και δεν το ξέρετε!» επεμενε η υπάλληλος,…

Με εξεταζουν οι μαίες… μένουν με νοιχτό το στόμα! «Γρήγορα το γιατρό της!!» φωνάζουν.

Μου παίρνουν ιστορικό, με ξυρίζουν.. ο τραυματιοφορέας απορούσε γιατί δεν φωνάζω. Νόμιζε πως είχα κάνει άλλα τρια-τέσσερα παιδιά.

«Οχι«, του λέω, «πρωτότοκη είμαι«

«Μα έχετε 7 διαστολη!» μου λέει.

Τότε κατάλαβα… γεννούσα! Έρχεται ο γυναικολόγος μου και η μαία μου. Μου ζητούσαν συγνώμη για την ταλαιπωρία που τράβηξα! Πέρασα ουσιαστικά τους περισσότερους πόνους 3 μέρες στο σπίτι, ό,τι καλύτερο δηλαδή αν ήθελα να γεννησω φυσιολογικά (υπέρμαχος του φυσιολογικού ο γυναικολόγος μου!) Αν πήγαινα με τους πρώτους πόνους, θα μου έβαζαν τεχνητούς, δεν θα μαλάκωνε ο τράχηλος και τελικα.. θα κάναμε καισαρικη!

Μου λεγανε πως τα καταφέρνω θαυμάσια, το ίδιο και ο άντρας μου που ήταν παρών σε όλη τη διαδικασία! Όμως απορούσαν γιατί δεν είχα υγρα.

«Σου έσπασαν τα νερά και δεν το καταλαβες..!«

«Όχι, απλά πηγαινα συνέχεια και ουρούσα όλο το βράδυ..«

Τα νερά είχαν σπάσει σταδιακά, με αποτέλεσμα το μωράκι μου να μην έχει πολύ υγρό. Μου έκαναν επισκληρίδιο –πολύ μικρή δόση- και το μωρό είχε αρχίσει να χάνει παλμούς. Εγώ έσπωχνα, αλλά ο μικρούλης μου δεν κατέβαινε λόγω αναντιστοιχίας- στενής λεκάνης. Ο γυναικολόγος μου έβαλε εμβυουλκό για να με βοηθήσει. Με δύο σπρωξίματα ακούσαμε το κλάμα του!

Στις 09:10 ήρθε στη ζωή 55 εκατοστά και 3300 ο πρίγκιπάς μου!!! Και φυσικά μου τον έφεραν αμεσως στο στήθος μου και μετά από μια ώρα πάλι για να θηλάσει!!

Τη συνέχεια την ξερετε και μπορείτε να τη φανταστείτε όλες οι μανούλες… Τα συναισθήματα και η υπερένταση είναι στο ζενίθ, όπως και η ατελείωτη φροντίδα που θέλεις να παρέχεις στο μικρακι σου…

Είμαι πολύ περηηφανη για τον τρόπο που γέννησα! Τρεις μέρες στο σπίτι, τρεις ωρες στο νοσοκομειο!!!

μαμά Δήμητρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com