Η δική μου αλήθεια

Δεν έχει σημασία ούτε ποια είμαι, ούτε που είμαι… δεν έχει σημασία γιατί η αλήθεια για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική. Η αλήθεια είναι αυτή που βιώνει μέσα του, αυτή που έχει πλαστεί από τα βιώματά του, αυτή που ορίζει το είναι του.

Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το κείμενο. Είναι λίγο λύτρωση, λίγο αίσθημα ευθύνης σαν μία ενήλικη προς ένα παιδί που ΜΠΟΡΕΙ να βιώσει τα ίδια. Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω, τελειώνοντας αυτό το κείμενο, να δράσουμε όλοι ώστε κανένα παιδί να ΜΗΝ βιώσει τα ίδια.

Γεννήθηκα με ένα εκ γενετής ελάττωμα.  Ελάττωμα που, από ιατρικής άποψης δεν ήταν σοβαρό, παρότι δημιουργούσε αισθητικό πρόβλημα και σε κάποιες πτυχές της ζωής και πρακτικό. Στο ελάττωμα αυτό ήρθε να προστεθεί και το υπέρβαρο και τα σιδεράκια στα δόντια και η πρόωρη ανάπτυξη. Συνταγή Michelin για μαρτυρικά παιδικά χρόνια δηλαδή.

Τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα μέσα στην απόρριψη. Απόρριψη από τα ίδια τα παιδιά. Κοροϊδία ανελέητη από τα παιδικά ως και τα εφηβικά χρόνια.  Απόρριψη από πρώτους έρωτες, απόρριψη από ομάδες ολόκληρες παιδιών, απόρριψη στα ομαδικά παιχνίδια. Παρατσούκλια… ουυυυ ένα σωρό….

Απόρριψη από δασκάλους. Μην το προσπαθήσεις αυτό, δεν θα μπορέσεις να χειριστείς την μπάλα. Μην προσπαθήσεις το άλλο, δεν θα μπορείς να χειριστείς το μουσικό όργανο. Ας μην σε περιλάβουμε καλύτερα σε αυτή την οργάνωση γιατί δεν σε θέλουν τα παιδιά (δεν το έλεγαν αλλά χαζή δεν ήμουν, το έβλεπα μόνη μου)

Απόρριψη (όχι… λάθος λέξη, δεν με απέρριψαν ποτέ  απλά ποτέ δεν με αποδέχθηκαν και πάντα ήθελαν να με αλλάξουν) από τους γονείς. Παρά την μεγάλη αγάπη που μου είχαν, στην προσπάθεια τους να με κάνουν τόσο τέλεια σε όλα τα άλλα ώστε να «χαθεί» το πρόβλημα, ασκούσαν τόση πίεση ώστε να γίνω μία χρυσή μετριότητα, ένας ανασφαλής άνθρωπος που φοβόταν την προσπάθεια… βλέπετε είχα κουραστεί από παιδί να προσπαθώ να πείσω ότι έχω δικαίωμα να προσπαθήσω ακόμη και να αποτύχω.

Απόρριψη από επίδοξους εραστές/συντρόφους… Φαινόταν στα μάτια τους μόλις αντίκρυζαν το ελάττωμα. Δεν μπορούσαν να κρυφτούν και απλά έφευγαν…. ένας δε με σάλτο μορτάλε από το κρεβάτι. Είχαμε γνωριστεί μόλις λίγες ώρες πριν και σε ημισκόταδο.

Μετά από τρεις απόπειρες αυτοκτονίας, άπειρα ψυχοφάρμακα και ατελείωτες ώρες ψυχοθεραπείας θέλω να σας πω την δική μου αλήθεια με την ελπίδα ότι θα γίνει και δική σας.

Ναι, δεν γεννιόμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουμε τα ίδια χαρίσματα και κάποιοι μπορεί να υπολειπόμαστε βιολογικά. Έχουμε όμως το ίδιο δικαίωμα στην προσπάθεια και στην συμμετοχή. Έχουμε το ίδιο δικαίωμα και στην επιτυχία αλλά και στην αποτυχία.

Δεν ζητάμε ειδική μεταχείριση. Ούτε καν ίση. Απλά ισότιμη.

Ναι κοιτάμε, όλοι οι άνθρωποι, πολλές φορές, μόνο την επιφάνεια. Σκάψτε λίγο πιο βαθιά, που ξέρετε… μπορεί και να βρείτε θησαυρό.

Όχι, τα βιώματά μου δεν με έκαναν πιο δυνατή. Με έκαναν αδύναμη, άβουλη και με μία διακαή επιθυμία να με αγαπάνε. Και όχι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να με αγαπούν. Απλά δεν έμαθα ποτέ να αγαπώ τον εαυτό μου και έτσι αυτό το κενό θέλω να μου το καλύπτουν οι άλλοι.

Θα σταματήσω εδώ αν και απότομα. Άλλωστε δεν είμαι συγγραφέας. Σκόρπιες αλήθειες μου απλά αποτυπώνω.

Σκεφτείτε όμως το εξής: Η δική σας αλήθεια, για όλα τα παιδιά του παρόντος και τους ανθρώπους του μέλλοντος, ποια είναι;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com