Τι… καμηλοπαρδαλάκια μεγαλώνω;
Με βάση τη θεωρία εξέλιξης του Δαρβίνου, οι καμηλοπαρδάλεις με μακρύ λαιμό υπερίσχυσαν αυτών με κοντό λαιμό, καθώς η καμηλοπάρδαλη τρέφεται με φύλλα από ψηλά δέντρα. Έτσι, επέζησε έπειτα από εκατομμύρια χρόνια το είδος με το μακρύ λαιμό.
Θεωρία της εξέλιξης. Επηρεάζει κάθε είδος στον πλανήτη, όπως και εμάς τους ανθρώπους.
Πού τις θυμήθηκα τώρα τις καμηλοπαρδάλεις, θα αναρωτιέστε.
Κοιτούσα πριν λίγες μέρες φωτογραφίες των παιδιών. Στις πρώτες φωτογραφίες του Αρχέλαου στο μαιευτήριο, στο πυρεξάκι του φαινόταν φαρδύ πλατύ το ταμπελάκι «Αποκλειστικός θηλασμός«. Αναρωτήθηκα εκείνη τη στιγμή, γιατί το αυτονόητο, δηλαδή ο θηλασμός, πρέπει να πυρεξο-κολλείται, ενώ το λογικό βάση φύσης είναι να συμβαίνει το αντίθετο. Θεωρητικά το «όχι αποκλειστικός θηλασμός» ή το «όχι θηλασμός» θα έπρεπε να ειναι η «εξαίρεση» και η υπενθύμιση των μαιών να ταίσουν τα μωρά με μπιμπερό ή να προμηθεύσουν τις νέες μαμάδες με μπιμπερό όποτε το μωρό δείχνει να πεινάει.
Και όμως, τα χαμηλά νούμερα μαμάδων που θηλάζουν (έστω και με συμπλήρωμα, πόσο μάλλον ΜΟΝΟ αποκλειστικά) δείχνουν ότι έχουμε φύγει εδώ και καιρό από αυτό που ορίζει η φύση.
Μην με παρεξηγείτε, δεν πρόκειται να σας γράψω για το μεγαλείο του θηλασμού, άλλωστε πολλές που με παρακολουθείτε χρόνια θα γνωρίζετε ότι το πρώτο μου παιδί δεν μπόρεσα παρά να το θηλάσω λίγες μέρες, οπότε ΞΕΡΩ πώς είναι να μην έχεις καταφέρει να θηλάσεις. Το δεύτερο το θηλάζω ακόμα (είναι 4 μηνών και κάτι), αλλά ομολογώ ότι και έχω αντλήσει γάλα το οποίο μετά έδωσα με μπιμπερό, αλλά και έχω δώσει κάποιες φορές «ξένο» γάλα. Άρα πιστέψτε με… Δεν έχω καμιά πρόθεση να ξεκινήσω άλλη μία διαμάχη θηλάζω-δεν-θηλάζω.
Αναρωτιέμαι, όμως βρε κορίτσια… Αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε το 2013 να έχουμε ξεφύγει τοσο πολύ από το «φυσικό». Ναι, ναι, να σου η εξέλιξη! Και ναι, ναι, οι γρήγοροι και απαιτητικοί ρυθμοί του σήμερα… Ξέρω και το καταλαβαίνω…
Κοιμόμαστε με τα παιδιά όλοι μαζί στο οικογενειακό κρεβάτι. Η Αθηνά τώρα θα κλείσει τα 3 και ίσως σε λίγο καιρό αρχίσει να κοιμάται μόνη της (ήδη το αποζητά η ίδια πολλές φορές). Δεν έχω θεωρία ή τεκμηρίωση του γιατί το κάνουμε αυτό. Η μόνη μου ίσως θεωρία είναι: κάνω ότι κάνουν και τα υπόλοιπα θηλαστικά στον πλανήτη. Όπως η γάτα μου όταν γέννησε τα 5 γατιά της κοιμόταν για αρκετά μεγάλο διάστημα μαζί τους, το ίδιο έκανε και η σκυλίτσα μου η Λούσυ με τα 8 κατάμαυρα κουτάβια της, το ίδιο κάνω και εγώ. Γιατί λίγο αν μπω στη θέση του μωρού μου, νιώθω ότι έτσι θέλει να κοιμάται και όχι στο κρεβάτι του ένα δωμάτιο -στην καλύτερη- πιο εκεί.
Κουβαλάω το μωρό μου στον μάρσιπο και όλοι στο δρόμο μου λένε «Ααααα» και «ωωωω» και «Τι ωραία!» και «Γουάου!», ενώ στην ουσία δεν κάνω κάτι διαφορετικό απ’ ότι κάνει π.χ. η χιμπατζίνα και ότι έκαναν οι γυναίκες τόσους αιώνες πριν κάποιος κατασκευάσει το πρώτο καροτσάκι. Δεν είναι μόδα ή τρεντ λοιπόν, είναι η φυσική θέση του μωρού: στην αγκαλιά της μαμάς του.
Φυσικά έχουμε και καρότσι και το χρησιμοποιούμε, όπως φυσικά έχουμε και κρεβατάκι και μπιμπερό. Ψάχνω να βρω την αλήθεια κάπου στη μέση. Δεν είμαι η πίσω-στη-φύση μαμά, δεν είμαι όμως και η ζήτω-η-τεχνολογική-εξέλιξη μαμά.
Είμαι μπερδεμένη. Είμαι μπερδεμένη γιατί κάθε αλλαγή στον τρόπο που γεννάμε και στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι μια μορφή εξέλιξης του είδους. Και όπως σιγά σιγά εξαφανίστηκαν οι καμηλοπαρδάλεις με κοντό λαιμό, έτσι ίσως κάποτε εξαφανιστούν τελείως οι γυναίκες που γεννούν φυσιολογικά και ίσως γίνουν τα παιδιά μας τα μόνα θηλαστικά που τρέφονται με γάλα άλλου θηλαστικού και μεγαλώνουν σχετικά μακριά από τη μαμά από την αρχή της ζωής τους.
Δεν ξέρω αν και πότε θα φτάσουμε εκεί και μεταξύ μας, ποσώς με ανησυχεί, μιας και εγώ δεν θα ζω ή αν ζω -πες ότι η γενιά μου κατά ένα μαγικό τρόπο φτάνει τα 1000 έτη- δεν θα είμαι σε φάση αναπαραγωγής.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι το σήμερα, αυτό το σήμερα μεταξύ του παλιού και του νέου. Εκεί είναι που δεν ξέρω τι να θεωρηθώ… Να θεωρηθώ κομματάκι γραφική και ντεμοντέ που δεν θέλω π.χ. να δίνω έτοιμες κρέμες στα παιδιά μου και που στεναχωρήθηκα που δεν κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά; Μηπως η αδυναμία μου με τα «κάντο όπως ορίζει η φύση» δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε μια εποχή που τα παιδιά ΠΡΕΠΕΙ να απογαλακτιστούν όσο το δυνατόν νωρίτερα (απ’ όλες τις απόψεις);
Ειλικρινά δεν ξέρω… Θα συνεχίσω έτσι όμως, γιατί προς το παρόν είμαι σίγουρη ότι μεγαλώνω ευτυχισμένα παιδιά… Τώρα αν όντως κάνω καλά, μόνο το μέλλον -και η εξέλιξη- θα δείξει…
Καμιά φορά απλά φοβάμαι, μήπως μεγαλώνω καμηλοπαρδαλάκια με κοντό λαιμό σε έναν κόσμο όπου τα περισσότερα φύλλα είναι σε πολύ ψηλά κλαδιά…
Το θέμα δεν είναι ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, αλλά τι παιδιά θέλουμε να μεγαλώσουμε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας... Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά ευτυχισμένα ή επιτυχημένα; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη... Πολύ απλά σκεφτείτε πόσο πολύ πιέζουμε και φορτώνουμε τα παιδιά μας με γνώσεις, δραστηριότητες, φροντιστήρια κλπ. Όμως ο κόσμος όμως αλλάζει από τους ανθρώπους.. Αν αναθρέψουμε παιδιά με συναισθηματική πληρότητα και με αποθέματα ναρκισσισμού, όταν μεγαλώσουν δε θα ψάχνουν να καλύψουν τα κενά τους πληγώνοντας, αλλά προσφέροντας... Και κάτι άλλο σχετικά με την εξέλιξη, από βιολογικής πλευράς. Το ότι οι περισσότερες γυναίκες γεννάμε με καισαρική ή με τεχνητούς πόνους, εγκυμονεί έναν κίνδυνο.. Η φύση "παίρνει" το μήνυμα ότι δε χρειαζόμαστε την ωκυτοκίνη για να γεννήσουμε.. Άρα σιγά σιγά, αν συνεχίσουν ετσι τα πράγματα, θα χάσουμε ως ανθρώπινο είδος τη φυσική παραγωγής τγς ορμόνης στον οργανισμό μας. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον θηλασμό...
Ολίβια, πολύ γνωστά μου φαίνονται τα ερωτήματά σου! ;-) Κοιτα, πως το βλεπω εγω? Το σωστό είναι σωστό ακομη κι αν το κανει μονο ένας, και το λαθος είναι λαθος ακόμη κι αν το κανουν ολοι! Οποτε το παιδι μου θα το μεγαλωσω να κανει το σωστό ακόμη κι αν ειναι μονο αυτος που θα το κανει! Δεν θα του μαθω να χτυπαει επειδη το κανουν οι αλλοι. Θα του μαθω να αμυνεται! Δεν θα του μαθω να μην νοιαζεται πολυ πολυ για να παει μπροστα, γιατι δεν αξιζει τον κοπο να παει μπροστα ετσι. Και πολλα αλλα... Ποιος ειπε οτι επειδη μεγαλωνουμε τα παιδια μας σε μια ζουγκλα, πρεπει να τα κανουμε αγριμια για να επιβιωσουν? Οχι, τα μεγαλωνουμε ανθρωπινα και με την δυναμη αυτης της ανθρωπιας, θα υψωθουν, θα φτασουν τα ψιλα κλαδια και θα παραμεινουν ψηλα. Και αν δεν φτασουν ψηλα, ισως να μην ειναι αυτος ο στοχος! Ισως εκει "χαμηλα" να ειναι κατι πολυ σπουδαιοτερο που δεν βλεπουν οι αλλοι. Οπως ειπες κι εσυ, μεγαλωνεις ευτυχισμενα παιδια! Αυτο αργοτερα, σημαινει και ευτυχισμενος ενηλικας. Το αντιθετο σπανια γινεται ;-)
Την ίδια ακριβώς σκέψη είχα κάνει και εγώ. Γιατί να "ζητάς" αποκλειστικό θηλασμό και να μη "ζητάς" το μπιμπερό??? Απο την άλλη για το μέλλον, σκέφτομαι πως να αποφύγω στην ανατροφή του παιδιού μου, όλα αυτά που ορίζουν οι άνθρωποι. Δεν Θέλω να έχει το παιδί μου κινητό απο το δημοτικό (επειδή θα έχουν όλοι οι φίλοι του) Δεν θέλω να κάνει λογαριασμό facebook απο τα 8 του(επειδή θα έχουν κάνει όλοι οι φίλοι του) Δεν θέλω να εκτεθεί σε σκηνές βίας και σε τσόντες απο πολύ μικρός όπως ξέρω οτι γίνεται (επειδή θα έχουν όλοι οι φίλοι του πρόσβαση) Δεν θέλω να να του πάρω ακριβά ρούχα "μάρκες" (επειδή θα έχουν όλοι οι φίλοι του) Δεν θέλω να είναι αυτός που θα δέρνει στο σχολείο αλλά ούτε αυτός που θα τις τρώει Φοβάμαι επίσης το γήπεδο, τα μηχανάκια, τις "κακές" παρέες, τους μπλε δεινόσαυρους και τις γκέι σαρανταποδαρούσες Αχ μανούλα πόσο σε καταλαβαίνω πια. Μεγάλωσα και εγώ λίγο διαφορετικά απο τα υπόλοιπα παιδιά, ήταν πολύ πολύ πολύ δύσκολο για μένα ως παιδί, αλλά άξιζε τελικά. Όμως, ΠΩΣ τελικά τα καταφέρνεις ως μάνα? Πως να προστατέψεις το παιδί σου? Τον τελευταίο καιρό γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου, μήπως η ταινία "ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ" δεν ήταν τόσο κακή ιδέα τελικάαααααααααα??? :))))))
Η ταινία "Κυνόδοντας" ήταν λίγο αρωστημένη.. Αλλά τα ίδια ερωτήματα κάνω κι εγώ στον εαυτό μου.. Να σου πω το πιο απλό: πως πείθεις το 3χρονο να μη ζητήσει γαριδάκια/πατατάκια στον παιδότοτπο ή στις κούνιες, όταν όλα τα υπόλοιπα κρατάνε από ένα σακουλάκι στο χέρι? Πόσο πιο δύσκολο θα είναι πχ. στο Γυμνάσιο, όταν όλες της οι φίλες έχουν κινητό και tablet και laptop, να την πείσω ότι είναι ΠΟΛΥ μικρή γι'αυτά ακόμα? Αυτό με τρώει αρκετα..
Α! Εννοείται οτι ο Κυνόδοντας ήταν αρρωστημένη!!!Χειρότερη ταινία δεν υπάρχει!!! Δεν το εννοούσα φυσικά :) Πολύ απλό το ερώτημά σου όντως αλλά πολύ δύσκολο γαμώτο. Η αδερφή μου δοκίμασε τη μέθοδο " το γιαούρτι λέγεται "παγωτό""στον 2χρονο ανιψιό μου και δούλεψε για 1 μήνα περίπου μόνο, μετά έγινε το έλα να δεις, της θύμωσε κιόλας που του είπε "ψέματα". Απλά μάλλον δεν γίνεται να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες χωρίς να στεναχωρήσεις - στιγματίσεις τα παιδιά?
Oλιβια, αυτο σκεφτομαι κι εγω συνεχεια για την κόρη μου (κοντευει 2 χρ) απο τη στιγμή που γεννηθηκε. Οχι μόνο για τα θεματα που είπες αλλα και για πολλα αλλα καποια απο τα οποια μπορεινα κα8οριζουν και τις αρχες της ή τη σταση ζωης. Και ξέρεις που κατεληξα ("μετα λυπης" αλλα πιστευω πως ειναι το σωστο). Θα τη μεγαλώσω έτσι ώστε να μη διαφερει απο τους άλλους ανθρωπους. Οχι να μην εχει τη δικη της προσωπικοτητα. Αλλα οσο γινεται να νιωθει οτι ειναι ένα με το συνολο οτι θα μπορει ευκολα να κινηθει μεσα σαυτο και να εναρομινιστει με τους "κανονες" του (ακομη και αν δεν συμφωνω πολυ μαζι τους). Θηλαζω τη κορη μου 2 χρονια τωρα δε με νοιαζει το τι ακουω. Θα τη θηλαζα μεχρι τα 4 της (πιστευω οτι θα ειναι το καλυτερο για την υγεια της) αλλα δε θα το κανω γιατι δε θελω στον παιδικο να την κοροιδευουν γιαυτο. Ξερω πολλες θα πειτε οτι πρεπει να κανουμε οτι εμεις πιστευουμε και να μη μας νοιαζουν οι αλλοι. Επειδη εμενα ετσι με μεγαλωσαν οι γονεις μου εχω να πω πως δεν ειναι λειτουργικο. Ολοι οι φιλοι μου και οι γνωστοι με "θαυμαζουν" για τη "ξεχωριστη προσωπικοτητα" αλλα εγω θα ημουν πολυ πιο ευτυχισμενη αν ημουν οπως ολοι οι αλλοι. Ολιβια, εκοτς απο θηλαστικα ειμαστε και κοινωνικα οντα. Καμια γατα δε θα τη κατακρινουνε επειδη κοιμαται με τα γατακια της. Στη σημερινη ανθρωπινη κοινωνια οπως εμεις οι ιδιοι οι ανθρωποι αποφασισαμε να τη διαμορφωσουμε, επιλεξαμε (με το μυαλο που σημερα κουβαλαμε) να ακολουθουμε καποιους βλακωδες κανονες. Θα προσπαθησω να μην ξεφυγει το παιδι μου απο αυτους, (ναι τους βλακωδης). Πιστευω στο θηλασμο (δε χρειαζεται καν σκεψη ενοειται οτι θα τη θηλαζα τη μικρη μου) αλλα ως εκει που δε θα της κανει αλλη ζημια. (Οπως ειπα να την κοροιδευουν ή κατι τετοιο). Ναι ειμαι εντελως αντιθετη με τη βια (νομιζω οτι δεν υπαρχει αλλος ανθρωπος τοσο φανατικα αντιθετος, αντε ο Γκαντι, χαχα) και το εφαρμοζω στη δικη μου ζωη αυτο με τις οποιες συνεπειες. Προχθες ομως που ημουν σε εναν παιδοτοπο και κατι αλλα παιδακια χτυπουσαν τη μικρη μου (εκεινη καθοταν και κοιτουσε) αποφασισα να της μαθω οτι δε θα χτυπαει ποτε πρωτη αλλα παντα τελευταια. Δεν ειναι της ιδιοσυγκρασιας μου, καθολου ομως, εγω δε θα αντιδρασω ετσι αν συμβει στον εαυτο μου απο αποψη. Αλλα το δουλεψα πολυ και δυσκολυτηκα για να φτασω σαυτο το σημειο. Το ενστικτο μου λεει οτι στη κοινωνια που ζουμε αυτο ειναι το σωστο. Γιατι εκτος απο θηλαστικα ειμαστε και ζωα....
"Καμιά φορά απλά φοβάμαι, μήπως μεγαλώνω καμηλοπαρδαλάκια με κοντό λαιμό σε έναν κόσμο όπου τα περισσότερα φύλλα είναι σε πολύ ψηλά κλαδιά…" Πόσο πού με εκφράζει αυτή σου η φράση......
Δεν ξέρω αν κάνει να αναφέρω κάτι που τυχαία διάβαζα χτες στο site του κύριου Παπαβέντση: "Η βιομηχανία γαλάτων για βρέφη γνωρίζει και επενδύει σε αυτές τις τεχνητές δυσκολίες της γαλουχίας. Για αυτούς οι πωλήσεις των προιόντων τους είναι αυτοσκοπός. Πιστεύουν ότι η πωλήσεις θα μπορούσαν να φτάσουν τα ογδόντα δις δολλάρια το χρόνο. Οι πωλήσεις ΕΓΑΒ σήμερα είναι μόνο τέσσερα δις δολλάρια το χρόνο. Τα περιθώρια αύξησης κερδών είναι μεγάλα, για αυτό και προσπαθούν με συστηματική προπαγάνδα να απομακρύνουν την πλειονότητα των γυναικών από το θηλασμό. Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν δυστυχώς ως σημαντικό σύμμαχο τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα συστήματα υγείας." Και σε αυτό το σύστημα του marketing και της προπαγάνδας έχουν μπει και όλες οι άλλες "ευκολίες" της εποχής μας....
Να σου πω. Ισχύει, φυσικά και ισχύει όπως και με τα φάρμακα που είναι μια μεγάλη βιομηχανία. Δεν ξέρω αν εννοείς οτι όλες εμείς πέφτουμε θύματα της προπαγάνδας ή της εξ επίτηδες έλλειψης βοήθειας από τους γιατρούς και οτι καλό ειναι να "ξυπνήσουμε". Αυτό που ξέρω είναι οτι όλες είμαστε κουρασμένες από τον τρόπο που ζούμε ή ζήσαμε, από την ανάγκη μας να δουλεύουμε, από την κατάθλιψη γύρω μας, από το άγχος και πολλές φορές από την υπερπληροφόρηση, και πολλές από εμάς -μια εκ των οποίων και εγώ- δεν ειχαμε την υπομονή ή τη διαύγεια να προσπαθήσουμε πιο πολύ για το θηλασμό. Έχω πλήρη συνείδηση οτι εδω και 2 περίπου μήνες (από 5 μηνών) πλουτίζουν στην πλάτη μου οι εταιρειες που παράγουν ετοιμα γάλατα, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα όχι προπαγάνδας, αλλά όλων των συνθηκών μεσα στις οποίες μεγάλωσα και ζω.
Στο μαιευτήριο που γέννησα ο παιδίατρος με επισκέφτηκε τρεις φορές. Την τρίτη φορά μου έδωσε γραμμένο σε ένα χαρτί με τα διακριτικά του μαιευτηρίου αυτό που μου είπε και προφορικά όλες τις φορές που με επισκέφτηκε: «5 λεπτά θηλασμός από το κάθε στήθος και στην συνέχεια συμπλήρωμα ‘ταδε’». Επίσης μου είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να θηλάσετε και να χαλάσετε το στήθος σας»! Ο παιδίατρος. Η μαία που είχα (μου τη σύστησε ο γιατρός μου) προσπαθούσε επί 4 ημέρες που έμεινα μέσα, να με πείσει ότι ο θηλασμός είναι κόντρα στην υγεία του παιδιού. Την τελευταία μέρα που θα βγαίναμε (που είχε αρχίσει ήδη η επιλόχεια μαυρίλα και η αγωνία ότι δεν θα έχω πια την ασφάλεια του μαιευτηρίου με τις μαίες που ήξεραν τι έκαναν) ήρθε και μου ανακοίνωσε ότι το παιδί έχει χάσει 250γρ και ότι «στο τέλος η επιμονή σου να θηλάσεις θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού σου»!!!!!!! Αν αυτό δεν είναι κόντρα στη φύση, δεν ξέρω τι είναι! Αν δεν ήμουν τόσο καλά διαβασμένη και αν δεν είχα την αδελφή μου η οποία ακόμα θήλαζε την ανιψιά μου όταν γέννησα εγώ να με υποστηρίζει (ώωωωωρες στο τηλέφωνο και στο σπίτι με τα βυζιά έξω και οι δύο), με αυτή την ψυχολογική πίεση που δέχτηκα ότι βάζω σε κίνδυνο το παιδί μου, θα είχα σταματήσει και θα έδινα εξαρχής συμπλήρωμα. Ευτυχώς κατάφερα και θήλασα 11 μήνες! Και έχω μετανιώσει που δεν θήλασα περισσότερο.
δε μπορώ να ξέρω τι σόι μαίες υπάρχουν ή και παιδίατροι, πάντως μου έκανε εντύπωση που στο Ιασώ που γέννησα πριν από 14 μήνες, όλες τους μα όλες ήταν φουλ υπερ του αποκλειστικού θηλασμού και εμένα προσωπικά με βοήθησαν υπερ του δεόντως ώστε να το πετύχω. Δεν τηρούσανε κανένα ωράριο σε σχέση με τον μικρό. Μου τον φέρνανε όποτε πείναγε, κι ας είχε περάσει μια ώρα απ τον προηγούμενο θηλασμό και ήταν πάντα τόσο μα τόσο γλυκειές και εξυπηρετικές...Ακόμα κ η παιδίατρος, όταν ο μικρός έχασε αρκετό βάρος (300 γρ), ουδέποτε με απέτρεψε απ τον θηλασμό.
Είμαι κι εγώ σοκαρισμένη από αυτή την περιγραφή. Όπως και η Εύα γέννησα κι εγώ στο Ιασώ πριν 26 μήνες και άκουγα συνεχώς μπράβο για τον αποκλειστικό θηλασμό και το rooming-in. Η μαία και όλο το προσωπικό με βοήθησαν πολύ στο θηλασμό. Ο παιδίατρος ήταν επίσης θετικός και ενθαρρυντικός. Κανένας δε μου πρότεινε ξένο γάλα. Βέβαια πολύ θα ήθελα να είχα και μια θηλάζουσα αδερφή δίπλα μου, διότι το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο στη συνέχεια. Όμως προσέφερα εγώ στην αδελφή μου κάποια βοήθεια αργότερα όταν απέκτησε το δικό της μωράκι, έστω και τηλεφωνικά, αφού ζει στην ξενιτιά!
Παιδιά στο Μητέρα γέννησα. Η διπλανή μου που είχε ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό, της το έφερναν όποτε έφερναν και το δικό μου που δεν είχα ζητήσει κατι τέτοιο (δηλαδή κάθε 3 ώρες περίπου) και ήταν πάντα ταϊσμένο γιατί κοιμόταν και ρευόταν και έκανε το γουλιές. Γέννησα το 2010.. Ισως από τότε έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα. Πάντως η Μαία μου που με βοήθησε και στον τοκετό δεν ήταν και πολύ υπέρ του θηλασμού. Οπως σας είπα, με απογοήτευε διαρκώς και στομτέλος μου την είπε και άσχημα όπως σας έλεγα και πριν, και αν είχα ψαρώσει δεν θα είχα θηλάσει καθόλου.
μαζί σου Ιωάννα μου.και γω θήλασα τη μικρή μου μέχρι 11 μηνών.μετά εκείνη δεν ήθελε άλλο.έτσι ελαττώθηκε τογάλα μου κ ευτυχώς ούτε χάπια χρειάστηκε να πάρω.δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα σε ολόκληρη την οικουμένη όταν βλέπεις τοαγγελούδι σου να χορταίνει από σένα.
Ολίβια παιδί μου άστο καλύτερα, γιατί άμα πιάσουμε το τί σχέση έχει ο άνθρωπος με τη φύση, δε θα τελειώσουμε ποτέ. Αλλά για να κάνω μια περίληψη του τι θέλω να πω, ας πω οτι φυσικό δεν είναι π.χ. ούτε το μπετόν, ούτε τα καλώδια της ΔΕΗ, ούτε τα αυτοκίνητα και φυσικά ούτε το ίντερνετ, αλλά με αυτά έχουμε μάθει να ζούμε, και γουστάρουμε κιόλας. Όσο για τη διατροφή των παιδιών, εδώ εμείς τρώμε junkfood και συσκευασμένες αηδίες, το κουτί το γαλατάκι δε νομίζω να μας πειράζει ιδιαίτερα. Πες οτι προετοιμάζει το στομαχάκι για το ντουέτο πίτσα-κοκακόλα που θα φάει μετά το παιδάκι μας σε τρελές ποσότητες. (πωπωπω κυνισμός πρωϊνιάτικα). Όσον αφορά την επαφή μαζί τους, δε γινεται να συγκρίνουμε τον άνθρωπο με τα άλλα ζώα, γιατί προφανώς ο άνθρωπος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ζώο, αν λάβουμε υπόψιν το πόσο έχει αλλάξει τον κόσμο γύρω του και το πως και το πόσο "χρησιμοποιεί" τα άλλα ζωα και τη φύση. Τώρα, συγκεκριμένα για τα παιδιά, η τεχνολογία έχει και τα καλά της, γιατί τις προηγούμενες εποχες υπήρχε η θνησιμότητα της αρκούδας, τοσο σε παιδιά, όσο και σε ενήλικες και άρα μπορεί να θήλαζαν ή να ήταν πιο δεμένα με τις μαμαδες, αλλά ...όχι για πολλά χρόνια ή μήνες γιατί απλά πολλά από αυτά δεν ζούσαν τόσο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, νομίζω πως η ανατροφή των παιδιών ακολουθεί την ...εξέλιξη του ανθρωπου σε αυτό που είναι τώρα.
Ξέχασα να πω οτι εμένα αυτή η εξέλιξη δε με τρελαίνει, αλλά δε με τρελαίνει και ο άνθρωπος ως ζώο γενικώς...
Beatrice, εεε είσαι και γαμώ τα παιδιά!!! Συμφωνώ - αν όχι με όλα- σίγουρα με τα περισσότερα σχόλια που κάνεις κατά καιρούς. Είμαστε και συνάδερφοι (δεν είναι τυχαίο,σου λέω).
κρίίίίίίίμα κι εγώ νόμιζα οτι είμαι μια ξεχωριστή οντότητα ανεξαρτήτως επαγγέλματος και έλεγα να βγάλω φράγκα πουλώντας τις σκέψεις & τα συναισθήματά μου σε ψυχιάτρους για να κάνουν διατριβές... Ωστε λοιπόν όλοι οι γραφίστες είναι κλινικές περιπτωσεις...
ω ναι... νομίζω ένας προς έναν, έχουμε κάποιο εγκεφαλικό θεματάκι... Ωστόσο, δε θα πρέπει να σε αποτρέψει απ τα σχέδια σου, κι άμα πιάσει σφύρα κι από δω ρε συ, γιατί οι εκδόσεις τελευταία έχουν πάρει την κάτω βόλτα...
Η τεχνολογική εξέλιξη μας βοήθησε να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Έδωσε γάλα στις μαμάδες που δεν κατάφερναν να θηλάσουν, έδωσε τη καισαρική τομή σε μαμάδες που θα έχαναν διαφορετικά ένα τελειόμηνο μωράκι απο επιπλοκές τοκετού, έδωσε το καροτσάκι για να κουβαλάει η μαμά το μωρό της και μαζί άλλα τόσα, έδωσε τα κρεβατάκια για να είναι πιο ασφαλές το μωρό με κάγκελα γύρω γύρω. Σαφώς και δεν πρέπει να την κατακρίνουμε ή να την αρνηθούμε. Το λογικό είναι να κάνεις αυτό ακριβώς που ορίζει η φύση. Και αυτό ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε. Αλλά όταν τα πράγματα παίρνουν περίεργη τροπή τότε πρέπει να νιώθουμε τυχερές και περήφανες που ζούμε στην εποχή που ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ!!!
Επιστροφή στη φύση ναι, όχι επιστροφή στην υπανάπτυξη και την παλαιολιθική εποχή. Δηλαδή το φυσικό όπως το περιγράφεις εσύ Ολίβια το βρίσκω και φυσιολογικό και αυτή την "αδυναμία μου με τα “κάντο όπως ορίζει η φύση” που αναφέρεις δεν την θεωρώ αδυναμία αλλά αυθόρμητη και φυσιολογική ανάγκη.Αλλά όταν ταυτίζεται η επιστροφή στη φύση με την άρνηση της εξέλιξης... ε είναι λίγο χαζό. Η άλλη π.χ. επιλέγει να γεννήσει μόνη ολομόναχη στη μπανιέρα του σπιτιού της γιατί έτσι λέει γεννάνε όλα τα θηλαστικά. Άλλοι πάλι αφήνουν το παιδί τους να ψηνεται στον πυρετό γιατί είναι κατά των φαρμάκων.Και θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα τέτοια ακραία και εκκεντρικά που αν θες τη γνώμη μου νομίζω ότι γίνονται και λίγο για λόγους πρωτοτυπίας. Όσο για τις ανησυχίες σου ως προς το τι να θεωρηθείς, δε χρειάζεται να τρέφεις καν τέτοιες ανησυχίες.Γιατί δε νομίζω ότι στην έννοια "μάνα" αρμόζουν καν χαρακτηρισμοί του τύπου μοντέρνα ή ντεμοντέ. Ακόμα κι αν είσαι follower μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας ή θεωρίας διαπαιδαγώγησης, πχ. attachment parenting ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δε χρειάζεται αυτό να το βάζεις ταμπέλα να το βλέπουν όλοι μόνο και μόνο για να δείξεις ότι είσαι ενημερωμένος ή μοντέρνος. Γιατί στην τελική η μητρότητα ή η γονεϊκη γενικότερα δεν υπόκεινται σε μόδες και τάσεις.
Πριν γραψω δεν ειχα διαβασει σχόλια. Εσύ και κάποιες άλλες είπατε αυτά που θα έγραφα αν καθόμουν με τις ώρες να σκεφτώ και να αναλύσω αυτό το μεγάλο κεφάλαιο που έθιξε η Ολίβια. Ουτε κάν αυτό που έγραψα δε χρειαζόταν.
Ελπίδα thumbs up!!!! Πολύ ωραία τεκμηριωμένη άποψη...
Συμφωνώ με αυτά που λες και σου παραθέτω την άποψή μου. Τα δυο μου τα παιδάκια τα γέννησα φυσιολογικά. Το πρώτο το θήλασα 9 μήνες χωρίς συμπλήρωμα, το κράτησα ώρες ατέλειωτες για να κοιμηθεί με νανουρίσματα, κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι για να είναι ασφαλές και γενικότερα κάναμε οτι περνούσε από το χέρι μας για να είναι ευτυχισμένο. Το δεύτερο παιδάκι μου το θήλασα 8 μήνες και αυτό χωρίς συμπλήρωμα αλλά από τον τέταρτο έκοψε τα νανουρίσματα και τις αγκαλιές πριν τον ύπνο και μου ζητούσε μόνο του να πάει στο κρεβάτι του(μου το έδειχνε με τον τρόπο του) και αν καμιά φορά τολμούσα να ξεκινήσω κανένα νανούρισμα με κοιτούσε με ένα στυλ άσε με ρε μαμά να κοιμηθώ δεν έχω όρεξη για διασκέδαση. Και τώρα εγώ σε ρωτώ πόσο να ακολουθείς τη φύση όταν η ίδια δεν θέλει? Και μήπως τελικά να χαλαρώσουμε λίγο και να δούμε που μας οδηγούν τα ίδια τα παιδιά?
Αναρωτιέσαι, αγαπητή Ολίβια, "πώς φτάσαμε το 2013 να έχουμε ξεφύγει τοσο πολύ από το φυσικό". Έχω μια απάντηση γι' αυτό, αρκετά τεκμηριωμένη θαρρώ. Φτάσαμε να έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από το φυσικό, διότι ως ανθρώπινη κοινότητα ποθήσαμε και επιδιώξαμε για πολλούς αιώνες να αποφύγουμε τις δυσάρεστες πτυχές του φυσικού. Στο φυσικό περιβάλλον περίπου το 50% των ζώων που γεννιούνται πεθαίνει πριν να ενηλικιωθεί. Αυτό συνέβαινε μέχρι και προπολεμικά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η γιαγιά μου γέννησε 12 παιδιά, ενηλικιώθηκαν μόλις τα 6, το ίδιο ακριβώς συνέβη και στη γιαγιά του συζύγου μου, οι περισσότεροι έχουμε στην οικογενειακή μας ιστορία τέτοια παράδειγματα. Στο φυσικό περιβάλλον τα θνησιγενή και τα ανάπηρα νεογνά εγκαταλείπονται αυτομάτως στην τύχη τους. Οι φιλόζωοι γνωρίζουν ότι είναι πολύ σπάνιο να καταφέρεις να διασώσεις ζωάκι που η ίδια η μάνα του το εγκατέλειψε. Στην αρχαιότητα τα νεογνά που γεννιούνται με βαριές αναπηρίες τοποθετούνται σε ένα αγγείο και εγκαταλείπονται, το αγγείο γίνεται και το φέρετρό τους. Εδώ και αιώνες πολλές άτεκνες γυναίκες ευχήθηκαν να μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί. Πολλές λεχώνες ευχήθηκαν να είχε ζήσει το μωρό που γέννησαν στην 28η ή 30η εβδομάδα κύησης και πέθανε λόγω προωρότητας. Πολλές γιαγιάδες ευχήθηκαν να είχαν ζήσει η κόρες τους που πέθαναν στη γέννα του εγγονού τους επειδεί το μωρό έβγαινε με τα πόδια. Πολλές μάνες ευχήθηκαν να μην είχαν γεννήσει ένα παιδί με βαριά κληρονομική ασθένεια ή αναπηρία. Πολλές άλλες μάνες προσευχήθηκαν να είχαν το μαγικό τρόπο που θα θεράπευε την οστρακιά, την ελονοσία, την πνευμονία που αφάνιζε τα παιδιά τους. Και οι ευχές όλων αυτών των γυναικών σήμερα έχουν ευοδωθεί. Διότι το φυσικό είναι τα πρόωρα να έχουν πολύ υψηλότερη θνησιμότητα από ό,τι σήμερα, οι γυναίκες να κινδυνεύουν κατά τον τοκετό πολύ συχνότερα σε σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, να γεννιούνται πολύ περισσότερα παιδιά με κληρονομικά νοσήματα και αναπηρίες από όσα γεννιούνται σήμερα και ακόμα περισσότερα να πεθαίνουν από παιδικές και μη ασθένειες από όσα κινδυνεύουν σήμερα. Δεν είναι καθόλου φυσικό να συλλαμβάνεις με εξωσωματική, να κατασκοπεύεις με υπερήχους το μωρό που έχεις μέσα σου, να γεννάς με καισαρική, να κρατάς στη ζωή ένα πρόωρο μέσα σε μια θερμοκοιτίδα. Δεν είναι καθόλου φυσικά όλα αυτά αλλά θεωρούνται θεμιτά σήμερα. Κι αφού πια η ζωή μας και η τεκνοποιΐα δε είναι "φυσικές", γιατί ξαφνιαζόμαστε που δεν ακολουθούνται πάντα "φυσικές μέθοδοι" στον τοκετό, τη διατροφή, τον ύπνο και τη μεταφορά των παιδιών;
μαζί σου...
σωστή!!!
Είναι γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες και η επιστημονική γνώση μας έσωσαν από πολλά δεινά. Μείωσαν τις θλιβερές και τρομακτικές στατιστικές της παιδικής και μητρικής θνησιμότητας κλπ. ΑΛΛΑ: Γιατί θα πρέπει να μην αρκούμαστε στα καλά της τεχνολογίας, να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτό που πραγματικά μας συμφέρει από αυτό που μας βλάπτει; Γιατί η εξέλιξη αυτή δεν είναι μόνο καλή. Δεν έδιωξε μόνο παλιά δεινά αλλά έφερε και στη θέση τους καινούρια Ο άνθρωπος είναι ένα φυσικό όν, δεν είναι τεχνητό κατασκεύασμα, δεν είναι ρομπότ, ούτε μηχανή. Είναι κομμάτι της φύσης. Η δύναμή του να παθιάζεται, να φαντάζεται, να φαντασιώνεται να δημιουργεί προέρχεται από τις φυσικές του δυνάμεις, από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Τί θα γίνει λοιπόν αν για χάρη των δημιουργημάτων του πέσει στο επίπεδό τους, και "βιομηχανοποιηθεί" και ο ίδιος; Άλλο να χρησιμοποιείς την τεχνολογία και άλλο να την αφήνεις να σε ισοπεδώνει, να νοιώθεις την ανάγκη να γίνεις ένα με αυτή, να πέσεις και να γίνεις ένα ...ανταλλακτικό της μηχανής που ΕΣΥ δημιούργησες. Αν γυρίσει την πλάτη στο ένστικτό του δεν θα είναι πια Άνθρωπος. Και ο Άνθρωπος πρέπει πάντα να γράφεται με Α κεφαλαίο.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Η πρόοδος της ανθρωπότητας, η απομάκρυνση από τη φύση και η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι σε μεγάλο βαθμό "με το μέρος μας". Απλά κι εγώ είμαι μπερδεμένη… Από τη μια σκέφτομαι ότι πρέπει να συνεχίσω να παλεύω για να κοιμάται το κορίτσι μου στο κρεβάτι του και να είναι self sufficient. Από την άλλη το ένστικτό μου, μου ζητάει να την παρω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθούμε αγκαλιά.. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό...
'Ετσι ακριβώς!!! Και ίσως είναι η πρωτη φορά που θα διαφωνήσω κάθετα με την Ολίβια και αναφέρομαι στη συγκρισή του ανθρώπου με τα υπόλοιπα θηλαστικά... διότι θα πρέπει δυστυχώς να λάβουμε υπ'όψην ότι κάποια θηλαστικά τρώνε τα μικρά τους! Ευτυχώς που διαφέρουμε!!!
Νομιζω πως πολλες θα συμφωνησουν με οσα γραφεις,αλλες θα τα παρουν στραβα κι αλλες θα διαφωνησουν και θα το γραψουν...Προσωπικα ολα αυτα εμενα με ενα 2,5 χρονων αγορακι με ανησυχουν,ολη αυτη η εξελιξη δε μου φαινεται πως θα βγει σε καλο.Δε βλεπετε ηδη τη φυση που εχει αρχισει να εκδικειται?Σημαδια οτι κατι δεν παει καλα...Μηπως πρεπει ολες μας να αρχισουμε να αναθεωρουμε και να καταφυγουμε σε οσα γραφεις οτι οριζει η φυση μας?Θηλασμος ναι,αγκαλια ναι,υπνος με το παιδι μας ναι...Η προοδος ειναι καλη ομως παν μετρον αριστον!
By the way.. κάτσε να δεις τι διάβασα προ ολίγου σε ένα άρθρο σχετικά με το πόσο γρήγορα θέλει μια μανούλα να γυρίσει πίσω στην καθημερινότητα και στη δουλειά της.. "«Μετά τον τοκετό η γυναίκα χρειάζεται ένα διάστημα μέχρι να επανέλθει ο οργανισμός της και να μπορεί να εργαστεί όπως και πριν». Εξαρτάται βέβαια από τον οργανισμό της κάθε γυναίκας, αν παραβιάζοντας την περίοδο της λοχείας, δηλαδή της προσοχής και της ξεκούρασης, θα έχει κάποιες επιπλοκές. ...Οι περισσότεροι γιατροί συνιστούν ξεκούραση τουλάχιστον ενός μηνός (έξι εβδομάδες διαρκεί η λοχεία) μετά τον τοκετό, όχι τόσο γιατί αυτό είναι το αυστηρά καθορισμένο διάστημα προσοχής για τη λεχώνα, αλλά γιατί θέλουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο ότι δεν θα συμβεί κάτι κακό. Για το παιδί, όμως, τα χρονικά αυτά όρια είναι πολύ μεγαλύτερα. Τους πρώτους έξι μήνες η μητέρα δεν πρέπει να λείπει καθόλου από το παιδί της, υποστηρίζουν οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι. Διεθνείς ερευνητικές εργασίες απέδειξαν ότι ακόμα και ολιγοήμερες απουσίες της μητέρας τους πρώτους μήνες της ζωής δημιουργούν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα μέχρι και βαριές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, ενίοτε και σχιζοφρενικές διαταραχές, που θα εκδηλωθούν αργότερα." πηγή:www.iatronet.gr (http://www.iatronet.gr/article.asp?art_id=92)
Και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ το ίδιο λεει. Τον πρώτο χρόνο της ζωής το παιδί είχει απόλυτη ανάγκη τη μητέρα (και για πάντα λεω εγώ.. αλλά εγώ είμαι των άκρων). Το να μεγαλώνει με ξένους (και ακόμα και οι γιαγιάδες θεωρούνται ξένοι.. όχι με την κυριολεκτική έννοια φυσικά), δημιουργεί σύγχιση και μπορεί να εξελιχθεί σε θέμα για το παιδί. Διστυχώς η ανάγκη για εργασία υποχρεώνει όλες τις γυναίκες να αφήνουν τα παιδιά τους και να τρέχουν στις δουλειές τους πολύ γρήγορα.. Το κράτος έχει τεράστια ευθύνη για το γεγονός ότι δεν παρέχει καμια ουσιαστική προστασία στη μητρότητα και τις μητέρες...
...και συνεχιζω... Ειναι ευτυχισμενη..ειναι ευτυχισμενοι κ οι γονεις της... Κανουμε αυτο που νιωθουμε καλυτερο και ο χρονος θα δειξει...
Συμφωνω. Θηλαζω αποκλειστικα κ μονο 5 μηνες... Δυσκολα στην αρχη, αλλα χαιρομαο που τα καταφερα.. Πολλες φορες κραταω αγκαλια τη μικρη μου και τις μιλαω ατελειωτα, τη φιλαω παντου, βλεπω πως με λατρευει κι αυτη. Σε ολους γελαει, αλλα παντα πρεπει να ειμαι διπλα, να με βλεπει... Κι ολα αυτα απο 2,5 μηνων... Τρελο δεσιμο. Και καπου καπου σκεφτομαι..μηπως δεν πρεπει? Μηπως της κανω κακο αργοτερα? Αλλα αμεσως αναθεωρω.. Η αγνη αγαπη μονο καλο κανει... Γεμιζει η καρδουλα της, χαχανιζει ατελειωτα, τοοοσο που την πιανει λοξυγγας..Κι εγω ειμαι τρισευτυχισμενη.. Και μολις γυριζει ο μπαμπακας κι αλλα γελια... Ειναι ευτιχισμενη...ειναι ευτυ
Ολίβια χαίρομαι πολύ επειδή σκέφτομαι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια και τώρα βλέπω οτι δεν έχω μόνο εγώ αυτές τις ανησυχίες... Συγχαρητήρια!
Μη στεναχωριεσαι δεν εισαι μονη σου,υπαρχουν και αλλες μαμαδες σαν και εσενα.Εμενα τα κοριτσια μου ειναι 9 χρονων η μεγαλη και 4 χρονων η μικρη και ΝΑΙ!!!τις πιο πολλες μερες κοιμουνται μαζι μου....και τι να τις κανω να τις διωξω γιατι ειναι μεγαλες???Θα ερθει ο καιρος που θα φυγουν απο μονες τους και τοτε εγω θα τις ψαχνω.......τωρα οσο για την αλλη θεωρια οτι αποξενωνεται το ζευγαρι νομιζω οτι δεν ισχυει.Αν θελει καποιος ειναι το τελευταιο πραγμα που θα εμποδιζε.....αλλα ειναι που απομακρυνουν τα ζευγαρια και οχι δυο κοριτσακια στο διπλο κρεβατι!!!!!!
Συμφωνω με ολα τα παραπανω που γραφετε. Ζω στο Βερολινο τα τελευταια δεκα χρονια και ειμαι μητερα ενος τριχρονου αγοριου. Σε αυτη την πολη ζουν ανθρωποι απο τουλαχιστον 220 διαφορετικες χωρες. Το κρατος με μηνιαια γραμματα για την εξελιξη του παιδιου κ συμβουλες, η παροχη μαιας απο τον εβδομο μηνα της εγγυμοσυνης, καθως κ για τους πρωτους εξι μηνες μετα την γεννηση ου παιδιου, ο παιδιατρος κ το αντιστοιχο ΙΚΑ με συμβουλευτικα προγραμματα, συμβπυλευει ακριβως αυτα που γραφεις: Οι μητερες οι οποιρς δεν εχουν καποιο προβλημα υγειας, να θηλαζουν μεχρι ενα χρονο. Να παρεχουν στο παιδι σπιτικο κ μαγειρεμενο φαγητο, φρουτα κ λαχανικα. Να εχουν το νεογεννητο παιδι κοντα τους (με μαρσιπο κ να κοιμουνται μαζι) Η διαφορα με την Ελλαδα ειναι (κατα την.δικη μου εμπειρια κ συζητησεις με φιλες) οτι στο Βερολινο κ γενικοτερα στην.Γερμανια, η μητερα βασιζεται στον εαυτο της κ στον πατερα του παιδιου κ φυσικα του κρατους. Η οικογενεια (γιαγια, παππους, και λοιποι) ειναι απο μακρια κ αγαπημενοι, οπως λεει κ η γνωστη παροιμια, με αποτελεσμα οι γονεις να μπαινουν σε ενα trend και να ακολουθουν το ενστικτο τους (οπως ολα τα θηλαστικα) και να προσπαθουν να επιβιωσουν στηριγμενοι στα δικα τους ποδια, χωρις την.γιαγια να κανει baby sitting να παω κομμωτηριο/ψωνια/σινεμα καφε κτλ...και τα παιδακια μας ειναι μαζι μας πανταχου παροντες, κ ο βολικοτερος κ αποτελεσματικοτερος τροπος ειναι επθστροφη στην φυση. (οταν εισαι για ψωνια, πας σε μια γωνια, λουβερτπυλα-θηλαζεις μπαμπαμ, παιδι χαρουμενο. Ουτε μπιμπερο ουτε τσαντακια. Πας για ψωνια εξω; μαρσιπο. Και ελισεσαι γρηγορα κ το παιδι χαιρεται) επιστροφη στην φυση: ναι
Τανια μου συμφωνω με ολα οσα λες παραπανω εκτος απο το παππους,γιαγια και λοιποι μακρια και αγαπημενοι....οικογενεια δεν ειναι μονο η μαμα και ο μπαμπας και τα αδερφια αλλα και ολοι οι υπολοιποι.Την αγαπη και την εμπειρια που περνουν τα παιδια απο τους παππουδες και τις γιαγιαδες δεν συγκρινεται με κανενα trend οπως το λες.Θα ηθελα να εχεις υποψην σου οτι αυτα δε στα λεει καποια που ειναι βολεμενη με την κατασταση του τυπου <>αλλα καποια που μενει στο εξωτερικο χωρις καμμια βοηθεια και μαλιστα στη Βουλγαρια(λογο επαγγελματικων υποχρεωσεων του αντρα μου) σε μια οχι και τοσο ανεπτυγμενη χωρα οσο ειναι η Γερμανια οπου μενεις εσυ και απολαμβανεις προνομια που πολλες δεν εχουν και καλα κανεις...δεν στα λεω με κακια αλλα πιστεψε με αν ειχαμε ολες αυτη τη στηριξη το ιδιο θα καναμε.Επισης συνηθως οι μαμαδες που αφηνουν τα παιδια τους στις γιαγιαδες δεν το κανουν για να πανε κομμωτηριο η για αποτριχωση αλλα για να δουλεψουν γιατι δε φτανουν τα λεφτα...τουλαχιστον οι Ελληνιδες γιατι εδω ισχυει το ακρως αντιθετο...αφηνουν τα παιδια στις ντανταδες για να πανε να κανουνε spa(αυτες που εχουν λεφτα).Συμφωνω με το επιστροφη στη φυση αλλα η ιδια η φυση εχει και παραδειγματα οπου οταν ο ενας βγαινει για κυνηγι προσεχει ο αλλος τα μικρα οπως κανουν τα λιονταρια.....συγνωμη αν σε κουρασα αλλα ηθελα να σου πω οτι το νομισμα εχει παντα δυο οψεις!!!Καλυνηχτα
χαχαχα, με πρόλαβες venus. Εμένα η ιδέα του big fat greek family μ' αρέσει, δεν το κάνω μόνο από ανάγκη. Εξάλλου κάπου διαβασα οτι σε μια από τις γνωστές φυλές ινδιάνων (δε θυμάμαι ποιά τώρα), οι οποίοι είναι γνωστοί για την αγάπη τους για τη φύση, ενα παιδί το θήλαζαν όλες οι γυναίκες για να θεωρεί όλη τη φυλή οικογένειά του. Εμένα αυτή η ιδέα μου κάνει πάντως.
*Μάλλον είμαι πολύ κοντά στα δεδομένα που περιγράφεις Τάνια και χαίρομαι πολύ!Αυτά θεωρώ σωστά και αυτά πράττω ακριβώς όπως τα περιγράφεις! Εχω ένα μωράκι 16 μηνών και έχουμε ακολουθήσει σαν οικογένεια ακριβώς το ίδιο "πρόγραμμα".Απλά αν κάνω 2ο παιδάκι θα προσπαθήσω να κάνω Vback (γιατί στη γέννα μου τελευταία στιγμή είχα μια επιπλοκή και τελικά γέννησα με καισσαρική :( )και θα προσπαθήσω να θηλάσω όσο αντέχω και όχι 2,5 μήνες όπως τώρα :)
Στη μητρότητα και στη ζωή γενικότερα δεν πρέπει να υπάρχουν ΠΡΕΠΕΙ! Ακολουθείς το ένστικτό σου και δρας με γνώμονα την επιλογή που πιστεύεις εκείνη τη στιγμή πως αργότερα δεν θα μετανιώσεις, κάνοντας το καλύτερο δυνατό που μπορείς. Ακόμα και αν η επιλογή σου προκαλέσει αντιδράσεις!!! Αν επιλέγεις με βάσει το τι θα λάβεις ως αντίδραση από το περιβάλλον, το παιχνίδι είναι στημένο και παίζεται χωρίς εμάς!!! Από τις μεγαλοεταιρείες τροφίμων, βρεφικών προϊόντων και λοιπών σχετικών, καθώς είναι πολλά τα λεφτά που παίζουν στο τραπέζι!!! Θηλάζεις αν θες, αν μπορείς και για όσο αντέχεις. Κοιμάσαι αγκαλιά με τα παιδιά σου δίνοντάς τους ασφάλεια για όσο το χρειαστούν. Δίνεις το καλύτερο που μπορείς με τα μέσα που διαθέτεις.
Ε Γ Ρ Α Ψ Ε Σ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!