37 εβδομάδων: ευλογημένη μάνα

Η τελευταία περίοδος δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Δεν ήταν ότι συνέβη κάτι φοβερό και τρομερό, ήταν απλά ότι η διάθεσή μου ήταν κομματάκι πεσμένη και εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να γυρίσω τον πλανήτη σε μια μέρα αν η διάθεσή μου είναι στα high της, αν όμως είμαι στα down μου, ω Θεε… Κλάφτα Χαράλαμπε! Στα 33 μου βέβαια έχω μάθει να διατηρώ πια τη διάθεσή μου σε όμορφα επίπεδα ό,τι μα ό,τι και αν συμβαίνει, ναι, αλλά έλα που τώρα έχουμε ΚΑΙ ανάδρομο Ερμή, είχαμε ΚΑΙ πανσέληνο, ήταν ΚΑΙ Τρίτη και 13 (ρε, μη γελάτε, είναι σοβαρά πράγματα αυτά!!!), είμαι ΚΑΙ στον 9ο μήνα που ΕΝΤΑΞΕΙ, ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ. Άνθρωπος είμαι, λύγισα για λίγες μέρες!

But I am back! Δυνατή, δυναμική, αισιόδοξη!

37 εβδομάδων χωρίς κανένα σημάδι τοκετού ακόμα. Το μωρό είναι αρκετά μεγάλο, η κοιλιά μου όμως σίγουρα είναι η μικρότερη από τις 3 εγκυμοσύνες μου.

Η αγαπημένη μου γιατρός μου ζήτησε λιιιιιιιίγο να ηρεμήσω επιτέλους (να κάτσω στον πωπουδάκο μου με λίγα λόγια) για να μην σπάσουν τα νερά από καμιά χαζομάρα.  Ε σήμερα που τελείωσαν τα σχολεία και τα ζουζούνια μου πήγαν για μια βδομάδα στον μπαμπά, ήρθε η ώρα να απλώσω το δίμετρο (καλά, εντάξει, 1,65 όλα και όλα) κορμί μου και να χαλαρώσω λίγο.

Το αγοράκι μου είναι πολύ κινητικό ακόμα και καμιά φορά νιώθω πως δεν χωράει άλλο μέσα μου, χεχε. Αυτό το πωπουδίνι του το νιώθω να χώνεται κάτω από τα πλευρά μου και να κοντεύει να βγει έξω. Αλλά μ’ αρέσει μωρέ, μ’ αρέσει! Και ξέρω πως θα μου λείψει όλο αυτό όταν πια τελειώσει… Ρουφάω τις τελευταίες μέρες μία μία, θέλω να ζήσω έντονα την κάθε στιγμή. Οραματίζομαι τη γέννησή του, σκέφτομαι την πρώτη μας αγκαλιά και είναι τόσο εντονο όλο αυτό που με πιάνουν τα κλάματα ώρες ώρες (τα όμορφα κλαματα). Καλά, μη δω καμιά φωτό τοκετού ή κανένα βίντεο, νααααα τα ζουμιά!

Νιώθω ευλογημένη για όλο αυτό που ζω… Αυτή τη φορά περισσότερο από ποτέ. Είμαι δυνατή, είμαι συνειδητοποιημένη, τα πόδια μου πατούν γερά στη γη, μα το κυριότερο είναι πως έχω πια παντού γύρω μου αληθινή αγάπη και ανθρώπους που νοιάζονται αληθινά για εμάς… Πόσο όμορφη είναι η ηρεμία τελικά… Και το λέω εγώ, ένα πρώην αεικίνητο αγρίμι που πίστευα πως δεν θα ηρεμήσω ποτέ…

Το μωρό αυτό έβαλε ένα λιθαράκι για να γίνει όλο αυτό. Και ακόμα και αν ακόμα έρχονται κάποιες δύσκολες στιγμές, είναι όλο και σπανιότερες. Ίσα για να μου θυμίσουν την ομορφιά όλων όσων έχω πετύχει και όλων όσων σπουδαίων έχω στη ζωή μου.

Με συγκινεί πολύ το ότι τα φετινά Χριστούγεννα με βρίσκουν ένα βήμα πριν τη γέννηση του τρίτου μου παιδιού… Δεν ξέρω ακριβως το γιατί, όμως κάθε τραγούδι για τη θεία γέννηση με κάνει να σκέφτομαι το προσωπάκι του. Και αυτή η σκέψη με γεμίζει συγκλονιστική ευτυχία (ναι, ναι και δάκρυα στα μάτια… Μην με κοροιδεύετε λέμε! :P)

Συνεγκυούλες μου, πώς είστε εσείς;