Ζευγάρια: κοινό ή χωριστό ταμείο;
Πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην σχέση ή στον γάμο τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Έχουν χωριστούς λογαριασμούς, είτε κυριολεκτικά, διατηρούν δηλαδή δύο διαφορετικούς λογαριασμούς τραπέζης, είτε απλώς πρακτικά, δηλαδή ο καθένας κρατάει το εισόδημά του στο δικό του πορτοφόλι….
γράφει ο ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας
simvouleftikigamou.gr
Συχνά αυτό το γεγονός τα ζευγάρια το εξηγούν ως εξής: «Μοιραζόμαστε τις οικονομικές υποχρεώσεις κι έτσι ο καθένας αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης», π.χ. ο ένας πληρώνει το ενοίκιο και ο άλλος τους λογαριασμούς, ο ένας έχει αναλάβει τα μερικά έξοδα των παιδιών (ρούχα, παπούτσια, σχολικά…) και ο άλλος μερικά άλλα (φροντιστήρια, δραστηριότητες…) κλπ.. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι είναι μία έντιμη και ενδεχομένως δίκαιη συμφωνία, η οποία μάλιστα αν τηρείται, μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά κι ως εκ τούτου γιατί όχι; Γιατί να μην έχουν ξεχωριστούς λογαριασμούς; Γιατί να τα μπλέκουν…;
Στον αντίλογο αυτής της συνήθειας (ή αυτής της τακτικής), παρουσιάζεται μία μάλλον απλή ένσταση: «Τι σημαίνει ξεχωριστά; Χωριστά από τι; Τι ξεχωρίζεται;» Φυσικά και αναπόφευκτα αυτό που ξεχωρίζεται είναι ο ένας σύζυγος από τον άλλον! Αυτό όμως τι εξυπηρετεί, από τι μας προστατεύει; Δεν υπονοείται εδώ η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο συντρόφων; Δεν υπονομεύεται έτσι η έννοια του»μαζί»; Και αν τελικά, κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο, αν δεν μπορούμε να μοιραστούμε τα εισοδήματά μας, τότε πως μπορούμε να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας;
Συνεπώς στο ερώτημα »κοινό ή χωριστό ταμείο» η θέση του γράφοντος είναι προφανώς υπέρ του κοινού… Όχι όμως σαν ένα καταναγκαστικό κανόνα για μία επιτυχή συμβίωση – εξάλλου τίποτα δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο παρά μόνο η συναισθηματική σύμπνοια, η εμπιστοσύνη και η αποδοχή του άλλου γι’ αυτό που είναι, αλλά σαν ένα πρώτο, συμβολικό βήμα για την ολοκλήρωση της ενότητας που λέγεται »ζευγάρι» – και στην συνέχεια »οικογένεια».
Ένα είναι το σίγουρο: σε αυτήν την ενότητα, την αληθινή και ουσιαστική ένωση των δύο συντρόφων, ούτε που θα μας νοιάζει σε ποιανού το όνομα »θα μπούνε» τα λεφτά, γιατί τότε τα σημαντικά και τα κρίσιμα μετατοπίζονται αλλού: στην αγάπη, την εκτίμηση και την ανάγκη εν τέλει να είσαι μαζί με τον άλλον…
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Ιδανικά όλα θα έπρεπε να μοιράζονται. Ιδανικά οι άντρες δε θα ήταν μαμάκηδες και οι γυναικές όχι τόσο εγωίστριες. ιδανικά οι πεθερές δε θα φέρονταν σα Βαμπίρ. Επειδή ο κόσμος αποτελείται από μη τέλειους ανθρώπους, είμαι υπέρ των χωριστών ταμείων και τη συμμετοχή εξίσου στα έξοδα κρατώντας όμως την οικονομική σου ανεξαρτησία. Στην τελική όντως το χωριστό ταμείο δείχνει έλλειψη απόλυτης εμπιστοσύνης αλλά και το κοινό ταμείο δεν έχει εξασφαλίσει ότι το ζευγάρι δεν οδηγήθηκε στο χωρισμό κάποια στιγμή. Είναι άλλα πιο σημαντικα από το χωριστό ή κοινο ταμείο που κρίνουν αν θα κρατηθεί ένας γάμος ή όχι.
Προφανως εχετε χωριστες ψυχες...
Τι σχέση έχει η ψυχή με τα πορτοφόλια? Ο καθένας το κουμάντο του και χωριστά οι υποχρεώσεις! Έλεος πια
Εγώ, πάλι, νομίζω ότι το κοινό ταμείο μπορεί να οδηγήσει σε καυγάδες και διαζύγιο. Είχαμε κοινό ταμείο όταν πρωτοπαντρευτήκαμε και καταθέσαμε τα δώρα γάμου. Σε λίγους μήνες διαπίστωσα ότι λείπανε περίπου τα μισά, επειδή του άντρα μου δεν του έφτανε ο μισθός του (παίρνουμε τον ίδιο μισθό) και ήθελε να ξοδεύει παραπάνω, κυρίως σε τυχερά παιχνίδια. Απέσυρα τα υπόλοιπα μισά και τα κράτησα. Από τότε έχουμε χωριστό ταμείο. Πληρώνουμε από κοινού τα κοινά έξοδα και τα υπόλοιπα ο καθένας τα διαχειρίζεται όπως θέλει. Εγώ έχω κάποιες οικονομίες, εκείνου διαρκώς δεν του φτάνουν. Εάν δεν είχαμε τόσα χρόνια χωριστά ταμεία σίγουρα θα είχαμε σήμερα χωριστά σπίτια.
Δηλαδή το πρόβλημα ήταν ότι έπαιρνε από το κοινό λογαριασμό και όχι ότι παίζει τυχερά παιχνίδια; Και χαίρεσαι που «έσωσες» το γάμο σου; Τέτοιες που είστε, καλά σας κάνουν! Να τον έχεις, να τον χαίρεσαι.