5 πράγματα που με έκαναν καλύτερη μητέρα

Τα έχεις ξανακούσει. Η μητρότητα είναι δύσκολη. Η μητρότητα είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να μην νιώσεις ποτέ ότι ξέρεις ακριβώς τι κάνεις. Ενώ όλα αυτά είναι αληθή, υπάρχει ταυτόχρονα πολλή χαρά, σοφία και γνώση που έρχονται με το να είσαι μητέρα.

Πρέπει όμως να παραδεχτώ πως δεν έβρισκα πάντα τη χαρά, τη σοφία και τη γνώση που ήλπιζα να βρω. Έχουν υπάρξει μέρες που ήμουν απλά γεμάτη απογοήτευση και αμφιβολία. Έχουν υπάρξει μέρες που ευχόμουν να έρθει η ώρα του ύπνου νωρίτερα αντί για αργότερα. Έχουν υπάρξει μέρες που έχω κλάψει στο τηλέφωνο μιλώντας με τον άντρα μου στη δουλειά. Έχουν υπάρξει μέρες που έχω φωνάξει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα. Δεν ήταν οι πιο περήφανες στιγμές μου ως μητέρα. Και τελικά συνειδητοποίησα πως υπήρχαν κάποια πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν.

Να επαναπροσδιορίσω την ιδέα της τέλειας μέρας

 Έπρεπε να συνειδητοποιήσω πως οι μέρες δεν θα είναι ποτέ τέλειες όπως στα περιοδικά ή στο Pinterest. Τα παιδιά δεν θα φοράνε πάντα ρούχα που ταιριάζουν ή που δεν έχουν λεκέδες. Δεν θα είμαστε ικανοί να κάνουμε την τέλεια χειροτεχνία μια φορά την εβδομάδα και να την κολλήσουμε στο ψυγείο για να τη βλέπουν οι συγγενείς μας. Δεν θα μπορούμε πάντα να τρώμε υπέροχα οργανικά γεύματα και δεν πειράζει. Καμιά φορά η τέλεια μέρα θα περνάει με εμάς φορώντας απλά τις πιτζάμες μας. Θα τρώμε κριτσίνια και μπισκότα και θα βλέπουμε πολλή τηλεόραση. Θα νιώθουμε ελεύθεροι!

Να αγνοώ τη φασαρία

Ξόδεψα πολύ χρόνο με το να ζητάω από τα παιδιά μου να κάνουν ησυχία. «Σταμάτα να τσιρίζεις!» «Γιατί κάνετε τόση φασαρία σήμερα;» Αρρώστησα να ακούω την ίδια μου τη φωνή να τους λέει να είναι ήσυχοι. Τελικά συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά είναι φασαριόζικα. Οσα κάνουν, τα κάνουν δυνατά. Πάνε από την κουζίνα στο καθιστικό; Φασαρία. Μιλούν το ένα στο άλλο ενώ κάθονται δίπλα δίπλα; Θα το κάνουν δυνατά. Μιλούν το ένα στο άλλο ενώ είναι σε άλλα δωμάτια; Απελιστικά δυνατά. Τελικά απλά αποδέχτηκα την ένταση εδώ μέσα.

Να τους επιτρέπω να νιώσουν περήφανα ακόμα και αν δεν είναι τέλεια

Στο τέλος της μέρας λέμε στα παιδιά μας να συμμαζέψουν τα παιχνίδια τους πριν πάνε για ύπνο. Κάποιες φορές αυτό σημαίνει πως πρέπει να μαζέψουν την ποσότητα που βρίσκει κανείς σε ένα μικρό παιχνιδάδικο που πουλάει μόνο μικροσκοπικά παιχνιδάκια. Έχω συγκεκριμένα κουτιά για όλα τα παιχνίδια. Για κάποιο λόγο είχα απαίτηση από ένα 6χρονο και ενα 3χρονο να βαζουν πάντα τα παιχνίδια τους στα σωστά κουτιά. Έπιανα τον εαυτό μου να μονολογεί «Οκ, αρκετά καλά» και μετά να αναδιοργανώνω τα πάντα αφού έχουν κοιμηθεί. ΓΙΑΤΙ; Γιατί στο καλό αισθανόμουν την ανάγκη να το κάνω αυτό; Μια μέρα συνειδητοποίησα πως πραγματικά προσπαθούσαν πολύ. Συνειδητοποίησα ότι όντως συμμάζευαν τα παιχνίδια τους και ήταν περήφανα που το πάτωμα δεν εμοιαζε πια με ναρκοπέδιο γεμάτο τουβλάκια LEGO. Aντί για «αρκετά καλά» άρχισα να λέω «Πολύ καλή δουλειά, παιδιά!» και τότε άρχισαν να προσπαθούν ακόμα περισσότερο. Το πήρα το μάθημά μου

Nα τους επιτρέπω να κάνουν λάθη

Είναι τόσο δύσκολο κάποιες φορές να μην ανακατεύομαι στο κάθετι που κάνουν τα παιδιά μου. Οταν ο 6χρονος μου μάθαινε να κάνει ποδήλατο για πρώτη φορά, έλεγα συνέχεια «Πρόσεχε!» «Προσπάθησε να μάθεις περισσότερο προς τα αριστερά!» «Πιο αριστερά!» Κατέβηκε από το ποδήλατο και μου είπε πως τα παρατάει. Αφού του έκανα ένα ολόκληρο «όταν δεν πετυχαίνεις κάτι με την πρώτη, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατάς» κήρυγμα, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνω λίγο πίσω. Δεν αναφέρθηκα στο ποδήλατο για δύο εβδομάδες. Τότε μια μέρα που ήμασταν έξω, πήγε μόνος του στο γκαράζ και έφερε το ποδήλατό του. Στεκόμουν στην άλλη άκρη του κήπου και δάγκωνα τη γλώσσα μου επιτρέποντας του να γείρει προς τη λάθος πλευρά και να καταλήξει στην αποθήκη μας ένα σωρό φορές. Μετά από 20 περίπου λεπτά πήρε το κολάι και το χαμόγελο στο πρόσωπό του άξιζε όλα τα σημάδια από τα δόντια μου πάνω στη γλώσσα μου.

Να κόβω ταχύτητα

Οι μέρες μας είναι πολυάσχολες. Κάπου ανάμεσα στο τρέξιμο εδώ και εκεί πιάνω συχνά τον εαυτό μου να λέει «Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσει αυτή η μέρα». Μια μέρα ο 6χρονος μου είπε «Ούτε και εγώ!» Για ένα λεπτό… Ένας 6χρονος δεν θα έπρεπε κανονικά να θέλει να τελειώσει μια μέρα πριν καν ξεκινήσει! Συνειδητοποίησα ότι τους μετέφερα το δικό μου στρες. Η διαρκής ανησυχία μου για το να πάμε στο επόμενο ραντεβού ή να βγάλω κάτι από τη λίστα όσων είχα να κάνω άγχωνε τα παιδιά μου. Αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να μην νιώθω συνέχεια πιεσμένη. Το e-mail που κάθεται αδιάβαστο μπορεί να περιμένει. Δεν χρειάζεται να πηγαίνω σε κάθε συνάντηση γονέων. Το σούπερ μάρκετ θα είναι και αύριο ανοιχτό. Αποφάσισα να κόψω ταχύτητα! Αποφάσισα ότι η μία παραπάνω ώρα που θα έπρεπε να είμαστε έξω θα είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψουμε το πλάνο των χειροποίητων ζυμαρικών που σκεφτόμουν να φτιάξω. Αποφάσισα ότι και το ψητό τυρί και οι φέτες μήλου θα ήταν μια χαρά για βραδινό. Αποφάσισα να βρίσκομαι στο ΕΔΩ αντί για το επόμενο μέρος και χαίρομαι πολύ που το έκανα.

Μην με παρεξηγείτε: κάποιες μέρες μας είναι ακόμα χαοτικές και κουραστικές. Δεν ξέρω πάντα τι θα μας φέρει η μέρα, αλλά το ένα πράγμα που ξέρω είναι πως κάνοντας όλα τα παραπάνω, έγινα καλύτερη μητέρα!

πηγή: Jennifer Lizza – inspiremore.com