Μιας εβδομάδας!

Τοσοδούλικες πατούσες, απαλό δερματάκι, γλυκουτσικες φωνούλες. Ένα στοματάκι να ψάχνει για τροφή και μια μυτούλα να γεμίζει με το άρωμα της μαμάς… Το ωραιότερο άρωμα του κόσμου, γνωστό και ως «μωρουδίλα». Δυο ματάκια που προσπαθουν να εστιασουν και χεράκια τόσο μικροσκοπικά που όμως σφίγγουν τόσο μα τόσο δυνατά…

Και σ’ αυτά βάλτε και λίγα δάκρυα μανούλας, μπόλικη κούραση αλλα και πολλα χαμόγελα και σκιρτήματα καρδιάς.

Βαλτε δυο ακομα ζουζούνια, τη μεγάλη αδερφή Αθηνά να αναφωνεί κάθε τρεις και λίγο «Μαμά, έτσι τον είχα φανταστεί!» και «Είναι τόσο γλυκούλης» και τον μεγάλο αδερφό Αρχέλαο -με πυρετό!- να προσπαθεί να βρει τις νέες ισορροπίες και πότε να λέει «Μ’ αρέσει να φοράει άσπρα ρούχα, γιατί μοιάζει με αγγελάκι» και πότε «Νομίζω πως έχω αλλεργία στα μωρά», χεχε!

Κάπως έτσι πέρασε κιόλας μια βδομάδα με τον μικρούλη μας Άγγελο στη ζωή μας και θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες σειρές λέξεων, μα η κούραση μου εχει άλλη γνώμη! 🙂 Και κάπως ετσι πολυ κουρασμένη, αλλά τρισευτυχισμένη, πάω να κοιμηθώ λιγουλάκι -αν συμφωνησει βεβαια και ο Άγγελος!