Γεννημένη μαμά;
Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω παλαιοντολόγος (σντουφ!) ή κτηνίατρος (Ιατρική πήγα τελικά, παραδίπλα δηλαδή) ή τραγουδίστρια (άκυρο) ή ξεναγός (λατρεύω ταξίδια) ή διαφημίστρια (ok, μ’ αυτό ασχολήθηκα) ή μεταφράστρια (πώς μου ήρθε, ειλικρινά δεν ξέρω). Πάντως ποτέ μου δεν με φαντάστηκα μαμά. Σαφώς και είχα κούκλα-μωρό όταν ήμουν μικρή και μέχρι και βάφτιση και πάρτι της έκανα (τι ωραίες εποχές… Πάνε 20 χρόνια; Jesus!) και φυσικά είχα σκεφτεί πώς θα ήμουν έγκυος (ναι, το παραδέχομαι, είχα βάλει αρκετές φορές μαξιλάρι κάτω από την μπλούζα μου να δω πως θα είμαι…), αλλά η σκέψη «θέλω να γίνω μαμά!» μου ξύπνησε ένα ωραίο βράδυ που μιλούσαμε με τον άντρα μου στο τηλέφωνο. Κοιμήθηκα χαμογελώντας πάνω της και μετά για λίγο την άφησα.
Την ξανα-έπιασα -και μαζί μου και ο Μάνος- όταν πια αρχίσαμε να ζούμε μαζί. Και έτσι όλα έγιναν πατ κιουτ και 3 μήνες μετά έτρεμα σαν το ψάρι από συγκίνηση με ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια.
Από εκείνη τη μέρα είμαι βαμμένη μαμά! Μαμά με τα όλα της. Μαμά 24 ώρες το 24ωρο. Είμαι από εκείνες τις μαμάδες που συζητάς μαζί τους τα γκομενικά σου και την ίδια στιγμή η σκέψη τους -ενώ σε παρακολουθεί προσεκτικά, μη νομίζεις!- πεταρίζει στα παιδιά τους. Είμαι εκείνη η μαμά που σταματάει σε δέκα βιτρίνες με παιδικά και μόνο σε δύο με γυναικεία. Είμαι εκείνη η μαμά που μπορεί να συζητάει με τις ώρες για πάνες, τοκετούς, ρούχα, παιδικούς σταθμούς. Είμαι εκείνη η μαμά που πρωί μεσημέρι βράδυ προσπαθεί να κάνει το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά της -από το να διαβάσει τα συστατικά από κάθε τρόφιμο που θα αγοράσει, μέχρι να κάνει αυτο-μαθήματα αυτο-βελτίωσης για να μην τους μεταφέρει τα κακά της χούγια- και φυσικά γεμίζει με τύψεις όταν νομίζει πως ξέφυγε λίγο από τη γραμμή του «καλύτερου δυνατού».
Ίσως είμαι λίγο pathetic (ειδικά για εσάς που ΔΕΝ έχετε παιδιά και ίσως τώρα με διαβάζετε, οπότε κατά βάθος ίσως θέλετε να έρθετε στο κλαμπ και σας το εύχομαι, όχι τίποτα, αλλά θα δούμε τότε αν είμαι pathetic ή όχι, χοχο), αλλά γουστάρω το κάθε δευτερόλεπτο της μαμαδίσιας ζωής μου. Ok, μπορεί να ζορίζομαι κάποιες φορές, όπως ας πούμε σήμερα που ο Αρχέλαος για λόγο ανεξήγητο (αν και η γιαγιά Γεωργία αποφάνθηκε: μάτι!) έκλαιγε σπαρακτικά επί μία ώρα, όμως στο τέλος πάντα αποζημειώνομαι (τελικά κατέληξε μετά το ξεμάτιασμα να πέσει ξερός στην αγκαλιά μου, ακουμπώντας το τόσο γλυκούλι κεφαλάκι του στο στήθος μου).
Το λένε (σχεδόν) όλοι οι γονείς: όσο και να κουράζεσαι, όσο και να εκνευρίζεσαι, όσο και να τσιτώνεσαι, όσο και να λες «Ρε γαμώτο, πότε επιτέλους θα βρω χρόνο να κάνω ένα ρημαδο-μανικιούρ;», στο τέλος της μέρας αρκεί το χαμόγελό τους ή το κοιμισμένο τους μουτράκι για να πεις «ΧΑΛΑΛΙ ΡΕ! ΧΑΛΑΛΙ!»
Ώρες ώρες λέω, μα πώς γίνεται; Πώς γίνεται να χαίρομαι κάθε φορά από την αρχή για κάθε χαμόγελό τους; Κάθε μέρα, όλη μέρα χαμογελάνε. Πώς γίνεται αντί να έχω συνηθίσει και να μην το προσέχω καν, να χαίρομαι κάθε φορά σαν ερωτοχτυπημένο κοριτσόπουλο που της χαμογέλασε για πρώτη φορά ο έρωτάς της;
Πολλές φορές ξεκινώ να σας γράψω τον πόνο μου ή να γράψω κανένα αστείο κείμενο και πάντα καταλήγω να γράφω ένα συγκινητικό μαμαδίσιο κλαψιάρικο -με την καλή έννοια- λογίδριο για το πόσο τα λατρεύω…
Ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω μαμά… Και ας τάιζα το κουκλί μου με μια αηδία ψεύτικη κρέμα που μύριζε φρικτά και βρώμιζε τα πάντα ακόμα φρικτότερα… Και όμως όταν έγινα μαμά, ένιωσα λες και για αυτό έχω γεννηθεί… Για να είμαι μαμά… Μεγάλωσα σε μια εποχή που ήταν λίγο παρεξηγημένο να είσαι η κλασική μαμά και ήταν ουαου να είσαι μαμά μέσα σε όλα… Εγώ θέλω να ισορροπώ κάπου ανάμεσα στα δύο…
Υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα που λέω στον εαυτό μου «Πρέπει να συνέλθεις, δεν μπορεί να είσαι ΤΟΣΟ μαμά επιτέλους!», αλλά δεν γίνεται… Δεν γίνεται! Όταν η Αθηνά μου τραγουδάει παρέα με τον μπαμπά της «Είχα μια θάλασσα στο νου και ένα περβόλι, πεεεεεριβοοοοοόλι» και ο Αρχέλαος προσπαθεί να σηκωθεί να μπουσουλησει και βγάζει ήχους σαν ζορισμένο σκιουράκι, ε τότε γίνομαι ΜΑΜΑ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΗΣ και χοροπηδάω και καμιά φορά δακρύζω…
Οι φίλοι μου ακόμα απορούν πώς μεταλλάχτηκα έτσι, αλλά δεν τους παρεξηγώ… Εγώ και αν απορώ με τον εαυτό μου!
κ γω πιστευω οτι δεν εχει καθολου σημασια να 'κλεισεις" κεφαλαια στη ζωη σου,να ζησεις κτλ..οσο αφορα μονο στις εμπειριες της ζωης,τοτε ναι ειναι καλο να εχεις ζησει αρκετα πραγματα για να βοηθησεις το παιδι σου πολυπλευρα.. φαντασου εγω cleo που τον εκανα στα 36!! απο τα 19 εως τα 36 οπως λες κ τι δεν εζησα..ποτε,ποτε ομως δεν ημουν ετοιμη να γινω μανα.. δε νομιζω οτι η ζωη χορταινεται δυστυχως κ ευτυχως ωστοσο προσαρμοζεται ολοκληρωτικα κ επαναπροσδιοριζεται με την μητροτητα
Νομίζω ότι αυτό που περιγράφεις το προκαλούν δύο πράγματα σε συνδυασμό: α)η μητρότητα η ίδια με τα συναισθήματα που προκαλεί και β)το γεγονός ότι έχεις ζήσει όσα πράγματα σου αντιστοιχούσαν και σε γέμισαν και που έκλεισαν τον κύκλο τους ικανοποιητικά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.. Θέλω να πω ότι αν έχεις ζήσει μια γεμάτη ζωή (όπως αυτό ερμηνεύεται για τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά), όταν έρθει η μητρότητα, επειδή σε κατακλύζει, όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν σε άλλη κατηγορία και αυτό είναι απολύτως ΟΚ. Αν δεν είναι ΟΚ και αισθάνεσαι όπως η Cleo παραπάνω, ίσως να μην έχεις κλείσει ικανοποιητικά τα προηγούμενα κεφάλαια της ζωής σου... Δεν ξέρω. Αλλά αυτό νομίζω. Κι εγώ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κατέληγα εδώ (μαμά τρελλή και παλαβή.. πιο έρωτας κι από τον έρωτα). Αλλά δεν σας κρύβω ότι όταν η ελεύθερη κολητούλα μου μου διηγείται τα γκομενικά της, αισθάνομαι λίγο "been there, done that.."! Ακούω όμως. Όχι ότι δεν ακούω. Αλλά με το μάτι στην μικρή μου. Πάντα!
Ιωάννα καλησπέρα. Θα ήθελα να αναφέρω ότι τα συναισθήματά μου δεν οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχω "κλείσει" προηγούμενα κεφάλαια. Ίσα ίσα, θεωρώ ότι από τα 15 έως τα 23 μου έζησα για 2 ζωές και δεν έχω κάποιο απωθημένο. Άλλωστε, η απόφαση να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια στα 26 μου ήταν απόλυτα συνειδητή. Αυτό που εννοώ στο σχόλιό μου, είναι ότι δεν νιώθω ότι με ολοκληρώνει μόνο ο ρόλος της μητέρας. Θέλω να απασχολώ το μυαλό μου και με άλλες δραστηριότητες. Θέλω να ενημερώνομαι, να συμμετέχω και να αναλαμβάνω δράση. Θέλω να μην ξεχάσω το κορίτσι που άφησα πριν γίνω μητέρα. Σαφώς και θέλω το καλύτερο για το παιδί μου. Σαφώς και είναι προτεραιότητα στη ζωή μου. Όμως, για να νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου και πιο ολοκληρωμένη σαν προσωπικότητα, θέλω να μην με αναγνωρίζουν μόνο ως μητέρα της κόρης μου.
Δεν νομίζω ότι μιλάμε για την ολοκλήρωση που νιώθουν οι γυναίκες (κάποιες ή πολλές από αυτές) μέσω της μητρότητας. Νομίζω ότι και το άρθρο δεν μιλάει για αυτό. Κι εγώ σίγουρα δεν αναφερόμουν σε αυτό. Σορυ που σε ανέφερα ως παράδειγμα.. Ίσως ήταν ατυχές. Εγώ μιλούσα για τα ενδιαφέροντα που έχει κάποιος και για το που στρέφονται ανάλογα με την περίοδο της ζωής του την οποία διανύει. Και ναι είναι αλήθεια ότι όταν έχεις περάσει από μονοπάτια και τα έχεις ξεπεράσει, χάνουν το ενδιαφέρον τους (όπως το γκoμένισμα ή το clubbing). Δεν μιλάω όμως για σημαντικά πράγματα. Σαφώς ένα άτομο δεν ολοκληρώνεται μόνοσήμαντα και μονόπλευρα. Αλλά και η Ολίβια δεν εννοούσε αυτό. Αν δεν κάνω λάθος (κι ας με διορθώσει) ήθελε να εκφράσει το πόσο εντύπωση της κάνει (και πόσο της αρέσει), που ενώ δεν το περίμενε από τον εαυτό της η μητρότητα την έχει συνεπάρει. Αν ολοκληρώθηκε κι όλας σαν γυναίκα, αυτό το ξέρει μόνο η ίδια αλλά και δεν είναι και απαραίτητα κακό! Αντιθέτως!
Σαφώς και δεν είναι κακό να σε συνεπάρει η μητρότητα! Ίσα ίσα χαίρομαι που υπάρχουν γυναίκες που απολαμβάνουν κάθε μα κάθε στιγμή με τα παιδιά τους. Απλά με το σχόλιό μου ήθελα να επισημάνω ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που εκτός από το "ροζ" της πρώτης περιόδου, περνάει από "γκρίζες ζώνες" κατά τη διάρκεια της εμπειρίας που λέγεται μητρότητα. Δεν ξέρω... Ίσως η πραγματική μου ενηλικίωση να συντελείται με αυτό το τρόπο :-)
Α δεν νομίζω ότι υπάρχουν γυναίκες που απολαμβάνουν ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις στιγμές. Αυτό είναι ουτοποιστικό. Σαφώς και υπάρχουν γκρίζες στιγμές. Αν δεν υπήρχαν πως θα εκτιμούσαμε τις χρωματιστές άλλωστε! :)
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ Κ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΩΡΑΚΙ ΣΤΑ 22 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ!ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΓΕΛΟΥΣΑΝ...ΣΤΑ ΛΕΥΚΩΜΑΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ...ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΓΕΛΟΥΣΑΝ...ΑΚΟΜΗ Κ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ "ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΙ ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ ΓΡΑΦΑΜΕ ΣΤΑ ΛΕΥΚΩΜΑΤΑ?ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ,ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΧΡΟΝΙΑ..."Κ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΕΛΕΓΑ ΑΚΟΜΗ Κ ΤΩΡΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!Κ ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΑΝ...Κ ΟΝΤΩΣ...ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΟΥ Κ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑΜΕ!Κ ΚΑΝΑΜΕ Κ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ.Κ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΑ 21 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ!ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΑ!ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!Κ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ Κ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!
cleo πιστεψε με δεν κανεις το δικηγορο του διαβολου,πολλες αισθανονται σαν κ σενα κ μεσα σ αυτες κ εγω.. φυσικα πριν ολοκληρωσω τη σκεψη μου πρεπει παντα να προτρεχω κ να λεω ποσο λατρευω το γιο μου για να μην ..παρεξηγηθω?? αλλα η ουσια ειναι αυτο που εγραψες στο τελοσ "αλλά την απόλυτη ολοκλήρωση δεν μου την προσφέρει η μητρότητα" ειμαι απο αυτες που δεν γεννηθηκαν για να γινουν μανες,ωστοσο νιωθω οτι τα πηγαινω καλα,πολυ καλα,πολυ καλυτερα απο καποιες που διατεινινται οτι γεννηθηκαν για να ειναι μανες η μονη διαφορα μας ειναι οτι οταν παω τουαλετα την αφηνω ανοιχτη(!) για να βλεπει μια κ εφτασε η ωρα μας για γιογιο..:):):)
Καλησπέρα! Χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό! :))
Καλημέρα, λέω να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου.... Καταρχάς λατρεύω το παιδί μου και απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί του... Υπάρχουν όμως κι εκείνες, στις οποίες νιώθω ότι η γονεϊκότητα με πνίγει... Την αφήνω να παίξει στο σαλόνι και με την πρόφαση της τουαλέτας κλείνομαι για να πάρω μια βαθιά ανάσα και να απολαύσω 5 λεπτά ησυχίας μόνη μου. Δεν το βλέπω τόσο ροζ. Όταν είμαι για καφέ με ελεύθερες φίλες μου που μου εκμυστηρεύονται τα γκομενικά τους, είμαι εκεί 100%. Θέλω να έχω τα ενδιαφέροντά μου, δεν μπορώ να νιώθω μονοδιάστατη μαμά. Η μητρότητα είναι κάτι που ανακαλύπτω καθημερινά και με εκπλήσσει η δυνατότητα που ανακάλυψα ότι έχω να ελίσσομαι σε διάφορες καταστάσεις. Όμως όχι, επαγγελματίας μαμά δεν θα μπορούσα να είμαι.. Νιώθω ότι δεν θα υπήρχε μέσα μου η ισοροπία που χρειάζομαι για να νιώθω ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος. Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί, αλλά την απόλυτη ολοκλήρωση δεν μου την προσφέρει η μητρότητα.
http://babyccinokids.com/blog/2010/07/09/new-york-magazine-feature-i-love-my-children-i-hate-my-life/ Εμένα αυτό το άρθρο μου άρεσε πάρα πολύ (αν και δεν συνμφωνώ απόλυτα με αυτά που λεει)! Διάβασέ το. Θα σου αρέσει πιστεύω.
http://nymag.com/news/features/67024/ αυτό είναι το άρθρο του NY nagazine.
Πολύ ενδιαφέροντα και τα 2 άρθρα! Σε ευχαριστώ!
χανεσαι στα ματια του μικρου αρχελαου κουκλακι ζωγραφιστο!κ ποσο πολυ συμφωνω και ταυτιζομαι με το κειμενο σου!
Μαλλον φταίει η σελήνη,τα άστρα κτλ και εγώ σήμερα αυτό σκεφτόμουν πως το μόνο πράγμα που δεν ονειρευομουν ότι θα γίνω, ήταν μαμά και όμως τώρα είναι και το μόνο που υπερηφανευομαι που έγινα....πως τα φέρνει η ζωή...ονειρεύεσαι να γίνεις παλαιοντολογος,αρχαιολόγος κτλ το σπούδαζεις και γενικώς χτυπιέσαι με κάθε τροπο και μέσο για να καταφέρεις και παρολαυτα αυτήν την ρημαδοδουλεια που τόσο ονειρευτικες κυνηγήσει κτλ δεν καταφέρνεις να την έχεις και ξαφνικά μια μέρα ένα τεστ θετικό και τα έχεις καταφέρει όλα και ας μην τα ονειρευοσουν ποτέ...γιατί από μικροί αυτό που όλοι σου έλεγαν δεν ήταν να γίνεις μαμά και πόσο ωραίο είναι αλλά να σπουδασεις να μορφωθεις,να βρεις δουλειά κτλ.....εμείς τι λέτε θα προμοταρουμε τις κόρες μας...να σπουδάσουν η να γίνουν μαμαδες η να γίνουν σπούδασμενες μαμαδες.....
Γεννημένη μαμά;;;;; Την ατάκα αυτή την άκουσα για πρώτη φορά από τα χείλη του φίλου και πρώην συμφοιτητή Ηλία. Μετά τη σχολή ψιλοχαθήκαμε, σκόρπισε η παρέα. Τελευταία φορά τον είχα δει σε ένα πάρτι όταν ήμουν μόλις ενός μηνός έγκυος(ούτε η ίδια το ήξερα)και τα πίναμε και κάναμε χαβαλέ όπως παλιά. Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά ήρθε από την Αθήνα στην πόλη μου για τη βάφτιση της κόρης μου. Όταν άνοιξα την πόρτα έχοντας το μωρό στην αγκαλιά με κοιτούσε αποσβολωμένος. Δεν αντιδρούσε. Και ξαφνικά μου λέει: Δεν το πιστεύω!!!! Είσαι γεννημένη μαμά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σου πάει το μωρό. Σαν να σε ήξερα πάντα με ένα μωρό αγκαλιά. Ακόμα θυμάμαι την αντίδρασή του και γελάω ♥.
SHMASIA DEN EXEI TI THELAME NA GINOUME H TI GINAME TELIKA.SHMASIA EXEI OTI GINAME MAMADES.....KAMIA MAS DEN NOMIZW OTI EIXE ONEIRO ZWHS TO NA GINEI MAMA KI OMWS EINAI TO PIO OMORFO PRAGAMA.........EINAI ONEIRO.........
εγω παντως μικρη οταν με ρωταγαν τι θα γινω οταν μεγαλωσω ελεγα "δασκαλα ή μαμα!" προς το παρον δεν εχω κανει κανενα απο τα δυο!
Μου "έκλεψες" τις σκέψεις μου!
μα ποσο πολυ σε καταλαβαινω...και γω αυτα ακριβως ζω ταυτιζομαι τελειως με αυτο το κειμενο το μονο που θα αλλαζα ειναι τα επαγγελματα που ελεγες μικρη οτι θες να κανεις εκτος απο το τραγουδηστρια σε αυτο ειμουν μεσα χιχιχι..η μαμαδοτρελα λοιπον που εχουμε ειναι η μονη αρρωστεια που δεν θες ποτε να γινεις καλα(αν και υπαρχουν καποιες φορες που νομιζω οτι θα σκασω απο τα συναισθηματα και τη χαρα μου και ξερεις τι κανω...τσιριζω) ναι ρε παιδι μου δεν αντεχω μου ερχεται να τα φαω και τα δυο...αχ!!!
χαχαχαχα... παλαιοντολόγος.... κι εγω!!! Ακόμη και τώρα. Πάντως ναι, ό,τι και να έγινα, δεν πιάνει μία μπρος στο μεγάλο έργο ζωής που λέγεται μαμαδοσύνη!