Πονούσα αφόρητα, δεν μπορούσα να περπατήσω και όμως κανείς δεν μπορούσε να βρει την αιτία!

Παντρεύτηκα με τον άντρα μου το Σεπτέμβριο 2011, έρωτας μεγάλος μέχρι και σήμερα!

Το καλοκαίρι πριν γίνει ο γάμος είχα κάτι περίεργες ενοχλήσεις στην λεκάνη και στα κάτω άκρα. Οσο περνούσε ο καιρός, εγώ χειρότερα!

Φτάνουμε στον Φεβρουαριο, το βραδυ της γιορτης του αντρα μου, οπως έσκυψα να πάρω κάτι, έμεινα εκεί.. Ένας Γολγοθάς: γιατρους, γιατρους, φάρμακα, να μην βρίσκουν τίποτα..

Περνάει ο καιρός, πηγαίνω σε άθλια κατάσταση πλέον σε απογευματινό ιατρο, ορθοπεδικό νοσοκομείου, με παρέπεμψε σε ρευματολογο. Εξετασεις, τιποτα, ολα καθαρα, ξανα πισω, μια απο τα ιδια! Με στελνει σε γυναικολογο, πηγαινω και γω η κακομοίρα στον γιατρό μου.. Φρεσκοπαντρεμένη να σημειώσω και πολύ ερωτευμένη…

Αρχιζει ο γιατρός:

«Τι χαζομάρες είναι αυτές; Τι σχέση έχουν αυτά με εμένα;«

Ούτε να δει καν τις μαγνητικές, τιποτα!

«Ετσι τα κάνεις για να εκμεταλευεσαι τον άντρα σου!«

Φεύγουμε, επιστρέφουμε στον ορθοπεδικό (πληγωμένη από τον γυναικολόγο μου για τις κουβέντες ότι έτσι τα κανω) και επιβεβαιώσαμε τον γιατρό ότι γυναικολογικά όλα καλα…

Ακολούθησα μια αγωγή… Πλέον δεν μπορούσα να περπατήσω καθόλου! Πόνοι αφόρητοι!!

Φτάνει καλοκαίρι, η κατάσταση ιδια… 5 μερες χαζοπερπατούσα, τις άλλες καροτσάκι.. Μου συστήνει ο άνθρωπος μπάνιο, μηπως και δούμε βοήθεια. Φεύγω για μπάνια και γυρίζοντας πια από την θάλασσα και σταματώντας την αγωγή, άλλαξα γυναικολόγο. Να είναι καλά ο άνθρωπος, μου έσωσε την ζωή και του χρωστάω τόσα μα τόσα πολλά..

Κάποιο μικρόβιο μου είχε προκαλέσει ζημια στην κοιλιακή χώρα και στις σάλπιγγες και τη μήτρα με αποτέλεσμα να έχουν ακινητοποιήσει κάποια νεύρα.. Χειρουργεία, θεραπείες..

«Αργησατε«, ήταν η κουβέντα του, οταν ξύπνησα από την νάρκωση..

Περνάει ο πρώτος χρόνος, εξετάσεις, άγχος… Άρχισα να περπατάω, επανήλθα, βρήκα τους ρυθμούς μου αλλά πάντα μου θυμίζει ότι άργησα να το βρω, λες και δεν έτρεξα…

Φτάνουμε στον Ιούλιο 2014, ημέρα Δευτέρα. Μετα απο αγώνα και κόπους και δυσκολίες πήρα τα αποτελέσματα οτι ειμαι έγκυος!!!

Χαρά, φωνές, κλάματα, δεν μπορούσα να το πιστέψω.. Αλλά μέχρι εκεί… Στις 16 Ιουλίου αποφασισε να μας αφήσει.. Στεναχώρια, κλάματα, ακόμη και σήμερα που είμαι μαμά με πονάει και πάντα θα με πονάει!

Και φτάνουμε στο 2015!

Πολλές αλλαγές στα επαγγελματικά, άγχος, αβεβαιότητα αλλά και προσπάθεια για το όνειρο να κρατήσω στα χέρια μου ένα πλασματακι!

30 Μαρτίου κάνω το τεστ… θετικό! Αφήνω στον καθρεπτη του μπάνιου το τεστ για να το βρει ο άντρας μου, χαρά απερίγραπτη!

Μια εύκολη εγκυμωσυνη, αν κ από την αρχή μέχρι που γέννησα πολύ εμετο!

Φτάνει η μεγάλη μέρα!

30 Νοεμβριου εσπασαν τα νερά, ούτε πόνους, ούτε τίποτα, κύρια! Ελα μου ντε όμως, όσο καλά κυλούσαν τα πράγματα -αν και δε κατάλαβα πολλά- ανέβασα υψηλό πυρετό, πίεση, έκανα σπασμούς με αποτέλεσμα επηρεάστηκε το μωράκι (πήγαν να μας χασουν) Το μόνο που έλεγα στην μαια μου ήταν «Χάνω τις αίσθησεις μου!» κι αυτή «ολα καλά» για να μην καταλάβω τι συμβαίνει!

Γέννησα πολύ εύκολα και γρήγορα, μπήκαμε όμως στην εντατική… Αγωνία 1 μήνα ολόκληρο, να βλέπεις ένα θηρίο στην θερμοκοιτιδα… 3720! Να είναι όλοι καλα στην μονάδα, μου δώσανε δύναμη, κουράγιο, με ταρακουνησανε γιατι άρχισα να σαλευω… Να είναι καλά όλοι τους! Και πάνω απ’ όλα αυτές οι ψυχουλες που σου δείχνουν πως είναι να θες να κρατηθεις στην ζωή και αγωνίζονται γιατί εκεί μέσα μυρίζει Θεό!!

Θελω απλα να πω πως έχουμε αρκετά αποθέματα δύναμης και πίστης αρκεί να έχουμε στηρίγματα… Κι εγω εχω το δικό μου τον άντρα μου, πάντα εκεί στα δύσκολα!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com