Φτάσαμε να χειροδικούμε μεταξύ μας γιατί δεν θέλει τους γονείς μου…
Είμαι η Α. 29 χρονών, σύζυγος και μητέρα ενός υπέροχου αγοριού 5μιση μηνών. Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε στα 20, όπου και είχαμε ένα δυνατό φλερτ. Έπειτα χαθήκαμε λόγω απόστασης για να ξανα βρεθούμε μετά από 9 χρόνια. Δέσαμε αμέσως, δώσαμε υποσχέσεις ό ένας στον άλλο και παντρευτήκαμε μετά από 4 μήνες σχέσης. Εν τω μεταξύ αποφασίσαμε ότι ένα παιδί θα ήταν ό,τι καλύτερο, οπότε και έμεινα έγκυος πολύ σύντομα.
Όλα αυτά όμως προτού γνωριστούν καλά οι οικογένειές μας. Σάμπως και μας ένοιαζε; Ή είχαμε προηγούμενη εμπειρία ότι πρέπει να γνωριστούν και τα πεθερικά προτού αποφασίσουμε το γάμο; Τέλος πάντων.
Οι γονείς μου καλοί και ήρεμοι άνθρωποι που ζουν στο νησί όπου μεγάλωσα κι εγώ. Ο άντρας μου από την Πελοπόννησο, με πατέρα ιερέα με διπολική διαταραχή και μητέρα υπέρβαρη και με κατάθλιψη. Όχι ότι με ενοχλούν όλα αυτά. Τα ήξερα πριν καν μείνουμε μαζί. Ο άντρας μου λοιπόν έμενε για χρόνια στο εξωτερικό (για να ξεφύγει από την κατάσταση της οικογένειάς του) όπου και είχε μια καλή δουλειά. Μόλις αποφασίσαμε ότι θα είμαστε μαζί τα παράτησε όλα και ήρθε εκεί που δούλευα εγώ για να είμαστε μαζί.
Επιλέγει λοιπόν να πάει για λίγο στο νησί όπου είναι οι γονείς μου (κι όπου επιλεξαμε να ζούμε εν τέλει) για να δουλέψει στον πατέρα μου. Εγώ εργαζόμενη και εγκυος σε άλλο νησί. Κι εκεί άρχισαν όλα.
Η μάνα μου δε τον ήθελε και πολύ και με αφορμή ενός καβγά μας (ο άντρας μου πολύ οξύθυμος), τον οποίο άκουσαν, τον διώχνουν από κει με τον χειρότερο τρόπο.
«Δε σε θέλω για την κόρη μου. Είσαι ακατάλληλος για αυτήν, αν θέλετε να παντρευτείτε αλλού κι όχι εδώ» και λοιπά.
Ο γάμος έγινε, πήγαμε να μείνουμε στο μέρος όπου είναι οι δικοί μου, πέσαν συγγνώμες από όλους, όμως ο άντρας μου ποτέ δε το ξέχασε. Όποτε μιλώ για τους γονείς μου πεφτει καβγας φοβερός. Στην αρχή δε μιλούσα, όμως απο ένα σημείο και μετά δεν άντεξα. Άρχισα να ξεφεύγω και να φωνάζω κι εγώ χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου. Και την πληρώνει το μονάκριβό μας αγοράκι που μας βλέπει έτσι και μας ακούει.
Εκείνος δεν ενδιαφέρεται για τις φωνές, φωνάζει συνεχώς, γινόμαστε ρεζίλι στην κλειστή κοινωνία όπου ζούμε και φτάσαμε στο σημείο να χειροδικούμε μεταξύ μας. Έπειτα από αυτό, για να μη ξεσπάμε μεταξύ μας, εγώ καταστρέφω πράγματα κι εκείνος άρχισε πίνει για να μη κάνουμε καβγα. Είναι δύσκολα τα πράγματα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, για να είναι εκείνος καλά, απαγόρευσε κάθε επαφή με τους γονείς μου. Να μην έρχονται στο σπίτι (το οποίο εκείνοι μας χάρισαν και μας επίπλωσαν) και να μη βλέπουν το παιδί εν απουσία του.
Εγώ και θέλω να είμαστε καλά, αλλά και να βλέπω τους γονείς μου. Πλέον είμαι θλιμένη. Κλαίω συχνά και δεν ξέρω τι να κάνω…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παντα θα υπαρχουν αγκαθια μεσα σου,δεν θα χεις ποτε μια ηρεμη οικογενειακη ζωη,κ ο καταπιεσμενος θυμος θα σου κανει κακο στην ψυχικη υγεια σου. Γνωμη μου αν δεν μπορουν οι 2 πλευρες να εχουν αραιες τυπικες σχεσεις, αν θελουν και οι δυο να σε βλεπουν καλα και χαρουμενη, θα το δεχτουν,αν οχι χωρισε. Καλυτερα να ταλαιπωρηθεις μια φορα παρα μια ζωη. Σου αξιζει αγαπη κ σεβασμος.
Ειπες φτασατε να χειροδικειτε; αυτο συνεχιζεται δηλαδη; ο αντρας σου πλεον πινει; Λογω του μικρου χρονικου διαστηματος που ξερεις τον αντρα σου θα ελεγα αρχικα να προσπαθησεις να δεις καθαρα αν οντως ταιριαζεις μαζι του.. Καμια φορα οι γονεις μας επειδη ακριβως ειναι γονεις μας και μας μεγαλωσαν κατι ξερουν! Οι εξελιξεις που ανεφερες ειναι πολυ ασχημες και η κατασταση δεν πρεπει απλως να βελτιωθει στο μελλον. Πρεπει να αλλαξει ΤΩΡΑ. Αν ο αντρας σου ηταν φυσιολογικος και λυπαμαι που στο λεω, δε θα εφτανε στα ακρα με τους γονεις σου. Ολοι ξερουμε πως με τα πεθερικα μπορει να μη ταιριαζουμε. Ωστοσο ειναι γονεις των αγαπημενων μας και τους σεβομαστε. Κι αν δεν αντεχουμε κραταμε τυπικες σχεσεις. Ενα γεια, καλα? Αυτα! Δεν ειναι φυσιολογικο ολο αυτο. Αν λαβεις υποψιν το οικογενειακο του υποβαθρο κοριτσακι μου ολο και κατι ψυχολογικα θεματα θα εχει φορτωθει απο την οικογενεια του με εναν διπολικο πατερα και μια μητερα με καταθλιψη. Αρα κατι τρεχει...... Επειδη πολλα γινονται και πολλοι τα εχουν ψιλοχαμμενα, αν θες να ειστε μαζι, οπωσδηποτε συνεδριες με ψυχολογο. Να λυθουν ολα τα θεματα. Να εχεις το κεφαλι σου ησυχο... βλεπεις τι γινεται.... μη περιμενεις να βγουν τα 'αλυσοπριονα' για να θορυβηθεις! Εχει οικογενειακο ιστορικο!
Απο προσωπική εμπειρία κ μόνο εχω να πω οτι είναι καλύτερο να κοιτάξεις τον άντρα σου, τη σχέση σας κ το παιδί σου.. Αν συνεχίζεις φυσικά να τον αγαπάς κ είναι καλός πατέρας φύγε μακριά απο γονείς κ πεθερικά.. Όπως έκανε θυσίες αυτός για σας, κάνε κ συ.. Ολα τα ζευγάρια μαλώνουν κ οι γονείς σου κακώς ανακατευτικαν εξ αρχής κ οσο εσυ παιρνεις το μέρος τους, Ή ρίχνεις ευθύνες στον άντρα σου αυτά θα έχεις.. Δεν ξέρω αν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο κ δεν μπορείς να το σώσεις αλλά αν σταματήσεις να είσαι στη μέση κ πάρεις το μέρος του άντρα σου νομίζω οτι το σπίτι σου τουλάχιστον θα ηρεμήσει.. Οι γονείς σου πάντα θα έχουν θέματα μαζί του κ εκείνος με τους γονείς σου.. Φτιαξτα με τον αντρα σου κ θα μπορέσει κ αυτός να χειριστεί καλύτερα το θεμα με τους γονείς σου... Νομίζω οτι σε θέλει σύμμαχο κ οχι αντίπαλό στα δύσκολα κ στα ζόρια του.. Αν οι δικοι του γονείς σου έκαναν κατι, πως θα ήθελες να το χειριστεί αυτός;; κ επειδή σας έδωσαν σπίτι οι δικοι σου πρέπει να λενε οτι θέλουν κ να έχουν το αλάθητο;; είναι κρίμα να χωρίζουν ζευγάρια επειδή οι προσδοκίες γονιων κ πεθερικων είναι άλλες.. Αν δεν σου κάνει εσένα χώρισε τον.. Αλλα όχι επειδή δεν αρέσει στον πατέρα σου.. Γνώμη μου κ αν θέλεις την πετάς.. Σου εύχομαι οτι καλύτερο...
Λυπάμαι πολύ αλλά αν έφτασαν εκεί τα πράγματα ίσως πρέπει να σκεφτείτε το χωρισμό. Ο νους μου πηγαίνει στην πρόσφατη ιστορία με το πέντε μηνών βρέφος που σκοτώθηκε όντας στη μέση ενός καυγά των γονιών του. Φοβάμαι-μακάρι να κάνω λαθος- οτι δε θα αργήσει η ώρα που θα χοντρύνει το πράγμα.Εγώ στη θέση σου θα άρπαζα το μωρο μου και θα τον εγκατέλειπα...