Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτε;

Ζω με την οικογένεια μου σε νησί του ανατολικού Αιγαίου, έχοντας στην πόλη μας ένα hotspot η camp η κέντρο κράτησης προσφύγων και παράτυπων μεταναστών η όπως σας βολεύει πείτε το.

Το καλοκαίρι του 15 η τετράχρονη κόρη μου έμενε στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό, όταν φεύγοντας το πρωί από το σπίτι σχεδόν κάθε μέρα βρίσκαμε πρόσφυγες στην αυλή μας, στο δρόμο και στην παραλία. Να μας παρακαλάνε με τα μάτια τους για ένα μπουκάλι νερό και λιγο φαγητό για να ξεγελάσουν για λιγο τα καταπονημενα μωρά τους.

Και όταν την κοίμιζα τα βραδια με ρώταγε με υγρά μάτια τι σημαίνει πρόσφυγας, τι σημαίνει πόλεμος και γιατί υπάρχουν μωρά που δεν έχουν γονείς..

Όταν γέννησα τέλος του 15 την δεύτερη κόρη μου, στο διπλανό δωμάτιο ήταν μια γυναίκα από το Ιράκ όπου είχε γεννήσει στην βάρκα. Την είχα ρωτήσει αν χρειάζεται κάτι και μου είχε πει πως αφού έφυγε από την φρίκη του πολέμου και το μωρό της είναι καλα δεν χρειάζεται τίποτε.

Δεν γράφω όλα αυτά για να σας πω ότι λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους που καλώς η κακώς κατέληξαν εδώ. Γράφω γιατί μεγαλώνω τις κόρες μου προσπαθώντας να μην φοβούνται το ‘ξένο’, να μην θεωρούν κανέναν άνθρωπο κατώτερο τους, να προσφέρουν σε αυτούς που έχουν ανάγκη και να αγαπάνε τα ζώα. Δεν είμαι η τέλεια μαμά αλλά πραγματικά προσπαθώ να κάνω τα παιδιά μου καλούς ανθρώπους, δηλαδή να μην μισούν να μην φθονούν και να μοιράζονται.

Η κόρη μου λοιπόν ερχόμενη από το νήπιο κατα καιρούς μου εχει πει ‘η Τάδε μου είπε πως είμαστε χαζοί που δίνουμε παιχνίδια στα προσφυγακια γιατί αυτά έχουν πιο πολλά λεφτά από εμάς‘ , ‘μαμά, το ξέρεις πως οι πρόσφυγες θα μας πάρουν τα σπίτια;‘ , ‘μαμά, η τάδε μου είπε να μην πηγαίνουμε εκεί γιατί έχει λαθρομετανάστες και θα μας κολλήσουν αρρώστιες‘ και διαφορά αλλά τέτοια. Η μάνα της μικρής που είπε στην κόρη μου να μην πηγαίνουμε στην παιδική χαρά γιατί εχει λαθρομετανάστες, δεν εμβολιάζει συνειδητά τα 3 παιδιά της αλλά φοβάται μην κολλήσουμε κάτι από εκείνους.

Τέλος πάντων δεν θελω να δημιουργήσω αντιπαράθεση για το προσφυγικό η για τα εμβόλια, αλλά προβληματίζομαι γιατί προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ να μεγαλώσω τις κόρες μου με αξίες όμορφες μήπως και γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος.

Αλλά θα μείνουν τα λόγια και τα παραδείγματα μου στην ψυχή τους η όταν μεγαλώσουν θα επηρεαστούν από την σαπίλα που υπάρχει γύρω μας;

Διαβάζω τις ειδήσεις στα site και τρομάζω πραγματικά, λέω πολύ συχνά στον άντρα μου το κλασικό ‘σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;’

Αυτό το κείμενο το γράφω με αφορμή την μαμα που σήμερα στην παιδική χαρα φώναξε στην πεντάχρονη κόρη της που έπαιζε με ένα κοριτσάκι ‘μην την ξαναπλησιασεις είναι λαθρομεταναστρια και βρωμιαρα‘.

Ποσό ζημιά έκανε σε αυτές τις 2 αθώες ψυχούλες; Πόση ώρα προσπαθούσα να εξηγήσω στην κόρη μου πως το ίδιο πλένουμε τα χέρια μας κάθε φορά που παίζουμε έξω είτε είμαστε μόνοι είτε με παρέα.

Πραγματικά εύχομαι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όλοι μας. Το οφείλουμε στα παιδιά που φέραμε στον κόσμο, να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο!

Πηνελόπη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com