Δύο μήνες με τον Άγγελο

Νομίζω πως δεν είναι τυχαίο το όνομα που διάλεξα για αυτό το πλάσμα… Του ταιριάζει γάντι!

Είναι ένα πλάσμα θαρρείς από τα σύννεφα φερμένο, με αυτό το όμορφο προσωπάκι και αυτό το χαμόγελό του που κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν, να βγάζουν κραυγούλες ευτυχίας και να συγκινούνται… Έχει την υπέροχη αθωότητα και αγνότητα κάθε μωρού, όμως επειδή είναι δικό μου, μου επιτρέπετε να το βλέπω το πιο αγγελένιο απ’ όλα, ε; 🙂

Πριν λίγες μέρες, καθώς περίμενα τη φίλη μου να έρθει να πιούμε καφέ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μια όμορφη κυρία -91 ετών όπως μου είπε αργότερα- ήρθε και κάθισε δίπλα στο καρότσι.

«Μου επιτρέπετε να καθίσω λίγο κοντά σ’ αυτό το όμορφο μωρό να το χαζέψω;«, με ρώτησε ευγενικά.

Έτσι όπως τον κοιτούσε με συγκίνηση και τον χάιδευε και αυτός χαμογελούσε, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πως και αυτή η γυναίκα που σήμερα μου παραπονιόταν πως φοβάται μήπως δεν προλαβει να δει δισέγγονο που τόσο λαχταρά, κάποτε ήταν μωρό στα χέρια μιας μάνας… 91 χρόνια πέρασαν από την εποχή που ήταν μια σταλίτσα, όπως ο Άγγελός μου και είμαι σίγουρη πως αν τη ρωτούσα, θα μου έλεγε πως ήταν λες και πέρασε μια μέρα.

«Μα τι ήρεμο μωρό! Πρέπει να είχατε ήρεμη εγκυμοσύνη και γέννα!«, μου είπε.

Ω ναι! 9 μήνες εγκυμοσύνης… Φύλαξα το μωρό μου σαν ιερό φυλαχτό μέσα στην κοιλιά μου και δεν άφησα να πάρει ούτε μια στάλα πίκρας ή αρνητικής ενέργειας, παρά μόνο για πολύ λίγο. «Από σήμερα μόνο χαμόγελα!«, όπως μου είπε η αγαπημένη μου Ελένη, η γιατρός και συνοδοιπόρος μου μέχρι το τέλος και εγώ φόρεσα ένα αληθινό, φωτεινό χαμόγελο μέχρι το τέλος…

8 εβδομάδων γλύκας! ??❤

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Olivia Gavrili (@oliviag) στις Μάρ 20, 2017, 7:54πμ PDT

Σκέφτομαι πολύ τις τελευταίες μέρες τη ζωή. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου, μα δεν είναι ούτε χαράς, ούτε λύπης. Ηρεμίας είναι. Ευχαρίστησης ίσως. Ευγνωμοσύνης! Ναι, καλύτερα. Ευγνωμοσύνης! Ευγνωμοσύνη που κατάλαβα νωρίς τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή. Ευγνωμοσύνη που σταμάτησα να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Που έμαθα πολύ νέα πως δεν αξίζει να αγχώνεσαι μια ζωή για το τι θα πουν οι άλλοι για σένα -πάντα θα λένε. Που έμαθα πως τα λάθη μας κάνουν σοφότερους και πως η αληθινή ευτυχία δεν είναι κάτι άπιαστο, ούτε έχει την ίδια μορφή για όλους. Που έχω πλάι μου ανθρώπους που αγαπώ αληθινά, μα μ’ αγαπούν ΑΛΗΘΙΝΑ και εκείνοι… Που έμαθα πια να ξεχωρίζω το ΑΛΗΘΙΝΑ από το κάλπικο…

Βλέπω το γιοκάκι μου να χαμογελάει τόσο φωτεινά και τη στιγμή εκείνη νιώθω πως πιο ευτυχισμένη δεν μπορώ να γίνω. Ξέρω πως θα μεγαλώσει και αυτός και πως η πολύπλοκη καθημερινότητα δεν θα του αφήνει πια χώρο για τόσα πολλά χαμόγελα, όμως αν κάτσω από τώρα να σκεφτώ το αύριο που θα είναι πια μεγάλος, θα χάσω όλο αυτό το πολύτιμο σήμερα.

Ούτε πίσω θέλω να κοιτώ πια. Ξέρω πως ό,τι έγινε, έγινε για να έρθει αυτό το πλάσμα στη ζωή. Τον ευχαριστώ που όχι απλά ήρθε στη ζωή, αλλά επέλεξε να έρθει στη ζωή ΜΟΥ!