«Να προσεύχεσαι για σένα, κορίτσι μου! Μπορεί να μην βγεις ζωντανή από εδώ μέσα»

Μετά από λίγους μήνες προσπάθειας κατάφερα να μείνω έγκυος!! Μία εγκυμοσύνη πολύ όμορφη, με ένα μωράκι καθ όλα υγιέστατο εξ αρχής και πολύ δραστήριο!!!

Φτάνοντας στην 31η εβδομάδα κύησης το μωρό μου είχε παραμείνει στα κιλά της 29ης εβδομάδας, η ανάπτυξη όμως μηριαίου οστού και κεφαλής συνεπιπταν με την ηλικία κύησης. Ο γιατρός μου με καθυσήχασε, κάναμε τις πρώτες 2 ενέσεις κορτιζόνης για να βοηθήσουμε λίγο τον μικρό να πάρει τα πάνω του και με έστειλε για έλεγχο doppler. Ο γιατρός που μου έκανε το doppler δεν εντόπισε κάποιο πρόβλημα στις μετρήσεις αλλά ούτε και στον πλακούντα για να μπορέσει να εξηγήσει γιατί το μωρό μου δεν παίρνει βάρος. Μου είπε ότι ενδέχεται να γεννήσω πριν τις 39 εβδομάδες γιατί το περιβάλλον στην μήτρα μου είναι αρκετά εχθρικό για το μωρό. Σημειωτέον κάθε 15 μέρες από την αρχή τις εγκυμοσύνης έκανα εξετάσεις αίματος και ούρων και μετρούσα συχνά την πίεση μου προληπτικά και πάντα όλα ήταν πολύ καλά.

Στην 33η εβδομάδα κάνουμε και δεύτερο σετάκι από κορτιζόνες με τον μικρό μου να βρίσκεται πολύ κάτω από τα φυσιολογικά όρια του βάρους που αντιστοιχούσαν στην ηλικία κύησης ενώ συνέχιζε να είναι ένα κατα τα άλλα υγιές και δραστήριο μωρό.

Απόγευμα 34ης+1ημ ξεκίνησαν εμετοί μαζί με έντονο πόνο στο στομάχι. Βρέθηκα σ ένα ασθενοφόρο να ουρλιάζω από τον πόνο, στη συνέχεια στα επείγοντα της γυναικολογικης κλινικής του νοσοκομείου απ’ όπου με έδιωξαν γιατί είχα καλό καρδιοτοκογράφημα και όλα πήγαιναν καλά με το μωρό. Ο εμετός και ο πόνος συνέχιζαν αμείωτοι και έτσι με ανέλαβαν οι παθολόγοι. Αίματα, ούρα, πιέσεις.. βρέθηκα με οριακό αριθμό αιμοπεταλίων και υψηλές τρανσαμινάσες στο αίμα. Ο υπέρηχος έδειξε αρκετά επηρεασμένο συκώτι και οι παθολόγοι μίλησαν για φαρμακευτική ηπατίτιδα. Με έκαναν εισαγωγή στην παθολογική κλινική και το πρωί ξεκίνησαν όλα..

Επτά παθολόγοι από πάνω μου να με εξετάζουν και να μου παίρνουν αίμα κάθε 10′. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν, κοιτούσα μόνο τον σύζυγό μου απορημένη. Οι γιατροί δεν μας έλεγαν τίποτα. Μέχρι που έφυγαν όλοι και μετά από λίγο επέστρεψαν οι δύο απ αυτούς μαζί με έναν τραυματιοφορέα και με οδήγησαν στα έκτακτα της γυναικολογικής. Τα 5′ που περιμέναμε απ έξω ο σύζυγός μου γονάτισε εμπρός μου και μου είπε ότι μάλλον θα γεννήσουμε σήμερα(!). Εγώ τα έχασα, έλεγα συνεχώς ότι δεν είναι έτοιμος ακόμα ο μικρός και είναι πολύ νωρίς για εκείνον. Μέχρι που με πήγαν μέσα για εξέταση.. ο γυναικολόγος δεν μιλούσε για αρκετή ώρα και όταν τελείωσε η εξέταση μου είπε «Γεννάς σήμερα, τα αιμοπετάλια σου συνέχεια πέφτουν.. ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρχίσεις να αιμορραγείς και μαζί με σένα να χάσουμε και το μωρό»

Τρελάθηκα, όλα έγιναν τόσο γρήγορα..

Με πήγαιναν τρέχοντας στο χειρουργείο, εγώ έτρεμα και έκλαιγα συνεχώς πάνω στο φορείο, κρατούσα σφιχτά το χέρι του συζύγου μου.. φοβόμουν τόσο πολύ.. Τον χαιρέτησα και στην συνέχεια περίμενα μαζί με τον γιατρό έξω από το χειρουργείο, τον ρωτούσα συνέχεια για το μωρό αν θα ναι καλά το μωρό μου, μόνο αυτό με ένοιαζε. Εκείνος μου απάντησε όσο πιο συμπονετικά μπορούσε ‘Το μωρό θα είναι μια χαρά, θα πάει κατ ευθείαν στην ΜΕΝΝ και εκεί θα τον φροντίσουν. Να προσεύχεσαι για σένα, κορίτσι μου, μπορεί να μην βγεις ζωντανή από εδώ μέσα»

.Χτύπησε το κινητό του και τον άκουσα να λέει «Ολα εντάξει, βρήκαμε;«

Έκλεισε το τηλέφωνο και είπε στην μαία «Ευτυχώς βρήκαμε 5 μονάδες αιμοπετάλια, μας τις φέρνουν και ξεκινάμε αμέσως»

Ξάπλωσα, ξεκίνησαν να με ετοιμάζουν, μπήκε καθετήρας, μπήκε δεύτερη φλέβα, μπήκαν κάγκελα, οροί, πανιά και ήρθε η ώρα της μάσκας..

Ξύπνησα στην αίθουσα ανάνηψης μετά από ώρα, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, άκουγα όμως τα πάντα. Ρωτούσα που είναι το μωρό μου, αν είναι καλά. Μία από τις μαιες που είπε ότι είναι καλά αλλά είναι μικρούλης και τον πήραν κατευθείαν στην ΜΕΝΝ για να μπει θερμοκοιτίδα. Ανακουφιστηκα λίγο.. έπειτα ρωτούσα συνέχεια αν τελείωσαν όλα.. αν βγήκε και ο πλακούντας και ζητούσα τον σύζυγό μου. Επιτέλους ήρθε, τον εσφιγγα τόσο δυνατά στην αγκαλιά μου παρ ότι τα μάτια μου ήταν κλειστά ακόμη..Έ φτασαν και οι γονείς μας μετά από διαδρομή 200χμ.. ώσπου με πήγαν στο δωμάτιο.. 4κλινο..

Οι 3 μαμάδες είχαν τα μωρά δίπλα τους, μπορούσαν να τα αγκαλιάσουν.. εγώ είχα μία άδεια αγκαλιά και δεν είχα δει, ούτε είχα ακούσει έστω για λίγο το κλάμα του μωρού μου. Χαιδευα την κοιλιά μου λες και ήταν ακόμα μέσα το μωρό μου.. Νόμιζα ότι τρελαίνομαι.. Ήρθε ο γιατρός στο δωμάτιο.. σύνδρομο HELLP είπε, η μόνη λύση σ’ αυτή την περίπτωση είναι να βγει ο πλακούντας μαζί με το μωρό, ότι προτεραιότητα σε τέτοιες περιπτώσεις έχει η ζωή της μητέρας και ότι χρειάστηκα 4 μονάδες αιμοπετάλια. Ήμουν το τέταρτο περιστατικό στα σχεδόν 20 χρόνια λειτουργίας του νοσοκομείου(!).

Μετά από 2 μέρες με πήγαν να δω το προωράκι μου. Μέσα σ’ ένα κουτί, συνδεδεμένο με ένα σωρό καλωδιάκια με βάρος γέννησης 1,590 γρ ανάπτυξη που δεν αντιστοιχούσε στις 34+2εβδομάδες κύησης αλλά 2 εβδομάδες πίσω. Έκλαιγα πάνω από το κουτί.. νόμιζα θα ανοίξει η τομή μου από τον πόνο.. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου κατατρυπημένο και τόσο μόνο σ’ ένα περιβάλλον τόσο ψυχρό και ξένο σ’ αυτό.

Την τέταρτη μέρα από την γέννα γύρισα σπίτι χωρίς το μωρό μου…

Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πολύ πονούσα μέσα μου.. τα βράδια έσπαγε η καρδιά μου.. φοβόμουν μην χτυπήσει το τηλέφωνο και μας πουν κάτι άσχημο για το παιδί. Μετά από 5 μέρες μ’ άφησαν να βάλω το χέρι μου στο κουτί και να τον χαϊδέψω για λίγο.. Δύο φορές την ημέρα κάθε μέρα για 20′ λεπτά πηγαίναμε στο επισκεπτήριο, δεν με ένοιαζε ούτε το χιόνι έξω, ούτε ότι κινδύνευα από μόλυνση!Όταν τον έβλεπα ξεχνούσα και πόνο και όλα.

Το μωρό μου ήταν μαχητής, κάθε μέρα έκανε προόδους. Την 3η εβδομάδα μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου και μετά από δύο μέρες βγήκε από την θερμοκοιτίδα και μπήκε σε κουνάκι!! Ήμουν τρελαμένη από την χαρά μου!!

28 μέρες μείναμε στην ΜΕΝΝ μέχρι που φτάσαμε τα 2,100γρ και μας πήραν τηλέφωνο να πάμε γιατί είχε βγει επιτέλους το εξιτήριο μας!!!

Πέρασαν δυόμιση μήνες από τότε και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω τον γιο μου στην αγκαλιά μου!!! Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό για όλα!! Μου χάρισε το θαύμα μου!! Ευχαριστώ τον εφημερεύων γιατρό του δημόσιου νοσοκομείου που πάλεψε και για τους δυο μας,τις μαίες, τις κυρίες στην ΜΕΝΝ που πραγματικά δίνουν μάχη παρά τις τεράστιες ελλείψεις, το μεγαλύτερο όμως ευχαριστώ το οφείλω στον σύζυγό μου!! Εκείνος ήταν και είναι το στήριγμα μου!! Στα δύσκολα και στα εύκολα!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com