Σαραντισμός

Σήμερα το πρωί ο Αγγελάκος και εγώ πήραμε την ευχή σαραντισμού στην ίδια εκκλησία που βαπτίστηκε η Αθηνά… Έτσι όπως κοιμόταν στην αγκαλιά μου με το πρωινό φως που έμπαινε στο ναό να του λούζει το πρόσωπο, θυμήθηκα τη συγκίνησή μου όταν κράτησα στην αγκαλιά μου την κοιμισμένη Αθηνά, αφού μου την παρέδωσε ο νονός της μετά το τέλος του μυστηρίου. Την ίδια γαλήνη είχαν στα πρόσωπά τους, μια γαλήνη που μου υπενθύμισε την αγνότητα της ψυχής τους… Δεν ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ να δακρύζω κάθε τρεις και λίγο στη σκέψη των παιδιών μου…

Σαραντισμός: ακόμα ένα κεφάλαιο που αφήσαμε πίσω μας, ακόμα ένα σήμα ότι οι μέρες περνούν γρήγορα και ότι ο μικρός αυτός μπομπιράκος μεγαλώνει και σε λίγο θα σταματήσει να θεωρείται νεογέννητος. Το λεχουδάκι το αφήσαμε σίγουρα πίσω, άσε που είναι τόσο μεγάλος και εκφραστικός που και να θέλει να το παίξει λεχούδι, δεν γίνεται!

40 ημερών λοιπόν και ήδη έχει τις αδυναμίες και τις προτιμήσεις του. Το αγαπημένο του πρόσωπο αμέσως μετά τη μαμά είναι ο αδερφός του Αρχέλαος! Με το που τον βλέπει το χαμόγελο γίνεται διάπλατο! Φυσικά λατρεύει και την αδερφή του, αλλά είναι θαρρείς και αναγνωρίζει ότι ο Αρχέλαος είναι αυτός με τον οποίο μελλοντικά θα μοιραστεί περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα.

Λατρεύει το νερό και το μπάνιο. Κάθεται σαν πασάς στη σεζλονγκ του (πρεπει να σας το δείξω αυτο το μαγικό πράγμα!) και απολαμβάνει την σπέσιαλ μπανιερο-περιποίηση της μαμάς. Μια ώρα αν τον αφήσω στην μπανιέρα, κιχ δεν θα βγάλει, χεχε!

Λατρεύει τις βόλτες με το καρότσι, αλλά και με το αυτοκίνητο (εννοείται ότι δεν περίμενα να σαραντίσω για να αρχίσουμε τις βόλτες, έχω γράψει παλιότερα την άποψη μου για αυτό) και είναι απίστευτα παρατηρητικός και κινητικός.

Σε γενικές γραμμές μου θυμίζει πάρα πολύ τον Αρχέλαο (με εξαίρεση το θέμα του μπάνιου, ο Αρχέλαος δεν το είχε και πολύ με το νερό, σε αντίθεση με την Αθηνά): είναι ένα ήσυχο και πολύ πολύ χαμογελαστό μωρό!

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να κάνω το χρόνο να κυλήσει λιιιιιίγο πιο αργά για να χαρώ λίγο παραπάνω όλες αυτές τις μπεμπεδοστιγμές που δεν χορταίνονται, ρε παιδί μου… Ξέρω πως πριν καλά καλά το πάρω μυρωδιά, αυτός ο τοσοδούλης θα μου ζητάει Spiderman και θα θέλει να μάθει μπάσκετ. Και η αγκαλιά μου που ήδη τον νιώθει πολύ πιο τεράστιο σε σχέση με την πρώτη μας φορά πίσω στις 23 Ιανουαρίου, καλά καλά δεν θα τον χωράει… Μοιάζει μακρινό και όμως είναι μια ανάσα μακριά. Σημείωση στον εαυτό μου: να απολαμβάνω κάθε μα κάθε στιγμή.

Καλότυχος να είσαι, γιε μου!