Επέτειος γάμου!! 2 χρόνια μαζί!!

Ξημερώνει η 30η Σεπτεμβρίου. Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια παντρευτήκαμε με τον Μάνο!

Όλα μέρα σήμερα έλεγα να καθίσω να γράψω μερικές σειρές αφιερωμένες στον αγαπημένο μου, όμως ήταν μια περίεργη μέρα. Ο Μάνος άρρωστος (και ξέρετε πώς είναι οι άντρες όταν αρρωσταίνουν… παιδάκια!), η Αθηνά ξετρελάθηκε που ήρθαν η γιαγιά και ο παππούς από τη Χαλκιδική και δεν έκλεισε μάτι όλη μέρα και ήταν μέσα στην υπερένταση, εγώ αισθάνομαι επίσης κάπως περίεγα..

Και να ΄μαι τώρα, 5 λεπτά πριν τις 12 το βράδυ (εσείς βέβαια με διαβάζετε αφού έχει μπει η 30η) να προσπαθήσω να γράψω τσάτρα πάτρα ένα γραμματάκι για τον Μάνο.

Μα γίνονται έτσι στο ποδάρι αυτά;

Θα γράψω λοιπόν μόνο ότι:

Δεν φανταζόμουν ότι θα παντρευόμουν τόσο νέα, πόσο μάλλον ότι θα αποκτούσα παιδί. «Μετά τα 30 και αν!«, έλεγα πάντα.

Και να που στα 26 παρά κάτι μήνες ήμουν και παντρεμένη και με το Αθηνάκι στην κοιλιά. Και όχι τυχαία, αλλά… προγραμματισμένα.

Δεν περάσαμε πολύ καιρό με τον Μάνο μέχρι να παντρευτούμε.

1 χρόνο από απόσταση (αυτός Αθήνα, εγώ Θεσσαλονίκη) σε μία σχέση βγαλμένη από ταινία (δράσης, πάθους και έντασης, χαχα)

Μετά συγκατοικήσαμε. Μου έκανε πρόταση γάμου. Έμεινα έγκυος (το θέλαμε τόσο πολύ!!). Παντρευτήκαμε.

Και έκτοτε είμαστε μαζί. Κάθε μέρα μαζί!

Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που με κάνουν να θέλω να τον καρυδώσω και άλλα δέκα εκατομμύρια που με κάνουν να τον λατρεύω.

Είμαι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί του.

Και ευτυχισμένη!

Νιώθω ότι ήταν καρμικό να είμαι μαζί του, ότι ντεμέκ συνoμώτησε όλο το σύμπαν για να συμβεί. Ε και ποιος φουλ ερωτευμένος δεν νομίζει το ίδιο;

Σκέφτεται ότι σκέφτομαι! Μια ματιά να μου ρίξει και ξέρει 3949595% τι μου συμβαίνει. Ακόμα και τα γούστα μας είναι ίδια (μόνο που δεν του αρέσει η πίτσα, γκρ!)

Το Αθηνάκι είναι το αποτέλεσμα και των δυο μας. Το καλύτερο δώρο που έκανε ο ένας στον άλλον.

Δυο χρόνια παντρεμένοι. Περνάμε τόσο όμορφα που ώρες ώρες ξεχνάω ότι είμαι… παντρεμένη! Ε τόσα χρονια νόμιζα ότι παντρειά = σκλαβιά, ενώ το δικό μας… καμία σχέση!

Σ’ αγαπώ, Μάνο μου!

Σ’ ευχαριστώ που μου θυμίζεις κάθε μέρα να αγαπώ τον εαυτό μου και να μην τον υποτιμώ.

Μετά το Αθηνάκι είναι ότι καλύτερο μου έχεις χαρίσει.

Και πλιζ… κοιμίσου απόψε νωρίς, μπας και γίνεις γρήγορα περδίκι, γιατί είσαι πολύ γκρινιάρης όταν αρρωσταίνεις, αγάπη μου!!!! (χιχι)

Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Ολίβια