Τι με δίδαξε ο θάνατος του πατέρα μου

«Αν ακολουθήσεις το παράδειγμά μου, θα πεθάνεις κι εσύ πολύ νέα», μου είπε, ενώ το πρόσωπό του το έλουζε ο ιδρώτας και στο χαμόγελό του ζωγραφιζόταν ταυτόχρονα πόνος και αγάπη. Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο του νοσοκομείου για να μπουν οι γιατροί, δεν ήξερα ότι αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που θα άκουγα από το στόμα του. Σε λίγο άρχισα να τρέχω σαν τρελή στους διαδρόμους. Με κυνηγούσε η φράση του νεαρού γιατρού: «ο ασθενής έφυγε». Μετά από τόσα χρόνια καμιά φορά νομίζω ότι με κυνηγάει ακόμα…

Καθώς γράφω καθισμένη στην πολυθρόνα, κρατώ δίπλα μου το δώρο που πήρε κάποτε από τους μαθητές του. «Στον καθηγητή που έμεινε άνθρωπος γράφει». Μέσα στα χρόνια που πέρασαν συνάντησα πολλούς από αυτούς και με δάκρυα στα μάτια πάντα μου μιλούσαν για το ήθος του, για το πνεύμα του, την αγάπη του στους ανθρώπους, την προσφορά του, το πόσο τους ενέπνευσε και τους επηρέασε στη ζωή τους. «Μεγάλο μυαλό, μεγάλη ψυχή» μου είπε ένας πρόσφατα.

Τι ήταν αυτό όμως που ώθησε αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο να φύγει σε βαθύτατη δυστυχία; Περπατώντας στο Regents Park, αυτός που δε μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του, ανοίχτηκε για πρώτη φορά στη ζωή του. Μου μίλησε για την πίκρα του ανθρώπου που δεν προστατεύει τον εαυτό του, που κρατά θαμμένα τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, που δε βάζει όρια στους άλλους, δε λέει όχι όταν πρέπει και αρνείται το ναι στη ζωή.

Πλήγωσε άθελά του και πληγώθηκε ανεπανόρθωτα, καθώς αυτή του η στάση πλημμύρισε με δηλητήριο τη ζωή του. Αυτός ο αξιοθαύμαστος άνθρωπος που τόλμησε τόσα πολλά και είχε ανέλθει τόσο ψηλά ακαδημαϊκά και επαγγελματικά, αυτός που είχε προσφέρει τόσα στους άλλους, δεν είχε τη δύναμη να τολμήσει να αποκτήσει τον έλεγχο της ζωής του. Ζούσε κυριολεκτικά για τους άλλους. Η συσσωρευμένη ψυχική κόπωση αυτής της στάσης ζωής τον είχε πια καταβάλει. Και όμως ήταν ακόμη πολύ νέος, μπορούσε ακόμη να δώσει πάρα πολλά!

Οι Άγγλοι γιατροί μας είχαν στείλει πίσω στην Ελλάδα. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα είπαν, θα ζούσε όσο κρατούσε η καρδιά του. Και η καρδιά αυτή ήταν υπερβολικά καλή, για να μπορέσει να αντέξει. Τελικά μετά από λίγο καιρό τον πρόδωσε, αφού στη ζωή του είχε γίνει άπειρες φορές χιλιάδες κομμάτια.

Μπαμπά μου, ήμουν πολύ μικρή. Πραγματικά για πολλά χρόνια δεν είχα καταλάβει τα λόγια σου. Μην ανησυχείς όμως. Μετά από πολύ πόνο και κόπο έχω μάθει να εκφράζομαι, να βάζω όρια, να λέω όχι, να έχω τον έλεγχο της ζωής μου, να αγαπώ και να προστατεύω τον εαυτό μου. Είμαι αποφασισμένη να φτάσω στα βαθιά γεράματα ζώντας δημιουργικά και τρισευτυχισμένα. Σε ευχαριστώ. Εκεί που βρίσκεσαι, τώρα πια μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος…

Νίκη Ορφανουδάκη

πηγή: enallaktikidrasi.com