Βλέπετε αυτό το κουτί; Εδώ αφήνουν τα μωρά τους…

Από τα κουτιά της Φινλανδίας, στα κουτιά της Κορέας…

Μια ιστορία που δυστυχώς δείχνει πως η έλλειψη πρόνοιας προς την οικογένεια δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα όπως νομίζουμε, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου.

Όταν τα νεογέννητα μωρά στη Φινλανδία κοιμούνται στα όμορφα στρωμένα χαρτονένια κουτιά τους και ντύνονται με τα ρούχα που παρέχει δωρεάν το κράτος στις νέες μαμάδες, λίγο πιο μακριά, στην Νότια Κορέα, μαμάδες αναγκάζονται, για διάφορους λόγους η κάθε μία, να αποχωριστούν τα παιδιά τους.

Στη Σεούλ, εκατοντάδες ανεπιθύμητα μωρά καταλήγουν στο δρόμο κάθε χρόνο. Το πρόβλημα είναι βαθύ στην εκεί κοινωνία.

Ο πάστορας Lee Jong-rak αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Στο πλάι του σπιτιού του, δημιούργησε ένα κουτί για μωρά, το Baby Box, όπου μπορούν να αφήσουν οι μαμάδες τα ανεπιθύμητα παιδιά τους για να τα φροντίσει κάποιος άλλος. Ο πάστορας προσπαθεί να τα μεγαλώσει ο ίδιος μαζί με τη γυναίκα του ή τα στέλνει στο ορφανοτροφείο.

«Βλέπεις αυτό το κουτί; Εδώ είναι που βάζουν τα μωρά τους»… λέει στην κάμερα ο άνθρωπος μεγαλώνει ήδη 20 από αυτά τα παιδιά, μία δουλειά που θα έπρεπε να έχει αναλάβει το κράτος, και δεν πίστευε πως θα γεμίσει ποτέ αυτό το κουτί. Κι όμως… «Δεν είναι «άχρηστα». Ο Θεός τα έστειλε στον κόσμο μας για κάποιο λόγο».

Τα περισσότερα μωρά που τοποθετούνται στο κουτί είναι ανάπηρα ή οι μητέρες τους είναι ανύπαντρες.

Οι ανύπαντροι γονείς λαμβάνουν μόλις 50.000 won το μήνα (περίπου 34,60€) από την κυβέρνηση, ενώ οι γονείς υιοθετημένων παιδιών παίρνουν το διπλάσιο ποσό. Το να είσαι ανύπαντρη μητέρα θεωρείται ακόμη ντροπή και είναι ένα κοινωνικό στίγμα στην Κορέα. Πολλές μητέρες που θέλουν να μεγαλώσουν μόνες τους το μωρό τους ασκούνται πίεση από την οικογένεια, η οποία τις προτρέπει να το δώσουν για υιοθεσία ή να διακόψουν την κύηση, ένα σύνηθες φαινόμενο στη χώρα.

Δυστυχώς, τα κουτιά αυτά δεν υπάρχουν μόνο στην Κορέα, αλλά και σε άλλες χώρες, ιδίως στην ανατολική Ευρώπη, όπως αυτό στην Τσεχία.

Το ντοκυμαντέρ που γυρίζεται με τον αφανή ως τώρα ήρωα πάστορα Lee, διηγείται μια ιστορία πίστης, ελπίδας και αγάπης. Κι η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα, όπως λέει κι ο ίδιος.