Αναίτια καισαρική… Ε και; Το ξεπέρασα με σωστές επιλογές!

Πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου με μεγάλη οικογένεια και πολλά παιδιά. Και πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αποκλείεται εγώ να χρειαζόμουν ποτέ να γεννήσω με καισαρικη. Είχα αποβάλλει από το μυαλό μου μια τέτοια περίπτωση.

Έγκυος στο πρώτο μου υιό. Στρατιωτικός γιατρός, οικογενειακός γιατρός, γιατρός «φίλος» όπως τον αποκαλούσα. Που να φανταστώ και που να ξερω… Ο άντρας μου με ενδοιασμούς, μιας και τον έβλεπε ότι ψιλοβαριοταν κάθε φορά να αναλύσει λίγο παραπάνω τα πράγματα. Είχα και μια καλή εγκυμοσύνη οπότε έλεγα δε βαριέσαι;

Φτάνει μια μέρα, 39+ 5 εβδομάδων

«Το μωρό ψηλά και εχεις λίγο αμνιακο! Δε γέννας ούτε σε ένα μηνα, αύριο μπαίνουμε με πρόκληση… και πρόσεχε, απαλές κινήσεις μην σπάσουν τα νερά!«

Που να προλάβω να ψαχτώ… Τώρα που τα ξερω μακάρι να μου έσπαγαν τα νερά, μακάρι να ξεκινούσαν οι συσπασεις, μπας και κατεβαινε. Αλλά ο τύπος δεν ήθελε να τρέχει μέσα στη νύχτα… Οπότε και εγώ αγχωμένη με απαλές κινήσεις έπεσα να κοιμηθω. Πού ύπνος;; Τέλος πάντων όπως καταλαβαινετε.. πρόκληση, παρόλα αυτά διαστολή ως το 6! Από τις 12 το βράδυ όταν έκανα εισαγωγή μέχρι στις 11 το πρωι δε γινόταν να περιμενει αλλο… Είχε και ιατρειο! Δεν μου το είπε έτσι αλλά «Για να μην ταλαιπωρηθεί άλλο το μωρό, έλα να στο βγάλουμε«

Κλάμα αλλά το πάλεψα. Στην ανανηψη λοιπόν… Αλλες 3 κοπέλες με τον ίδιο γιατρό, τα ίδια λόγια και ίδιες δικαιολογίες… Εκεί φόρτωσα. Δεν εμφανίστηκε καθόλου μέχρι να πάρω εξιτήριο και όλοι μέχρι και η μητέρα μου φοβερά θυμωμενη μαζί του εφόσον ήταν οικογενειακος γιατρός (Ο ΘΕΌΣ να τον κάνει). Ο τύπος εν τω μεταξυ με πάρα πολλούς followers και δυο ιατρεία γεμάτα από κόσμο.

Δεύτερο παιδί πια, πάλι αγοράκι (Nα μου ζήσει)! Λέω «Γιατρέ, δεύτερη φορά δεν την πατάων για να μη σου πω για τα φάουλ που έκανες… Με πας για φυσικό τοκετό» Εννοείται, λέει! Μη με χάσει από πελατάκι! Εν τω μεταξυ κάθε φορά που πηγαινα όλο ειρωνεία του τύπου «Η κοπέλα που θέλει να κάνει vbac!» και καθε φορα να με φοβιζει λεγοντας μου «Χτες πεθανε μια, προχθες αλλη μια!» μπλα μπλα μπλα…. αυτο ακουγα μόνο.

Φτάνω 37 εβδομάδα. Μου λέει «Την άλλη εβδομάδα μπαίνουμε χειρουργείο«

Λέω «Γιατρέ, άλλο συνενοηθηκαμε«

«Αααα εγώ δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να πεθάνεις εσύ και το μωρό σου και να μου υπογραψεις χαρτι αν θες. Και γιατι να ξεσκιστεις και να μην καταλαβαινεις ουτε το σεξ; Και να έχεις ακράτεια; Παρόλα αυτά σε αναλαμβάνω επειδή είσαι φίλη μου«

Και ότι είμαι ανευθυνη και σημασία έχει ένα υγιές μωρό.

Φεύγοντας εκεινη τη νυχτα, δεν θα το ξεχασω, δεν τον αγκάλιασα όπως πάντα. Βούρκωσα και λέω στον άντρα μου «Δεν γενναω μαζί του. Τέλος. Προτιμώ να βρω έναν στη τύχη να δώσω το 1000 και να πάω για καισαρική παλι… Είναι και ψεύτης γιατί τόσο καιρό μου συμπαραστεκοταν και καλά και προφανώς καθόλου γνωστης του vbac….«

Κάνεις δεν με στήριξε, ούτε ο άντρας μου. Αντιθέτως μου έλεγε «Δική σου επιλογή ήταν ο γιατρός και θα κάνεις ότι σου λεει«

Εκλαιγα όλη μέρα και έψαχνα γιατρούς. Μιλούσα ώρες στο τηλέφωνο μιας και είχα μόνο 1 εβδομάδα. Και αυτή τη φορά δεν θα του έκανα το χατιρι να με παίξει όπως τη πρωτη φορά. Πλέον δεν με ένοιαζε το θέμα καισαρική. Με ένοιαζε να έχω μια καλή ψυχολογία. Αυτός με έβγαλε άχρηστη ως γυναίκα.

«Δεν γεννάνε όλες φυσιολογικά, τι να κάνουμε; Εσύ δε μπορείς. Θα πεθάνεις» Και το κορυφαίο ότι είμαι ανευθυνη και ματαιόδοξη. Αναψαν λαμπάκια και σταμάτησα να ακούω. ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ, είπα μέσα μου… Και έπειτα έμαθα από τον ίδια του τη μαια σε συζήτηση που της ξέφυγε με ωραίο τρόπο ότι ο γιατρός μας πάει στο εξοχικό τα Σαββατοκυριακο! Οπότε αν γινόταν κάτι απρόοπτο δεν θα με προλάβαινε! Και ένα vbac σίγουρα δε θέλει χάσιμο χρόνου για όσους γνωρίζουν.

Ο αντρας μου πηρε κρυφα το μερος μου. Βεβαια ειχε τρομερες αμφιβολιες για το ρισκο. Ολη μερα διαβαζε άρθρα ξένα ή ελληνικά. Ωσπου μου είπε «Βρες γιατρό, κλείσε ραντεβού. Δεν μας φέρθηκε ουτε στο πρώτο μωρο καλα και αυτή είναι η τιμωρία του και δε θελω παλι να κλαις μερονυχτα .Και στο κάτω κάτω τι πιο φυσιολογικό στη ζωή από το να γεννήσεις ένα μωρο όπως στο φέρνει η φύση. Και το χειρουργείο έχει τρομερά ρίσκα. Και η επισκληριδιος το ίδιο. Αλλά δεν στα διαφημίζουν«

Διστακτικά πολύ βρήκα μαια. Υπέροχη. Με καθυσηχασε αμέσως. Ότι χρειαζόμουν. Ο άντρας έκανε κάποια πισωγύρισματα αλλά στο τέλος με στήριξε 1000%. Πέρασαν οι 38, οι 39, οι 40 εβδομάδες. Όλοι ρωτούσαν πότε θα πάω για ραντεβού να τελειώνω μιας και ήταν Αύγουστος και θέλανε ολοι να φύγουν. Απαντούσα ο γιατρός μου είπε ότι το μωρο είναι λίγο ανώριμο ακόμη και περιμένουμε.

40 με έπιασαν πόνοι κάθε 15 λεπτα οι οποίοι σταματούσαν κάποιες ώρες μέσα στη μέρα. Είχα και αιματακι με βλεννα. Ήμουν ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ αλήθεια…

Θα το ξαναπερναγα… Αλλά τα βράδια δύσκολα περνούσαν. Κρατήθηκα 4 μέρες και 4 νύχτες. Η μαία με έβλεπε και με ξαναεστελνε σπίτι.

40 +4 Διαστολή 4, πάμε νοσοκομείο και ξαφνικά σταματάνε οι πόνοι! Εδώ ταιριάζει το «Ο νους αν δε θέλει, το σώμα υπακούει»

Φοβόμουν να γεννήσω μάλλον.

Σπάσανε τα νερά, ο μπέμπης είχε κάνει κακά. Ημουν με διαστολή 10 αλλά το μωρό ψηλά και χρειαζοντουσαν συσπασεις για να κατέβει. Δεν ήθελα φαρμακα γιατί γνώριζα ότι αυξάνονταν η πιθανότητα ρήξης μήτρας κι έτσι είπα με τον άντρα μου «Πάρτε το με καισαρικη»

Έφτασα εδώ και είμαι ευτυχισμενη. Δεν έχει σημασία ο τρόπος. Αλλά το μωρό επέλεξε αυτό τη μέρα ή μάλλον 4 μέρες πιο πριν όπου ξεκίνησαν οι συσπασεις ότι το περιβάλλον πλέον ήταν αφιλόξενο… Δεν μετανιώνω. Σημασία έχει ότι πήρα επιτέλους απόφαση για τη ζωή μου, για το παιδί μου. Δεν με επηρέασε κανεις και δεν είπα άλλη μια φορά «Ελα μωρέ δε πειράζει» Άλλαξα γιατρό και γουστάρω που το λέω! Και είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και τον άντρα μου που ένας «επιστήμονας » δεν με έκανε ότι ήθελε.

Ο λόγος που που ήθελα vbac ήταν καθαρά για την υγεία του μωρου. Να μη χρειαστούν ενέσεις για να ωριμάσουν τα πνευμόνια μιας και στις 37 εβδομάδες δεν είναι έτοιμο 100%. Επιπλέον ο πρώτος μου βγήκε με ένα κάρο αλλεργίες και Γ.Ο.Π. Ταλαιπωρηθηκαμε τρομερά να παίρνει κιλά. Και ο παιδίατρος και ο αλλεργιολογος επιβεβαίωσαν την ανωριμότητα του παιδιού. Αν και ήταν γεννημένο στις 39+ 5, δεν ήταν ακόμη καιρός του να βγει.

Ευχαριστώ που με διαβάσατε..

μαμά Κυριακή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com