Αγαπημένο μου πρωτότοκο παιδί, δεν θα μάθεις ποτέ…

«Ω μαμά, ποτέ δεν με προσέχεις!«, μου είπε το μεγαλύτερο παιδί μου τις προάλλες. Τα λεπτά χαρακτηριστικά της συνοφρυώθηκαν στο πρόσωπό της, καθώς δίπλωσε τα χέρια και μου μούτρωσε.

Προσπαθησα να μη γελάσω δυνατά, όπως την τράβηξα κοντά μου, την ώρα που θυμόμουν τους μήνες που περάσαμε οι δυο μας μόνες. Μόνο αυτή και εγώ. Τις μέρες που πέρασα κυριολεκτικά μόνο έχοντας την στην αγκαλιά μου, τις ώρες που πέρασα να της διαβάζω βιβλία, τους ύπνους που μοιραστήκαμε, τα μαθήματα που κάναμε μαζί για να μάθει να κολυμπάει, τον τρόπο που ήταν όλη μου η ζωή και πώς άλλαξε όλη μου τη ζωή.

Μπορώ να της τα πω φυσικά, αλλά αυτή δεν θα τα θυμηθεί. Η αλήθεια είναι, κόρη μου, πως δεν θα μάθεις ποτέ πώς σε μελέτησα, κάθε μια φακιδούλα στη μύτη σου ένα αποτύπωμα στην καρδιά μου, τα χαρακτηριστικά σου τόσο πρωτόγνωρα και όμως τόσο γνώριμα την ίδια στιγμή…

Ποτέ δεν θα μάθεις πώς σε παρατηρούσα ενώ κοιμόσουν, με το «να κοιμάσαι όταν κοιμάται το μωρό!» να γεμίζει με τον αντίλαλό του το κεφάλι μου, όμως δεν μπορούσα να κοιτάξω αλλού, ήμουν σε τέτοιο δέος από το απλό γεγονός ότι ήσουν ΕΚΕΙ, εσύ που κάποτε ήσουν κουλουριασμένη μέσα μου!

Δεν θα μάθεις ποτέ πόσους γύρους έκανα, με την κούραση να φωλιάζει στα κόκαλά μου, καθώς σε νανούριζα και σε κουνούσα και προσευχόμουν, για να βρεις ηρεμία από τον πόνο που είχες στην κοιλίτσα σου. Δεν θα μάθεις ποτέ τις αποφάσεις που τότε έμοιαζαν σημαντικές: να θηλάσω ή όχι; Να απαγορεύσω για πάντα τις τηγανιτές πατάτες ή να δώσω; Να πάρω οργανικές φράουλες ή να κρατήσω τα λεφτά;

Δεν θα μάθεις ποτέ πώς μου κόβεται η αναπνοή ακόμα και τώρα όταν σε κοιτάζω, πόσο με μπερδεύει το ότι μοιάζεις να μεγαλώνεις μέσα σε ένα βράδυ, όταν κινείσαι με τη χάρη μιας γυναίκας, αλλά κοιμάσαι σαν το μωρό που κάποτε είχα στην αγκαλιά μου…

Δεν θα μάθεις ποτέ τον τρόπο που μια καρδιά μπορεί να χτυπήσει έξω από το κορμί, δυνατά και σταθερά, ακλόνητη στην πίστη της για σένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ πώς ο μεγαλύτερός μου φόβος στη ζωή είναι να σε χάσω, είναι να φύγεις από κοντά μου, όταν μεγαλώσεις…

Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο ανίκανη νιώθω για αυτή τη δουλειά κάποιες φορές, πόσο πολύ θέλω να κρυφτώ κάτω από το σεντόνι μου, πόσες φορές απευθύνω ένα «Είσαι σίγουρος πως με έφτιαξες για αυτό;» στο σύμπαν

Δεν θα μάθεις ποτέ πώς βλέπω τον εαυτό μου σε εσένα, κάτι που με τρομάζει, αλλά ταυτόχρονα με συναρπάζει.

Δεν θα μάθεις ποτέ πως λατρεύω να σε βλέπω να μεγαλώνεις, πως βλέπω όλα όσα κάνεις με τα αδέρφια σου και το πώς υπομένεις το βάρος του να είσαι ο μεγαλύτερος -και μάλιστα κορίτσι- με τέτοια χάρη.

Δεν θα μάθεις ποτέ πως ακόμα σε παρατηρώ όταν κοιμάσαι και πως ποτέ δεν θα σταματήσω να βγάζω την αδέσποτη τούφα μαλλιών από τα ματάκια σου για να δω το όμορφο προσωπάκι σου.

Δεν θα μάθεις ποτέ την οργή που νιώθει μια μαμά όταν αισθάνεται πως κάποιος πληγώνει το κοριτσάκι της, τον τρόπο που πονάει το στομάχι μου όταν αγχώνεσαι, τον τρόπο που νιώθω ότι νιώθεις.

Δεν θα μάθεις ποτέ πως κάθε βήμα, κάθα ανάσα, κάθε φορά που σε βλέπω να σκέφτεσαι άλλη μια ιστορία, κάθε κίνηση που κάνεις, με κάνει να θαυμάζω το δώρο που είσαι.

Δεν θα μάθεις ποτέ, αγαπημένη μου κόρη, πως έγινες όλος μου ο κόσμος, άλλαξες όλο μου τον κόσμο και θα είσαι παντοτινά ο κόσμος μου.

Αλλά είμαι εδώ. Ακόμα και όταν νομίζεις πως δεν είμαι. Και αυτό είναι υπόσχεση!

πηγή: mom.me