Η ζωή μου όλη, η μπέμπα και ο Λουκάς!

Το κοριτσακι μου ειναι 23 ημερων… Ειμαι μια νεα μαμα!! Ο πιο ομορφος ρολος!! 

Γνωρισα τον αντρα μου, τον Λουκα, στις 12 Αυγουστου το 2013, ΝΑΙ ακομα δεν εχουμε κλεισει χρονο και εχουμε ηδη ενα μωρακι.

Σεπτεμβρη μηνα νοικιασαμε ενα μικρο σπιτακι… Ο αντρας μου ηθελε να κανουμε αμεσως παιδι, χωρις καν να εχουμε κλεισει ημερομηνια γαμου και ολα τα λοιπα. Εγω δισταζα λιγο στην αρχη, δεν ηξερα καν ημουν ετοιμη να κανω αυτο το βημα!! Ο δισταγμος μου κρατησε λιγες μερες! Και ξεκινησαμε προσπαθειες… Τοσα ειχα ακουσει, το ποσο δυσκολο ειναι να μεινει εγκυος μια γυναικα στις μερες μας και λογω του ιστορικου των γονιων μου, δυσκολευτηκαν πολυ να κανουν παιδι, και εκαναν μετα απο 4 χρονια. Νομιζοντας οτι λογω του ιστορικου των γωνιων μου και ολα αυτα που ακουγονται θα αργουσε να γινει το θαυματακι.. Αμ δε… καθολου δεν αργησε, εμεινα εγκυος αμεσως!!

Τελευταια περιοδος 10 Οκτωβριου 2013, ειχα καθυστερηση καπου 10 ημερες ωσπου να κανουμε το Τεστ.. Ηταν Κυριακη 17 Νοεμβριου, δεν αντεχαμε αλλο να περιμενουμε να ξημερωσει Δευτερα για να αγορασουμε το Τεστ, και ετσι κυριακη βραδυ βρηκαμε ενα εφημερευον φαρμακειο, παμε σπιτακι μας κανουμε το Τεστ, μια αιωνιοτητα μας φανηκαν αυτα τα 5 λεπτα, σιγα σιγα αρχισε να φαινεται αχνα μια ροζ γραμμουλα!! Κλαμα και οι δυο μας!! Δεν το πιστευαμε..

Απο την επομενη μερα, αρχισαν οι εμετοι, οι οποιοι κρατησαν ως το Φλεβαρη, νοσηλευτηκα για υπερεμεση.. μιλαμε για πολλους εμετους καθε μερα! Οι μηνες περνουσαν και μετα απο τους πολλους εμετους, ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη, ο ενατος μηνας ο Ιουνιος ηταν δυσκολος μηνας, μηνας αναμονης, μηνας με δυσπνοιες, με εξαψεις ζεσταινομουν υπερβολικα και δεν μπορουσα να κοιμηθω καθολου τα βραδια, αλλα κατα ενα περιεργο τροπο δεν αισθανομουν καθολου κουρασμενη, δεν νυσταζα!!! Παρολο τους εμετους που με ταλαιπωρησαν 3 μηνες ηταν μια εγκυμοσυνη ομορφη, ειχα στηριξη και βοηθεια απο το κοντινο μου περιβαλλον. 

Και στηριξη απο τον μαιευτηρα μου, ενας αψογος ανθρωπος.. πρωτα ανθρωπος και μετα γιατρος!!

Εφτασε η ημερομηνια να υποδεχτουμε το θαυματακι μας, 8 Ιουλιου 2014, γεννησα με καισαρικη τομη, επειδη εχω μια μικρη στενωση σε καποια αρτηρια της καρδιας και δεν επρεπε να ανεβασω πιεση, που ισως συμβαινε σε φυσιολογικο τοκετο και ετσι ο καρδιολογος μου και ο μαιευτηρας μου με ρητη εντολη να κανω καισαρικη.    

Ημουν η πρωτη προγραμματισμενη καισαρικη της ημερας! Θα εμπαινα στο χειρουργειο στις 7.30 το πρωι. Πριν παω χειρουργιο μου εκαναν κλισμα, αξεχαστο θα μεινει, μου ειπαν να κρατηθω 10 λεπτα πριν παω τουαλετα.. ΟΥΤΕ 3 λεπτα δεν κρατηθηκα αμεσως τουαλετα!! Για γελια και για κλαμματα!! 

Φοραω την πρασινη ποδια ολο χαρα, δεν ειχα καθολου αγχος, την διαφανη ποδια που φαινονται ολα και μου λενε να περπατησω μεχρι το μαιευτηριο. Βαζω τα κλαμματα και να ειμαι ανενδοτη, ετσι με το διαφανο ρουχο αυτο δεν παω πουθενα να λεω στον νοσοκομο!! Με τα πολλα πολλα, βαζω ενα σεντονι πανω μου, το φορεσα και σαν αρχαιοελληνικο φορεμα, τρομαρα μου.. Χαχα.. και πηγα περπατωντας ως το μαιευτηριο και απο πισω να με ακουλουθουν 20 ατομα, γονεις, αδερφια, θειοι και αλλοι πολλοι, ολοι τους αγχωμενοι!!

Μπαινω μεσα με ετοιμασουν.. Ναρκωση ολικη… Ξυπναω… Περιμενα να μου φερουν την μικρουλα μου, δεν ξερω ποση ωρα περασε μεχρι να μου την φερουν. Πονουσα πολυ απο την καισαρικη και τους ζητουσα ολη την ωρα  παυσιπονο και ηρθε ο γιατρος μου και με καθησυχασε.. τι καλος!! Επειτα απο λιγο μπηκαν μεσα οι γονεις μου και ο αντρας μου,για λιγο, κλαιγανε και οι 3, εγω δεν ειχα κλαψει ακομα.. Μετα απο ποση ωρα μου φερανε την μικρουλα μου.. Μολις την αντικρυσα, ξεχασα οτι πονο ενιωθα, ημουν αλλου σε αλλο μερος σε αλλο χρονο!! Ημουν εγω και η μικρουλα μου,ιδια ο μπαμπας της, ανοιξε τα ματακια της και με κοιτουσε καταλαβε οτι ημουν η μαμα της!!!!! και μολις μου την πηρανε εκλαιγε και εγω αρχισα παλι να νιωθω τους πονους της τομης!

Περιμενα να με πανε στο δωματιο να ξαναδω την ψυχουλα μου, το μικρουλι μου, τον αντρα μου, τους γονεις μου και ολους οσους ηταν εκει!! Δεν ειχα κλαψει ακομα απο συγκινηση, ενα περιεργο πραγμα, μετα απο ωρες αρχισα να κλαιω απο ολη την συγκινηση που ειχε μαζευτει, και δεν μπορουσα να σταματησω, ημουν τοσο ευτυχισμενη.. Εχω τα παντα στα χερια μου, εχω την ζωη μου ολη στα χερια μου!!!

Μονο μια μερα ηταν ο πονος του χειρουργειου, το ιδιο απογευμα σηκωθηκα και περπατησα και μετα η αναρρωση μου ηταν τοσο γρηγορη που εντυπωσιαστηκα και απο την επομενη μερα ημουν μια χαρα, πολυ καλα, με ελαχιστους πονους!! 

Σε λατρευουμε ζουζουνακι μας!! Ηρθες για να μας ομορφυνεις τον κοσμο μας ολο..

Μαμα+Μπαμπας

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com