Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που αναρτήθηκε η δημοσίευση όποτε μπορεί να είστε ακόμα μαζί μπορεί και όχι. Δεν θα πω την άποψη μου ως σύζυγος αλλά ως κόρη ενός αλκοολικού ανθρώπου. Απ’οταν θυμάμαι τον εαυτό μου ο πατέρας μου πάντα ήταν θετικός προς το αλκοόλ σε εξόδους, οικογενειακές συγκεντρώσεις κλπ αλλά ποτέ δεν ξέφευγε. Λίγο πριν μπω στην εφηβεία με αφορμή κάποιο σοβαρό γεγονός άρχισε να πίνει χωρίς μέτρο. Πλέον όχι μόνο οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, μαζέματα κλπ είχαν γίνει ανυπόφορες και ντροπιαστικές για τους υπόλοιπους γύρω μας κι εμάς φυσικά, αλλά γινόταν κατά κυρίως λόγο επιθετικός λεκτικά, προσβλητικός; μας υποτιμούσε όλους ανεξαρτήτως αν ήμασταν τα παιδιά του κάποιος συγγενής ή κάποιος άγνωστος. Προσωπικά έχοντας πλέον παντρευτεί και έχω κάνει το δικό μου σπιτι δεν θα το ήθελα ποτέ αυτό όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά για τα παιδιά μου πρώτα απ’ολα. Ευχήθηκα πολλές φορές να είχαν χωρίσει η γονείς μου είχα παροτρύνει και τη μητέρα μου μάλιστα αρκετές φορές αλλά ακόμα και σήμερα είναι μαζί. Όχι ευτυχισμένοι φυσικά και όχι όπως είθιστε να είναι μια σχέση αγάπης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Έχουμε ζήσει πολύ άσχημες στιγμές όλη η οικογένεια αλλά προσωπικά το χειρότερο απ’ολα ήταν το συναίσθημα που είχα για πολλά χρόνια ότι δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Τι εννοώ με αυτό; Μήπως ηπιε τόσο που θα πάθει κάτι, μήπως χτυπήσει με το αμάξι άσχημα, Θεός φυλάξει μην πάρει στο λαιμό του κάποιον άνθρωπο κι άλλες πολλές παρόμοιες σκέψεις. Θέλεις το παιδί σου να φοβάται για εσάς (που κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο), θέλεις να της δώσεις αυτό το πρότυπο πως δηλαδή δεν ειναι και τόσο μεγάλο θέμα και πως στο μέλλον σε μια παρόμοια σχέση να ακολουθήσει το παράδειγμα σου; Θέλεις να σε βλέπει δυστυχισμένη; Γιατί εγώ παρακολουθούσα τη μητέρα μου να βουλιάζει σε μια δυστυχία και μια μιζέρια (όχι μόνο από το ζόρι της αλλά αργότερα κατάλαβα πως ήταν και μια κίνηση μήπως μπορέσει να του αλλάξει τον δρόμο που από χρόνια είχε πάρει) που δεν άξιζε σε κανέναν μας όλο αυτό. Κάτι τελευταίο, γατί μέσα σε ένα σχόλιο δεν μπορώ να συμπεριλάβω όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα, αφού πέρασα τα 25 κατάλαβα πως σαν παιδί και έφηβη καταπίεζα τον εαυτό μου και έκανα πράγματα και είχα συμπεριφορές που οι γονείς μου θέλανε να βλέπουν για να μη δημιουργήσω κι αλλά προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα. Ποσό τραγικό; Δεν θα το ήθελα ποτέ αυτό για τα παιδιά μου. Παρε ότι νομίζεις από το σχόλιο μου. Ελπίζω οπουδήποτε απόφαση κ να πάρεις ή έχεις πάρει να είσαι πραγματικά ευτυχισμένη στη ζωή σου.