Μου χάρισε ένα υπέροχο πλάσμα, αλλά η αγάπη που ένιωθα για αυτόν έχει φθαρεί…

Είμαι νεα μαμά και ζω τον απόλυτο έρωτα με τον 3 μηνών γιο μου (ξέρετε πως είναι αυτά). Με τον σύζυγό μου έχουμε 14 χρόνια διαφορά ηλικίας. Πριν έρθει στον κόσμο ο μπεμπης ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, όταν όμως γέννησα όλα άλλαξαν. Φταίνε οι ορμόνες, φταίει το ότι η αγάπη μου πλέον ανήκει στο πλασματάκι μου, κάτι φταει.

Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε σπίτι όλο κάτι μου έφταιγε. Τον κοιτούσα στα μάτια και δεν ένιωθα τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα πριν. Πολλές φορές γυρνούσε από τη δουλειά και οι κουβέντες μας περιοριζόταν στο τι κάνει το παιδί.

Μετα απο τον 1ο μήνα τα πράγματα άρχιζαν και εφτιαναν μεταξύ μας. Μιλούσαμε πιο ζεστά, κάναμε έρωτα και τον ένιωσα πάλι δικό μου. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ. Πάλι κάτι θα έκανε και θα ένιωθα αυτό το κενό. Είτε αυτό θα ήταν να ασχολείται συνέχεια με το τάμπλετ του και να κοιτάει προκλητικές φωτογραφίες γυναικών στο instagram, είτε αυτό θα ήταν να την βγάζει στο μπαλκόνι για να καπνίσει και να κοιτάει την απέναντι η οποία δουλεύει στο μπαράκι με το μπλε (κοκκινο) φωτάκι κάτω από το σπίτι της.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράπονο μου. Δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ με διάλλειμα κάποιων ωρών το μεσημέρι. Ο χρόνος που τον βλέπω και εγώ και το παιδί είναι ελάχιστος. Το μεσημέρι θα έρθει και στο φαγητό ίσως μιλήσουμε λίγο μεταξύ μας. Θα πει και δύο δυο κουβέντες στο παιδί και θα πάει να ξεκουραστεί αφού πρώτα κάτσει να χαζέψει καμία ώρα στα social media. Το βράδυ που θα γυρίσει η πρώτη του δουλειά θα είναι να πάρει την μπύρα του να μας πει ένα γειά και να πάει στο μπαλκόνι να καπνίσει και να ασχοληθεί ξανά με τους ψεύτικους φίλους του και τις γυμνές γυναίκες του instagram. Φυσικά ελέγχει που και που αν θα βγει η γειτόνισσα στο μπαλκόνι για να πάρει μάτι. Θα κάτσει αρκετή ώρα θα έρθει να μας πει άλλες δύο κουβέντες και θα ξαναβγεί για μισή ώρα έξω. Τότε είναι η ώρα που η γειτόνισσα θα ετοιμαστεί για να κατέβει στο μπαράκι. Εκείνη την ώρα κάποιες φορές τον παρακολουθώ που κοιτάει επίμονα και πολλές φορές κάνω θόρυβο για να ακούσει πως είμαι κοντά στο παράθυρο. Πρόσφατα τον παρακολουθούσα για αρκετή ώρα και είχε το πρόσωπό του στραμμένο απέναντι ενω αυτή πήγαινε πέρα δωθε με τα 20ποντα τακούνια της και τον ρώτησα αν του αρέσει. Άρχισε να μου λέει δικαιολογίες πως απλά έπαιζε στο τάμπλετ και δεν είμαι στα καλά μου που νομιζω πως κοιτάει συνέχεια εκεί.

Του έχω κάνει αρκετές φορές παρατήρηση για αυτό το θέμα και η απάντηση που παίρνω είναι πως αυτά που λέω είναι ασυναρτησίες.

Όταν νευριάζει αρχιζει και πετάει κάτω πράγματα και οι φωνές του ακούγονται σε όλο το τετράγωνο. Το παιδί μας μπορεί να είναι μικρό αλλα όταν ακούει φωνές σαστιζει. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον. Το ξέρω πως ότι και να του πω δε θα αλλάξει. Δύσκολα αλλάζουν οι άνθρωποι συμπεριφορές. Και έρχεται το μεγάλο ερώτημα.. φεύγεις ή μένεις.. συνεχίζεις να ζεις με κάποιον που δε νιώθεις όμορφα συναισθήματα περιμένοντας αυτό να αλλάξει; και πως να αλλαξει; το μίσος ξανά γίνεται αγάπη;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com