Κατάφεραν να μετατρέψουν σε εφιάλτη την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου!

40+5: ετοιμαζομαι 8 η ωρα το πρωι και ξεκιναω για το νοσοκομειο που ηθελα να γεννησω. Ενιωθα τοσο τυχερη που πετυχα εφημερια!

Κανω εισαγωγη και παμε για προκληση. Δυο χαπια και τιποτα, καμια διαστολη. Μου βαζουν τεχνητους, τιποτα, αρχιζω να ποναω πολυ… Κανω επισκληριδιο 11 η ωρα το βραδυ. Καθομαι καποια ωρα χωρις φαρμακο και περπαταω μηπως και κανω διαστολη, οι πονοι αφορητοι. 10 μπουκαλακια επισκληριδιο εφαγα!

Μου σπανε τα νερα αλλα και παλι τιποτα, το μωρο δεν ειχε εμπεδωθει. Ωρα οχτω παρα το πρωι, σχεδον μετα απο 24 ωρες προσπαθειας, παμε καισαρικη γιατι εχω παρει πολυ φαρμακο και δεν θα ειναι καλο για το μωρο. Η γυναικολογος μολις ειχε ξυπνησει, αυτο δεν μου αρεσε καθολου κι ενα τεταρτο πριν τελειωσει η βαρδια της.

Τελικα ολα καλα. Παιρνω το μπεμπακι μου αγκαλια, δεν μπορω να καταλαβω τι εχει γινει, μου φαινοταν απιστευτο.

Στο δωματιο με τον θηλασμο ολα καλα, εγω ομως πρησμενη παρα πολυ απο πανω μεχρι κατω, η κοιλια μου κοκκινη και να καιει. Περνουσαν οι μαιες και μου ελεγαν πως ολα φυσιολογικα ειναι…

Μια μερα πριν φυγω εχω πυρετο, δεκατα… Και αυτο φυσιολογικο μου ειπαν. Περναει ο γιατρος για εξιτηριο εγω οπως ημουν, του λεω πως νιωθω και μου απαντα «Ελααα, μια χαρα εισαι!»

Παω σπιτι και ειμαι μια βδομαδα με πυρετο. Ξεκιναω μονη μου και παω σε αυτο το νοσοκομειο που γεννησα. Επαθαν σοκ, αρχισαν να μιλανε χαμηλοφωνα και μου κανουν χωρις αναισθησια τρεις τρυπες στην κοιλια και τρεχει το αιμα ποταμι… Εγω να κλαιω απο τον πονο.

Μου κανουν εισαγωγη. Κλαιω συναιχεια, οχι για μενα, για το μωρακι μου που δεν θα το ειχα μαζι μου και αν τελικα θα τα καταφερει ο αντρας μου με την μαμα μου.

Τεσσερις μερες εμεινα μεσα με πρησμενα ματια απο το κλαμα που δεν ειχα το μωρο μου και να φερνουν στις αλλες μανουλες τα μωρακια τους να τα θηλασουν κι εμενα το δικο μου μωρακι να ειναι μακρυα μου. Καιολα αυτα γιατι κολλησα σταφυλοκοκκο την ωρα που με ραβανε απο κατι μη αποστειρωμενο ή η γιατρος που με εραψε μου αφησε αρτηρια ανοιχτη και γεμισα αιμα… Ποτε δεν μου ειπαν τι ηταν.

Ενα μηνα καθε μερα αλλαγες με πολυ πονο και φοβο μην παθω κατι.

Τελικα περασε κι αυτο κ τωρα απολαμβανω το αντρακι μου που εφτασε τεσσαρων μηνων. Οταν τον κοιταζω λεω πως απο το να ειχε παθει κατι το μωρο μου, καλυτερα που εγινε ετσι.

Ευχαριστω τον Θεο για το δωρο που μου εκανε!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com