Μια εύκολη εγκυμοσύνη και ένας εύκολος τοκετός!
Η ιστορία της Φωτεινής
(Η Φωτεινή γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Εδώ καιρό λέω να γράψω την δική μου ιστορία αλλά όλο το αμελώ…
Λοιπόν είμαι η Φωτεινή, 34 ετών και έφερα στον κόσμο την φραμπαλίτσα μου στις 10/09/2010 στο ΙΑΣΩ με φυσιολογικό τοκετό και επισκληρίδιο.
Μια φορά έφτανε για να μείνω έγκυος και να ξεκινήσω έναν μαραθώνιο με τα τεστ εγκυμοσύνης… Το ένα αρνητικό το άλλο θετικό… Δεν είχα πολύ καιρό σχέση με τον άντρα μου για να πω την αλήθεια κάτι μέρες ήμασταν μαζι, αλλα αυτό δεν μας έφερε κανένα εμπόδιο για να μας φέρει ακόμα πιο κοντά και να μοιραστούμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί.
Κι αφού με την μια φορά έμεινα έγκυος, εκείνος έλεγε να μην βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα ότι μπορεί να είμαι, έλα όμως που εγώ το ένιωθα έντονα ότι είμαι και άρχιζα να παίρνω το ένα τεστ πίσω από το άλλο και αυτά να παίζουν μαζί μου, το ένα αρνητικό το άλλο θετικό! Παίρνω την γιατρό μου τηλέφωνο και μου λέει «Κάνε χοριακή!«
Κάνω και ήταν θετικότατη. Με ερωτάει αν θέλω να το κρατήσω και εκείνη την ώρα είχα μπροστά μου τον άντρα μου… τον κοιτάζω και της λέω με μια χαρούμενη έκφραση «Εννοείται πως ναι! Το θελουμε!«
Μας ορίζει ημερομηνία για το πρώτο μας υπερηχο. Αυτο δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα το μωρό μου. Κι έτσι και πήγαμε. Μόλις ακούσαμε την καρδιά μας κοπήκαν τα πόδια… Από τότε άρχισε ο αντρούλης μου να μου λέει μη αυτό, μη εκείνο..!
Στο 2ο μήνα είδα λίγο αιμα… ξαπλα και ξεκούραση και χαπάκια μου είπε.
Δεν μ άφησε ο αντρούλης μου να σηκωθώ πέρα από την τουαλέτα ότι ήθελα στο κρεβάτι μου το έφερνε.
Εμετούς;;; Τι είναι αυτοί;;;
Ναυτιες;;;; Δεν τις γνώρισα ποτέ…
Καούρες;;; Άπα πα πα ούτε αυτές γνώρισα.
ΠΗΤ 12/10/2010 (αυτό να το κρατήσετε στο μυαλό σας καλά)
Πέρασα μια υπέροχη εγκυμοσύνη που είχε τα πάντα της σε όμορφα πλαίσια παντα. Περασα κάποια στιγμή ένα μεγάλο σοκ στον 6ο μήνα κι εκεί φοβήθηκε η γιατρός μου όταν μας διέρρηξαν το σπίτι και εγώ πανικοβλήθηκα και ανέβασα πίεση κι εκεί με κρεβάτωσαν για λίγες μέρες.
Από τον 5ο μήνα και μέχρι και τον 7ο κάναμε 2 μετακομίσεις! Στην 2η μετακόμιση η μικρή ήδη είχε πάρει την βόλτα προς την έξοδο χωρίς όμως να με ενοχλεί εμένα …
Πάμε να μας δει η γιατρός μας την Παρασκευή 3/9/2010 όλα εντάξει μου λέει «Η μικρή πήρε την θέση της κι εσύ δεν θα περπατήσεις καθόλου! Ξάπλα και καρέκλα θα είσαι! Περπάτημα ΟΧΙ…!!«
Οκ κι εγώ έκανα ότι μου είπε!
Περνά το Σαββατοκύριακο και με παίρνει τρομαγμένη τηλέφωνο την Δευτέρα
«Φωτεινή θέλω να σε δω, αν όχι σήμερα την Τετάρτη οπωσδήποτε«
«Μπορώ κι αύριο το πρωί να έρθω«
«Ok, έλα«, μου είπε
Έλατε όμως που ο αντρούλης μου δεν άντεξε και πήγαμε την ιδια μέρα!
«Φωτεινή η μικρή είναι πολύ χαμηλά, σε είχα έννοια όλο το σ/κ αλλά δεν ήθελα να σε ταράξω… Θέλω να προσέχεις! Και θα έρθεις την Παρασκευή να σε δω, κάθε δυο μέρες θα έρχεσαι!«
Ετσι κι έγινε, πάω την Παρασκευή το πρωί ξανά να με δει… Βάζει χεράκι και μου λέει «Ok το Σαββατοκύριακο το βγάζουμε» και φευγω. Mου λέει πως θα είναι οι πόνοι όμως για να ξέρω στο περίπου μιας και ήταν το πρώτο μου παιδάκι…
Πάω σπίτι … ο άντρας μου στη δουλεια… Κι ενώ καθόμουν εδώ και μιλαγα με τις άλλες μελλοντικές μανουλες, αρχισε να μ’ ενοχλει έντονα η μεσουλα μου… η κοιλίτσα μου… «Ας πάω τουαλέτα» λέω «μπας και θέλω κάτι άλλο!«
Tιποτα! Γινονται πιο έντονοι οι πονοι! Παιρνω την γιατρό και την ξαναρωτάω «Πως είπαμε πως είναι οι πόνοι;» Και μου το ξαναλεει..
«Τέτοιους έχω!!«
«Φωτεινή σου είπα κρατήσου, είναι νωρίς είσαι στην 35η εβδομαδα! Μετρα τους πόνους…«
Φωνάζω κι εγώ την νύφη μου γιατί εγώ τα έχανα και αρχίζουμε το μετρημα…
«Είμαστε στα 15 λεπτά… δεν πας να κάνεις ένα ντουζακι;«
Μπαίνω για ντουζακι και εν τω μεταξύ έχω πάρει τον άντρα μου να έρθει πιο γρήγορα και μου λέει «Γιατί;;;»
«Τι γιατί καλέ… Μάλλον γενναααωω»
Πήρε ταξί και τον έφερε πετώντας, ούτε του πήρε λεφτά για την διαδρομή χαχαχα
Και ξεκινάμε να πάμε στο μαιευτήριο κάπου στις 16:00 μαζι με συνοδεία.. Οδηγός ο αδελφός μου, συνοδηγος ο άντρας μου και πίσω η μαμά μου, η νύφη μου κι εγώ! Και να γελάμε συνέχεια και να λέμε ότι θα λερώσω τα αμάξι του αδελφού μου (είχε τρομερή κίνηση) Που να ειδοποιήσουμε αστυνομία να μας ανοίξουν δρόμο θα μας κορόιδευαν ότι πάμε εκδρομή!!
Γύρω στις 17:00 φτάνουμε και παίρνω φόρα και δεν χαιρετώ κανέναν και μπαίνω μεσα… (τον άντρα μου δεν τον χαιρέτησα γιατί ήξερα πως θα είναι μέσα μαζί μου)
Κι αφού με εξετάζουν μου λέει η μαία «Είσαι σίγουρη ότι γεννάς; Δεν είσαι στο μήνα σου» και της λέω «Γιατί για να θέλει να βγει ένα μωρό πρέπει στάνταρ να είσαι στο μήνα σου;; Παρε την γιατρό μου τηλέφωνο τώρα«
Και έτσι και έγινε και μέσα σε 40 λεπτά ήταν εκεί μαζί μου… η μικρή δεσποινίς μου όμως δεν κουνιόταν ενώ ακούγαμε καρδούλα…
Ώρα: 18:30
Με πάνε μέσα στις ωδινες. Εκει έχω πάντα δίπλα μου τον άντρα μου, αν δεν τον είχα εκεί ειλικρινά θα είχα σκοτώσει νοσοκόμες μπόλικες! Αυτός και η γιατρός μου με στήριξαν πολύ. Η μικρή ήταν μπλεγμένη με τον λώρο της και για να αποφύγουμε την καισαρική που η γιατρός μου δεν την θέλει, με πήγαιναν μια δεξιά μια αριστερά για να ξεμπλεχτεί κι αυτή κουνιόταν μέσα μου κι έτσι οι παλμοί της ανέβηκαν και ηρεμήσαμε.
Ποναγε η μέση μου δεν μπορούσα να βολευτώ με τιποτα. Ηρθε η ώρα να μου σπάσουν τα νερα… Μετα από εκεί ήρθε και η καλή κυρία να μου κάνει την επισκληρίδιο (να ‘ναι καλά χρυσοχέρα), εκεί με πήρε ο ύπνος (είχαμε προειδοποιήσει την γιατρό μου ότι λιποθυμώ εύκολα) πάνω στο χέρι της γιατρού μου, τρομαζει μου ρίχνει ένα χαστούκι και της λέω «Καλέ μην βαράτε νυστάζω» και γελαει… Με ξαπλώνει κι έρχεται ξανά μέσα ο άντρας μου.
Ωρα:19:45
Μετά αρχίσαμε τα σπρώξε – ξεσπρωξε… μεχρι που άρχισε να βγαίνει το κεφάλι της μικρής και ανοίγουν την πόρτα καιιιιι «Φύγαμε!!» φωνάζει η γιατρός μου. Ετοιμάστηκε το κρεβάτι στο τσακ μπαμμμ.. και μέχρι να ετοιμάσουν τα εργαλεία τους εγώ έσπρωχνα… στο 5ο σπρώξιμο ακούω την μαία να λέει «Σταμάτα θα πέσει το παιδί» και της λέω «Τι να κάνω να το ρουφήξω;;«
Ώρα: 20:30
Και την πιάνει και μου την δίνει στην αγκαλιά μου… κοιτάζω τον άντρα μου, κοιτάζω την μικρή και ευχαρίστησα τον Θεό γιατί μου έφερε ένα όμορφο ροζ μαμουνάκι,την φραμπαλίτσα μου.
Δεν ταλαιπωρήθηκα καθολου. Ουτε ράμματα, ούτε πόνους, ούτε τίποτα.
Εύχομαι σ’όλες τις μελλοντικές μανούλες και σ’ολες όσες φέρουν κι άλλο παιδάκι στον κόσμο να το νιώσουν όπως εγώ, χωρίς κανέναν πόνο.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με την ιστοριούλα μου αλλά ήθελα πολύ να την μοιραστώ μαζί σας εδώ και καιρό..
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
μπραβο να σου ζησει...εγω περασα την ποιο υπεροχη στιγμη της ζωης μου τη γεννα μου με πονους τρομερους δεν ηθελα επιδσκληριδιο ηθελα να καταλαβω αυτο που λενε πονοι της γεννας κ το καταλαβα κ το ευχαριστηθηκα κ τωρα κραταω αγκαλια μου το ποιθο γλυκο πλασματακι του κοσμου...με οποιο τροπο κ αν γινεται δυσκολα η ευκολα ο τοκετος ειναι μοναδικη εμπερια.
>ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ!!!!!!!ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ Η ΥΠΟΘΕΣΗ!!!!!!!ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΩΡΑΚΙ!!!!!!!!!!!
ΣΤΕΛΛΑ
>ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ....ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΤΥΧΕΡΟ....ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΙΑΣΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΑΙ ΓΩ....ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΙΣ 2.30 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ....