Κόντεψα να πεθάνω ξαφνικά από ανεύρυσμα!

Ισως σας κουρασει η ιστορια μου, αλλα πλεον μπορω να την λεω χωρις να φοβαμαι -αν και νομιζω πως ποτε μου δεν φοβηθηκα, ενω κανονικα θα επρεπε… Απλα επειδη χαθηκε μια μανουλα στην Κρητη απο το ιδιο προβλημα -αυτη δυστυχως δεν προλαβε.

Ειμαι μαμα μιας μικρης κυριας 3 ετων πλεον. Η ιστορια μου ξεκιναει περσι.

09/03/2016 ημερα Τεταρτη, ειναι απογευμα, ειμαι στο μπαλκονι και απλωνω ρουχα. Ο συντροφος μου ευτυχως ηταν σπιτι και ηταν με το μωρο μεσα. Ειχα πονοκεφαλο σχεδον ενα μηνα αλλα με παυσιπονα αντεχα. Καποια στιγμη ελεγα στον εαυτο μου οτι ισως εχω ογκο στο κεφαλι ή οτι εχω ημικρανιες για να ξεγελασω εμενα οτι δεν εχω κατι σοβαρο. Οσο απλωνω τα ρουχα ποναω, αλλα λεω «θα τελειωσω και θα μπω μεσα να παρω ενα παυσιπονο, θα κανω κ το τσιγαρακι μου και θα μου περασει«

Τελειωνω, μπαινω μεσα, παω στην κουζινα και αρχιζω και μουδιαζω, στην αρχη απο τα ποδια και μετα το μουδιασμα ανεβηκε προς τα πανω σε ολο μου το σωμα… Πηγαινω σερνομενη στο σαλονι και λεω στον συντροφο μου «Δεν ειμαι καλα, πεθαινω!» Του εξηγω τι νιωθω και του λεω «Μη μ’ αφησεις να πεθανω και αν πεθανω, να προσεχεις το μωρο«

Με ξαπλωνει κατω στο πατωμα, μου λεει «Καλω ασθενοφορο!» Εννοειται πως αρνηθηκα γιατι μεχρι τοτε εγω ενιωθα οτι δεν λυγιζω ποτε, οτι ειμαι βραχος, αλλα μαλλον εκανα λαθος, με προδωσε ο οργανισμος μου.

Ερχεται το πληρωμα, ηταν μια κυρια που ευχομαι να ειναι καλα για ολη της την ζωη και με ρωταει τι νιωθω, της εξηγω και της λεω «Δεν θελω να ερθω!» Μου λεει «Δεν παμε να σε δουν, γιατι βραδυ μπορει να ειναι καποιο νευρο; Μη σε ταραξει ολο το βραδυ και υποφερεις!«

Με τα πολλα χαιρεταω συντροφο και μωρακι -20 μηνων τοτε- και φευγω. Απο κατω ο καλος κουμπαρος και νονος της μικρης μου ερχεται απο πισω απο το ασθενοφορο… Σε ολη την διαδρομη ειχα βγαλει τα σωθηκα μου (συγγνωμη αλλα οντως αυτο γινοταν). Φτανω Αιγηνιτειο, μου παιρνουν ιστορικο, με εβαλαν να περπατησω σε μια γραμμη, κυρια, ολα κανονικα και με πανε για αξονικη! Ο φοβος μου ομως για ογκο ηρθε παλι στην επιφανεια. Ρωταω την κυρια που μου εκανε την αξονικη αν εχω ογκο και μου λεει «Θα σε ενημερωσει ο γιατρος της εφημεριας«

Περιμενα και καποια στιγμη ακουω να φωναζουν «Κυρια, ερχεστε!» Πηγαινω μεσα και ακουω για ναρκωτικα, για ουσιες και πεφτω απ τα συννεφα, το μονο που εκανα ηταν το τσιγαρο, ουτε ποτο, ουτε ουσιες… Του το λεω και τον ρωταω αν μπορω να φυγω. «Κανεις εισαγωγη«, μου λεει και μενω κοκκαλο… «Εχεις εσωτερικη εγκεφαλικη αιμορραγια!«

«Κοψε τις μπουρδες, φιλαρακι και πες μου οτι φευγω», θελω να του πω, αλλα δεν το λεω και επιμενω οτι πρεπει να φυγω γιατι το μωρο μου με χρειαζεται, δεν γινεται να κανω εισαγωγη.

Ακουω για μεταφορα στο ΚΑΤ αλλα πρεπει να περιμενω ασθενοφορο, γιατι ειμαι σοβαρα, κρυωνω απιστευτα, αλλα εγω εκει, ναπαω σπιτι.

Γινεται η μεταφορα στο ΚΑΤ, εκει αγγειογραφια να δουν που βρισκεται και επισης να την σταματησουν με ενδοφλεβια φαρμακα. Το πορισμα ανευρυσμα ή μαλλον οπως μου το ειπαν «δεξια υπαραχνοειδης εγκεφαλικη αιμορραγια». Η αδερφη μου η γλυκια κινει γη και ουρανο να γινει ο εμβολισμος την αλλη μερα, δυστυχως στον Ερυθρο Σταυρο μπορουν αλλα την Παρασκευη… Υπαρχει εμβολιστης σε ιδιαωτικο, αλλα τρελα λεφτα, ενω γινεται στον ερυθρο δωρεαν λογω ασφαλειας… Ολοκληρη να πουλιομουν 70 χιλιαδες που ζητουσαν δεν επιανα, οποτε περιμεναμε μεχρι την Παρασκευη.

Ξημερωσε Παρασκευη. Φτανουμε στον Ερυθρο Σταυρο μεσα σε 6 λεπτα απο Κηφισια, με βαζουν για εμβολισμο, εξω δεν ειχα ιδεα τι γινοταν, ημουν σε μια κατασταση μεταξυ ξυπνιου και υπνου λογω ηρεμιστικων γιατι ηθελα να φυγω. Οι γονεις μου ειχαν υπογραψει (τα μαθαινω μετα απο καιρο) οτι μπορει να μην βγω ζωντανη απο εκει μεσα. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ πηγα ολα καλα και ευχαριστω θερμα τον κυριο Αρχοντακη και την ομαδα του γι’ αυτο που με εσωσε και πλεον χαιρομαι την μικρη μου, τον συντροφο μου και ολους οσους αγαπω.

Επομενες ωρες κρισιμες, μπορει να πεσω σε κομα και να μην ξυπνησω. Διπλα μου ολοι φυλακες αγγελοι μου, μα ο κανονικος φυλακας αγγελος μου η Αγια Παρασκευη, κολλημενη με μια ταινια στον ωμο μου… Ηταν μπλεγμενη η εικονιτσα της στα μαλλια μου ενω ηταν κατω απο το μαξιλαρι μου και την ημερα του εμβολισμου μου λεει μια νοσηλευτρια «Κατι εχεις στο κεφαλι σου», της λεω «ναι, αιμορραγια», «οχι, εχεις μια εικονα!» και ηταν η Αγια μου Παρασκευη.

Να μην σας κουραζω εχει περασει 1,5 χρονος απο τοτε, ειμαι καλα κανε προβλημα το μονο που θα θυμαμαι και δεν θελω να ξεχασω ποτε ηταν σε μια ενημερωση απο τους γιατρος του ΚΑΤ, οταν μου ειπε ο προισταμενος «Επεσες απο την Ακροπολη με το κεφαλι και σωθηκες! Συνεχισε κανονικα την ζωη σου!«

9 μερες αξεχαστες!

Θελω να ευχαριστησω θερμα ολο το προσωπικο του 5ου οροφου (μονο αυτο θυμαμαι) του ΚΑΤ και μια συγγνωμη γιατι νομιζω δεν ημουν η πιο ευκολη ασθενης, τον κυριο Αρχοντακη και την ομαδα του, μα ενα τεραστιο ευχαριστω στους φυλακες αγγελους μου, τους δικους μου ανθρωπους που δεν κουνηθηκαν απο διπλα μου και ας κοιμοντουσαν οπου εβρισκαν και ας με προσεχαν με βαρδιες, που κινησαν γη κ ουρανο για να γινω καλα.

Σας αγαπω ολους και συγγνωμη για την ολη ταλαιπωρια που μπηκατε εξ αιτιας μου!

Υ.Γ Μανουλες, μην αφηνετε τον οργανισμο σας σε οτι σημαδι σας δειξει!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com