Σε νοιώθω απόλυτα και είναι απόλυτα λογικό και σεβαστό να νοιώθεις έτσι. Μια τραυματική γέννα μπορεί να σε στοιχειώνει μια ζωη. Αγκαλιάσε τα συναισθήματα σου και ζητά βοήθεια. Όσες νοιώθουμε τύψεις για την αναίτια καισαρική μας είμαστε σαν τα θύματα βιασμού που νοιώθουν τύψεις για το βιασμό τους. Και στις δύο περιπτώσεις προσπαθούν να αποδώσουν την ευθύνη στο θύμα. Στο βιασμό ρωτάνε τι φορούσε, γιατί βγήκε το βράδυ, αν το κούνησε το κωλαράκι της κτλ. Στην μαιευτική βία, μας λένε ότι το σώμα μας δεν δούλεψε. Λοιπόν, το σώμα μας δουλεύει. Όμως κάποιοι, ουκ ολίγοι δυστυχώς, κάνουν ότι μπορούν για να μπλοκάρουν τη διαδικασία. Δυνατά φώτα, ακινησία, λεκτική κ σωματική βία, αναιτίες παρεμβάσεις... Και μετά φταίμε εμείς γιατί "το δικό μας σώμα δεν δούλεψε". Αλήθεια τώρα? Και μετά πρέπει να είμαστε μέσα στην καλή χαρά μετά από όλα αυτά, τραυματισμενες, με πόνους από το χειρουργείο, αϋπνες, με ένα νεογέννητο που κλαίει συνέχεια, συνήθως με υποτυπώδη πρακτική κ καθόλου ψυχολογική βοήθεια. Η υποτίμηση των αναγκών μας κ της ύπαρξης μας, που ξεκίνησε από την αρχή της ζωής μας γιατί είμαστε γυναίκες, συνεχίζεται στο πολλαπλάσιο. Επιπλέον, πρέπει να ντρεπομαστε για τα συναισθήματα μας μην τυχόν κ μας κατηγορήσουν ότι "έχουμε ψυχολογικά" (τι είδους κατηγορία είναι αυτή? Περπατάει κάνεις πάνω σε αυτή τη γη που να μην έχει?) κ ότι είμαστε κακίες μάνες. Και μετά βλέπουμε που κ που καμιά μητέρα να, πηδαει από το μπαλκόνι. Και όλοι αναρωτιουνται γιατί.