Εδώ και λίγες μέρες γράφω τη δική μου ιστορία και μετά την σβήνω, διότι με κυνηγάνε οι τύψεις που ο σύντροφος μου με αγαπάει και εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ.
Εδώ και 20 ημέρες έχω γεννήσει τη κορούλα μου μετά από μία αφόρητη εγκυμοσύνη. Δεν το άντεχα να είμαι έγκυος και δεν το άντεχα γιατί ψυχολογικά ήμουνα χάλια. Δεν απόλαυσα την εγκυμοσύνη μου. Ο σύντροφός μου αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τυχερά παιχνίδια, είχαμε άσχημους καυγάδες και με έτρωγε το άγχος γιατι εγώ δεν μπορούσα να δουλέψω. Δεν είχαμε οικονομική βοήθεια από κανένα, μένουμε στο σπίτι των γονιών μου και οι συγγενείς του ζούνε στο εξωτερικό. Μετά από άσχημους καυγάδες μου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα ξανα παίξει. Μια μέρα οταν γύρισε από τη δουλειά είχα ανακαλύψει ότι ξανα πήγε, αλλα για ένα απλό ποδοσφαιρικό στοίχημα, εγώ είχα αρχίσει την ανάκριση και άρχισε να μου λέει ότι γύρισε κουρασμένος από τη δουλειά και δεν έχει όρεξη να τσακωθεί, βγήκε έξω να καπνίσει και τον κλείδωσα έξω. Μετά όταν του είχα ανοίξει, πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε το χέρι του μπροστά στα μάτια μου…το είχε κοψει δίπλα από τις φλέβες του. Προσπαθούσα να τον σταματήσω και πήρε το μαχαίρι και προσπαθούσε να κόψει τον λαιμό του μπροστά μου. Τότε ήμουν 6 μηνών, πήρα ένα κουβά και καθάριζα τα αίματα από τα πατώματα.
Γυρνάω και του λέω »Άλλες γυναίκες είναι ευτυχισμένες στην εγκυμοσύνη τους, εγώ τι έχω κάνει για να τα αξίζω αυτά;» Όντως, έβλεπα τις υπόλοιπες κοπέλες που κυοφορούσαν και ήτανε πραγματικά ευτυχισμένες με τους συζύγους τους, να τους μιλάνε γλύκα και να τις προστατεύουν… και εγω να καθαρίζω τα πατώματα από τα αίματα και αυτός να με κοιτάει. Κάθε φορά που τσακωνόμασταν με ρώταγε φωναχτά και μπροστά σε κόσμο αν θέλω να χωρίσουμε, του έλεγα «Ναι, δεν αντέχω άλλο, φύγε«. Εκεί που ετοιμαζότανε να μαζέψει τα πράγματά του μου έλεγε ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος να συνεχίσει να ζει και οτι μόλις φύγει από το σπίτι θα αυτοκτονήσει. Δεν είχε που να πάει, είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει εδώ. Εγώ τον φροντίζω, εγώ του πλένω, εγώ του σιδερώνω, εγώ του μαγειρεύω. Η οικογένεια του οπως εχω αναφέρει ζει στο εξωτερικό. Αν τον άφηνα να φύγει, θα με κυνηγούσανε οι τύψεις ότι άφησα έναν άνθρωπο χωρίς σπίτι να γυρνάει στους δρόμους. Του έδινα πάντα την ευκαιρία να αλλάξει, εδώ και καιρό δεν έχει παίξει αλλά εγώ είμαι πολύ ψυχρή απέναντί του.
Μου ζητάει να του δείχνω ότι τον αγαπάω γιατί νιώθει μόνος και θέλει να νιώσει ότι έχουμε μια οικογένεια μαζί. Δεν τα νιώθω αυτά παρόλο που νοιάζομαι για αυτόν, δεν θέλω να πάθει κάτι και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι εάν τον αφήσω να φύγει, δεν θα έχει που να πάει. Ούτε ερωτικά τον βλέπω και κάθε φορά που με ρωτάει πριν πάει στην δουλειά του εαν τον αγαπώ απαντάω με ένα σκέτο »ναι». Τον αποφεύγω συνεχώς και όταν με ρωτάει γιατι δεν του δίνω σημασία, του απαντάω ότι ειμαι συγκεντρωμένη στο παιδί. Δεν θέλω να χωρίσω μαζί του, επειδή είναι το παιδί στη μέση και επειδή τον λυπάμαι. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζήσει μαζί του μια ολόκληρη ζωή.
Είμαι 23 χρονών και αυτός 26, δεν είμαστε παντρεμένοι αλλά με ρωτάει συνεχώς πότε θα παντρευτούμε και αποφεύγω να του απαντήσω. Η οικογένεια μου είναι παλαιών αρχών και δεν θα αποδεχτούν το γεγονός ότι θα μείνω μόνη με ένα παιδί. Δεν ρισκάρω να χωρίσω γιατί οικονομικά είναι ο μόνος που με στηρίζει, το παιδί είναι λίγων ημερών και δεν μπορώ να βρώ δουλειά από τώρα. Πως θα ζήσω το παιδί μετά;; Άσε που η οικογένεια μου και οι φίλοι μου μου λέγανε από την αρχή, πριν μείνω έγκυος, ότι δεν τον πάνε και γω τον υποστήριζα και έλεγα οτι τον αγαπούσα και θα τους αποδείξω ότι είχανε λάθος.
Που να βρω την μαγκιά να τον αφήσω;; Ξέρω τι θα πεί έρωτας, έχω ερωτευτεί στο παρελθόν και δεν είναι αυτό που ζω τώρα.
Δεν έχω μετανιώσει που απέκτησα ένα παιδί, εχω μετανιώσει που αυτός είναι ο πατέρας.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ | Μονάδα για τα τυχερά παιχνίδια Χαρβούρη 1116 36 Αθήνα Τηλ. 210 9215776, 210 9237777 φαξ. 210 9215786 www.kethea-alfa.gr Γραμμή βοήθειας για το τζόγο 1114 Ο σύντροφός σου χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια κι εσύ τη κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη. Κάνε το βήμα κι επιικοινώνησε με τα παραπάνω τηλέφωνα. Είτε μείνετε μαζί είτε όχι, θα είσαστε για πάντα γονείς αυτού του παιδιού (Να σας ζήσει!) και χρειάζεστε βοήθεια για να είσαστε καλά να το μεγαλώσετε.
Και μετά όταν σχολιάζω αρνητικά τις νεανικές εγκυμοσύνες και τις πιτσιρίκες που πάνε και κάνουν παιδί με τον πρώτο τυχόντα επειδή νομίζουν ότι είναι ο έρωτας της ζωής τους (ποια ζωή?? στα 20!!??), με λέτε όλες στραβόξυλο! Αυτή η βλακεία τώρα πως σας φαίνεται? 23 χρονών παιδί χωρίς ίχνος ωριμότητας, με ένα μωρό στην αγκαλιά και με σύντροφο (που λέει ο λόγος) τζογαδόρο και ψυχάκια! Αν ήταν αυτή η κόρη σας, θα σας άρεσε όοοολο αυτό?!?!?!? Δε νομίζω! Κοπελιά το αγόρι σου είναι άρρωστο. Χρειάζεται βοήθεια από ειδικό. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Δεν είναι δική σου ευθύνη. Άσε τις τύψεις και τις αηδίες και ασχολήσου με το σοβαρό θέμα της ζωής σου: το μωρό σου (που είναι το μεγάλο θύμα της υπόθεσης). Στείλε τον καμένο στην ευχή του Θεού, του Βισνού, το Βούδα ή όποιου πιστεύεις τελοσπάντων και ξεκίνα τη ζωή σου ξανά και σωστά. Θα σε βοηθήσουν οι γονείς σου, no doubt, οι οποίοι δεν είναι τόσο αυστηροί τελικά. Αν ήταν δεν θα ανέχονταν τις επιλογές σου.
Ειναι η πρωτη φορα που σχολιαζω ! Ο καθενας πιστευει οτι θελει αλλα δεν θα πει οτι αυτο που πιστευουμε ειναι σωστο Ιωαννα ! Ειμαι 20 χρονων εχω μια μπεμπουλα και ειμαι με τον αντρα μου απο τα 16 ! Και πιστεψε με δεν το αλλαζω με τιποτα αντιθετως το προτιμαω απο το να ειμαι καθε σαββατοκυριακο στα clubs και με διαφορετικο amore !!! Και αυτο που λες (ζωη στα 20!; Ναι ζωη στα 20 !!! Ας μην μπουμε στο τρυπακι του ταμπου γιατι ξερω και 30 νταρες που παρατανε τα παιδια του και πανε με τους γκομενους !!!
20 ετών είσαι ακόμα παιδί. Σου αρέσει δεν σου αρέσει, στα 20 δεν υπάρχει η απαραίτητη εμπειρία από την οποία να προκύπτει η ωριμότητα. Αυτό θα το καταλάβεις πολύ αργότερα. Τώρα νομίζεις ότι έχεις κάνει τη σωστή επιλογή. Έλα να μου το πεις αυτό στα 45 σου και μόνο τότε θα σε πιστέψω (και πάλι θα κρατήσω επιφυλάξεις). Πάντως η ζωή δεν είναι clubbing και διαφορετικό amore κάθε ΣΚ. Υπάρχουν πάρα πολλά περισσότερα για να δεις και να ζήσεις. Άπειροι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σε ένα νεαρό άνθρωπο 20 ετών για να τους ακολουθήσει και να τους εξερευνήσει. Μόνο έτσι επέρχεται η ωριμότητα και η γνώση. Αλλά όταν κάνεις το λάθος στα 16 σου, ή στα 17 σου να κάνεις παιδί και να γίνεις μητέρα τότε οι περισσότεροι ορίζοντες κλείνουν με τη μία. Μπαίνουν αναγκαστικά άλλες προτεραιότητες που σου περιορίζουν τις επιλογές σου στο ελάχιστο! Και τελικά καταδικάζεις μόνη σου τη ζωή σου στη μετριότητα. Like it or not, έτσι είναι.
PS: Η στατιστική λεει ότι οι 30άρες που παρατάνε τα παιδιά τους και τρέχουν με γκόμενους, είναι αυτές που παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά στα 20.
Ιωάννα θα συμφωνήσω μαζί σου σε όλα.... είμαι μητέρα 3 παιδιών χωρισμένη από ένα γάμο 17 χρόνων και 3 χρόνων σχέσης πριν....σύνολο 20 χρονιά με έναν άνθρωπο που μπορώ να πω ότι μεγαλώσαμε μαζί ...και ναι αυτό είναι το όριο πάνω-κάτω που αντέχει μια σχέση όσο φλογερή κι αν είναι στην αρχή, μέση και τέλος!!! ...δικό μου το συμπέρασμα βγαλμένο από τα δεδομένα που μου δίνει η ζωή μου και οι σχέσεις των ανθρώπων γύρω μου.... το θέμα είναι πώς ζεις αυτήν την Ζωή που επιλεγείς να κάνεις ...πως πορεύεσαι... Από 18 χρόνων εγώ, 22 αυτός μαζί... έρωτας τρελός, αγάπη βαθιά που πόνεσε πολύ στο τέλος της... 3 παιδιά κάναμε... περάσαμε πολλά όμορφα, δύσκολα, καλά και κακά.... δεν στερηθήκαμε ούτε σπουδές, ούτε εκδρομές και διακοπές (με σκηνές κάθε χρόνο σε παράλιες και clumbing και τα πάντα...) όλη την Ελλάδα γυρίσαμε και τα παιδιά πάντα μαζί... γιατί όταν θέλουμε όλα τα μπορούμε.... δεν σταματάει η ζωή λόγο παιδιών, ούτε χρειάζονται στερήσεις, ούτε πολλά χρήματα (κι εμείς πολύ φτωχά ξεκινήσαμε και δύσκολα τα φέρναμε βόλτα). Τρέλα, Θέληση και Τόλμη χρειάζεται. ....Τώρα που ο πόνος του χωρισμού έχει καταλαγιάσει προ πολλού έχω κάνει τον απολογισμό μου ....είχα ένα γεμάτο γάμο ....έχω μια καταπληκτική οικογένεια τα παιδιά μου και είμαι έμπειρη και χορτασμένη από την ζωή μου.... τώρα έτοιμη ψυχολογικά για ένα νέο ξεκίνημα με ένα νέο σύντροφο και μια καλή συνεχεία... (κι έχω περάσει πολλά και δύσκολα στην ζωή μου και από τον χωρισμό μου) Όλα αυτά τα γράφω για να σας δείξω ότι η ζωή δεν σταματάει κι αν αρχίσει νωρίς με ένα γάμο και παιδιά.... άλλα ούτε όταν τελειώσει κάποια στιγμή όλο αυτό ....
kopela mou kouragio autes oi stigmes
Συγγνωμη το παραπανω καταλαθος το δημοσιευσα ....και δν ξερω και πως να το σβησω !πραγματικα ο καθενας μας τραβαει ένα λουκι το δικο του λουκι !!και εγω τραβάω κατι 'παρομοιο' αλλα όχι σε αυτό το σταδιο παναγια μ...εγω λεω ωρες ωρες στον εαυτο μου υπομονη αλλα και η υπομονη εχει και τα ορια της πρεπει να σταθουμε στα ποδια μας αλλιως μια ζωη θα σερνομαστε ...πρεπει να σκεφτουμε μονο και μονο το αγγελουδι που εχουμε φερει στον κοσμο και να προχωρήσουμε μπροστα δεν λεω ότι είναι κατι το ευκολο ..αλλα 'πρεπει' κουραγιο κ πραγματικα σου ευχομαι να πανε όλα καλα :) kai να σκέφτεσαι ότι υπαρχουν και πολλυ χειροτερα :/