Δεν έχω μετανιώσει που απέκτησα ένα παιδί, εχω μετανιώσει που αυτός είναι ο πατέρας.

Εδώ και λίγες μέρες γράφω τη δική μου ιστορία και μετά την σβήνω, διότι με κυνηγάνε οι τύψεις που ο σύντροφος μου με αγαπάει και εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ.

Εδώ και 20 ημέρες έχω γεννήσει τη κορούλα μου μετά από μία αφόρητη εγκυμοσύνη. Δεν το άντεχα να είμαι έγκυος και δεν το άντεχα γιατί ψυχολογικά ήμουνα χάλια. Δεν απόλαυσα την εγκυμοσύνη μου. Ο σύντροφός μου αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τυχερά παιχνίδια, είχαμε άσχημους καυγάδες και με έτρωγε το άγχος γιατι εγώ δεν μπορούσα να δουλέψω. Δεν είχαμε οικονομική βοήθεια από κανένα, μένουμε στο σπίτι των γονιών μου και οι συγγενείς του ζούνε στο εξωτερικό. Μετά από άσχημους καυγάδες μου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα ξανα παίξει. Μια μέρα οταν γύρισε από τη δουλειά είχα ανακαλύψει ότι ξανα πήγε, αλλα για ένα απλό ποδοσφαιρικό στοίχημα, εγώ είχα αρχίσει την ανάκριση και άρχισε να μου λέει ότι γύρισε κουρασμένος από τη δουλειά και δεν έχει όρεξη να τσακωθεί, βγήκε έξω να καπνίσει και τον κλείδωσα έξω. Μετά όταν του είχα ανοίξει, πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε το χέρι του μπροστά στα μάτια μου…το είχε κοψει δίπλα από τις φλέβες του. Προσπαθούσα να τον σταματήσω και πήρε το μαχαίρι και προσπαθούσε να κόψει τον λαιμό του μπροστά μου. Τότε ήμουν 6 μηνών, πήρα ένα κουβά και καθάριζα τα αίματα από τα πατώματα.

Γυρνάω και του λέω »Άλλες γυναίκες είναι ευτυχισμένες στην εγκυμοσύνη τους, εγώ τι έχω κάνει για να τα αξίζω αυτά;» Όντως, έβλεπα τις υπόλοιπες κοπέλες που κυοφορούσαν και ήτανε πραγματικά ευτυχισμένες με τους συζύγους τους, να τους μιλάνε γλύκα και να τις προστατεύουν… και εγω να καθαρίζω τα πατώματα από τα αίματα και αυτός να με κοιτάει. Κάθε φορά που τσακωνόμασταν με ρώταγε φωναχτά και μπροστά σε κόσμο αν θέλω να χωρίσουμε, του έλεγα «Ναι, δεν αντέχω άλλο, φύγε«. Εκεί που ετοιμαζότανε να μαζέψει τα πράγματά του μου έλεγε ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος να συνεχίσει να ζει και οτι μόλις φύγει από το σπίτι θα αυτοκτονήσει. Δεν είχε που να πάει, είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει εδώ. Εγώ τον φροντίζω, εγώ του πλένω, εγώ του σιδερώνω, εγώ του μαγειρεύω. Η οικογένεια του οπως εχω αναφέρει ζει στο εξωτερικό. Αν τον άφηνα να φύγει, θα με κυνηγούσανε οι τύψεις ότι άφησα έναν άνθρωπο χωρίς σπίτι να γυρνάει στους δρόμους. Του έδινα πάντα την ευκαιρία να αλλάξει, εδώ και καιρό δεν έχει παίξει αλλά εγώ είμαι πολύ ψυχρή απέναντί του.

Μου ζητάει να του δείχνω ότι τον αγαπάω γιατί νιώθει μόνος και θέλει να νιώσει ότι έχουμε μια οικογένεια μαζί. Δεν τα νιώθω αυτά παρόλο που νοιάζομαι για αυτόν, δεν θέλω να πάθει κάτι και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι εάν τον αφήσω να φύγει, δεν θα έχει που να πάει. Ούτε ερωτικά τον βλέπω και κάθε φορά που με ρωτάει πριν πάει στην δουλειά του εαν τον αγαπώ απαντάω με ένα σκέτο »ναι». Τον αποφεύγω συνεχώς και όταν με ρωτάει γιατι δεν του δίνω σημασία, του απαντάω ότι ειμαι συγκεντρωμένη στο παιδί. Δεν θέλω να χωρίσω μαζί του, επειδή είναι το παιδί στη μέση και επειδή τον λυπάμαι. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζήσει μαζί του μια ολόκληρη ζωή.

Είμαι 23 χρονών και αυτός 26, δεν είμαστε παντρεμένοι αλλά με ρωτάει συνεχώς πότε θα παντρευτούμε και αποφεύγω να του απαντήσω. Η οικογένεια μου είναι παλαιών αρχών και δεν θα αποδεχτούν το γεγονός ότι θα μείνω μόνη με ένα παιδί. Δεν ρισκάρω να χωρίσω γιατί οικονομικά είναι ο μόνος που με στηρίζει, το παιδί είναι λίγων ημερών και δεν μπορώ να βρώ δουλειά από τώρα. Πως θα ζήσω το παιδί μετά;; Άσε που η οικογένεια μου και οι φίλοι μου μου λέγανε από την αρχή, πριν μείνω έγκυος, ότι δεν τον πάνε και γω τον υποστήριζα και έλεγα οτι τον αγαπούσα και θα τους αποδείξω ότι είχανε λάθος.

Που να βρω την μαγκιά να τον αφήσω;; Ξέρω τι θα πεί έρωτας, έχω ερωτευτεί στο παρελθόν και δεν είναι αυτό που ζω τώρα.

Δεν έχω μετανιώσει που απέκτησα ένα παιδί, εχω μετανιώσει που αυτός είναι ο πατέρας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com