Μπορεί να σωθεί η σχέση μας;
Ειμαι μαμα δυο κοριτσιών και παντρεμενη με τον αντρα μου 5 χρονια. Απο την πρωτη μερα που γνωριστηκαμε, ειχαμε μια καλη χημεια μεταξυ μας, ομως ποτε δεν αισθανθηκα τρελα ερωτευμενη. Απο τον πρωτο καιρο ακομα ειχαμε εντονους καυγαδες, αλλα παντα στο τελος τα βρισκαμε με το παραπανω.
Οταν ηρθε το πρωτο μας παιδι, δεθηκαμε πολυ το πρωτο διαστημα. Εδειχνε ενθουσιασμενος και ηθελε να βοηθα οσο μπορουσε. Οταν γεννησα τη δευτερη κορη μου, τα πραγματα αλλαξαν. Ηταν δυσκολο μωρο, εγω ειμαι συνεχεια κουρασμενη και νιωθω πως τιποτα πια δεν με ενωνει με τον αντρα μου, ο οποιος σταματησε να βοηθα και καλα καλα δεν μου δινει σημασια, παρα μονο αν θελει σεξ. Μεσα σ’ ολα δυσκολευομαστε οικονομικα και με κανει να νιωθω πως φταιω εγω που δεν δουλευω…
Αισθανομαι να μην με δενει τιποτα πια μαζι του, ομως δεν ξερω αν μπορω να χωρισω.
Σωζεται αραγε η κατασταση; Η θα ειμαστε πια μια ζωη ετσι;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα, κορίτσια! Θα ήθελα κι εγώ τη γνώμη σας για ένα οικογενειακό πρόβλημα! Είμαι 34 ετών κι έχω χάσει τη μητέρα μου από τότε που ήμουνα βρέφος. Μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον πατέρα μου. Οι γονείς της μητέρας μου γύρισαν στο νησί τους, όταν πέθανε η κόρη τους και ποτέ δεν είχαμε καλή επικοινωνία. Δεν είχαν άλλα παιδιά και η σχέση με τον πατέρα μου ήταν άθλια. Όταν πέθαναν μου άφησαν ένα διόροφο σπίτι στην Αθήνα. Στα 18 μου έχασα και την άλλη μου γιαγιά, η οποία είχε φροντίσει να μη μου λείψει καθόλου η μητρική αγάπη. Από τότε αισθάνομαι πως δεν έχω κανένα δικό μου άνθρωπο. Όταν μείναμε μόνοι με τον πατέρα μου θεώρησε πως έπρεπε εγώ να αναλάβω το σπίτι, επειδή ήμουν γυναίκα. Ενώ σπούδαζα είχα αναλάβει να κάνω όλες τις δουλειές π.χ. μαγείρεμα, πλύσιμο, ψώνια. Εκείνος ερχόταν από τη δουλειά, έτρωγε και κοιμότανε. Συναναστροφές δεν είχαμε ποτέ με κανένα. Με τον αδερφό του έχουνε να μιλήσουνε χρόνια. Όταν παντρεύτηκα, απαίτησε να ξενοικιάσω τον κάτω όροφο για να μείνει εκείνος και από τότε συνεχίζει τον ίδιο τρόπο ζωής. Παρόλο που παίρνει 2 συντάξεις δημιουργεί συνέχεια πρόβλημα με τα έξοδα του σπιτιού στο οποίο μένει και για τα χρήματα που πρέπει να δίνει για να του μαγειρεύω. Επίσης, πριν το γάμο ξεκαθάρισε στον άντρα μου πως δε θα δώσει ούτε 1 ευρώ. Από τότε που έμεινα έγκυος και δε μπορώ να καθαρίζω 2 σπίτια, το σπίτι του είναι μέσα στη βρώμα. Έρχεται στις γιορτές της μικρής, η οποία έκλεισε τα 2 με άδεια χέρια. Δε μπορεί να την κρατήσει ούτε 10 λεπτά για να πάω στο φούρνο. Ούτε με τα πεθερικά μου ήθελε συναναστροφές, με αποτέλεσμα να με κοιτάνε με μισό μάτι. Ούτε εκείνοι με συμπαθούν. Είναι αδιάφοροι απέναντι μου. Κάθε φορά που προσπαθώ να του μιλήσω λογικά, μου χτυπάει πως του κατέστρεψα τη ζωή. Νιώθω πως με τιμωρεί, γιατί δε ξαναπαντρεύτηκε. Τι με συμβουλεύετε να κάνω; Έχουν σπάσει τα νεύρα μου πλέον.
Καλημερα!! Καταλαβαινω την κουραση σου εχεις δικιο και δεν ειναι ευκολο να εισαι στο σπιτι κι εσυ ,μπορει να μην δουλευεις εξω αλλα η δουλεια μεσα στο σπιτι και με δυο μωρα δεν ειναι ευκολη! Πιστευω πως μπορειτε να τα καταφερετε να σωσετε την σχεση σας! Κι εμεις ζουμε πολυ δυσκολα οικονομικα φροντιζουμε να μην εχουμε τριβες με τα οικονομικα κανουμε υπομονη μεχρι να μεγαλωσουν τα παιδια και να μπορω και εγω να δουλεψω ,δεν μαλωσαμε ουτε μια φορα για τα λεφτα, προσπαθειστε να μην σας επηρεαζει οσο γινεται, προσπαθηστε να βειτε λιγο χρονο οι δυο σας και ας ειστε κουρασμενοι συζυτηστε! Εχετς δυο παιδια και ειναι κριμα να χαλασει η σχεση σας και για σας και για τα παιδια σας! Ευχομαι ολα να πανε καλα!
Αυτο που περιγραφεις είναι αυτο που λενε ολες οι γυναίκες στο 90% των περιπτωσεων αν τις ρωτησεις τα πρωτα χρονια με μωρα.Ολες οι σχεσεις.δοκιμαζονται και κυριως αυτες που μπηκαν γρηγορα στα βαθυα.Θελει υπομονη και να εισαι εσυ αποφασισμενη να πετυχει ο γαμος.Καταλαβαινω το παραπονο σου και την κουραση σου.Μην παρεις αποφασεις ομως ομως με συμβουλο την κούραση.