Θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα προσωπικό θέμα. Όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ θέλω πολύ να γίνω μητέρα. Είμαι 34 ετών κι από μικρή είχα πολλά οικογενειακά προβλήματα με αποτέλεσμα να θέλω να παντρευτώ για να φύγω από το σπίτι μου. Το ίδιο έκανε και η αδερφή μου και βρέθηκε χωρισμένη με 2 παιδιά.
Στα 18 μου αρραβωνιάστηκα και χώρισα στα 20. Στα 22 ερωτεύτηκα τρελά ένα συνομήλικο μου και ήμασταν μαζί μέχρι τα 27 που απολύθηκε από φαντάρος και άρχισα να τον πιέζω για γάμο. Οι γονείς του δε με ήθελαν κι αυτός ήταν εξαρτημένος απ’ αυτούς. Δεν είχε καν δουλειά. Αποφάσισα να τον αφήσω για κάποιον άλλο που ήταν πρόθυμος να δεσμευτεί άμεσα. Για 5 χρόνια που συζούσα με τον άλλο, δεν έπαψα στιγμή να τον σκέφτομαι.
Πριν 1 χρόνο που χώρισα με τον δεύτερο, επιδίωξα να τα ξαναβρώ με τον πρώτο. Έχει βρει καλή δουλειά και οι γονείς του έχουν μαλακώσει κάπως. Με δέχτηκε πίσω, αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Υπάρχουν συνεχείς εκρήξεις και μου δείχνει πως δεν έχει ξεχάσει ό,τι συνέβη. Μου έχει πει ανοιχτά πως αν δε μ’ αρέσει μπορώ να φύγω όποτε θέλω.
Υπάρχει μέλλον σ’ αυτή τη σχέση; Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσω;
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο