«Μανούλα, τελείωσες τη δουλειά;»: Μια viral μαρτυρία για τις ενοχές μιας μαμάς σε τηλεργασία

«Ενώ τελείωνα κάποιες εκκρεμότητες, το εξάχρονο παιδί μου τρύπωσε στο γραφείο μου και μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί. Tέσσερις λέξεις ράγισαν την καρδιά μου».

Αναΐς Παρίση

H τηλεργασία μπορεί να μας έχει εξοικονομήσει χρόνο από καθημερινές μετακινήσεις, αλλά ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την τηλεκπαίδευση έχει γεμίσει πολλούς γονείς με ενοχές, καθώς αισθανόμαστε ότι αδυνατούμε να ανταπεξέλθουμε στις συναισθηματικές αλλά και πρακτικές ανάγκες των παιδιών μας, τα οποία αυτή την περίοδο έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ την προσοχή και τη φροντίδα μας.

Αυτή την εμπειρία βιώνει και μια μαμά που ανέβασε ένα βιωματικό κείμενο στο Linkedin με τίτλο «Μανούλα, τελείωσες τη δουλειά;»: η Priya Amin, CEO της Flexable, αμερικανικής εταιρείας που προσφέρει υπηρεσίες διαδικτυακού babysitting. Αφορμή στάθηκε μια ζωγραφιά του εξάχρονου παιδιού της που την ταρακούνησε, ωθώντας τη να συνειδητοποιήσει πιο έντονα από ποτέ την ανισορροπία ανάμεσα στην οικογενειακή και επαγγελματική ζωή της.

Συγκεκριμένα, έγραψε:

«Πριν από λίγες μέρες ήμουν απασχολημένη προσπαθώντας να τακτοποιήσω κάποιες εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής, όταν το εξάχρονο παιδί μου τρύπωσε στο γραφείο μου και μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί. Στην αρχή, το κοίταξα και είπα, “αυτό είναι τόσο ωραίο!” αλλά παρατηρώντας το προσεκτικά, διάβασα τέσσερις λέξεις που ράγισαν την καρδιά μου: “Μανούλα, τελείωσες τη δουλειά;”, όπου η “μανούλα” της ζωγραφιάς απαντούσε “Όχι”. Κοίταξα το ρολόι, ήταν 6 και 5 το απόγευμα. Μετά κοίταξα τη λίστα με τις εκκρεμότητές μου που έμοιαζε ατελείωτη. Η καρδιά μου ράγισε – παρόλο που δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, έτσι έχει η κατάσταση σχεδόν κάθε βράδυ.

«Κοίταξα το ρολόι, ήταν 6 και 5 το απόγευμα. Μετά κοίταξα τη λίστα με τις εκκρεμότητές μου που έμοιαζε ατελείωτη. Η καρδιά μου ράγισε – παρόλο που δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι, έτσι έχει η κατάσταση σχεδόν κάθε βράδυ»

»Η ικανότητά μου να διαχωρίζω τη δουλειά μου από τη ζωή στο σπίτι γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς η πανδημία μας έχει εξαντλήσει. Η τεχνολογία δεν βοηθάει ιδιαίτερα, με ειδοποιήσεις να σκάνε σχεδόν ασταμάτητα. Τους τελευταίους μήνες γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μένα να αφήσω στην άκρη τη συσκευή μου, με αποτέλεσμα η ανισορροπία να έχει ενταθεί. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων από το σπίτι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αφήσουν στην άκρη τη δουλειά στο τέλος της ημέρας ή της εργάσιμης εβδομάδας. Αυτό σε συνδυασμό με τις ευθύνες ενός γονιού, την τηλεκπαίδευση και άλλες υποχρεώσεις του σπιτιού, καταλήγει εξαντλητικό. Χρειάζεται να κάνω πολλαπλά διαλείμματα στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας μου να ελέγξω το πεμπτάκι μου στην τηλεκπαίδευσή του ή να πάρω από το πρωτάκι μου το τάμπλετ του, να ετοιμάσω φαγητό για τα παιδιά μου, να βοηθήσω στις εργασίες του νοικοκυριού, να τακτοποιήσω άλλες δουλειές και ούτω καθεξής. Αυτά τα “διαλείμματα” καταλήγουν να κατακερματίζουν την παραγωγικότητά μου, κάτι που συμβαίνει στους εργαζόμενους γονείς σε ολόκληρη τη χώρα – αντιστοιχώντας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, σε τρεις χαμένες ώρες παραγωγικότητας.

«Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων από το σπίτι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αφήσουν στην άκρη τη δουλειά στο τέλος της ημέρας ή της εργάσιμης εβδομάδας. Αυτό σε συνδυασμό με τις ευθύνες ενός γονιού, την τηλεκπαίδευση και άλλες υποχρεώσεις του σπιτιού, καταλήγει εξαντλητικό»

»Και η ενοχή που συνδέεται με αυτό είναι απτή. Ενοχή που δεν δουλεύω αρκετά μέσα στη μέρα. Ενοχή που δεν δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, συναισθηματικά ή πνευματικά. Ενοχή που περνάω διεκπεραιωτικά το χρόνο με τα παιδιά μου αντί να τους αφιερώνω ποιοτικό χρόνο. Το τελευταίο είδος ενοχής έπεσε πάνω μου σαν βουνό όταν αυτή η χαριτωμένη ζωγραφιά προσγειώθηκε στα χέρια μου. Η μοναδική παρηγοριά μου (που δεν αρκεί) είναι ότι δεν νιώθω έτσι μόνο εγώ. Η τηλεργασία σε συνδυασμό με τις οικογενειακές υποχρεώσεις έχει επιβαρύνει φοβερά την ψυχική υγεία των εργαζομένων Αμερικανών και όπως όλα δείχνουν, ήρθε για να μείνει. Εργοδότες και επιχειρήσεις πρέπει να διεκδικήσουν ουσιαστικούς τρόπους να υποστηρίξουν τους εργαζόμενους να εξισορροπήσουν το πνευματικό, συναισθηματικό και σωματικό φορτίο που κουβαλούν.

«Η ενοχή που περνάω διεκπεραιωτικά το χρόνο με τα παιδιά μου αντί να τους αφιερώνω ποιοτικό χρόνο έπεσε πάνω μου σαν βουνό όταν αυτή η χαριτωμένη ζωγραφιά προσγειώθηκε στα χέρια μου»

»Φαντάζομαι ότι το μοναδικό θετικό αυτής της εμπειρίας είναι ότι τα παιδιά μου απολαμβάνουν να με έχουν κοντά τους. Αλλά και πάλι, δεν είναι εύκολο, δεδομένου ότι με ρωτούν διαρκώς πότε θα “τελειώσω”, απλά αυτή είναι η πρώτη φορά που μου το εξέφρασαν με τόσο σπαρακτικό τρόπο. Αν σας έδωσαν ποτέ μια τέτοια ζωγραφιά ή αν νιώσατε ποτέ την ενοχή ότι χάσατε την ισορροπία, παρακαλώ μην ξεχνάτε ότι δεν είστε μόνοι. Ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα θα απαλλαγούμε από το φορτίο που κουβαλάμε σε ολόκληρη τη διάρκεια της πανδημίας και ότι θα έχουμε κερδίσει καλύτερα συστήματα υποστήριξης και εργαλεία για να ανταπεξέλθουμε σε όποια δοκιμασία μάς φέρνει η ζωή».

πηγή womantoc.gr