Κάθε βράδυ καταλήγω τσακισμένη από νεύρα και ενοχές!
Είμαι η μαμά Κ, μητέρα 3 μικρών παιδιών και θα ήθελα να ανοίξουμε το παρακάτω θέμα συζήτησης, μπας και δω λίγο φως στο τούνελ…
Από μικρή, μέσα από την εμπειρία σε όλους τους τομείς της ζωής μου έχω κατασταλάξει στο γενονός ότι «Μπορείς να πετύχεις σχεδόν σε ο,τιδήποτε στοχεύσεις στη ζωή, αν έχεις ισχυρή θέληση και καταβάλλεις αρκετό κόπο και αγώνα για να το πετύχεις χρησιμοποιώντας την επιμονή, την οργανωτικότητα, την πολύωρη/σκληρή δουλειά και όση ευστροφία έχεις».
Αυτά μέχρι που απέκτησα τα παιδιά. Σε αυτό τον τομέα βλέπω ότι η θέληση, η αφιέρωση χρόνου και κόπου και των άλλων ικανοτήτων δεν αρκεί, και το αποτέλεσμα είναι τραγικά ΦΤΩΧΟ. Δηλαδή, δεν βλέπω πως μπορώ να πετύχω σε αυτούς τους στόχους:
Σωστή ανατροφή ώστε να αποκτήσουν καλό χαρακτήρα, να είναι ανεξάρτητα και αγωνιστικά στη ζωή
Περισσότερες θετικές από τις αρνητικές αναμνήσεις ώστε να έχουν μία αποθήκη ευτυχίας
Αυτό που τα περικλείει όλα, η άνευ όρων αγάπη
Μερικές φορές, μόνο να ανέχεσαι την παρουσία τους και να φέρεσαι νηφάλια ενώ θέλεις να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Ομολογώ ότι δεν βλέπω να πετυχαίνω αυτούς τους στόχους, ούτε καν να τους πλησιάσω.
Να προσθέσω ότι έχω αναζητήσει κάθε είδους βοήθεια επί του θέματος, π.χ. συγγενικό και φιλικό περιβάλλον, internet, ψυχολόγους και ομάδες γονέων αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω δει κάποια σημαντική βελτίωση στην πράξη. Αντίθετα βλέπω ότι η καθημερινότητα επαναλαμβάνεται με συνεχή λάθη, νεύρα, ξεσπάσματα και καταλήγω το βράδυ τσακισμένη από την κούραση και τις ενοχές.
Κάθε ιδέα και συμβουλή και προοπτική είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά αν δεν παραπέμπει στα γνωστά ρεφρέν «μητρικό φίλτρο» και «απέραντη αγάπη» και «τα παιδιά σου δίνουν τόση χαρά» καθότι δυστυχώς δεν είμαι στοργικός τύπος και έχω τάση για κατάθλιψη.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους συμμετέχουν σε αυτή τη συζήτηση με καλή διάθεση.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Θα αρχίσω σχολιάζοντας τα δικά σου γραφόμενα: «Μπορείς να πετύχεις σχεδόν σε ο,τιδήποτε στοχεύσεις στη ζωή, αν έχεις ισχυρή θέληση και καταβάλλεις αρκετό κόπο και αγώνα για να το πετύχεις χρησιμοποιώντας την επιμονή, την οργανωτικότητα, την πολύωρη/σκληρή δουλειά και όση ευστροφία έχεις». Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Μπορεί τα βιβλία και τα σεμινάρια αυτοβελτίωσης να πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια στο δάσος μετά τη βροχή, μπορεί η ζήτησή τους να είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την προσφορά τους, αλλά αυτό δεν ισχύει. Κανένας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει όποιο στόχο βάλει, φτάνει να πιστέψει στον εαυτό του και να προσπαθήσει πολύ. Αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι να προσπαθήσει να βρει ποια είναι η πραγματική του κλίση και να προσανατολιστεί προς τα εκεί. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν ζωγράφοι, δικηγόροι, τραγουδιστές, αθλητές, μάγειρες, οδηγοί, γιατροί, οικοδόμοι, αστυνομικοί, ηλεκτρολόγοι. Ή μπορεί να γίνουν, αλλά δεν θα ξεπεράσουν ποτέ τη μετριότητα. Μπορούν, όμως, να διαπρέψουν σ' αυτό το οποίο έχουν πραγματικό ταλέντο. Δυστυχώς, ως εκπαιδευτικός, βλέπω αμέτρητα παιδιά να θέτουν στόχους που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν και που μαρτυρούν απόλυτη έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης, και να αποτυγχάνουν ή να απογοητεύονται στην προσπάθεια. Έχοντας, όμως, αυτό το μότο στη ζωή σου, νομίζω ότι θεωρείς και τη μητρότητα κάποιο project το οποίο οφείλεις να φέρεις εις πέρας με επιτυχία. Θέτεις στόχους, με κωδικοποιημένη γλώσσα, η οποία υποδηλώνει προσπάθεια, επεξεργασία και όχι αυθορμητισμό. Είναι, όμως, δυνατόν να τίθεται ως στόχος της μητρότητας η άνευ όρων αγάπη; Είναι αυτό κάτι το οποίο μπορεί ένας άνθρωπος να το προσπαθήσει, με τον τρόπο που περιγράφεις στην αρχή και όχι να του βγαίνει αυθόρμητα; Δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω, γιατί δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου. Φωνάζεις ή φέρεσαι άσχημα στα παιδιά σου για τυχόν αταξίες που κάνουν ή εσύ αισθάνεσαι γενικότερα απογοητευμένη από τον εαυτό σου, επειδή θεωρείς ότι δεν έχεις πετύχει τους στόχους που έθεσες για τη μητρότητα ή και τα δύο μαζί; Πέρα από τα τετριμμένα (ότι όλοι οι γονείς το περνάνε αυτό) νομίζω ότι το καλύτερο είναι να χαλαρώσεις και να μην θεωρείς ότι το να ανατρέφεις παιδιά είναι δουλειά στην οποία θα πρέπει να πετύχεις. Προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου. Μπορεί να μην είσαι στοργικός άνθρωπος, όπως λες, αλλά αυτή είσαι. Το να προσποιείσαι προφανώς μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα, όπως κι εσύ η ίδια περιγράφεις. Άλλωστε, η άνευ όρων αγάπη που έχεις θέσει ως στόχο, δεν εκφράζεται μόνο με αγκαλίτσες και φιλάκια, μόνο με χαζοχαρούμενες δηλώσεις στο φέισμπουκ, αλλά με την ουσιαστική παρουσία της μητέρας δίπλα στα παιδιά της, με τη φροντίδα της γι' αυτά, με ένα χαμόγελό της.
Σε ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντησή σου. Είναι αλήθεια ότι δεν τα πάω καλά με τις αυθόρμητες εκδηλώσεις αγάπης, τις αγκαλιές, τα φιλιά κλπ. Γι' αυτό θέτω ως στόχο την αγάπη δηλαδή να την εκδηλώνω εξωτερικά και να μη νευριάζω τόσο συχνά με τις βλακείες που κάνουν όλη την ώρα τα παιδιά (ανυπακοή, τσακωμούς, ζημιές και άλλες οικείες καταστάσεις) και να μην είμαι τόσο αυστηρή και τόσο απότομη και επικριτική. Η τρυφερότητα δεν μου βγαίνει αυθόρμητα και για αυτό την έχω ως στόχο. (Παρόλο που οι γονείς μου ήταν τρυφεροί. Παράξενο αυτό). Επίσης με την παρατήρηση για το ταλέντο συμφωνώ, αλλά στην περίπτωση της μητρότητας υπάρχει ταλέντο; Και αν ναι, πώς το καταλαβαίνεις αυτό έγκαιρα ώστε να το έχεις υπόψη σου όταν σκέφτεσαι ότι θέλεις να μεγαλώσεις την οικογένειά σου; Γιατί το βρίσκω σκληρό αυτό που λένε πολλοί: "Αν δεν αντέχεις τη μητρότητα ας μην έκανες παιδιά". Πώς να το ξέρεις αυτό από πρίν; Είναι θέμα ταλέντου; (Πληροφοριακά τα παιδιά μου έχουν πολύ μικρή διαφορά ηλικίας). Γέλασα εκεί που γράφεις ότι θέτω στόχους χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένη γλώσσα (βλέπεις το έχει η δουλειά μου, είμαι προγραμματίστρια χαχα). Ευτυχώς πάντως η κατάσταση βελτιώθηκε μέσα σε ένα χρόνο, ίσως βοηθάει το ότι τα παιδιά ωριμάζουν και καταλαβαίνουν περισσότερα πράγματα. Ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση, καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.
Δεν έχω τη μαγική συνταγή/λύση και νιώθω ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο. Αντέγραψες τις μύχιες σκέψεις μου!!! Μία μόνο λέξη διαφορά: εγώ είμαι στοργική. Διαβάζοντάς σε, σκέφτηκα μήπως είμαστε τελειομανής ή είχαμε πολύ ψιλά στάνταρ ή δεν έχουμε προσωπική/εσωτερική ευτυχία (σύντροφος κλπ) ή δεν είμαστε γεννημένες μόνο για μαμάδες (ατομικός χρόνος, επιτυχία κλπ) Δεν έχω κατασταλάξει. Σου γράφω μόνο για να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη. Θα σε σκέφτομαι.
Σε ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά! Ναι, πρέπει να παίζει ρόλο η τελειομανία και τα ανεκπλήρωτα όνειρα...
Απενοχοποιήσου για έναν και μόνο λόγο: Η πρόθεσή σου είναι καλή κι έχεις προσπαθήσει πολύ.Το γεγονός οτι ώρες-ώρες απελπίζεσαι και ίσως θες να τα πλακώσεις στα χαστούκια δεν το αναιρεί αυτό. Είναι το άγχος σου που σου φέρνει αυτές τις αντιδράσεις. Ξεαγχώσου, πάρε απόφαση το τί είσαι και τί μπορείς να κάνεις. Δεν μπορείς να ζητάς πιο πολλά από τον εαυτό σου από αυτά που μπορείς να δώσεις. Στόχος σου για μένα θα πρέπει να είναι η αυτοβελτίωσή σου, ωστε να πάρουν από εσένα τα παιδιά σου τον καλύτερο εαυτό σου. Βρες τρόπους να απορροφας θετική ενέργεια (π.χ. δες μια καλή φίλη, βγες μια βόλτα, ή δεν ξερω τι άλλο). Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς αλλά μην εξαντλείς τον εαυτό σου, και θα δεις όλα θα φτιάξουν. Αν στόχος σου είναι να είσαι καλά μέσα σου, θα δεις οτι θα φανεί και έξω.
Σε ευχαριστώ Beatrice! ήδη είναι καλύτερα τα πράγματα! Ελπίζω ό,τι καλύτερο και για σένα.
Na milhseis me enan pneymatiko. kalh dynamh!
Έχουμε πνευματικό. Ευτυχώς. Ευχαριστώ, καλή δύναμη και σε σένα!