Κάθε βράδυ καταλήγω τσακισμένη από νεύρα και ενοχές!
Είμαι η μαμά Κ, μητέρα 3 μικρών παιδιών και θα ήθελα να ανοίξουμε το παρακάτω θέμα συζήτησης, μπας και δω λίγο φως στο τούνελ…
Από μικρή, μέσα από την εμπειρία σε όλους τους τομείς της ζωής μου έχω κατασταλάξει στο γενονός ότι «Μπορείς να πετύχεις σχεδόν σε ο,τιδήποτε στοχεύσεις στη ζωή, αν έχεις ισχυρή θέληση και καταβάλλεις αρκετό κόπο και αγώνα για να το πετύχεις χρησιμοποιώντας την επιμονή, την οργανωτικότητα, την πολύωρη/σκληρή δουλειά και όση ευστροφία έχεις».
Αυτά μέχρι που απέκτησα τα παιδιά. Σε αυτό τον τομέα βλέπω ότι η θέληση, η αφιέρωση χρόνου και κόπου και των άλλων ικανοτήτων δεν αρκεί, και το αποτέλεσμα είναι τραγικά ΦΤΩΧΟ. Δηλαδή, δεν βλέπω πως μπορώ να πετύχω σε αυτούς τους στόχους:
Σωστή ανατροφή ώστε να αποκτήσουν καλό χαρακτήρα, να είναι ανεξάρτητα και αγωνιστικά στη ζωή
Περισσότερες θετικές από τις αρνητικές αναμνήσεις ώστε να έχουν μία αποθήκη ευτυχίας
Αυτό που τα περικλείει όλα, η άνευ όρων αγάπη
Μερικές φορές, μόνο να ανέχεσαι την παρουσία τους και να φέρεσαι νηφάλια ενώ θέλεις να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Ομολογώ ότι δεν βλέπω να πετυχαίνω αυτούς τους στόχους, ούτε καν να τους πλησιάσω.
Να προσθέσω ότι έχω αναζητήσει κάθε είδους βοήθεια επί του θέματος, π.χ. συγγενικό και φιλικό περιβάλλον, internet, ψυχολόγους και ομάδες γονέων αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω δει κάποια σημαντική βελτίωση στην πράξη. Αντίθετα βλέπω ότι η καθημερινότητα επαναλαμβάνεται με συνεχή λάθη, νεύρα, ξεσπάσματα και καταλήγω το βράδυ τσακισμένη από την κούραση και τις ενοχές.
Κάθε ιδέα και συμβουλή και προοπτική είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά αν δεν παραπέμπει στα γνωστά ρεφρέν «μητρικό φίλτρο» και «απέραντη αγάπη» και «τα παιδιά σου δίνουν τόση χαρά» καθότι δυστυχώς δεν είμαι στοργικός τύπος και έχω τάση για κατάθλιψη.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους συμμετέχουν σε αυτή τη συζήτηση με καλή διάθεση.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Θα αρχίσω σχολιάζοντας τα δικά σου γραφόμενα: «Μπορείς να πετύχεις σχεδόν σε ο,τιδήποτε στοχεύσεις στη ζωή, αν έχεις ισχυρή θέληση και καταβάλλεις αρκετό κόπο και αγώνα για να το πετύχεις χρησιμοποιώντας την επιμονή, την οργανωτικότητα, την πολύωρη/σκληρή δουλειά και όση ευστροφία έχεις». Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Μπορεί τα βιβλία και τα σεμινάρια αυτοβελτίωσης να πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια στο δάσος μετά τη βροχή, μπορεί η ζήτησή τους να είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την προσφορά τους, αλλά αυτό δεν ισχύει. Κανένας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει όποιο στόχο βάλει, φτάνει να πιστέψει στον εαυτό του και να προσπαθήσει πολύ. Αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι να προσπαθήσει να βρει ποια είναι η πραγματική του κλίση και να προσανατολιστεί προς τα εκεί. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν ζωγράφοι, δικηγόροι, τραγουδιστές, αθλητές, μάγειρες, οδηγοί, γιατροί, οικοδόμοι, αστυνομικοί, ηλεκτρολόγοι. Ή μπορεί να γίνουν, αλλά δεν θα ξεπεράσουν ποτέ τη μετριότητα. Μπορούν, όμως, να διαπρέψουν σ' αυτό το οποίο έχουν πραγματικό ταλέντο. Δυστυχώς, ως εκπαιδευτικός, βλέπω αμέτρητα παιδιά να θέτουν στόχους που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν και που μαρτυρούν απόλυτη έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης, και να αποτυγχάνουν ή να απογοητεύονται στην προσπάθεια. Έχοντας, όμως, αυτό το μότο στη ζωή σου, νομίζω ότι θεωρείς και τη μητρότητα κάποιο project το οποίο οφείλεις να φέρεις εις πέρας με επιτυχία. Θέτεις στόχους, με κωδικοποιημένη γλώσσα, η οποία υποδηλώνει προσπάθεια, επεξεργασία και όχι αυθορμητισμό. Είναι, όμως, δυνατόν να τίθεται ως στόχος της μητρότητας η άνευ όρων αγάπη; Είναι αυτό κάτι το οποίο μπορεί ένας άνθρωπος να το προσπαθήσει, με τον τρόπο που περιγράφεις στην αρχή και όχι να του βγαίνει αυθόρμητα; Δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω, γιατί δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου. Φωνάζεις ή φέρεσαι άσχημα στα παιδιά σου για τυχόν αταξίες που κάνουν ή εσύ αισθάνεσαι γενικότερα απογοητευμένη από τον εαυτό σου, επειδή θεωρείς ότι δεν έχεις πετύχει τους στόχους που έθεσες για τη μητρότητα ή και τα δύο μαζί; Πέρα από τα τετριμμένα (ότι όλοι οι γονείς το περνάνε αυτό) νομίζω ότι το καλύτερο είναι να χαλαρώσεις και να μην θεωρείς ότι το να ανατρέφεις παιδιά είναι δουλειά στην οποία θα πρέπει να πετύχεις. Προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου. Μπορεί να μην είσαι στοργικός άνθρωπος, όπως λες, αλλά αυτή είσαι. Το να προσποιείσαι προφανώς μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα, όπως κι εσύ η ίδια περιγράφεις. Άλλωστε, η άνευ όρων αγάπη που έχεις θέσει ως στόχο, δεν εκφράζεται μόνο με αγκαλίτσες και φιλάκια, μόνο με χαζοχαρούμενες δηλώσεις στο φέισμπουκ, αλλά με την ουσιαστική παρουσία της μητέρας δίπλα στα παιδιά της, με τη φροντίδα της γι' αυτά, με ένα χαμόγελό της.
Σε ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντησή σου. Είναι αλήθεια ότι δεν τα πάω καλά με τις αυθόρμητες εκδηλώσεις αγάπης, τις αγκαλιές, τα φιλιά κλπ. Γι' αυτό θέτω ως στόχο την αγάπη δηλαδή να την εκδηλώνω εξωτερικά και να μη νευριάζω τόσο συχνά με τις βλακείες που κάνουν όλη την ώρα τα παιδιά (ανυπακοή, τσακωμούς, ζημιές και άλλες οικείες καταστάσεις) και να μην είμαι τόσο αυστηρή και τόσο απότομη και επικριτική. Η τρυφερότητα δεν μου βγαίνει αυθόρμητα και για αυτό την έχω ως στόχο. (Παρόλο που οι γονείς μου ήταν τρυφεροί. Παράξενο αυτό). Επίσης με την παρατήρηση για το ταλέντο συμφωνώ, αλλά στην περίπτωση της μητρότητας υπάρχει ταλέντο; Και αν ναι, πώς το καταλαβαίνεις αυτό έγκαιρα ώστε να το έχεις υπόψη σου όταν σκέφτεσαι ότι θέλεις να μεγαλώσεις την οικογένειά σου; Γιατί το βρίσκω σκληρό αυτό που λένε πολλοί: "Αν δεν αντέχεις τη μητρότητα ας μην έκανες παιδιά". Πώς να το ξέρεις αυτό από πρίν; Είναι θέμα ταλέντου; (Πληροφοριακά τα παιδιά μου έχουν πολύ μικρή διαφορά ηλικίας). Γέλασα εκεί που γράφεις ότι θέτω στόχους χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένη γλώσσα (βλέπεις το έχει η δουλειά μου, είμαι προγραμματίστρια χαχα). Ευτυχώς πάντως η κατάσταση βελτιώθηκε μέσα σε ένα χρόνο, ίσως βοηθάει το ότι τα παιδιά ωριμάζουν και καταλαβαίνουν περισσότερα πράγματα. Ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση, καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.
Δεν έχω τη μαγική συνταγή/λύση και νιώθω ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο. Αντέγραψες τις μύχιες σκέψεις μου!!! Μία μόνο λέξη διαφορά: εγώ είμαι στοργική. Διαβάζοντάς σε, σκέφτηκα μήπως είμαστε τελειομανής ή είχαμε πολύ ψιλά στάνταρ ή δεν έχουμε προσωπική/εσωτερική ευτυχία (σύντροφος κλπ) ή δεν είμαστε γεννημένες μόνο για μαμάδες (ατομικός χρόνος, επιτυχία κλπ) Δεν έχω κατασταλάξει. Σου γράφω μόνο για να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη. Θα σε σκέφτομαι.
Σε ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά! Ναι, πρέπει να παίζει ρόλο η τελειομανία και τα ανεκπλήρωτα όνειρα...
Απενοχοποιήσου για έναν και μόνο λόγο: Η πρόθεσή σου είναι καλή κι έχεις προσπαθήσει πολύ.Το γεγονός οτι ώρες-ώρες απελπίζεσαι και ίσως θες να τα πλακώσεις στα χαστούκια δεν το αναιρεί αυτό. Είναι το άγχος σου που σου φέρνει αυτές τις αντιδράσεις. Ξεαγχώσου, πάρε απόφαση το τί είσαι και τί μπορείς να κάνεις. Δεν μπορείς να ζητάς πιο πολλά από τον εαυτό σου από αυτά που μπορείς να δώσεις. Στόχος σου για μένα θα πρέπει να είναι η αυτοβελτίωσή σου, ωστε να πάρουν από εσένα τα παιδιά σου τον καλύτερο εαυτό σου. Βρες τρόπους να απορροφας θετική ενέργεια (π.χ. δες μια καλή φίλη, βγες μια βόλτα, ή δεν ξερω τι άλλο). Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς αλλά μην εξαντλείς τον εαυτό σου, και θα δεις όλα θα φτιάξουν. Αν στόχος σου είναι να είσαι καλά μέσα σου, θα δεις οτι θα φανεί και έξω.
Σε ευχαριστώ Beatrice! ήδη είναι καλύτερα τα πράγματα! Ελπίζω ό,τι καλύτερο και για σένα.
Na milhseis me enan pneymatiko. kalh dynamh!
Έχουμε πνευματικό. Ευτυχώς. Ευχαριστώ, καλή δύναμη και σε σένα!
Ευχαριστώ πολύ και όσους σχολίασαν στην ανάρτηση στο facebook. Να είστε καλά και καλή δύναμη!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη στήριξή σας. Η αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου δίνει μία ανακούφιση. Εύχομαι καλή δύναμη και υπομονή και σε εσάς!!!
Εχουμε μάθει στην ζωη όλα να τα ελέχγουμε. Τα παιδιά μας , όμως είναι ελευθερες προσωπικότητες και κάνουν κι αυτα τις επιλογές τους. Προσωπικά πριν κοιμηθω προσεύχομαι" Χριστέ μου δεν ξερω αν εκανα ότι μπορούσα. Συχωράμε. Εσυ που μου έδωσες αυτά τα παιδια και τα αγαπάς ρεισσότερο απο μένα, προστάτεψε τα , φύλαξέ τα φώτίσε τα και κάλυψε τα δικά μου λάθη." Και κοιμάμαι ήσυχα.
Μαρία, πάρα πολύ καλά κάνεις. Μερικά βράδυα νιώθω ότι τα λάθη μου παραείναι μεγάλα και δεν μπορώ να σταματήσω να τα επαναλαμβάνω, δυστυχώς, όσο και να προσπαθώ....
αχ πονεμενη ιστορια!εχω ενα γιο μεγαλο που φερνει στο σπιτι οοολες τις βρισιες που ακουει απο το σχολειο και γενικα φερεται ασχημα,μιλαει ασχημα κτλ,μια κορουλα που περναει ασχημα με ολο αυτο και εναν μικρουλη που μιμειται τον μεγαλο.Τα εχω δοκιμασει ολα δεν γινεται τιποτα.Και μεσα σε ολα αυτα να παιζω τον διαιτητη οταν ειμαι σπιτι.Μην το ψαχνεις,δεν εισαι η μονη,πιστεψε με.Κατεληξα οτι η μητροτητα θελει τρελλλη υπομονη,πολυ κουραγιο και λιγη βοηθεια για να μην τρελαθουμε στο τελος.Ωρες ωρες απορω με τις μανες του τυπου α εμενα ποτε δεν τσακωνονται,ειμαστε ολοι τοσο ευτυχισμενοι και μπλα μπλα.Ναι η μητροτητα ειναι ευτυχια αλλα πολλες φορες και ποση υπομονη να εχει ενας ανθρωπος;;;και κατι ακομα το καθε παιδι ειναι μοναδικο και η καθε περιπτωση διαφορετικη οποτε συμβουλες που σε αλλους γονεις κανουν δεν σημαινει οτι θα πιασουν και σε εσενα.Τις λυσεις θα τις βρεις μονη σου για το καθε παιδι σου με πολυ υπομονη,παρατηρηση και μην τα παιρνεις ολα πολυυυ σοβαρα δηλ οταν τσακωνονται μην μπαινεις πχ στην μεση με την πρωτη,παρατηρησε πως εξελισσονται τα πραγματα και οταν φτασουν στο απροχωρητο μπες.ΥΠΟΜΟΝΗ
Καλή δύναμη συν-αγωνίστρια! Ελπίζω να βελτιώθηκαν τα πράγματα!!
Καλως ηρθες στο κλαμπ!!και μονο που ανησυχεις αν το κανεις καλα,σημαινει ηδη οτι προσπαθεις αρκετα.η κουραση και η κλεισουρα ειναι συνθηκες που σε εμποδίζουν να δεις τα καλα για να μην μιλησω για την αυπνια..παω στοιχημα οτι εχεις παιδια αρκετα μικρούλια.οσο μεγαλωνουν θα νιωσεις καλυτερα.στο λεω γιατι το περασα,ημουν εκεί που εισαι.Οταν αναγνωρισεις οτι δεν εισαι τελεια ούτε μπορεις να σαι καθε μερα η σουπερ μαμα,που να τα χει ολα στην πενα,που εχει παιξει,που δεν εχει νευριάσει ,οταν το αποδεχτείς αυτο τοτε θα αρχισει η κατασταση να φτιαχνει.εγω το εχω πει κ στα ιδια τα παιδια."ξερεις ημουν.κουρασμενη πολυ σήμερα γι'αυτό πχ δεν παιξαμε η φωναξα λιγο.κι εχω δει ότι βοηθαει κ.τα ιδια να μην ειναι αυστηρα με τα λαθη τους αλλα κ να μας βλεπουν σαν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.κατι τελευταιο,μην πέφτεις στην παγιδα της συγκρισης.δεν ξερεις τι γινεται στο σπίτι του αλλου.να εισαι ο εαυτος σου!
Σε ευχαριστώ για την ωραία και γεμάτη κατανόηση απάντηση!