Το πιο πολύτιμο δώρο

Η αλήθεια είναι πως άπαξ και αποκτήσεις παιδιά, αποχαιρετάς πολλές από τις «πολυτέλειες» της προ παιδιών ζωής σου. Όσο και αν προσπαθείς να θυμάσαι πως εκτός από μάνα είσαι και γυναίκα, φίλη, άνθρωπος, όσο και αν πασχίζεις να κρατήσεις ένα κομμάτι ζωής για τον εαυτό σου, βασικά ΜΑΝΑ είσαι και θα είσαι. Τέλος. Και αυτό έχει κούραση, έχει ένταση, έχει ακόμα και «θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο για άλλη ήπειρο και θα με ψάχνετε», έχει νύστα από τις 9 το βράδυ, έχει κόπο, προσπάθεια και εσύ είσαι κάτι μεταξύ Τιραμόλα, βιονικής γυναίκας και ιδανικού δοκιμαστή πολυβιταμινών.

Αλλά ναι, κλισέ ξεκλισέ, έχει και αυτές τις άτιμες τις μαγικές στιγμούλες… Αυτές που κάνουν την καρδιά σου να λιώνει, την ψυχούλα σου να φουσκώνει, την κούρασή σου να δίνει τόπο στο «Έλα μωρέ, δεν είναι και τόσο δύσκολα τα πράγματα τελικά».

Κάθε στιγμή που βλέπω τα παιδιά μου να αγαπούν το ένα το άλλο είναι μια στιγμή που ξέρω πως κάτι κάνω καλά. Είναι η στιγμή που παίρνω δύναμη για τουλάχιστον έναν ολόκληρο μήνα νον στοπ μαμαδοσύνης. Είναι η στιγμή που πιστεύω περισσότερο από ποτέ πως υπάρχει Θεός και πως Θεός είναι αγάπη. Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τρέφομαι από την αγάπη. Να δίνω και να παίρνω. Όσο έχω αγάπη γύρω μου και μέσα μου, να πάνε να μαμηθούν όλα. Όσες δυσκολίες και αν έρθουν, εμείς θα συνεχίζουμε.

Παιδάκια μου, σας ευχαριστώ!