Η παρανοϊκή πεθερά!

Δεν ειμαι μαμα ακομα, αλλα ελπιζω συντομα -αν και δεν το βλεπω με αυτη την υστερικη πεθερα….

Να αρχισω απο την αρχη: οταν γνωρισα τον αντρα μου, δεν με ηθελε φυσικα, γιατι ημουν απο αλλη πολη… Εκανε τα παντα για να το χαλασει, εμπαινε στη μεση, ελεγε κακιες παντου για μενα… Ηθελα να την βοηθησω και μου ελεγε «Εγω θελω μονη μου να τα κανω» και μετα ελεγε σε ολους οτι δεν κανω τιποτα… Φυσικα ολο το σοι εχει την χειροτερη εντυπωση για μενα… μεχρι που καταφερα και την διεψευσα πανηγηρικα!

Εχει βαλει μέχρι και κραγιον στα μπλουζακια του αντρα μου για να νομιζω οτι με απαταει… 

Εχει κανει ο αντρας μου ο καιμενος κατι ομηρικα μαλωματα, εφτασε και στο σημειο να διαλεξει εμενα απο τους γονεις του, γιατι με πεταξε απο το σπιτι και εμενα και τους γονεις μου που ηρθε ο καημενος μπαμπας μου τρεχοντας 200 χιλιομετρα μεσα σε 1 ωρα να ζητησει το λογο γιατι μου φερεται ετσι….

Θελω τις γνωμες σας… Λεει συνεχεια οτι αρωσταινει, οτι θελει να αυτοκτονισει, συνεχεια γκρινιαζει, παραπονιεται… Ο αντρας μου εχει φρικαρει, σκεφτεται να φυγουμε απο το σπιτι μας να μην την εχει στο κεφαλι του, δεν την αντεχει αλλο… Αλλα λογω οικονομικου δεν μπορουμε να νοικιασουμε, ενω εχουμε σπιτι δικο μας…

Τα σκεφτηκα και τρεμω ακομα και τωρα που τα γραφω… Φανταστειτε πως νιωθουμε… Τι να κανωωωω; Βοηθεια…!

Η πεθεροπληκτη Ρ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!