Αντίο μπαμπά…

Σήμερα η Αθηνά, ο Αρχέλαος και εγώ είπαμε το τελευταίο αντίο στον μπαμπά τους, Μάνο Αντώναρο που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 13 Ιουλίου. Φτάσαμε χθες στην Αθήνα, συναντήσαμε τη γιαγιά, τα ξαδερφακια, φίλους αγαπημένους, πήγαμε βόλτα στην οδό Βουλής, εκεί που πρωτοξεκινησαμε το 2009 την οικογένεια μας, πήγαμε στο πατρικό του σπίτι και φυσικά απολαύσαμε την Ακρόπολη που τόσο πολύ αγαπούσε.

Ο Μάνος είχε αμέτρητα καλά. Κάποια από αυτά ήταν το πόσο καλός φίλος ήταν, το πόσο βοηθούσε άλλους ανθρώπους να αλλάξουν τη ζωή τους και φυσικά το πόσο τεράστιο ταλέντο είχε στο γράψιμο. Είχε μια απίθανη φιλοσοφία για τη ζωή και συχνά, ακόμα και μετά τον χωρισμό μας, τον αποκαλούσα σοφό, γιατί στα αλήθεια ήταν. Οι συμβουλές του ήταν θησαυρός και ας μην έπραττε δυστυχώς πάντα ο ίδιος τα όσα δίδασκε.

Για τα όμορφα στοιχεία του έγραψαν και άλλοι πριν από εμένα για να τον αποχαιρετήσουν και εγώ τα προσυπογράφω. Άλλωστε ήμουν η μεγαλύτερη θαυμάστριά του και αυτός ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Το ότι στην πορεία δεν τα βρήκαμε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που -μεταξύ μας- ο σοφός μου Μάνος το είχε προβλέψει από το 2009 ακόμα, όταν μου έκανε πρόταση γάμου. Ήξερε -και ίσως μαζί του ήξερα και εγώ- πως μια μέρα οι δρόμοι μας θα χώριζαν, όμως είπαμε να το δοκιμάσουμε, γιατί η μεταξύ μας χημεία αλλά και η συγκυρία της γνωριμίας μας ήταν κάτι το μαγικό. Από όλο αυτό, άλλωστε, γεννήθηκαν δυο παιδιά που -κουκουβά- είναι αληθινά ξεχωριστά.

Και ναι, υπήρξε τεράστια αγάπη και έρωτας ανάμεσά μας, μόνο που καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι διαφορές των χαρακτήρων μας και της φιλοσοφίας μας -και όχι της ηλικίας μας, όπως θα υπέθετε κανείς- άρχισαν να γίνονται αγεφύρωτες.

Δεν μετάνιωσα που πήρα την απόφαση να χωρίσουμε. Όσο και να με θλίβει το ότι τα τελευταία 4 χρόνια ήμασταν ουσιαστικά σε «πόλεμο» χωρίς αυτό να είναι επιλογή μου, ξέρω πως ήταν προτιμότερο από το να συνεχίζαμε μαζί. Για εμένα προτεραιότητα ήταν και είναι τα παιδιά μας. Πιστεύω πως και για τον Μάνο το ίδιο.

Τον πατέρα των παιδιών μου είμαι σίγουρη πως τον ήξερα καλύτερα από τον καθένα. Εξαιρείται ο «Τζορτζ», όπως όλη η οικογένεια αποκαλεί χαϊδευτικά την μαμά του Γεωργία, που τον ξέρει όπως μόνο μια μάνα ξερει το παιδί της. Εγώ, όμως, ήμουν αυτή με την οποία μοιράστηκε στέγη, οικογένεια, σκέψεις, μυστικά, φόβους και όνειρα για 6 χρόνια. Όσοι σήμερα σκίζεστε πως τον ξέρατε και τον αγαπούσατε, μου επιτρέπετε, φαντάζομαι, να χαμογελάσω λιγουλάκι στραβά. Κάποιοι, ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ, ήσασταν αληθινοι φίλοι του Μάνου. Άνθρωποι που τον νοιάστηκαν αληθινά -και ας μην μιλούσε με κάποιους από εσάς στο τέλος. Οι υπόλοιποι είστε απλά απλοί γνωστοί που νιώθετε την ανάγκη να αφήσετε την αράδα σας και την ευχούλα σας. Και καλά κάνετε και σας ευχαριστώ, γιατί πιστεύω πως όταν ένας άνθρωπος φεύγει, αξίζει όλες τις ευχές για να ηρεμήσει η ψυχούλα του, ακόμα και αν είναι μηχανικές, υπερβολικές, για εντυπωσιασμό ή επειδή έτσι ορίζει η εποχή των social media.

Σ’ αυτό το κείμενο με το οποίο θα αποχαιρετήσω πια οριστικά τον καλό μου, δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε όλους εσάς που στάζατε δηλητήριο στην ψυχή του προς το τέλος της ζωής του και συνεχίζετε να μαυρίζετε τη μνήμη του με το να γράφετε τέρατα για εμένα, αυτόν, την οικογένειά μας και την οικογένειά μου.

ΣΙΩΠΗ!

Ο Μάνος μου, εκτός από τα αμέτρητα καλά, είχε όπως όλοι μας και άλλα τόσα «κακά». Ένα από αυτά, καλό και κακό ταυτόχρονα, ήταν η άρνησή του να μεγαλώσει και να ωριμάσει. Παρέμεινε παιδί μέχρι τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή και το να μένεις παιδί σε σώμα μεγάλου, ώρες ώρες σε κάνει απίστευτα γοητευτικό, άλλες στιγμές όμως σε κάνει πεισματάρη και ανώριμο, με συμπεριφορά χειρότερη και από νήπιο.

Στο τέλος της ζωής του, ο Μάνος προσπάθησε να με καλέσει σε μια τελευταία μάχη, μόνο που εγώ δεν τσίμπησα. Αν είχα ράμματα για τη γούνα του; Ουυυυυ, πολλά! Πολλά περισσότερα απ’ ότι φαντάζεστε. Αυτά, όμως, αφορούσαν εμένα και αυτόν και όχι το πανελλήνιο που όπου κουτσομπολιό ή ξεμάλλιασμα, πιάνει ποπ κορν και παρακολουθεί αποχαυνωμένο, λες και βλέπει survivor. Δεν τσίμπησα λοιπόν, όσο και να με προκάλεσε. Το έκανα από απεριόριστο σεβασμό προς τα παιδιά μας, αλλά και γιατί ο ίδιος εδώ και χρόνια μου είχε διδάξει πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις όσους θέλουν να σε βλάψουν είναι η αδιαφορία. Δεν με ένοιαξαν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, δεν μάσησα σε καμία πρόκληση και δεν δέχτηκα να ρεζιλέψω την οικογένεια μας. Και ξέρετε κάτι; Είμαι σίγουρη πως ο Μάνος, ο δάσκαλός μου, ήταν κατα βάθος περήφανος για την Ολίβια που έχω γίνει πια.

Μην σκίζεστε, τρολλάκια και μίζερα ανθρωπάκια: ήξερε τι μάνα είμαι και τι μάνα θα είμαι για τα παιδιά μας. Όπως και ουδέποτε τα στερήθηκε και ας γκρίνιαζε -και μάρτυρες δεν είναι μόνο οι στενοί του φίλοι (είπαμε οι αληθινοί, όχι εσείς οι FB friends της δεκάρας), αλλά και τα ίδια μας τα παιδιά. Από τα παιδιά, ξέρετε, δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς μας.

Βγήκε ο κάθε τυχάρπαστος, το κάθε ανθρώπινο κοράκι να γράψει για εμένα την άκαρδη μάνα που δεν άφηνα τον πατέρα να δει τα παιδάκια του. Τα παιδάκια ήταν μια βδομάδα στην Αθήνα για Πάσχα, αλλά «η @$#%# δεν τα άφηνε να πάνε»… Τον Αύγουστο είχαμε κανονίσει να περάσουν 15 μέρες με τον μπαμπά τους, αλλά η @#%^# δεν τα άφηνεεεεε! Μέχρι τελευταία στιγμή μιλούσαν με τον πατέρα τους στο Facetime καθημερινά (το τελευταίο post που ανέβασε στο FB ο μακαρίτης είναι φωτογραφίες που του έδειχνε ο γιος μας τα Lego του το Σάββατο, λίγο πριν καταρρεύσει), αλλά «η εύθυμη χήρα δεν τον άφηνε να τους μιλήσει»…. Είχε το ελεύθερο να έρθει να τα δει όποτε ήθελε, αλλά δεν το έκανε και για αυτό «έφταιγε πάλι η κακιασμένη που δεν ξεπαραδιαζόταν» όπως επι δύο χρόνια οικειοθελώς έκανε για να τα κατεβάζει με δικά της έξοδα στην Αθήνα να βλέπουν τον μπαμπά τους… Πόσο @$%# πια αυτή η μάνα… Τα φροντίζει, τα ταϊζει, τα ποτίζει, τα ντύνει, τα προσέχει, τα διαβάζει, τα παρηγορεί, τα μεγαλώνει με λατρεία και στοργή, αλλά αυτή έπρεπε να είναι στο χώμα! Αυτή τον έφαγε, η @#%#!

Μα και @#%# και @#%#@να ήμουν… Για στάσου… Με ποιο δικαίωμα, κοράκι, με ποιο δικαίωμα σάπιο ανθρωπάκι, πάνω από το πτώμα του πρώην ανθρώπου μου, στήνεις χορό κατηγοριών; Τα παιδιά μου έμειναν ορφανά από πατέρα, τον είδαν σήμερα να χάνεται για πάντα μέσα στη γη και καλούμαι εγώ να σηκώσω το βαρύ φορτίο του να τα παρηγορήσω, να τους μάθω τι θα πει ζωή και τι απώλεια, να τους εξηγήσω το τι και πώς, να σκουπίσω τα πικρά τους δάκρυα. Και έρχεσαι εσύ να πιάσεις στο στόμα σου ΕΜΕΝΑ;

Όλοι εσείς που με σκίζετε δεξιά και αριστερά στο Internet, τάχα μου από αγάπη για το θανόντα και κατηγορείτε εμένα και το μαράζι του για τον άδικο χαμό του, είστε τόσο φίλοι του που δεν είχατε ιδέα για το βεβαρυμένο ιατρικό του ιστορικό. Είστε τόσο φίλοι του που όταν φώναζε επι μέρες ότι είναι άρρωστος στο Facebook, του γράφατε «περαστικούλια» και κανεις, πλην ενός ανθρώπου, δεν του πρότεινε να πάει σε γιατρό, όπως έπρεπε να κάνει. Με κράζετε που έγραψα πως το παιδί μου είπε «Όποτε τρώμε σούσι, θα σκεφτόμαστε τον μπαμπά». Είστε τόσο φίλοι του που δεν ξέρετε καν πως το σούσι ήταν το αγαπημένο του φαγητό και πως παρέα με τα παιδιά μας έφτιαχναν κάθε τόσο σούσι στο σπίτι ή έτρωγαν εξω όποτε τα παιδιά ήταν Αθήνα. Είστε τόσο φίλοι του που βρίζετε πατοκορφα τη γυναίκα που αγάπησε πολύ, τη στιγμή που ο ίδιος, ακόμα και στο τέλος που βάλθηκε για τους δικούς του λόγους να την «καταστρέψει», δεν έγραψε ποτέ ούτε μισή βρισιά για αυτήν. Έγραψε ιστοριούλες για άγριους και κειμενάκια αυτολύπησης και ψεύδους, αλλά βρισιά δεν έγραψε ποτέ. Γιατί κατά βάθος με αγαπούσε, όπως τον αγαπούσα και εγώ, αλλά περισσότερο αγαπούσε τα παιδιά μας στα οποια ουδέποτε είπε κακιά κουβέντα για τη μητέρα τους. Αναίσχυντα ανθρωπάκια, ούτε το σάλιο μου δεν αξίζετε για να σας φτύσω.

Είστε αυτοί που «κλαίτε» στο Facebook, όταν ένα παιδί αυτοκτονεί από το bullying και την ίδια στιγμή τραμπουκίζετε μια μάνα που πρέπει να εξηγήσει στα παιδιά της τι θα πει θάνατος. Τι θα πει να μην μπορούν να ξαναμιλήσουν στον πατέρα τους. Μεγαλώνετε τους αυριανούς τραμπούκους και έτσι μου θυμίζετε καθημερινά πως αυτός ο κόσμος θέλει σκληρή δουλειά για να αλλάξει.

Μια από τις βασικές μας διαφωνίες με τον Μάνο που τον έκαναν πραγματικά έξαλλο, ήταν οι ευαισθησίες μου και το πόσο ρομαντικά αφελής επέλεγα να παραμένω. Είχε δίκιο, γαμώτο… Είχε δίκιο… Και χαίρομαι που στο τέλος, λίγο από καπρίτσιο, λίγο από χαζομάρα, κατάφερε να με κάνει πιο δυνατή και πιο αγωνίστρια από ποτέ.

Όμως, όσο και αν ήθελε να γίνω πιο ρεαλίστρια, άλλο τόσο μου ζητούσε να μην χάσω την πίστη μου πως λιθαράκι λιθαράκι, αργά αργά, κάτι κάπως ίσως αλλάξει. Κάποτε πίστευα πως θα ένωνα τις μαμάδες και μαζί θα αλλάζαμε τον κόσμο. Αρνούμαι να εγκαταλείψω αυτό το όνειρο.

Ξέρω πως υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα εκεί έξω… Για αυτούς θα συνεχίζω να γράφω, μπας και μαζί μεγαλώσουμε τους ανθρώπους που αύριο μεθαύριο θα σας αντιμετωπίζουν εσάς τους υπόλοιπους, όπως σας αρμόζει. Δεν θα σας βλάπτουν, αλλά δεν θα σας επιτρέπουν να απλώνετε τα μίζερα πλοκάμια σας στις ζωές τρίτων.

Αντίο, Μάνο μου! Ζήσαμε μία αγάπη που είχε τα πάντα, από έρωτα εως πόλεμο. Όπως όλες οι μεγάλες αγάπες που έμειναν στην ιστορία. Εσύ και εγώ τα είχαμε λύσει στο τέλος μεταξύ μας. Οι κακόβουλοι να βράσουν στο ίδιο τους το δηλητήριο. Επιτέλους, μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Έτσι όπως πάντα ήθελες να μου είναι.

Αναπαύσου εν ειρήνη

Ολίβια