Μην μεγαλώσεις μια κόρη γεμάτη ενοχές…

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Διδάσκουμε την ντροπή στις κόρες μας από την ημέρα που είναι αρκετά ικανές να στέκονται στα δυο τους πόδια και αρχίζουν να περπατάνε. Τους μαθαίνουμε πώς κάθονται τα σωστά κορίτσια, να μη βγάζουν τη γλώσσα έξω, να είναι χαριτωμένα, να έχουν νάζι και σκέρτσο, να μη λερώνονται στις παιδικές χαρές και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Εμείς οι ίδιες τους διδάσκουμε, άθελά μας καμιά φορά, ότι έχει ένα βάρος ασήκωτο το να είσαι γυναίκα και πρέπει να νιώθουν “ένοχες”, που το δέρμα τους είναι απαλό σαν μετάξι, που τα μάτια τους κρύβουν ένα φως δυνατό και η φωνή τους έχει δύναμη τεράστια και ανυπολόγιστη. Τους δείχνουμε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να περπατάνε, να ντύνονται, να στέκονται μέσα στην κοινωνία, μέχρι αυτή να τα ρουφήξει και να τα κάνει να χωρέσουν στα καλούπια της.

Μεγαλώνουμε τις κόρες μας με την ιδέα πως, αν ξεφύγουν από τα καλούπια αυτά, δε θα είναι αρεστές στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, καλλιεργώντας τους ταυτόχρονα έναν ανυπόστατο φόβο και στερώντας τους το δικαίωμα να ξεχωρίσουν.

Μαθαίνουμε στις κόρες μας να κλείνουν τα στόματά τους, να μην εκφράζουν τις απόψεις τους, επειδή δε θα βρουν εύκολα κάποιον να ταυτιστεί με αυτές. Τις κάνουμε ενοχικές βάζοντας το μυαλό τους να σκέφτεται πάντα τη γνώμη του κόσμου και χρησιμοποιούμε τιποτένιες λέξεις, για να αμαυρώσουμε τη γυναικεία τους ζωή ή για να τις προειδοποιήσουμε για όσα κακά και ατυχή τις περιμένουν, αν είναι πολύ ατίθασες, πολύ ελεύθερες, πολύ πνευματώδεις.

Τους μαθαίνουμε πως τα σώματά τους είναι πηγή ισχυρών δαιμονίων και τις καταδικάζουμε σε μία εκκωφαντική σιωπή, για εκείνη την “ω μη γένοιτο” στιγμή, που θα κακοποιηθούν από κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου, κατηγορώντας τες πως, με κάποιον τρόπο, το προκάλεσαν όλο αυτό. Τους διδάσκουμε να αντιμετωπίζουν το σώμα τους σαν μία ζωντανή σκηνή εγκλήματος, πριν καν διαπραχθεί.

Τους κλέβουμε την φωνή, τους στερούμε τον εαυτό τους και απλώνουμε μπροστά τους έναν δύσβατο δρόμο, πασπαλισμένο με λίγο καθωσπρεπισμό, ελπίζοντας πως η λάμψη θα κερδίσει το μυαλό τους, αφού όμως πρώτα θα έχει αηδιάσει την ψυχή τους.

Και τα μικρά κορίτσια γίνονται κοπέλες, που έχουν βαθιά συνείδηση για το πώς πρέπει να ενεργούν και να συμπεριφέρονται, συνειδητοποιώντας πως αυτή η κοινωνία σήμερα είναι μία ωρολογιακή βόμβα, που κοντεύει να σκάσει.

Μα το πρώτο ΜΠΑΜ πρέπει να είναι το δικό μας. Οι γονείς των κοριτσιών έχουμε την κύρια ευθύνη για αυτά. Οφείλουμε να σταθούμε κόντρα σε όλα τα φανταζί ΠΡΕΠΕΙ και να αφήσουμε τις κόρες μας να είναι μικρά κορίτσια, χωρίς να τους στερούμε την ηλικία τους. Έχουμε την υποχρέωση να τους διδάξουμε πως το ντύσιμο είναι ένας τρόπος έκφρασης της δικής τους προσωπικότητας, που το επιλέγουν γιατί τις κάνει να νιώθουν άνετα και όμορφα. Είναι ανάγκη να υποσχεθούμε στις κόρες μας, πως ο κόσμος είναι εξαιρετικά όμορφος και έχει άπειρες δυνατότητες, χάρη στο εφευρετικό μυαλό σπάνιων και μοναδικών γυναικών και να πάψουμε να τις προειδοποιούμε για το πώς ο κόσμος σκέφτεται να τις εκμεταλλευτεί.

Ας διδάξουμε τις κόρες μας πόσο υπέροχο είναι να είσαι απλά άνθρωπος. Αληθινός, τίμιος και με ευγενή συναισθήματα.

πηγή