Τα παιδιά δεν ακολουθούν συμβουλές… μιμούνται

Κάθε χρόνο έρχομαι σε επαφή με γονείς που αγχώνονται για τη συμπεριφορά του παιδιού τους.

Σας παραθέτω μερικά μόνο παραδείγματα που μπορεί να αντιμετωπίζετε κι εσείς με το δικό σας!

Αχ, αυτό το παιδί μου φωνάζει πάρα πολύ!!

Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που έχουν τρομερά ανεβασμένα decibel στη φωνούλα τους. Παρόλαυτά, σκεφτήκατε ποτέ ότι εσείς ή ο σύζυγος μπορεί να έχετε ανεβασμένο τόνο στη φωνή σας όταν μιλάτε; Παρατηρείστε το και θα δείτε ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό, τα παιδιά που μιλούν πολύ δυνατά είναι επειδή σε αυτούς τους τόνους έχουν συνηθίσει ή επειδή προσπαθούν να υπερκαλύψουν τη δική σας φωνή!

Σκεφτείτε πόσες φορές πάνω στα νεύρα μας είπαμε δυνατά «ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΙΣ!!!!». Κατευθείαν, η φράση έχει χάσει το νόημά της!

Τρώει διαρκώς γλυκά και του λέω πως δεν πρέπει. Με γλυκά τρέφεται…

Πολύ συχνή ατάκα. Και ξέρω ότι συμβαίνει. ( και από προσωπική εμπειρία! ) Να θυμάστε όμως πάντα, ότι  τα παιδιά των «γλυκατζήδων» γίνονται ακόμη πιο «γλυκατζήδες». Η εξέλιξη βλέπετε!

Πέραν όμως τούτου, όταν υπάρχουν γλυκά στο σπίτι και το παιδί το γνωρίζει αυτό, ο νους του είναι εκεί. Και λογικό. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς.

Επίσης, όσο «κρυφά» και να φάτε εσείς ένα γλυκό ( και λέω κρυφά γιατί ξέρω πως στα παιδιά μας μιλάμε για υγιεινή διατροφή), να είστε σίγουροι πως κάποια στιγμή «σας πήρε το μάτι» του παιδιού και αυτό τυπώθηκε στη μνήμη του.

Γι’ αυτό το λόγο, όλα χρειάζονται με μέτρο. Θα κάνετε τη συμφωνία σας και θα βάλετε τους κανόνες για την κατανάλωση γλυκού για όλη την οικογένεια!

Δε ζητάει συγγνώμη με τίποτα. Είναι τρομερά εγωιστής.

Πολλά παιδιά αρνούνται τη συγγνώμη. Ο μόνος τρόπος να ξεκινήσουν να το κάνουν, είναι να το ακούνε από εσάς τη στιγμή που γίνεται κάτι και το μετανιώνετε. Και δε μιλώ μόνο για τη συγγνώμη μεταξύ ενηλίκων. Μιλώ για τη συγγνώμη που πρέπει να λέμε και στα παιδιά, όταν όντως κάνουμε κάποιο λάθος! Δεν είναι υποτιμητικό! Το εκτιμούν, ανεβάζει την αυτοπεποίθησή τους και σιγά σιγά θα το μιμηθούν!

Προσωπικά, στους μαθητές μου έχω ζητήσει αρκετές φορές συγγνώμη για πράγματα που ίσως ήμουν υπερβολική! Νιώθω περήφανη που το έκανα. Τους έδωσα την αξία που τους αρμόζει και αυτά ένιωσαν δικαίωση. Μεγάλη ικανοποίηση για όλους!

Τί θα κάνω με αυτό το τάμπλετ; Του λέω ότι δεν πρέπει να παίζει τόση ώρα.

Δεν έχω να πω πολλά επί του θέματος. Για το τάμπλετ, κινητό κλπ είμαι πολύ σίγουρη πως ευθυνόμαστε οι μεγάλοι. Είναι η εύκολη λύση για να μην ακούμε φασαρία όταν νιώθουμε κι εμείς περίεργα.

Επίσης, είμαστε κι εμείς σε μεγάλο ποσοστό εθισμένοι με τις οθόνες. Αυτό το βλέπουν τα παιδιά. Άρα, γιατί να μη το μιμηθούν;;

Θεωρώ, πως πρέπει όλοι να έχουμε συγκεκριμένο χρόνο αλληλεπίδρασης με τα κινητά μας και τις οθόνες. Αποξενωθήκαμε.. κάτι πρέπει να γίνει.

Θα τον/την ήθελα λίγο πιο τρυφερό/ή. Παιδάκι είναι.. ούτε μια αγκαλίτσα τη μαμά;

Εδώ δε θέλω να το φτάσουμε στην υπερβολή του! Θα πω όμως, ότι για να μάθει το παιδί να κάνει αγκαλιές και να είναι τρυφερό, πρέπει να τις βιώνει κιόλας! Να το αγκαλιάζετε και να του μιλάτε τρυφερά. Δε γίνονται τα παιδιά μαλθακά μέσω της αγκαλιάς. Χρησιμοποιήστε τη. Τη χρειάζονται στα πρώτα τους χρόνια… την έχουν ανάγκη!

Επιπλέον, εκτός από το να βιώνουν προσωπικά την αγκαλιά και το χάδι, είναι απαραίτητο να τα βλέπουν να συμβαίνουν ανάμεσα και στους γονείς. Αγκαλιάστε τον/τη σύζυγο. Μιλήστε του/της τρυφερά! Θα χαρείτε κι εσείς και ταυτόχρονα θα γίνετε πρότυπο μίμησης για τα παιδιά σας.

Από που έμαθε να «βρίζει»; Από το σχολείο σίγουρα!

Σε αυτό τη σημείο είμαι κάθετη! Όχι... τα παιδιά δε διδάσκονται να βρίζουν στο σχολείο. Σίγουρα υπάρχουν κακές επιρροές από μεγαλύτερα παιδιά που δοκιμάζουν κι εκείνα με τη σειρά τους τα όρια, αλλά αυτό δεν γίνεται κατά κόρον.

Όταν η «εθνική» μας λέξη που αρχίζει από «μ», χρησιμοποιείται από όλους ως χαιρετισμός του τύπου «καλημέρα ρε μ… τί γίνεται;», αντί να πούμε «καλημέρα, τί κάνεις φιλαράκι μου», αυτό δε μπορούμε να το καταλογίζουμε στα σχολεία!

Όταν μας συμβαίνει κάτι και κατευθείαν μας βγαίνει ένα «όχι ρε ….», δε δέχομαι να κατηγορούμε το σχολείο. Ζούμε σε τέτοια κοινωνία!

Προσωπικά βίωσα μητέρα να μου κάνει αυτά τα παράπονα και το στόμα της να λέει τα απίστευτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να το κάνει και μέσα στο χώρο του σχολείου! Ε όχι λοιπόν! Το παιδί δεν έμαθε να μιλά άσχημα στο χώρο του σχολείου!

Δε μοιράζεται τίποτα και με κανέναν. Τον/την έβαλα πολλές φορές τιμωρία γι ‘αυτό, αλλά τίποτα.

Τιμωρία επειδή δε μοιράζεται; Όχι δα.. Αρχικά, η τιμωρία φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Δεύτερον, αντιμετωπίζουμε κι εδώ θέμα μίμησης. Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν εμάς να μοιραζόμαστε διάφορα πράγματα με όλους. Και με τα ίδια τα παιδιά. Να χρησιμοποιούμε φράσεις του τύπου «Σ’ αγαπώ και θέλω να μοιραστώ μαζί σου αυτό…», «Έχει πιο πολλή πλάκα όταν το μοιραζόμαστε και παίζουμε παρέα»…

Ακόμα, παράδειγμα προς μίμηση γινόμαστε όταν κάνουμε διαλογή από παλιά ρούχα ή παιχνίδια ή οτιδήποτε άλλο, για να τα δώσουμε σε άτομα που τα έχουν ανάγκη. «Εμείς δε τα χρειαζόμαστε πια. Μπορεί να τα χαρούν άλλοι άνθρωποι τώρα!». Εξαιρετική διαδικασία για τα παιδιά!

Φυσικά, σε αυτό το σημείο, θέλω να τονίσω ότι υπάρχουν και κάποια αντικείμενα που τα παιδιά δεν θέλουν να μοιραστούν ποτέ και με κανέναν. Αυτό οφείλουμε να το σεβαστούμε!

Οι παραπάνω ήταν λίγες από τις ανησυχίες των γονέων. Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα!

Το θέμα είναι πως η καλύτερη διδαχή για τα παιδιά δεν είναι οι συμβουλές στα λόγια! Είναι οι πράξεις μας! Είμαστε το παράδειγμά τους για το μέλλον και οφείλουμε να προσέχουμε!

Να σημειώσω πως κι εμείς οι εκπαιδευτικοί κάνουμε πολλά λάθη. Απλά, όταν τα λέμε στους γονείς, μπαίνουμε κι εμείς κάθε φορά στη διαδικασία  της προσωπικής μας βελτίωσης!

Καλή συνέχεια σε όλους,

Νεκταρία