Ο Έμερσον, μιλώντας για ένα απλό αγριόχορτο, το αποκάλεσε «φυτό που δεν ανακαλύφθηκαν οι ιδιότητές του». Εμείς, όμως, τι κάνουμε; Χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους αγριόχορτα που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μας φαίνονται ανάξιοι για την αγάπη και την προσοχή μας. Και συμπεριφερόμαστε άσχημα σε ανθρώπους με τους οποίους ταυτίσαμε τη ζωή μας, σε ανθρώπους που επιλέξαμε να ζούμε κοντά τους, που αποτελούν προσωπικές επιλογές, όπως θα έπρεπε να είναι.

Έχω την εντύπωση ότι θα ζούσαμε σε ένα πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο περιοριστικό κόσμο, αν ρίχναμε μια πιο εξεταστική ματιά στις ετικέτες που βάζουμε στους άλλους, καθώς και στις δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για ν’ απομακρυνθούμε από κοντά τους. Με μια τέτοια προσεκτική ματιά θα βλέπαμε ότι οι βολικές αυτές ταξινομήσεις βασίζονται σε ξεπερασμένες μαγνητοταινίες που παίζουν και ξαναπαίζουν τον ίδιο παλιό σκοπό μέσα στο μυαλό μας.

Στην προσπάθειά μας να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε εύκολες κατηγορίες, καταλήγουμε να ελαχιστοποιούμε την αξία τους ή να τους αποκλείουμε χωρίς περίσκεψη. Χρησιμοποιούμε την ηλικία, το φύλο, το κοινωνικό επίπεδο, την οικονομική επιφάνεια, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα… και οτιδήποτε άλλο θα δικαιολογούσε την απομάκρυνσή μας από τους άλλους, που είναι διαφορετικοί. Αυτό, βέβαια, μας απαλλάσσει από τη φασαρία να σκεφτούμε ανεξάρτητα και να εκτιμήσουμε κάθε άτομο σαν χωριστό, ευδιάκριτο και άξιο άνθρωπο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντούμε αξίζουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή απ’ αυτή που τους δίνουμε. Ποιος ξέρει; Ίσως μείνουμε κατάπληκτοι διαπιστώνοντας ότι τελικά δεν είναι αγριόχορτα, αλλά μάλλον λουλούδια που πρέπει να τα εκτιμήσουμε.

Από το βιβλίο «Γεννημένοι για την Αγάπη» του Λέο Μπουσκάλια

πηγή thepsychologysecrets.blogspot.com