Όλοι οι γονείς βάζουμε τα δυνατά μας σε ο,τιδήποτε αφορά τα παιδιά, προσπαθώντας για το καλύτερο κι ας μην τα καταφέρνουμε πάντα με επιτυχία. Υπάρχουν φορές, όμως, που –ασυνείδητα-λέμε ή κάνουμε πράγματα που ενδέχεται να παραβιάζουν τα όρια τους.

Τα φιλάμε ή τα αγκαλιάζουμε χωρίς την θέλησή τους

Συχνά όταν πηγαίνουμε βόλτες ή δεχόμαστε επισκέψεις από φίλους και συγγενείς, υπάρχει κάποιος πολύ διαχυτικός με το παιδί που θα θελήσει να το φιλήσει ή να το αγκαλιάσει. Kαι ενώ πολλά παιδιά δέχονται με χαρά τα χάδια και την τρυφερότητα από τρίτους, υπάρχουν περιπτώσεις που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι απρόθυμα να ανταποκριθούν σε αυτήν τη διαχυτικότητα και είτε παίρνουν θέση άμυνας, είτε ξεσπούν σε κλάματα.

Είναι σίγουρα μια αμήχανη στιγμή για εμάς που μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποια πρέπει να είναι η στάση μας. Πρέπει να πιέσουμε το παιδί να ανταποκριθεί με το ζόρι στα φιλιά και τις αγκαλιές των συγγενών ή να σεβαστούμε την επιθυμία του-ότι δεν θέλει να το αγγίζουν;

Αναγκάζοντας ένα παιδί να αφήσει έναν φίλο να του χαϊδέψει το κεφάλι ή την γιαγιά και τον παππού να το φιλήσουν ενώ δεν θέλει, του στερούμε κατά κάποιο τρόπο την επιλογή του να αρνηθεί. Είναι σημαντικό να μάθουν από μικρά ότι το σώμα τους, είναι δικό τους και δεν είναι υποχρεωμένα να αφήνουν κανέναν, ακόμα και τους πιο στενούς συγγενείς να τα ακουμπούν, αν δεν το θέλουν. Η τρυφερότητα είναι ένα αίσθημα που χτίζεται και κερδίζεται. Σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλεται! Και αυτό είναι ένα πολύτιμο μάθημα που χρειάζεται να τους διδάξουμε από νωρίς, για να μπορέσουν να αγαπούν και να σέβονται το σώμα τους. Το «όχι» σημαίνει «όχι» για κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως ηλικίας.

Δεν δίνουμε την απαραίτητη σημασία στα συναισθήματά τους

«Μην κλαις, είσαι μεγάλο παιδί» ή «Δεν πρέπει να φωνάζεις, συγκρατήσου»

Αν το παιδί εκφράζει λύπη, θυμό ή κάποια ενόχληση και εμείς του λέμε απλώς να συγκρατηθεί, χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να το καταλάβουμε, ουσιαστικά, του λέμε πώς αυτό που νιώθει είναι λάθος. Ασυνείδητα του μαθαίνουμε ότι πρέπει να καταπιέζει, να «θάβει» και να μην εκφράζει τα συναισθήματά του.

Είναι στο χέρι μας να μάθουμε στα παιδιά να επικοινωνούν τις σκέψεις και να διαχειρίζονται με τον κατάλληλο τρόπο τα συναισθήματά τους. Αυτό θα το πέτυχουμε με το να συμπάσχουμε με το παιδί, να ψάχνουμε την βαθύτερη αιτία κάθε φορά που κλαίει ή φωνάζει, ακόμη και σε αυτά που θεωρούμε ασήμαντα. Έτσι τα βοηθάμε να ωριμάσουν συναισθηματικά και να γίνουν ενήλικες που να μπορούν να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις.

Μοιραζόμαστε δικά τους πράγματα σε τρίτους

Δεν έχουμε κακή πρόθεση και συχνά μας βγαίνει τόσο φυσικά χωρίς να το συνειδητοποιούμε: θα μοιραστούμε προσωπικά θέματα των παιδιών σε τρίτους. Μπορεί να μας ανησυχεί μια συμπεριφορά και να θέλουμε την γνώμη της φίλης μας ή να αναφέρουμε κάτι απλά ως γεγονός. Ωστόσο, όπως εμείς δεν θέλουμε να μας «κουτσομπολεύουν», το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα παιδιά.

Το ότι είναι μικρά δεν σημαίνει ότι είναι αποδεκτό. Αν μάλιστα τύχει και το παιδί μας πιάσει στα πράσα τότε δημιουργείται μια πολύ προβληματική κατάσταση. Θα ντραπεί, θα νιώσει εκτεθειμένο στην κριτική ενός ξένου και φυσικά θα μας θεωρήσει υπεύθυνους. Ειδικά στην εφηβεία, μια τέτοια συμπεριφορά μας μπορεί να κλονίσει την εμπιστοσύνη και να προκαλέσει ακόμα περισσότερες τριβές στην μεταξύ μας σχέση.

Συμπεριφερόμαστε σαν να είναι το παιδί επέκταση του εαυτού μας

Από την στιγμή που το παιδί μας έρχεται στον κόσμο κάνουμε όνειρα και σχέδια (λαμπρά) για το μέλλον του. Και είναι φυσιολογικό αφού θέλουμε το καλύτερο για εκείνο. Πολλές φορές, όμως, συγχέουμε ασυνείδητα την δική μας εικόνα και τα δικά μας θέλω με αυτά του παιδιού. Αυτή η συμπεριφορά οδηγεί τα παιδιά να γίνουν άτομα που μονίμως προσπαθούν μονίμως να ευχαριστούν τους άλλους και αντί να διαμορφώνουν έναν δυναμικό και αυτόνομο χαρακτήρα γίνονται έρμαια των καταστάσεων, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά θέλουν και φυσικά, χωρίς να μπορούν να το διεκδικήσουν.

πηγή mama365