Κουράστηκα 24 ώρες την εβδομάδα μόνο με το μωρό…
Μανούλες καλησπέρα!
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη και το συναίσθημά μου!
Είμαι 28 ετών, έχω τελειώσει λογιστική, έχω πολύ καλή σχέση με τον άνδρα και τα πεθερικά μου και έχουμε έναν γιο 20 μηνών.
Δεν εργάζομαι, για να μεγαλώσω το παιδάκι μας που λατρευόμαστε, όμως με κυριεύουν οι τύψεις γιατί κουράστηκα να είμαι 24 ώρες το 24ωρο με ένα μωρό!
Δεν έχει να κάνει με την αγάπη μου φυσικά, αλλά και με τις προσωπικές μου ανάγκες! Παντού και πάντα μαζί!
Νιώθω φοβερή καταπίεση πια, έχω νεύρα ( που γενικά είμαι ήρεμος άνθρωπος ) και φυσικά ο μικρός δεν μένει πουθενά χωρίς εμένα!!
Παίζουμε πολύ, αλλά πια στέρεψα και από ιδέες!
Διαβάζω άλλες μανούλες που τρελαίνονται να είναι 24 την εβδομάδα με το μωρό τους και οι τύψεις μου γιγαντώνονται.
Είμαι κακή μαμά που θέλω να τον αφήνω λίγο και στους παππούδες; Όλοι θέλουμε τον προσωπικό μας χρόνο.
Νιώσατε κι εσείς ποτέ έτσι; Χρειάζομαι τη βοήθειά σας!
μαμά,
Έλενα
Σε καταλαβαίνω απόλυτα...εγώ εδώ και 2,5 χρόνια είμαι 24ωρες το 24ωρο με τα παιδιά μόνη μου γιατί ο άντρας μου δουλεύει σε φορτηγό στο εξωτερικό και λείπει σχεδόν πάντα...και σκέψου μόνη με δύο παιδιά 2,5 και 13 μηνών χωρίς κανέναν άλλο ούτε γονείς ούτε πεθερικά ούτε τίποτα .. αφού παρακαλώ τον Θεό μην πάθω κάτι τι θα γίνει που θα τα αφήσω.
Κάνε άμεσα τα χαρτια σου για τους παιδικούς σταθμούς μέσω ΕΣΠΑ. Το παιδάκι σου τον Σεπτέμβριο θα είναι 2 χρόνων μια χαρά ηλικία για παιδικό. Το καλύτερο θα ήταν να ψάξεις να βρεις μια δουλειά. Από κει και πέρα αν δεν συμφωνείς με τη λύση του παιδικού σταθμού, αν μπορεί ο άντρας σου ή τα πεθερικά σου να στο κρατάνε λίγες ώρες την εβδομαδα για να πας κάνα καφέ, γυμναστήριο ή ο,τι άλλο σου αρέσει. Μη νιώθεις άσχημα εγώ στο τρίμηνο άρχισα να μην την παλεύω ευτυχώς γύρισα στη δουλειά κ ήρθα στα ίσα μου.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Πολλές φορές έχω νιώσει όπως εσύ. Όσο για τα νεύρα... άσε, δεν με αναγνωρίζω ώρες-ώρες. Συζήτησέ το με τον άντρα σου να βρίσκεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου π.χ. να βγαίνεις με φίλες σου μια φορά την εβδομάδα. Α και κάτι ακόμα: δε νομίζω να υπάρχει μαμά (ή μπαμπάς) που να ασχολείται συνέχεια και ακατάπαυστα με παιδιά και να είναι μες στην καλή χαρά όλη την ώρα. Κάποια στιγμή θα τους "τη βαράει".
Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό από αυτό που νιώθεις.... Όλες το έχουμε περασει, κυρίως αυτές που παρατήσαμε την ζωή μας και την δουλειά μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Προσπάθησε να ξεκινήσεις να πηγαίνετε με τους παππούδες παιδική χαρά και σιγά σιγά να προσπαθείς να φεύγεις γιαβ10 λεπτά στην αρχή, μετά για 20 κτλ. Το ίδιο πρόβλημα είχα με εσένα και έτσι τα κατάφερα. Καλή σου τύχη και μιλά και με τον άντρα σου, μπας και τον κρατήσει και αυτός για να βγεις με τις φίλες σου η' να πας να φτιάξεις τα νύχια σου με την ησυχία σου.
Σε καταλαβαινω και εγώ το νοιωθω πολλές φορές!