«Δεν θέλω άλλη αδερφούλα!!»
Tώρα που η Αθηνά μεγαλώνει, παρατηρώ πως καμιά φορά της κακοφαίνεται όταν αγκαλιάζω ένα άλλο μωρό. Αν μάλιστα το παρακάνω, σηκώνει τα χέρια και αρχίζει να ζητάει αγκαλιά. «ΕΕΕΕ κυρά μου, ΕΓΩ είμαι το παιδάκι σου!«
Από τότε που έγινα μαμά και άρχισα να ζω 24 ώρες το 24ωρο με ένα παιδί, αρχίζω και ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου που μέχρι πρόσφατα αγνοούσα. Ας πούμε, πόσο μπορεί να έχει επηρεαστεί κάποιος από το γεγονός ότι ήταν ο μεγάλος αδερφός; Ή ο μικρότερος από 5 αδέρφια; Ή ο μεσαίος από τρία αδέρφια;
Η ισόποση αγάπη των γονιών προς όλα τους τα παιδιά είναι δεδομένη, όμως ισχύει το ίδιο και για την αδυναμία ή την υπερπροστατευτικότητα ή τις «απαιτήσεις»;
Όπως και να ‘χει, σε πολλές περιπτώσεις ο ερχομός ενός νέου μέλους στην οικογένεια, μπορεί να είναι άβολος εως και στενάχωρος για το μεγαλύτερο παιδί που μέχρι τότε είχε συνηθίσει να είναι το ένα και μοναδικό επίκεντρο της προσοχής.
Παιδοψυχίατροι και ψυχολόγοι έχουν κυκλοφορήσει διάφορες «οδηγίες» και θεωρίες για το πώς μπορούν οι γονείς να το χειριστούν.
Πέτυχα μόλις τώρα το βίντεο ενός τετράχρονου αγοριού που βάζει τα κλάματα όταν του ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσει ΚΑΙ ΑΛΛΗ αδερφούλα. Είναι φανερό ότι προτιμούσε τουλάχιστον αδερφούλη… (ή μήπως τίποτα; χεχε)
Όσοι έχετε περισσότερα από ένα παιδάκια, αντιμετωπίσατε κάποιο θέμα ζήλειας ή δυσαρέσκειας;
(Tι να πουν και αυτά τα παιδιά που είναι στο σύνολο 93 αδέρφια; Ο μπαμπάς τους έχει 39 συζύγους!!! Διαβάστε περισσότερα στο dailymail.co.uk)
καλημερα και απο μενα.εχω ενα γιο4 χρονων πολυ αυτονομο και πολυ δυναμικο πριν 6 μηνες ηρθε στο κοσμο και το δευτερο παιδακι μου.ο μεγαλος μου το αποδεχτηκε και χαρηκε παρα πολυ.αλλλα οσο περναει ο καιρος εχουμε ολο και περισσοτερες επιθεσεις αγαπης.τον φιλαει με δυναμη και καμια φορα τον δαγκωνει και τον αγκαλιαζει παρα μα παρα πολυ σφηχτα!πιστευω πως ειναι απλα μια φαση αλλα μαλλον οσο μεγαλωνει και το μωρο και αρχισει να αντιδρα τοσο ποιο δυσκολο θα ειναι!!αλλα το βλεπω θετικα.ποια αδελφια δεν μαλλωσανε αλλωστε.καπου καπου βεβαια χανω την ψυχρεμια μου!!
εχω 3 παιδακια που εχουν 3 χρονια διαφορα το καθενα με το επομενο!δεν ειχα ποτε προβληματα ζηλιας,δε ξερω αν μεγαλωνοντας η μικρη εχει θεματα με την μεσαια επειδη ειναι του ιδιου φυλου και θα θελουν τα ιδια πραγματα αλλα ο μεγαλος με την μεσαια δεν ειχαν-εχουν τετοια θεματα.ενταξει σαν παιδακια ενα τσακωμο θα τον ριξουν που και που αλλα ακομη δεν εχουμε φτασει σε σημειο να θελουμε να παρουμε τα βουνα! :)
διαβαζε η γυναίκα μου το συγκεκριμένο άρθρο και είπα να εκφράσω και εγώ την άποψη μου. Όταν ήμουν 6 χρονών γεννήθηκε ο αδερφός μου και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα (παρά μόνο όταν έφτασα τα 13-14) απο ζήλιες και τσακωμούς. Αντιθέτως πάντα τον πρόσεχα με τις ώρες και ποτέ δεν αγχώθηκαν οι γονείς μου για το εάν θα του κάνω κακό. Βέβαια ήμουν μεγάλο παιδί (στα 6) και είχα συναίσθηση του τι έκανα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πιστεύω ότι ιδανικό για μένα είναι τα παιδιά να έχουν μια διαφορά ηλικίας 4-6 χρόνια, ώστε να μην υπάρχουν αντιζηλίες και τσακωμοί μέσα στο σπίτι.
εγώ 2 παιδιά δεν έχω αλλά μια φίλη που 'εχει 3 και τώρα περιμένει το 4ο...τα είδε ολα στην αρχη...και οπως λέει: μετα το 2ο ...όλα είναι οκ! λοιπον, ο μεγάλος της υιος (και βαφτισιμιός μου) όταν γεννήθηκε ο 2ος...ήταν σχεδόν 2 έτών...και άρχισε να μπουσουλάει ξανά, και να κάνει ''κακά'' πάνω του...και να θέλει να πιεί γάλα αντί για φαί κλπ...ενώ η κουμπάρα μου τον είχε καθαρίσει (σκόπιμα) πριν τη γέννα!!!μάλιστα, κρυβόταν κάτω απο την τραπεζαρία για να τα''κανει'' για να μην μπορεί να τον πιασει η κουμπάρα μου...ΔΡΑΜΑ η Σ-ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!και φυσικά ΔΕΝ τολμούσαμε να πιασουμε το μικρό στα χέρια μας...και το χειρότερο...ο μεγάλος μπορούσε ΑΝΕΤΑ να πηδηξει μέσα στην κούνια του μωρού...show όλη μέρα κάθε μερα...και η τιμωρία συννεφο...κάποια στιγμή το ξεπέρασε...μόνος του...με πολλή υπομονή απο τους γονείς...και ΣΥΝΕΧΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ!!!δεν τολμούσαν να τον αφήσουν αποτα ματια τους...επρεπε ενα παιδί να το έχει διπλα της...Να δω σε μένα τι θα λάχει...όταν έρθει η ώρα...
Γέννησα πριν από 10 ημέρες κι από τότε έχουμε θέμα. Η Αγγελική μου, 16 μηνών, σαν πρώτο παιδί, είχε όλη την προσοχή και ξαφνικά με μοιράζεται με ένα τόσο δα μικρούλικο εισβολέα.Δε ζηλεύει το μωρό, το φιλάει όλη την ώρα, εμένα ζηλεύει.Πολλές φορές βγάζει γκρίνια και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω. Είναι νωρίς ακόμη, θα τη βρούμε την άκρη, το ξέρω.Ως τότε, υπομονή.