«Δεν θέλω άλλη αδερφούλα!!»
Tώρα που η Αθηνά μεγαλώνει, παρατηρώ πως καμιά φορά της κακοφαίνεται όταν αγκαλιάζω ένα άλλο μωρό. Αν μάλιστα το παρακάνω, σηκώνει τα χέρια και αρχίζει να ζητάει αγκαλιά. «ΕΕΕΕ κυρά μου, ΕΓΩ είμαι το παιδάκι σου!«
Από τότε που έγινα μαμά και άρχισα να ζω 24 ώρες το 24ωρο με ένα παιδί, αρχίζω και ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου που μέχρι πρόσφατα αγνοούσα. Ας πούμε, πόσο μπορεί να έχει επηρεαστεί κάποιος από το γεγονός ότι ήταν ο μεγάλος αδερφός; Ή ο μικρότερος από 5 αδέρφια; Ή ο μεσαίος από τρία αδέρφια;
Η ισόποση αγάπη των γονιών προς όλα τους τα παιδιά είναι δεδομένη, όμως ισχύει το ίδιο και για την αδυναμία ή την υπερπροστατευτικότητα ή τις «απαιτήσεις»;
Όπως και να ‘χει, σε πολλές περιπτώσεις ο ερχομός ενός νέου μέλους στην οικογένεια, μπορεί να είναι άβολος εως και στενάχωρος για το μεγαλύτερο παιδί που μέχρι τότε είχε συνηθίσει να είναι το ένα και μοναδικό επίκεντρο της προσοχής.
Παιδοψυχίατροι και ψυχολόγοι έχουν κυκλοφορήσει διάφορες «οδηγίες» και θεωρίες για το πώς μπορούν οι γονείς να το χειριστούν.
Πέτυχα μόλις τώρα το βίντεο ενός τετράχρονου αγοριού που βάζει τα κλάματα όταν του ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσει ΚΑΙ ΑΛΛΗ αδερφούλα. Είναι φανερό ότι προτιμούσε τουλάχιστον αδερφούλη… (ή μήπως τίποτα; χεχε)
Όσοι έχετε περισσότερα από ένα παιδάκια, αντιμετωπίσατε κάποιο θέμα ζήλειας ή δυσαρέσκειας;
(Tι να πουν και αυτά τα παιδιά που είναι στο σύνολο 93 αδέρφια; Ο μπαμπάς τους έχει 39 συζύγους!!! Διαβάστε περισσότερα στο dailymail.co.uk)
καλημερα και απο μενα.εχω ενα γιο4 χρονων πολυ αυτονομο και πολυ δυναμικο πριν 6 μηνες ηρθε στο κοσμο και το δευτερο παιδακι μου.ο μεγαλος μου το αποδεχτηκε και χαρηκε παρα πολυ.αλλλα οσο περναει ο καιρος εχουμε ολο και περισσοτερες επιθεσεις αγαπης.τον φιλαει με δυναμη και καμια φορα τον δαγκωνει και τον αγκαλιαζει παρα μα παρα πολυ σφηχτα!πιστευω πως ειναι απλα μια φαση αλλα μαλλον οσο μεγαλωνει και το μωρο και αρχισει να αντιδρα τοσο ποιο δυσκολο θα ειναι!!αλλα το βλεπω θετικα.ποια αδελφια δεν μαλλωσανε αλλωστε.καπου καπου βεβαια χανω την ψυχρεμια μου!!
εχω 3 παιδακια που εχουν 3 χρονια διαφορα το καθενα με το επομενο!δεν ειχα ποτε προβληματα ζηλιας,δε ξερω αν μεγαλωνοντας η μικρη εχει θεματα με την μεσαια επειδη ειναι του ιδιου φυλου και θα θελουν τα ιδια πραγματα αλλα ο μεγαλος με την μεσαια δεν ειχαν-εχουν τετοια θεματα.ενταξει σαν παιδακια ενα τσακωμο θα τον ριξουν που και που αλλα ακομη δεν εχουμε φτασει σε σημειο να θελουμε να παρουμε τα βουνα! :)
διαβαζε η γυναίκα μου το συγκεκριμένο άρθρο και είπα να εκφράσω και εγώ την άποψη μου. Όταν ήμουν 6 χρονών γεννήθηκε ο αδερφός μου και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα (παρά μόνο όταν έφτασα τα 13-14) απο ζήλιες και τσακωμούς. Αντιθέτως πάντα τον πρόσεχα με τις ώρες και ποτέ δεν αγχώθηκαν οι γονείς μου για το εάν θα του κάνω κακό. Βέβαια ήμουν μεγάλο παιδί (στα 6) και είχα συναίσθηση του τι έκανα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πιστεύω ότι ιδανικό για μένα είναι τα παιδιά να έχουν μια διαφορά ηλικίας 4-6 χρόνια, ώστε να μην υπάρχουν αντιζηλίες και τσακωμοί μέσα στο σπίτι.
εγώ 2 παιδιά δεν έχω αλλά μια φίλη που 'εχει 3 και τώρα περιμένει το 4ο...τα είδε ολα στην αρχη...και οπως λέει: μετα το 2ο ...όλα είναι οκ! λοιπον, ο μεγάλος της υιος (και βαφτισιμιός μου) όταν γεννήθηκε ο 2ος...ήταν σχεδόν 2 έτών...και άρχισε να μπουσουλάει ξανά, και να κάνει ''κακά'' πάνω του...και να θέλει να πιεί γάλα αντί για φαί κλπ...ενώ η κουμπάρα μου τον είχε καθαρίσει (σκόπιμα) πριν τη γέννα!!!μάλιστα, κρυβόταν κάτω απο την τραπεζαρία για να τα''κανει'' για να μην μπορεί να τον πιασει η κουμπάρα μου...ΔΡΑΜΑ η Σ-ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!και φυσικά ΔΕΝ τολμούσαμε να πιασουμε το μικρό στα χέρια μας...και το χειρότερο...ο μεγάλος μπορούσε ΑΝΕΤΑ να πηδηξει μέσα στην κούνια του μωρού...show όλη μέρα κάθε μερα...και η τιμωρία συννεφο...κάποια στιγμή το ξεπέρασε...μόνος του...με πολλή υπομονή απο τους γονείς...και ΣΥΝΕΧΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ!!!δεν τολμούσαν να τον αφήσουν αποτα ματια τους...επρεπε ενα παιδί να το έχει διπλα της...Να δω σε μένα τι θα λάχει...όταν έρθει η ώρα...
Γέννησα πριν από 10 ημέρες κι από τότε έχουμε θέμα. Η Αγγελική μου, 16 μηνών, σαν πρώτο παιδί, είχε όλη την προσοχή και ξαφνικά με μοιράζεται με ένα τόσο δα μικρούλικο εισβολέα.Δε ζηλεύει το μωρό, το φιλάει όλη την ώρα, εμένα ζηλεύει.Πολλές φορές βγάζει γκρίνια και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω. Είναι νωρίς ακόμη, θα τη βρούμε την άκρη, το ξέρω.Ως τότε, υπομονή.
με την αδερφη μου εχουμε 13 μηνες διαφορα... οταν η μαμα μου πηγε να γεννησει και γυρισε σπιτι αρχικα δεν της μιλαγα, ειχα θυμωσει! αφου μου περασε αυτο και γυρισαμε στην επαρχια οπου μεναμε μονιμα καθε φορα που πηγαινε να θυλασει τη μικρη εφευγα απο το σπιτι! και παρατουσε το μωρο κι ετρεχε να με βρει (ειχαμε και ενα σκυλο και μαρτυραγε που πηγαινα χεχεχεχεχ) εκει με εφερε μια μερα απο το μαλλι σπιτι και το κοψα... και το κορυφαιο ενω εγω σαν μωρο σιχαινομουν την πιπιλα και δεν την πηρα ποτε οταν ηταν μωρο η αδερφη μου της την επαιρνα και την ειχα εγω! ολα αυτα απο καθαρη ζηλια!!!! ημουν πολυ σκατοπαιδο οπως λεει και η μαμα μου χιιχχιχιχιιχ :)
Εμένα η κόρη μου είναι 24 μηνών και μονο στην προσπάθεια μου να την πρετοιμάσω οτι θα κάνουμε και δευτερο παιδάκι παθαινει παράκρουση.Εχει και μεγάλο κόλλημα μαζί μου.Α το κάνω ντα ντα το νινι και τέτοια.Ωχ αν με το καλό κάνω και δεύτερο δεν το βλέπω καλά....
Δεν ξέρω τι λένε για τη διαφορά ηλικίας που θα έπρεπε να έχουν τα αδερφάκια. Αυτό που ξέρω είναι πως η δική μου κορη όταν στα 2 της χρόνια απέκτησε μια αδερφούλα...άρχισαν τα όργανα.Όσο ήταν η μπέμπα μέσα στην καλαθούνα όλα ήταν σχετικά καλά.Πέντε μήνες αργότερα η μεγάλη,που μιλουσε χωρίς κανενα πρόβλημα άρχισε να τραυλίζει.Στην αρχη κολλούσε ίσα που να μην το δίνουμε σημασία,Μέσα σε δέκα μέρες τα πράγματα χειροτέρεψαν.Έφτασε να επαναλαμβάνει 15 φορες την πρώτη συλλαβή.Πηγαμε αμέσως σε λογοπεδικό.Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν:Γένησες πρόσφατα;Έμεινα εκπληκτη, Μου είπε πως κατά πάσα πιθανότητα θα της περασει και αν όχι να ξαναπάμε σε ένα 6μηνο.Είχε δίκιο. Σε ένα μήνα άρχισε να μιλαει κανονικότατα. Μέτα αποφάσισε πως αυτή τη φορά θα επαιρνε πιο δραστικά μέτρα. Σταμάτησε να τρώει. Δεν εβαζε μπουκιά λεμε. Αυτό για εναμιση μήνα. Φυσικά εμείς μεσ στη στενοχώρια. Κάναμε έξετάσεις και ήταν αυτό που είχα προβλέψει. Τώρα το μώράκι είναι 7 μήνων και ελπίζουμε πως δεν θα μας κάνει άλλα χουνέρια η "μεγάλη". Τα παίδια αντιδρούν πολύ έντονα όταν ζηλεύουν.Γι' αυτό υπομονή μανούλες.....
>Χαχααα!! Μου θυμίζει τη μεγάλη μου κόρη, η οποία μόλις άκουσε ότι το 2 αδερφάκι της είναι κι αυτό αγόρι άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπιέται γιατί ήθελε να είναι κορίτσι!!
Την πείσαμε τελικά λέγοντας ότι εκείνη θα΄ναι η μοναδική πριγκίπισα του σπιτικού και τα αδέρφια της οι σωματοφύλακες...
>Ολίβια πολύ ωραίο θέμα!! Εγώ έχω ένα γιο 28 μηνών. Γύρω στα 1,5 άμα με έβλεπε να αγκαλιάζω άλλα μωρά ερχόταν σφαίρα κατά πάνω μου..Δεν τολμούσα να αγγίξω άλλο παιδάκι. Ερχόταν και μου έκανε μια τεράστια αγκαλιά, που ποτέ δεν είχα απολαύσει όταν ήμαστε μόνοι μας, ώστε να μη χωράει άλλο παιδάκι μέσα. Κάθε πρωί που τον πηγαίνω στο σταθμό και έρχονται τα παιδάκια κοντά μου να κάνουμε "κόλλα 5", δεν κατεβαίνει από την αγκαλιά μου. Εκείνη την ώρα δε θέλω να τον παραμελώ και έτσι τον φιλάω και τον σφίγγω. Όμως καταλαβαίνω ότι δεν του αρέσει καν να κοιτάζω άλλα παιδάκια, γεγονός που με κάνει να ανησυχώ όταν έρθει η ώρα για το δεύτερο μωρό.. Έχω δει παιδάκια να ρίχνουν πολύύυυυ ξύλο στα μικρά αδερφάκια τους πίσω από την πλάτη της μαμάς τους... Σαν το ανέκδοτο ένα πράμα και η μαμά, στον κόσμο της, να λέει "Εμένα ο Γιαννάκης μου το λατρεύει το Μαράκι!!!" Η αλήθεια είναι ότι θέλουν πολύ προσοχή. Είδα διάφορες περιπτώσεις..Γονείς που δίναν πολύ προσοχή και στα δυο τους παιδιά και γονείς που μόλις κάνανε το δεύτερο παραμελούσαν το πρώτο. Ωστόσο, έχω δει "ζήλια" και στις δυο περιπτώσεις...Ένα μικρό χτύπημα του μεγαλύτερου παιδιού ή ένα σπρώξιμο στο μικρότερο παιδάκι μπορούν να κάνουν σε μια άσχημη στιγμή πολύ κακό. Για αυτό οι γονείς δεν πρέπει ποτέ κατά τη γνώμη μου να επαναπαύονται.
Νατάσα..
>Νομιζω πως τελικα παιζει ρολο η διαφορα ηλικιας. εκει γυρω στα 3-3μισι λενε πως ξεκιναει η φαση της ζηλιας. Εμας οταν γεννηθηκε η αννουλα, η βικυ ηταν 22 μηνων περιπου.
Δεν αντεδρασε καθολου ασχημα αν και φοβομουν πραγματικα. οταν μπηκαμε σπιτι με το μωρο καναμε εναν ωραιοτατο αντιπερισπασμο με "το δωρο που φερνει το νεο αδερφακι" το οποιο ηταν ενας μικι μαους πολυ μεγαλυτερος απο το μωρο... την αφησαμε να επεξεργαστει τη μικρη οσο ηθελε και μετα τη βαλαμε στο παρκο να κοιμηθει ( για να ειναι και πιο ασφαλης απο παρεμβασης της μεγαλης αλλα και για να ειναι μαζι μας συνεχεια) αφου τα υπνοδωματια ειναι σε αλλο οροφο και εμεις ζουμε κατω οσες ωρες της μερας ειμαστε σπιτι εκτος του υπνου. Τη 2η μερα το μωρο χρειστηκε να επιστρεψει για ενα σαββατοκυριακο στο μαιευτηριο γιατι σηκωσε ικτερο και επρεπε να μπει στη λαμπα. μολις ξυπνησε αρχισε να την αναζηταει και να ψαχνει ολο το σπιτι...δε ξερω γενικα αν φταιει πως ειναι και τα 2 κοριτσια η το οτι συνεχισα να δινω πολλη σημασια στη βικυ και δε την "αντικατεστησα" με τη μικρη στα ματια της. δηλαδη δε κυκλοφορουσα με το μωρο αγκαλια ολη μερα (ουτε με την ιδια το εκανα ποτε) και ασχολιομουν πολυ με τη μικρουλα οταν κοιμοταν η μεγαλή που ευτυχως κοιμαται πολλες ωρες!
Φυσικα της ελεγα "φερε μου μια πανα να αλλαξω τη μικρη" η "δωσε της μια πιπιλα", και λοιπα ωστε να μη την αποκλεισω απο τιποτα.
Επισης εδω λενε πως μολις συναντηθουν 1η φορα τα παιδια πρεπει λεει το μεγαλο να δει τις πατουσιτσες του μωρου...η πεθερα μου το κανε, εγω δε το ξερα. λετε να μην εχουμε θεματα γιαυτο το λογο???χαχα
Τωρα που εχουν κ οι 2 μεγαλωσει λιγο φυσικα και τσακωνονται αλλα ας πουμε δε τρεχει η μια να με αγκαλιασει και ερχεται και η αλλη, το παιρνουν πολυ φυσιολογικα οποτε θελει η καθε μια αγκαλιες ερχεται δεν εχουμε διεκδικηση.οπως λεει και η Νικολετα η διεκδικηση ειναι για παιχνιδια και βιβλιαρακια παρα για μας! και δε με ενοχλει καθολου!!!! αυτο που ελεγα συχνα ειναι " τουλαχιστον να τη πιασει η ζηλια οταν μεγαλωσει η μικρη και μπορει να αμυνθει! Και να σας πω την αληθεια μια χαρα αμυνεται στους τσακωμους τους. συνηθως η βικυ βγαινει η χαμενη η μικρη ειναι τρελο ζουλαπι!!!!!
Να σημειωσω πως οτι εχω κανει δεν ειναι αποτελεσμα καποιου βιβλιου που εχω διαβασει η πραγματα που ακουσα να τα χω εφαρμοσει. ειναι πραγματικα οπως μου εβγαινε, και παντα εχει να κανει και με το χαρακτηρα του παιδιου και πως το μεγαλωνεις.
>Εμένα έχουν ακριβώς 2 χρόνια διαφορά και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Η κόρη μας από την πρώτη μέρα που πήραμε τον γιο μας στο σπίτι μόνη της με παρότρυνε... ''μαμά κλαίει ο μπέμπης πήγαινε να δεις τι θέλει'' μέχρι και τώρα που πέρασε σχεδόν ο πρώτος χρόνος όλα καλά. Παίζουν και αγαπιούνται πολύ (αν εξαιρέσεις κάτι τσιρίδες για ένα παιχνίδι που διεκδικούν και οι δύο). Αυτό όμως προϋποθέτει πολύ συζήτηση, πολύ συμμετοχή από το μεγάλο παιδί, πολλά παιχνίδια και αγκαλιές ταυτόχρονα με τα δύο παιδιά και φυσικά δίκαιη αντιμετώπιση
>Οταν ημουν εγκυος δεν καταλαβαινε πολλα. οταν φεραμε το μωρο σπιτι, δεν ειχε καμια αντιδραση. Και μετα ηρθε ο θηλασμος!!! απο τη μια να προσπαθω να θηλαζω (θελει ωρα και συχνα οταν ειναι μωρα) και απο την αλλη να με τραβαει η ΑνναΜαρια. το παλεψαμε με μαρσιπο, ενα σπιτι βομβαρδισμενο (αφου οταν κοιμοταν το μωρο, ασχολιομουν μαζι της)και τον μπαμπα μας σε καραντινα: επαιρνε αγκαλια το μωρο μονο οταν κοιμοταν η ΑνναΜαρια. Οταν τον πλησιασε και τον πλησιαζει, τον ακουμπαει, κλπ, δεν την μαλωνω αλλα προσεχω απο μακρια. Απο καμια φορα του τραβηξε το μαλλι, της το εξηγησα. Συχνα του τραβαει την πιπιλα (η ΑνναΜαρια παιρνει μονο το βραδυ) και τον ξυπναει! αλλα του χαμογελαει, του μιλαει και τουλαχιστον δεν του πεταει πραγματα!!!!!!!!!!!! μπανιο οταν τον κανω η ΑνναΜαρια ειναι παντα εικει, και εχθες ηθελε να του δωσει γαλα με μπιμπερο. Γενικα καλα τα παμε. Τωρα αν παμε σε γιαγιαδες και ασχολουνται πολυ με τον μπεμπη η ΑνναΜΑρια θυμωνει και αντιδραει. Λογικο και φυσιολογικο. την αφηνω να ξεσπαει και της εξηγω (και στις γιαγιαδες) οτι εχει δικαιωμα να νιωθει θυμωμενη. της προσφερω κατι αλλο, χυμο, νερο, ενα παιχνιδι και το ξεπερναμε.
>Παναγία μου?!?!?!?93 παιδια απο 39 συζύγους??? Τρομερό!!! Νομιζω πως εκεί κι εγω που έχω αλλα 5 αδερφια και χαρηκα και για τα 5 θα εκλαιγα!!!Το παιδακι μου χαρηκε οταν εμαθε για την αδερφουλα του παρολο που οταν γυρισαμε σπιτι απο το μαιευτηριο την κοιταζε με ενα υφος "τι το θελουμε τωρα εμεις αυτο το κλαψιαρικο!" αλλα τωρα αρχισε να ζηταει κι αλλο μωρό...Μήπως να του παίρνω περισσοτερα παιχνιδια να ξεχνιεται???χαχαχαχχα
Ευακι
>Ο δικός μου γιος όσο ήμουν έγκυος περίμενε με ανυπομονησία και χαρά την αδελφούλα του. Φιλούσε την κοιλιά μου και μιλούσαμε γιαυτήν.
Όταν γέννησα τους 2 πρώτους μήνες την χάιδευε και την αγαπούσε αλλά μέσα του έβραζε. Στους 3 μήνες ξεσπούσε στον ύπνο του γιατί είναι παιδί που τα μαζεύει μέσα του.
Έχει τώρα κανα μήνα που την αποδέχτηκε (την ξυπνάει όμως με κάθε ευκαιρία) και γενικά με διεκδικεί αλλά της δίνει και εκεινής χώρο!!Προσπαθώ να τον καθαρίσω από τις πάνες και ενώ ξέρει τι να κάνει, αν με δει αρκετή ώρα μαζί της μου κατουράει επίτηδες το χαλί. (σφίγγω τα δόντια και χαμογελάω κι ας ξυπνάει μέσα μου η Μήδεια)