Μια 16χρονη εξομολογείται: στο σχολείο, λόγω του βαδίσματος μου, ήμουν αντικείμενο εκφοβισμού!

Μια 16χρονη μαθήτρια έγραψε και μοιράστηκε την ιστορία της στο website The Mighty.com. Δεν αναφέρει το όνομα της, δεν ξέρουμε από πού κατάγεται και που κατοικεί. Η μοναξιά της, ως αποτέλεσμα της αναπηρίας της, την ώθησε να μιλήσει για τον εκφοβισμό(bullying) που έχει δεχτεί και δέχεται ακόμα.

Δεν έχει σημασία όμως το όνομα και να μάθουμε το ποια ακριβώς είναι. Το βασικό είναι να τη διαβάσουμε και να νιώσουμε όπως νιώθει και η ίδια. Φοβισμένη, ενοχλημένη, μόνη, μη φυσιολογική, νιώθοντας ότι κανείς δεν την καταλαβαίνει. Ντρέπεται να πάει στο σχολείο, να βγει σε χώρους με κόσμο, να ανοιχτεί στους ανθρώπους. Ότι ακριβώς βιώνει σχεδόν κάθε άτομο με αναπηρία, με όποια είδους αναπηρία.

Όλες οι έρευνες και τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως τα ΑμεΑ είναι ο πρωταρχικός στόχος των νταήδων, των ψευτοπαλικαράδων. Των ανθρώπων κάθε ηλικίας που βγάζουν τα απωθημένα τους σε αυτούς που είναι ή θεωρούν ότι είναι οι πιο αδύναμοι. Η ιστορία αυτού του κοριτσιού, είναι ίσως το καλύτερο κείμενο που μπορείτε να δώσετε στα παιδιά να διαβάσουν. Να τους εξηγήσετε γιατί είναι λάθος να παρενοχλείς και να εκφοβίζεις κάποιον. Ότι η αναπηρία, η διαφορετικότητα, είναι κομμάτι της κοινωνίας μας και της ζωής.

Αναφέρει στο κείμενο της, τη χρήση ΚΠ κηδεμόνων. Ζήτησα από τον Κωνσταντίνο Μαρή (ορθοπροθετικός και σκηνοθέτης του βίντεο Αδιάβατη Πόλη) να μου εξηγήσει τι είναι και γιατί χρησιμοποιούνται.  «Οι κνημοποδικοί κηδεμόνες φτιάχνονται για να φέρνουν τα οστά του ποδιού σε ορθή θέση και να μπορούν να βαδίζουν σωστά και σταθερά. Μπορούν να κατασκευαστούν ως έσω υποδήματος για να υπάρχει σταθερή βάδιση είτε νυχτερινοί νάρθηκες που φέρνουν τα οστά του εκάστοτε ασθενή σε σωστή θέση και με τη πάροδο του χρόνου σταθεροποιούνται σε σωστή θέση».

Η κατάθεση ψυχής του νεαρού κοριτσιού.

Γεια σε όλους εσάς. Μιας και δεν με γνωρίζετε να σας πω λίγα πράγματα για τον εαυτό μου. Είμαι 16 χρονών και πάσχω από πολύ ήπια σπαστική διπληγία (εγκεφαλική παράλυση). Έχω μια μικρή διαφορά μεταξύ των δυο ποδιών μου. Χρησιμοποιώ ανυψωτή παπουτσιού στο δεξί μου πόδι για να διορθώσω τη διαφορά. Πρόσφατα σταμάτησα να χρησιμοποιώ κάποιο βοήθημα για το περπάτημα. Χρησιμοποιούσα όμως ΚΠ κηδεμόνες και στα δύο πόδια μου από την ηλικία των 2 έως 10.

Το περπάτημα μου βασίζεται κυρίως στα δάχτυλα του ποδιού μου. Το αριστερό μου πόδι είναι πολύ πιο δυνατό από το δεξιό Και μπορώ να πατήσω τη φτέρνα μου κάτω, αν το θυμηθώ. Δεν μπορώ να φέρω μέχρι κάτω τη φτέρνα στο δεξί πόδι μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περπατώ σχεδόν πάντα στις μύτες των ποδιών μου.

Τέλος η εγκεφαλική μου παράλυση είναι τόσο ήπια που ευτυχώς δεν με επηρεάζει νοητικά, πήγαινα πάντα σε κανονικό σχολείο σε όλη μου τη ζωή και διατηρώ κάλους βαθμούς. Λόγω αυτού όμως μου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι φυσιολογική. Η οικογένεια μου δεν μου έθεσε ποτέ περιορισμούς και μου συμπεριφερόταν πάντα όπως και στα άλλα αδέρφια μου.

Στο σχολείο όμως, λόγω του βαδίσματος μου, ήμουν αντικείμενο εκφοβισμού. Ήμουν πολύ ντροπαλή να εξηγήσω την εγκεφαλική μου παράλυση στους νταήδες(bullies). Οπότε συνήθως έμενα σιωπηλή. Οι άνθρωποι συνήθως με ρωτάνε με έμμεσο τρόπο πως τραυμάτισα τον εαυτό μου ή γιατί περπατάω τόσο αστεία. Καθώς ντρεπόμουν, και ακόμα ντρέπομαι για την εγκεφαλική μου παράλυση, συχνά έλεγα ψέματα και έβρισκα δικαιολογίες για το περπάτημα μου π.χ. ότι έπεσα, ότι είμαι κουρασμένη.

Εκτός όμως από αυτά τα σχόλια, τα παιδιά στην τάξη μου, με απέκλειαν από τις δραστηριότητες γιατί νόμιζαν ότι δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω. Ακόμα και στο γυμνάσιο όταν επιλέχτηκα για την τάξη της γυμναστικής, άκουγα από τους άλλους επιφωνήματα δυσαρέσκειας. Ειδικά όταν έμενα τελευταία και έπρεπε να με επιλέξει η ομάδα τους.

Το χειρότερο ήταν όταν οι άλλοι κοροϊδεύουν τον τρόπο που περπατώ.

Τα παιδιά στο σχολείο μου βάδιζαν σκυφτά και λύγιζαν τα πόδια τους περίεργα για να με μιμηθούν. Με φώναζαν κοροϊδευτικά ότι είχα «πόδια-μακαρόνια». Υπήρξε και μια περίοδος που έπρεπε να φορέσω τους κηδεμόνες μου στο σχολείο. Ένιωθα ντροπιασμένη που έπρεπε να τους δει ο κόσμος καθώς το σχολείο μου απαιτεί να φοράμε φούστα και τα πόδια μου ήταν εκτεθειμένα.

Θυμάμαι ότι χτυπούσα και ούρλιαζα καθώς προσπαθούσε η μητέρα να μου τους φορέσει. Πήγα στο σχολείο νιώθοντας ντροπή και ταπείνωση, καθώς ολονών τα μάτια ήταν πάνω μου. Έρχονταν να με ρωτήσουν αν τα πόδια μου ήταν σπασμένα και προσπαθούσαν να τα αγγίξουν.Ένιωσα απελπισμένη.

Φτάνοντας γρήγορα στο σήμερα, ακόμα δεν είμαι άνετη με την εγκεφαλική παράλυση. Νιώθω αγχωμένη και ενοχλημένη όποτε βρίσκομαι σε δημόσιο χώρο. Καθώς νομίζω ότι όλοι παρατηρούν τα πόδια μου.