«Ε και τι κάνετε δηλαδή; Όλη μέρα με παιδάκια, τραγουδάτε, παίζετε παιχνίδια, τρέχετε, γελάτε… σιγά το δύσκολο! Δεν καταλαβαίνω γιατί κουράζεστε!» Ελάτε τώρα… κι εσείς αγαπητή μου νηπιαγωγέ τα έχετε ακούσει… κι εσείς κι εμείς και η διπλανή.

Δυστυχώς η γνώμη γονέων αλλά και κοινωνικού κύκλου είναι παρόμοια με αυτή που περιέγραψα μόλις παραπάνω: η δουλειά του νηπιαγωγού είναι συνώνυμη με το παιχνίδι, την ανεμελιά και τη διασκέδαση και θεωρητικά καμιά θέση δεν υπάρχει εκεί για κούραση, γκρίνια και παράπονα. Είναι έτσι, όμως, στην πραγματικότητα;

Νηπιαγωγός δεν είμαι, αλλά έχω στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον νηπιαγωγό και τόσα χρόνια, μέχρι να… μπλέξω κι εγώ με το επάγγελμα πιο σοβαρά, πράγματι κάπως έτσι την είχα στο μυαλό μου. Μια Ελληνίδα Μαίρη Πόπινς, σε μια χαρούμενη τάξη με χαριτωμένα ζουζουνιάρικα τρίχρονα, να διαβάζει ιστοριούλες και εκείνα να την ακούν μαγνητισμένα, να τους μαθαίνει τραγουδάκια κι εκείνα να ξετρελαίνονται και να τραγουδούν εν τέλει όλοι μαζί σαν βγαλμένοι από ταινία του Disney, και ούτω καθ’εξής. Έλα όμως που αυτή είναι μόνο μια από τις πλευρές του…ζαριού! Γιατί πλέον δε μιλάμε για νόμισμα, δεν αναφέρομαι σε δυο πλευρές, την καλή και την άσχημη. Αναφέρομαι σε πολλές πλευρές και παράγοντες που επηρεάζουν το πόσο «ξεκούραστη» είναι αυτή η δουλειά… τους γονείς, τους συναδέλφους, τα ίδια τα παιδιά και τέλος την πραγματική φύση της δουλειάς αυτής, που λίγοι λαμβάνουμε υπόψη μας.

Αρχικά, όχι, δεν τους μαγνητίζεις πάντα με τις ιστορίες σου! Έλα, ταυτίσου αναγνώστη νηπιαγωγέ! Πόσες φορές βρήκες βιβλίο και θεώρησες ότι «ουάου, έχω χτυπήσει φλέβα χρυσού, θα τα καθηλώσω» και τελικά το μόνο που πήρες ήταν είκοσι από τα συνολικά σαράντα ματάκια πάνω σου, δέκα ματάκια έξω από το παράθυρο, άλλα έξι στα παιχνίδια και άλλα τέσσερα στα παπούτσια τους! Πολλές!

Δεύτερον, ναι, τα τραγουδάκια πάντα έλκουν τα παιδιά, αλλά να είναι συντονισμένη μια ολόκληρη πολυμελής τάξη, όχι, δεν είναι καθόλου σύνηθες. Υπάρχουν βέβαια τραγούδια που τους αρέσουν πολύ, ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται από δραματοποίηση. Όμως πάντα υπάρχει το ζιζάνιο της τάξης που θα πειράζει το διπλανό του, θα τραβάει μαλλιά, ή θα ζητάει νερό/τουαλέτα. Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο να ανταποκριθείς στις ανάγκες όλων την ίδια στιγμή.

Να αγγίξω επιφανειακά το θέμα της ασφάλειας; Πώς μπορεί, αγαπητέ μου, να θεωρείς το επάγγελμα «εύκολο και ξεκούραστο» όταν για όση ώρα τα παιδιά βρίσκονται υπό την εποπτεία σου πρέπει να βεβαιωθείς πως: δε θα χαθούν από τα μάτια σου, δε θα χτυπήσουν κάπου, δε θα χτυπήσουν κάποιον, δε θα προκαλέσουν ζημιά στο χώρο του σχολείου. Αυτή και μόνο η έγνοια σε κουράζει, κυρίως ψυχολογικά.

Να περάσω στους γονείς; Στο πόσες απαιτήσεις έχουν από εσένα και την ομάδα σου; Στο γεγονός ότι ναι μεν θέλουν πρόγραμμα, αλλά όχι πίεση, υποχρεωτικό ύπνο, αλλά όχι καταναγκασμό, εκτενή αναφορά κάθε μέρα, αλλά κατά τ’άλλα χαλαρότητα, όρια και κανόνες στο σχολείο αλλά τα κακομαθαίνουν στο σπίτι…

Όχι, όσοι έχετε δουλέψει με παιδιά προσχολικής ηλικίας ξέρετε πως δεν είναι καθόλου τραβηγμένα τα παραδείγματά μου! Είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας σε έναν κατά τα άλλα παραμυθένιο μικρόκοσμο, όπου ο παπαγάλος δε θέλει καφέ «ποτέ, ποτέ, ποτέ», όπου «η αρκούδα καφέ τρέχει φορτωμένη με έναν ξύλινο μπουφέ» και φυσικά ο δόλιος ο Πρίγκιπας Λεμόνης έχει αρρωστήσει βαριά!

ΥΓ. Τα παραδείγματά μου είναι αποτέλεσμα προσωπικής πείρας, τα παιδάκια είναι απόλαυση να δουλεύεις μαζί τους και τα θέματα για ανάπτυξη πάνω στο θέμα είναι αμέτρητα! Φίλοι και φίλες νηπιαγωγοί, σας σέβομαι και σας αγαπώ!

Ειρήνη Μαρκιανού