Τι σημασία έχει αν είσαι μάνα της κοιλιάς ή μάνα της καρδιάς. Η μάνα είναι πάντα μάνα!

Εκείνη την ιερή στιγμή της γέννησης όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός… που όλα είναι ένα… ίδια λαχτάρα, ίδια αγωνία, ίδια καρδιοχτύπια…

Εκείνη την ιερή στιγμή της γέννησης όπου δυο σώματα κινούνται σαν ένα, δυο καρδιές χτυπάνε σαν μία, δυο ψυχές ετοιμάζονται να βρεθούν η μια μέσα στην αγκαλιά της άλλης για να γίνουν πάλι ένα σε ένα διαφορετικό “σύμπαν”…

Εκείνη την ιερή στιγμή της γέννησης που γεμίζεις θεό… γεννάς θεό… αναπνέεις θεό… 

Ιερότητα… Πληρότητα… Ευγνωμοσύνη… 

Ευλογημένες όσες γυναίκες έχουν βιώσει αυτή την ιερή στιγμή. Και διπλά ευλογημένες όσες αποφασίζουν συνειδητά να γίνουν μητέρες και αγκαλιάζουν ένα παιδί στερημένο από αγάπη, φροντίδα, στοργή…

Ένα παιδί που έχει διαφορετικό αίμα, διαφορετικό D.N.A  μα ίδια ποιότητα ψυχής…

Που μπορεί να μην βγήκε από την κοιλιά τους μα είναι λες και ήταν από πάντα κομμάτι της καρδιάς τους…

Τι σημασία έχει άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο ανοίγει η καρδιά τους όταν τα βλέπουν να γελάνε, να περπατάνε, να ανοίγουν τα χεράκια τους φωνάζοντας μαμά…

Με τον ίδιο τρόπο ιδρώνουν στον πυρετό τους, πονάνε στο κλάμα τους, ματώνουν στα χτυπήματα τους…

Και δεν έχει καμιά σημασία αν είσαι μάνα της κοιλιάς ή μάνα της καρδιάς…

Η μάνα είναι πάντα μάνα…

Εκείνη την ιερή στιγμή της γέννησης… 

Η ιστορία που ακολουθεί είναι μια βιωματική εμπειρία από συνεδρία μου στην Νεο-κρανιοιερή θεραπεία όπου ξαναβίωσα τη γέννησή μου.

Την αφιερώνω με πολύ αγάπη στην δική μου μαμά και στα παιδιά μου, με ευγνωμοσύνη για όλες εκείνες τις «θεϊκές» στιγμές που έζησα μαζί τους, άλλα και σε όλες τις «μανούλες» του κόσμου…

Ήταν σκοτάδι παντού. Δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Όμως δεν μου προκαλούσε δυσαρέσκεια ούτε με φόβιζε η κατάσταση αυτή. Κάποια στιγμή μια διάφανη σφαίρα άρχισε να κινείται σ΄ αυτόν τον μαύρο χώρο. Ενθουσιάστηκα βλεποντας την και την παρατηρουσα καθως κινιόταν όμορφα και αρμονικά.

Άρχισε να με πλησιάζει…

Ξαφνικά η σφαίρα μπήκε μέσα μου, στην κοιλιά μου, δεξιά. Αγγίζοντας τη, την αισθανόμουν. ‘Ύστερα από λίγο μετατοπίστηκε κι άρχισε ανεβαίνει προς τα πάνω. Μεγάλωσε και με εγκλώβισε μέσα της. Κινιόμουν μέσα αυτήν και ένιωθα το σώμα μου χαλαρό. Η σφαίρα άρχισε να κινείται στο χώρο παρασύροντάς με, αλλά αυτό με έναν περίεργο τροπο μου άρεσε και με συγκινούσε.

Σιγά-σιγά γέμισε με νερό. Τελείως διαφορετική αίσθηση. Δεν με ενοχλούσε το νερό. Αντίθετα με βοηθούσε στην κίνηση και μου έδινε ηρεμία. Το σώμα μου άρχισε να μεγαλώνει και απέκτησα κινητικότητα στα χέρια και τα πόδια. Έπαιζα με το νερό και γελούσα. Ήμουν ευτυχισμένη!