Μεγαλώνοντας με έναν γονέα με ψυχική ασθένεια

H ψυχική ασθένεια ενός γονέα, βιώνεται πολύ δύσκολα από ένα παιδί που πολλές φορές αναλαμβάνει ρόλο φροντιστή με πιθανές αρνητικές επιρροές στην ψυχική ή σωματική υγεία στην ενήλικη ζωή.

Σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, όπως οι γιορτές, όπου περνάμε πολύ χρόνο με την οικογένειά μας, άρχισα να σκέφτομαι ένα θέμα, το οποίο δεν συζητείται πολύ.

Μεγαλώνοντας με έναν γονέα με ψυχική νόσο

Μία ιδιαίτερα μπερδεμένη κατάσταση για τα παιδιά είναι να μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια όπου ο ένας γονέας έχει βιώσει ή ακόμα αντιμετωπίζει μία ψυχική διαταραχή.

Κάποια από αυτά τα παιδιά, θα εξελιχθούν σε ενήλικες που θα μάθουν να κρύβονται από τον κόσμο και ίσως να δυσκολευτούν να εκφραστούν λεκτικά ή να βιώνουν μια αίσθηση ντροπής. Άλλα πάλι, ίσως μάθουν να προσαρμόζονται στη κατάσταση που βιώνουν, κατά κάποιο τρόπο, έχοντας την αίσθηση ότι κάτι δε πάει καλά στην οικογένειά τους. Κάποια από αυτά, θα γίνουν οι φροντιστές των γονιών ή των συγγενών τους.

Ωστόσο, η μετάβαση ενός παιδιού σε φροντιστή και η αίσθηση της υπευθυνότητας που συνοδεύει αυτό το ρόλο, ίσως δημιουργήσουν την αίσθηση μιας χαμένης παιδικής ηλικίας, με πιθανή συνέπεια τη δυσκολία στις φιλικές σχέσεις και την εμφάνιση μαθησιακών δυσκολιών. Άλλα παιδιά, διαχειρίζονται αυτή την οικογενειακή κατάσταση, εστιάζοντας αποκλειστικά στις σπουδές ή στο διάβασμα τους.

Τα παιδιά χρειάζονται φροντίδα, να μάθουν τρόπους διαχείρισης των συναισθημάτων τους και να καλύπτονται οι ανάγκες τους. Πολλά από αυτά τα παιδιά κουβαλούν ένα ιστορικό παραμέλησης. Σε κάποιες περιπτώσεις, το επίκεντρο της οικογένειας είναι ο ψυχικά ασθενής γονέας και όχι το παιδί. Βέβαια, για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνεται ο γονέας, καθώς όπως γίνεται στα περιστατικά ψυχικής ασθένειας, ακολουθούνται κληρονομικά και γενετικά μοτίβα.

Σύμφωνα με ψυχολόγους, οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, τόσο οι αρνητικές όσο και οι θετικές, έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ισόβια υγεία και εξέλιξη.

Η γονική ψυχική νόσος, αναφέρεται ως μια εμπειρία που βιώνει ένα παιδί σε συγκεκριμένο αναπτυξιακό στάδιο η οποία μπορεί να επηρεάσει την ψυχική ή σωματική υγεία στη μετέπειτα ζωή. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι, όσο αυξάνεται ο αριθμός των δυσμενών εμπειριών που αντιμετωπίζει ένα νεαρό άτομο, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος των αρνητικών επακόλουθων, όπως οι αυτοτραυματικές συμπεριφορές, οι χρόνιες ασθένειες και πολλά άλλα.

Πολλά από αυτά τα παιδιά, εξελίσσονται σε ενήλικες που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα στη καθημερινότητα τους, συνεχίζοντας να κρύβουν ή να αποφεύγουν τις δυσκολίες της παιδικής ηλικίας τους. Όταν οι ψυχολόγοι δουλεύουν με τέτοιου είδους περιστατικά, συχνά αναφέρουν ότι κάτι έχει χαθεί μέσα τους. Κάποιοι θεραπευόμενοι περιγράφουν αυτή την αίσθηση ως ένα κενό ή μία έλλειψη. Παράλληλα με αυτό, συχνά υπάρχει μια αίσθηση απομόνωσης, ενοχής και ντροπής.

Πιστεύω, ωστόσο, ότι οι ενήλικες που μεγάλωσαν με έναν γονέα με ψυχική ασθένεια, μπορούν δυνητικά να αλλάξουν τη μελλοντική τους εξέλιξη. Η θεραπευτική διεργασία μέσω των συναισθημάτων, των εμπειριών και των σκέψεων μαζί με έναν θεραπευτή, μπορεί να έχει θετική επίδραση στην ενδυνάμωση της θετικής ανάπτυξης και της έκβασης της ζωής του ατόμου.

Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι απαιτείται ήπια και λεπτή θεραπευτική δουλειά, μέσω της χρήσης της θεραπείας των καταστάσεων του εγώ, δηλαδή δουλεύοντας με διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας, συνοδευόμενη από ενσυναίσθηση, ζεστασιά και συμπόνια.

Εάν, πλέον ως ενήλικας, αναγνωρίζεις ότι έχεις βιώσει κάποιες από αυτές τις δυσκολίες κατά την παιδική ηλικία σου, μάθε ότι έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις. Μπορείς να σπάσεις τα γενεαλογικά μοτίβα ώστε να μην συνεχιστούν και στις μελλοντικές γενιές σου. Δεν χρειάζεται να υποφέρεις σιωπηλά.

Εάν και όταν επιλέξεις να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία, να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να δουλέψεις με κάποιον ψυχοθεραπευτή που θα σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα.

πηγή psychologynow.gr