Κορονοϊός: Lock ναι, down όχι – Ψηλά το κεφάλι

Lockdown: Η ανάγκη προστασίας του πληθυσμού επιβάλλει να περάσουμε και αυτή την περιπέτεια του δεύτερου κύματος της πανδημίας – Οι καταστάσεις προφανώς και είναι δύσκολες, αν όχι για όλους, για τους περισσότερους από εμάς. 

Η εισβολή του κορονοϊού στη ζωή μας επιφέρει εκρηκτικές ανατροπές στην καθημερινότητά μας με πολλαπλές απώλειες: απώλειες ανθρώπινων ζωών, απώλειες ψυχικές, απώλειες υλικές και κοινωνικές. Στην ουσία επιφέρει μια απώλεια στον αυτοπροσδιορισμό μας. Βιώνουμε μια ανθρώπινη κρίση, μια ψυχική κρίση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και τις κλιμακούμενες ψυχοκοινωνικές πιέσεις που προκαλεί η πρωτόγνωρη κατάσταση είναι αναμενόμενο να μειώνεται ή ακόμα και να εξουδετερώνεται η ικανότητά μας να προσαρμοστούμε.

Σαν λαός έχουμε περάσει αρκετές περιπέτειες που μας στοίχησαν και κοινωνικά και ψυχολογικά. Ήδη από το 2010 και μετά η ελληνική κοινωνία βιώνει μια διαρκή φτωχοποίηση η οποία συνοδεύτηκε από γενικευμένη κατάθλιψη, και στιγματίστηκε ακόμα και από χιλιάδες αυτοκτονίες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που έζησαν και ζουν ακόμα κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας.

Ο μεγαλύτερος φόβος δεν πηγάζει από το ενδεχόμενο της μόλυνσης. Είναι ο φόβος της απομόνωσης που συντρίβει τον άνθρωπο. Αυξημένη κοινωνική απομόνωση, μοναξιά, ανησυχία για την υγεία, άγχος και οικονομική ύφεση. Όλα αυτά τα στοιχεία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα για την επιδείνωση της ψυχικής ευημερίας και υγείας.

Στη Γαλλία μια ένωση ερευνητών ξεκίνησε την έρευνα “ Coconel” (κορονοϊός και απομόνωση), η οποία παρακολουθεί για καιρό τις επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων σε χίλιους ανθρώπους.

Για άλλη μια φορά είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε όρθιοι. Βεβαίως ξέρω ότι δεν υπάρχει καμία έτοιμη συνταγή για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Ξέρω όμως ότι σταθήκαμε πάνω από 10 χρόνια όρθιοι παρά τον εξευτελισμό που υποστήκαμε ως έθνος και ως ανθρώπινες οντότητες. Βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά και το ίδιο πρέπει να κάνουμε και τώρα.

Το οφείλουμε περισσότερο στα παιδιά μας. Η δική μας γενιά πήγε χαμένη. Οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, να τους δείξουμε πώς να πάρουν τη ζωή στα χέρια, όταν έρθει η ώρα να βγάλουμε τις μάσκες. Ναι ακούμε τους γιατρούς και τους επιστήμονες. Ναι κλειδωνόμαστε μέσα. Αλλά δεν πέφτουμε.

Μένουμε όρθιοι με χιούμορ και χωρίς κλάψα για να δείξουμε στα παιδιά μας πώς να χαμογελάνε ότι επιτέλους θα βγάλουμε τις μάσκες. Χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς αρνητική ενέργεια, χωρίς τοξικότητα.

Ο φόβος και ο πανικός είναι κακοί σύμβουλοι. Ο μέγας Καζαντζάκης έλεγε: «Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει».

Εμείς φτάσαμε στο χείλος. Ώρα να απλώσουμε φτερούγες…

Ψηλά το κεφάλι.

πηγή newsbomb.gr