Παρακαλούσα το Θεό να μου φέρει ούτε παιχνίδια , ούτε σοκολάτες μα να προσέχει εκείνη. Ένα αγκάθι με τρυπούσε κάθε φορά που χαιρόμουν. Εσύ χαίρεσαι, η μαμά σου όμως ; Εσύ έχεις, η μαμά σου όμως;

Όταν μεγάλωσα και βγήκα από το ορφανοτροφείο την πήρα μαζί μου ..το ορκίστηκα σε μένα την ώρα που μου κάρφωσαν τα νύχια μου ..έτσι θα πονούσα να θυμάμαι να τηρήσω τον όρκο μου.. μακάρι χώμα να είχα να φάω, χώμα θα της έδινα ..

Η ψυχή μου, η ψυχή ενός μικρού παιδιού τραυματίστηκε θανάσιμα για μια ακόμη φορά από τις δεκάδες φορές .Ο άντρας μου τους πήγε τον Εισαγγελέα όταν παντρεύτηκα, γιατί ξαναζήσαμε μαζί το ίδιο σκηνικό.. μπας και γλιτώσουν κι άλλοι μα το σύστημα είναι τόσο σάπιο.

Είμαι παράξενη πολύ κι έχω χίλια κουσούρια και χούγια και παρακαλώ μην με ρωτήσει κάποιος γιατί. Τόσα χρόνια κι όμως οι διάολοι ακόμη έρχονται στον ύπνο μου ..στον ξύπνιο μου.. Αν ποτέ η ψυχή μου γιατρευτεί δεν ξέρω..

Πλέον μπορώ να τα λέω χωρίς να πλημμυρίζουν τα μάτια μου δάκρυα γιατί το έχω ξεπεράσει. Και δεν ντρέπομαι πια, γιατί ούτε εγώ, ούτε η μάνα μου κάναμε τίποτα.. άργησα να το καταλάβω ότι άλλος έπρεπε να ντρέπεται.. Και ποτέ δεν είχα μιλήσει γι΄αυτό εως τότε που έγραψα το βιβλίου » του πόνου μου τ’ αγρίμι. » Ένα βιβλίο που σκοπό έχει να βοηθήσει βασανισμένους ανθρώπους.

Αν ρωτήσετε τους φίλους σε όλα τα στάδια της ζωής μου, κανείς ποτέ δεν με έχει δει να κλαίω ..έπεσαν από τα σύννεφα ..τι έκρυβε πίσω του ένα χαμογελαστό άτομο..

Καλό βράδυ (Μην χαρίζεστε στους βασανιστές των ανθρώπων!! Μην κοροϊδεύετε τους ψυχικά νοσούντες ούτε για αστείο)