Τι απέγινε εκείνο το «θες να γίνουμε φίλοι;» των παιδικών μας χρόνων;

Γράφει η Ντέμη Κάργατζη

Καλοκαίρι. Παιδιά παίζουν στο πάρκο, στους δρόμους της γειτονιάς, στη θάλασσα. Παίρνουν πρωτοβουλία. «Θες να γίνουμε φίλοι;» ρωτάει το ένα το άλλο μ’ ένα αφελές αλλά βαθύ και ουσιαστικό χαμόγελο. Έτσι απλά, ψάχνουν ένα φίλο να περάσει λίγο πιο ευχάριστα η ώρα τους.

Ψάχνουν ν’ ανακαλύψουν νέα παιχνίδια, να δανειστούν ένα νεροπίστολο, να δανείσουν ένα κουβαδάκι. Να κάνουν ποδήλατο παρέα, να παραβγούν τρέχοντας ως την άκρη του δρόμου.

Ίσως εκείνον τον καινούργιο φίλο να μην τον ξαναδούν και ποτέ. Ίσως εκείνη η συνάντηση να ήταν τυχαία. Μπορεί κι εκείνος ο φίλος να μην ήταν κι ό,τι καλύτερο είχαν συναντήσει, αλλά προσπάθησαν. Ρώτησαν, ενδιαφέρθηκαν, ασχολήθηκαν μ’ έναν άλλον άνθρωπο.

Εμείς γιατί δεν ασχολούμαστε πια με άλλους ανθρώπους; Τι απέγινε εκείνο το «θες να γίνουμε φίλοι;» . Μάλλον χάσαμε τον ενδιαφέρον μας, την υπομονή μας, την αντοχή μας. Γεμίσαμε με μιζέρια, ξεχειλίσαμε από καχυποψίες και δεν παίρνουμε το ρίσκο πια. Πάμε στα σίγουρα. Θέλουμε κάθε μας κίνηση να είναι προσεκτικά επιλεγμένη, να έχει ένα μακροπρόθεσμο στόχο.

Βάλαμε όρια στα πάντα, κλειστήκαμε στον εαυτό μας και στα γνώριμά μας πρόσωπα. Κλείσαμε τη ζωή μας σ’ ένα κλουβί, κανείς δεν μας χτυπάει την πόρτα, ούτε κι εμείς τη δική τους. Και να μας τη χτυπήσουν βέβαια, εμείς δεν θ’ ανοίξουμε.

Μήπως ν’ αλλάξουμε πορεία πλεύσης; Μήπως αντί να είναι όλοι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, να είναι όλοι αθώοι και φίλοι μας μέχρι ν’ αποδειχτεί το αντίθετο; Γιατί νομίζω, πως για να έχεις φίλους κι ανθρώπους στη ζωή σου προϋποτίθεται ότι έχεις την καρδιά σου ανοιχτή.

Υποτίθεται πως εσύ πρώτα πρέπει να είσαι διαθέσιμος και καλοπροαίρετος και σαφώς να υποδέχεσαι εγκάρδια όποιον τύχει να περάσει απ’ το δρόμο σου.

πηγή loveletters.gr