25η εβδομάδα κύησης και όλα βαίνουν καλά. Μια μέρα ήθελε η ατυχία να χτυπήσει την πόρτα μου και είχα αίμα. Έτσι έτρεξα γρήγορα στο γιατρό και μου είπε πρέπει να μπω επειγόντως στο νοσοκομείο γιατί μπορεί να γεννήσω. Ο άνθρωπος αυτός έκανε ό,τι καλύτερο για μένα και την κόρη μου. Για να μην τα πολυλογώ, περιστατικό που δεν συμβαίνει συχνά είπε.

«Η ημέρα της γέννας και η παραμονή στο μαιευτήριο «

Μια εβδομάδα νοσηλείας και τελικά έσπασαν τα νερά. 26η εβδομάδα πια. Γεννήσαμε. Τα συναισθήματα πολύ περίεργα . Συνήθως εκείνη τη στιγμή πετάς στα συννεφα, μα εγώ δεν ξέρω πως λέγεται αυτό που ένιωθα. Μου πήραν το μωρό μου και γρήγορα το πήραν για την ΜΕΝΝ του μαιευτηρίου. Ο άντρας μου περίμενε με αγωνία έξω και εμένα δεν μου έλεγαν τίποτα. Θέλαμε απεγνωσμένα να ακούσουμε ότι ζει και ότι είναι καλά. Δεν με ένοιαζε τίποτα πια μόνο να μάθω ότι είναι καλά το μωρό μου. 750gr είπαν ζυγίζει. Είμαι μισή χωρίς εκείνη στην κοιλιά μου ή στην αγκαλιά μου. Αφού πια συνήλθα από την επισκληριδιο με πήγαν σε δωμάτιο. Ήθελα να την δω αλλά δεν μπορούσα, ήμουν αδύναμη. Μας είπαν πως πρέπει να περάσουμε ένα 24 ωρο για να φυγουμε από μεγάλους κινδύνους. Σκέψεις, ανασφάλειες, αναρωτιόμασταν που οδηγεί αυτό; Τι δρόμο έχουμε να διαβούμε; Πώς θα πάρουμε δύναμη και κουράγιο;

Στο δωμάτιο ήρθαν και άλλες δυο κοπέλες. Εκείνες με τα μωρά τους. Να κλαίνε γιατί πεινάνε και οι μανάδες να είναι πανευτυχείς να γελάνε ολόκληρες. Μα εγώ δεν άντεχα να βλέπω αυτό το θέαμα για τρεις ήμερες. Ήθελα να φυγω ήθελα να παω στο μωρό μου. Ήθελα και γω τη μικρή μου όπως εκείνες οι κοπέλες. Δεν με παρηγορούσε τίποτα πια. Την επόμενη μέρα χωρίς να έχω καθόλου δυναμη από την καισαρική αλλά και ένα προηγούμενο χειρουργείο κατάφερα να ανέβω έναν όροφο και να παω στην μονάδα να χαιρετήσω το πλασματακι μου. Είναι τοσο μικρό. Το δέρμα του είναι διάφανο και δεν μπορώ να καταλάβω τα χαρακτηριστικά της ακόμα. Φορουσε μια γάζα αντί για πανα και ένα σκουφάκι από αυτά του μαιευτήριου. Εγώ δεν έχω προλάβει να της αγοράσω τίποτα. Για καλή μας τυχη δεν διασωληνώθηκε, μας είπαν πολύ καλό σημάδι.

«3 μήνες στη ΜΕΝΝ»

Εμπειρία που να μην τη ζήσει κανεις. Αλλά αν με ρωτουσατε θα το περνουσα ξανά και ξανά προκειμενου να βρίσκεται το μικρο μου θαυματακι κοντά μας. 3 μήνες που όσο θυμάμαι με πιανει κόμπος στο στομάχι που δεν μπορουσα να κάνω τίποτα. Η περιοδος πολυ κακή για τέτοιο περιστατικο . Εν μέσω πανδημίας δεν επιτρέπουν επισκεπτήριο απαγορεύεται ρητά. Πόσο μάλλον να πιασεις το χεράκι της η αργότερα να την παρεις αγκαλιά. Όμως εμάς μας επέτρεπαν μια φορά την εβδομάδα να την βλέπουμε επειδή θα ήμασταν εκεί καιρό. Παρακαλούσαμε να δουμε το παιδί μας, έμοιαζε σαν να κάναμε έγκλημα. Αυτή ήταν η εγωιστική μου σκέψη όμως η αλήθεια είναι πως θέλει τόσο προσοχη εκεί μέσα. Αυτά τα μικρούλια είναι αδυναμα και δεν πρέπει να κολλήσουν το παραμικρο για να τα καταφέρουν. Τώρα που έχει περασει καιρός σκέφτομαι πως ίσως ήταν εν μέρη καλό που δεν ημουν εκεί κάθε μέρα. Βέβαια ο χαμενος χρόνος με την κόρη μου δεν ξέρω αν ποτέ αναπληρωθεί.

Έτσι λοιπόν περνούσαν χαμένες οι μέρες χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι τι κάνω. Μόνο περιμενα πως και πως να ακουσω απο ενα τηλέφωνο ότι είναι καλά. Δεν με ένοιαζε να ξέρω τίποτε άλλο απλώς ότι τα καταφέρνει. Δεν ήθελα να τους ακουω εγώ στο τηλέφωνο. Έβαζα τον άντρα μου να μιλήσει. Το προσωπικο εξαιρετικό όμως συναντάνε μωρά σαν το δικό μου καθημερινά και σίγουρα δεν μπορουν να συμμεριστουν τη αγωνία της κάθε μανουλας που πρωτη φορα βιώνει αυτήν την κατασταση με αποτέλεσμα να μιλάνε λίγο ψυχρά και να σε φοβίζουν. Δεν είχα κουράγιο να αντιμετωπίσω και το υφος του κουρασμενου προσωπικου γι αυτό και ο άντρας μου ανέλαβε την συνομιλία μαζί τους και μου μετέφερε με ψυχραιμία τα νέα της μικρής μου τοσοδουλας..

Η μέρες περνουσαν και τα πραγματα φαίνονταν πιο αισιόδοξα όμως όσο συνειδητοποιούσα ότι δεν έχω το μωρό μου κοντά μου τοσο πιο πολυ φρίκαρα. Οι συγγενείς και οι φίλοι προσπαθουσαν μάταια να με συνετίσουν στη λογική. Μα ποιος μπορεί να καταλάβει αν δεν το ζήσει; Σε ένα σημείο και μετά βαρέθηκα να εξηγώ και να κλαιγομαι. Κανεις δεν θα ένιωθε ποτέ αυτό που ένιωθα εγω και είναι απόλυτα λογικό. Η μόνη παρηγορια μου ηταν ένα άψυχο θηλαστρο.

«Αντλήσεις και θηλασμός «

Δεν σκέφτηκα ποτε όσο ήμουν έγκυος αν θα θηλάζαμε η ποσο ευκολο η δυσκολο μπορεί να είναι. Όσο βρισκόμουν σε ανάρρωση από την καισαρική στο μαιευτήριο για καλή μου τυχη ήρθαν 3 μαίες και με βοήθησαν να «κατεβασουμε» γάλα αφου δεν ειχα την φυσική παρουσια του μωρου για να βοηθηθεί το σώμα. Με πολλή προσπαθεια και μεγάλο κίνητρο ότι το γάλα μου κάνει καλό στο μωρό μου κατάφερα να κάνω αντλήσεις και να στέλνω αργότερα γάλα στο μωρό μου. Μέσα στην λαχτάρα αυτήν είναι δυσκολο να παρεις κουράγιο και να ξυπνάς τα βράδια για να ακολουθήσεις το πρωτόκολλο και να μην σταματήσει το γάλα. Η σκέψη μου παντα ήταν ότι δεν έχω με ποιον άλλο τρόπο να βοηθησω το μικρό μου οπότε έμεινα πιστη και κάθε τρεις ώρες ότι και να εκανα οπου και αν βρισκόμουν έκανα το καθήκον μου.. Χωρίς να έχω ιδέα και με πολυ βοήθεια από φίλη μαία τα κατάφερα. Το μωρό μου πια πινει μόνο από το γάλα που στέλνω εγώ και όταν ήρθε σπίτι του παρείχα το μαγικό φίλτρο του θηλασμου. Ηταν το καλυτερο που μπορουσα να κάνω. Δεν ήξερα πως αλλιώς να βοήθησω. Πλέον δεν θα αλλαζα ποτε αυτήν τη προσπάθεια μου.

«Επιστροφή στο σπίτι»

Μετά από μερικές λαχταρες όλο αυτό το διαστημα, ήρθε η ώρα να παρουμε το μωρό μας στο σπίτι. Η αγωνία μας δεν περιγράφεται. Δεν κοιμήθηκα το προηγουμενο βράδυ και τα ποδια μου ετρεμαν. Θα έπαιρνα αγκαλιά την τοσοδουλα μου πρωτη φορα! Είχα φροντίσει να κάνω σχολαστική καθαριότητα στο σπίτι και το αυτοκίνητο και ότι θα μπορουσε να ακουμπήσει το μωρό. Ήρθε η ώρα. Ναι! Μου την έδωσαν αγκαλιά και τα δάκρυα εσταζαν χωρίς να το θέλω. Από ευτυχία από ανακούφιση από γαλήνη. Η μικρή μου με κατάλαβε και δεν έπαιρνε το βλέμμα της από πανω μου. Δυο μικρά γουρλωμένα ματάκια με κοίταζαν επίμονα σχεδόν χαρούμενα αλλά και τρομαγμένα. Τώρα πια είμαστε μαζί. Και ελπίζω να μην ξανά χωρίσουμε ποτε.

Ο αγώνας μας δεν τελείωσε εκεί. Σίγουρα όταν την πήραμε είχαμε ασφαλές βάρος 2.900kg και μια υγιή εικόνα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάει εκεί.

Αυτό το μικρό πλασματάκι, η tinkerbell οπως την λέω εγώ μας δίδαξε πως μπορεί κανείς να δίνει μάχη με το θάνατο. Αυτό το ανήμπορο μικρούλη είχε τόση δυναμη και θέληση και με τη βοήθεια της Παναγίας μας αυτή τη στιγμή μου γελά. Ευχομαι να είναι πάντα καλά και όλα τα προωρακια του κόσμου να τα καταφέρνουν. Η επιστήμη έχει εξελιχθεί πολυ. Οι γιατροί ξέρουν να κάνουν πολυ καλα τη δουλειά τους αλλά και οι μαίες αγαπουν πολυ αυτό που κάνουν. Πίστη υπομονή και επιμονή.