Μια εγκυμοσύνη δύσκολη και επικίνδυνη που αν δεν είχα δικό μου γιατρό, θα με είχαν βάλει να την τερματίσω

Καλησπέρα!

Είμαι η μαμά Μαρία! Έχω δύο παιδάκια που είναι όλη μου η ζωή. Την Ειρήνη και τον Μάριο!

Την ιστορια της Ειρήνης σας την έχω εξομολογήθει πριν μερικά χρόνια. Ήρθε η στιγμή πιστεύω να μοιραστώ μαζί σας και την ιστορία του Μάριου!

Καλοκαίρι του 2019 μένω έγκυος στον Μάριο. Το κατάλαβα αμέσως,το ένιωθα. Ξεκιναω τα τεστ εγκυμοσύνης, αλλά βγαίνουν το ένα μετά το άλλο αρνητικά, ενώ αρχίζω να έχω συμπτώματα όπως αναγουλες και υπνηλία. Περναν οι μέρες, έχω καθυστέρηση, μιλάω με τον γιατρό μου και πάω για χοριακή, η οποία βγήκε αρνητική. Οπότε αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα για ένα υπέρηχο.

Παω στον γιατρό αλλά δεν φαίνεται τίποτα, πέραν ενός παχέος ενδομήτριου. Μου λέει ο γιατρός μου αν δεν αδιαθετησω σε δεκαπέντε μέρες, να ξαναπάω και να πάω να ελέγξω τον θυρεοειδή μου (έχω θυροειδιτιδα Χασιμοτο).

Πάω στην ενδοκρινολόγο μου και ξεκινάω εξετάσεις (έχουν περάσει πέντε μερες απο την επίσκεψη στον γυναικολόγο) μεταξύ των οποίων είναι άλλη μια χοριακη.

Δεν περιμέναμε φυσικά να βγει θετικη, αφού ήδη τρία τεστ εγκυμοσύνης και μια χοριακη έχουν βγει αρνητικά.

Περνανε οι ώρες και χτυπάει το τηλέφωνο από την μικροβιολογο. Αρχικα νόμιζα ότι ήθελε το μέιλ της γιατρού. Μου λέει «Μαρία, είσαι έγκυος, είναι θετική η χοριακη!«

Σοκ εγώ! «Δεν κατάλαβα τι εννοείς!«

«Είσαι έγκυος, τι δεν καταλαβαίνεις; 1000 %!«

Πετάω στα σύννεφα! Το ήξερα κι ας βγαίναν όλα αρνητικά!!

Ανακοινώνω τα νέα στον αντρουλη μου, την μαμά μου, τον μπαμπά μου και τα αδέλφια μου. Παω στον γιατρό, όλα βαίνουν καλώς. Ειμαι 8 εβδομάδων και ακούμε καρδιά. Οι μέρες αρχίζουν να κυλούν, παίρνω τις πρώτες εξετάσεις, όλα καλά.

Ξαφνικα αίμα!

Αρχίζουμε να φοβόμαστε. Δεν το αντέχω και λυγίζω. Παμε αμέσως στον γιατρό. Το μωράκι είναι καλά, αλλά έχουμε αποκόλληση (η πρώτη). Πρέπει να μείνω ξάπλα και να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή και φυσικά ακολουθώ κάθε οδηγία.

Καπου εκεί ξεκινάει και το δύσκολο κομμάτι. Κάθε φορά που σηκώνομουν, για άγνωστο λόγο, έκανα αποκολλήσεις. Πρεπει να μείνω μόνιμα ξαπλώμενη, γιατί ο πλακούντας είναι χαμηλά, όπως και το μωράκι μου. Καπου εκεί αποφασίζουμε να πάμε να μείνουμε για ένα διάστημα στην μαμά μου, καθώς χρειάζομαι βοήθεια 24 ώρες το 24ωρο, αφού έχω και την Ειρήνη μου και ο άντρας μου δουλεύει.

Ειμαστε 10η εβδομάδα και δεν νιώθω καλά, συνεχης πονοκέφαλος και βούισμα στα αφτιά. Μου μετράει ο άντρας μου την αρτηριακή πίεση κι έχω 15 με 13. Παίρνουμε τηλέφωνο αμέσως τον γυναικολόγο και φεύγουμε νοσοκομείο.

Οι γιατροί μιλάνε για προεκλαμψία και τερματισμό εγκυμοσύνης. Δεν δέχομαι. Δεν θέλω ούτε να το ακούσω. Μου λένε ότι κινδυνεύω και πρέπει να τερματισω την εγκυμοσύνη. Αρνουμαι. Δεν σκοτώνω αυτό το πλάσμα.

Φευγω από τό νοσοκομείο και βρίσκω ένα καρδιολόγο υπερτασιολογο. Μου κάνει πλήρη έλεγχο και μου λέει «Πάμε μαζί κι όσο αντέξεις» Το ανακοινώνω στον γιατρό μου, ο οποίος με στηρίζει. Παίρνω πλέον φουλ αντιπηκτικά συν αντιυπερτασικα συν όλα όσα παίρνει μια φυσιολογική εγκυμονούσα και το χάπι του θυρεοειδούς.

Οι μέρες περνάνε, εγώ μόνο ξάπλα και δεν κάνω τίποτα απολύτως. Ξαφνικα ξανά αίμα. Ξανα τρέχουμε, δόξα τω Θεώ το μικρό είναι καλά. Άλλη μια αποκόλληση. Σφιξε τα δόντια, μαμά, μπορείς! Ακόμα και μπανιο καθιστή θα κάνεις. Μπορεις ή θες να πας για τερματισμό; Όχι φυσικά, μπορώ.

Πλεον ακολουθω συγκεκριμένη διατροφή, λίγο πολύ όλα κομμένα, αλλά δεν με νοιάζει. Κανω ό,τι μου λένε οι γιατροί για το καλό του μωρού.

Η πίεση με ζόρι αλλά κάπως ρυθμίστηκε. Το αίμα έχει σταματήσει και πάλι. Όλα πηγαίνουν καλά. Το μπομπιρακι μεγαλώνει.

Κλεινουμε  ραντεβού για αυχενική. Ξαφνικα κολικός νεφρού.

Παμε στον ουρολόγο, κάνουμε χίλιες δυο εξετάσεις και δεν βρίσκουμε τίποτα πέραν από μια crp στον Θεό (24)

Άντε τρέξιμο!

Μυ λέει ο γιατρός «Μαρία, πας σήμερα για αυχενική κι αμέσως μετά πολύ πιθανόν να χρειαστεί να κάνεις τερματισμό«

Κλαμα εγώ. Επεσα κάτω, δεν μπορούσα να σταθώ. Εκλαιγα και παρακαλούσα την Παναγία να βοηθήσει το μωράκι μου.

01/10 γιορτάζει η Παναγία η Γοργουπηκοος! Γονατιστή έκλαιγα και προσευχομουν.

Λιγες ώρες μετά έκανα ότι με είπαν οι γιατροί μου. Πηγα για την αυχενική και μετά θα πήγαινα στο εφημερεύον νοσοκομείο (Ιπποκράτειο εκείνη την μέρα)

Μπήκα να κάνω την αυχενική με ψυχολόγια στα πατώματα. Νομιζα θα σταματήσει η καρδιά μου.

Θυμαμαι ξάπλωσα και χωρίς να μου πει κάτι ο γιατρός έκλαιγα. Η εξέταση έδειξε ότι κυοφορούσα ένα υγιέστατο αγοράκι.

Μου λέει ο γιατρός μου «Πάνε γρήγορα στο εφημερεύον για εξετάσεις , μάλλον έχεις κάτι παθολογικό«

Για να μην μακρυγορω, ο,τι εξετάσεις έκανα δεν έδειχναν τίποτα. Ημουν υγιής κι εγώ κ το μωρό.

Συνεχιζω ακάθεκτη την εγκυμοσύνη με την στήριξη των δικών μου και του γιατρού μου. Φυσικα κι εξακολουθούσα να έχω προβλήματα. Φυσικα και η πίεση είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Αλλα είχα κλείσει το πρώτο δύσκολο 3μηνο.

Η συνέχεια φυσικά και δεν ήταν εύκολη, εξακολουθούσα να έχω πίεση παρότι πρόσεχα τα πάντα. Συνεχιζα να κάνω αποκολλήσεις και να έχω χαμηλό πλακούντα και συνεχίζα να κινδυνεύω. Οσο ήταν καλά ο μικρός μου, όμως, δεν με ένοιαζε τίποτα.

Και με χίλια δυο προβλήματα και κινδύνους φτάνω πέντε μηνών κι ένα ωραίο απόγευμα ξεκινάνε οι συσπάσεις. Μα είναι πολύ νωρίς, μου λέγαν στο νοσοκομείο. Και τι να κάνω;;; Θα μείνεις ξαπλώμενη. Μα είμαι συνέχεια ξαπλωμένη. 

«Ε τότε δεν θα σηκώνεσαι για κανένα λόγο!»

Και το έκανα. Σαν στρατιωτάκι, όπως μου έλεγε ο γυναικολόγος μου.

Οι μέρες περνάνε. Οι συσπάσεις μου ανεβάζουν την πίεση και σαν μην φτάνουν όλα αυτά, κολλάω την εποχιακή γρίπη από τον άντρα μου (νοσηλευτής) και την περνάω βαριά με πολύ πυρετό, βήχα, μπούκωμα και πόνο στα κόκκαλα. Το αποτέλεσμα;; Να αρχίσει ο τράχηλος να μικραίνει κι εγώ με το ζόρι στην 29η εβδομάδα.

Αρχιζω τα μέσα έξω στο νοσοκομείο με φάρμακα και όρους .

«Μαρία, δεν πάμε καλά. Παμε για πολύ πρόωρη γέννα, θα κάνουμε ωρίμανση πνευμόνων μέχρι 32η εβδομάδα κι αν αντέξει ο τράχηλος«

Εκανα ότι μου λέγαν και δεν το έβαλα κάτω.

Τελικα ένα απόγευμα 33η εβδομάδα σπάσαν τα νερά. Πηγα στο νοσοκομείο, έκανα εισαγωγή και προσπαθησαν να τον κρατήσουν λίγο ακόμα, αλλά μάταια.

Με ενδοφλέβια αγωγή κι ο τοκετός συνεχιζόταν κανονικά.

Τελικα το επόμενο πρωί γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι, 2800 κιλα που δεν πρόλαβα να δω στιγμή, γιατί μπήκε στην μενν λόγω προωρότητας (33η εβδομάδα).

Είχα εξαιρετική ανάρρωση από την καισαρική, ούτε καν πονούσα! Οι μέρες τις ΜΕΝΝ όμως ήταν εφιάλτης… Παθαινα κρίσεις πανικού μόλις έφτανα στην πόρτα, έκλαιγα και δεν άντεχα να μπω. Η μυρωδιά, ο ήχος των μόνιτορ… όλα!!

Ακούμπησα την επιλοχειο κατάθλιψη. Δεν θα ξεχάσω την νύχτα που έπαθα κρίση πανικού και παρότι τηρούσα πρωτόκολλο άντλησης μητρικού γάλακτος για το μωρο, έκλαιγα και φώναζα να μου δώσουν ηρεμιστικό.

Τότε με πήρε αγκαλιά ο άντρας μου και ξάπλωσε στο πάτωμα δίπλα μου όλη νύχτα! ΟΛΗ ΝΎΧΤΑ!

Μου κρατούσε το χέρι και με χάιδευε! Δεν με άφησε δευτερόλεπτο.

Το άλλο πρωί δεν με άφησε να πάω εγώ στην μονάδα. Πήγε μόνος του και μετά μου έφερε φωτό και βίντεο του μωρού. Με έβαλε να μιλήσω με τον ένα τον γιατρό για να ηρεμήσω. Και τα κατάφερε. Με αποστασιοποίησε από την κατάσταση και με έκανε να σταθώ στα πόδια μου και τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Ο μικρός πήρε εξιτήριο από την μονάδα 12 ημερών. Πρώτη φορά αγκαλιά τον πήρα 10 ημερών!

Πλέον είναι 16 μηνών ταλιμπανακος. Το όνομα του το πήρε από την Παναγία που γιορτάζε την ημέρα που έκανα την αυχενική και που από τότε είναι προστάτιδα του.

Ηταν μια εγκυμοσύνη δύσκολη κι επικίνδυνη. Που αν δεν είχα δικό μου γιατρό, θα με είχαν βαλει να την τερματίσω. Δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ όσα πέρασα για χάρη του μωρού. Τίποτα απολύτως. Θα τα ξαναέκανα όλα από την αρχή αν χρειαζόταν.

Ευχαριστω πολυ την οικογένεια μου που στάθηκαν δίπλα μου σε όλα και φυσικά τον άντρα μου που με είδε στα χειρότερα μου και κάθισε μαζί μου και με σήκωσε πάλι!

Και κυρίως ευχαριστώ τον γιατρό μου που ήταν δίπλα μου σε όλα τα δύσκολα και τις πιο πολλές φορές αφιλοκερδώς!

Δόξα τω Θεώ και την Παναγία, με την βοήθεια τους βγήκα πιο δυνατή από αυτή την εγκυμοσύνη και είμαι δίπλα στα παιδάκια μου….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com