Πόνεσα μα… τα καταφέραμε!!
Ερχομενοι στο σπιτι λαμβανω την οδηγια απο τον παιδιατρο να θηλαζω 15λεπτα απο τον ενα μαστο και 15 απο τον αλλο, γιατι περισσοτερη ωρα δεν εχει αναγκη το μωρο και με αυτον τον τροπο δε μου κανει και μεγαλο προβλημα στις θηλες!
Εγω με κλαματα επικοινωνω με το τμημα μητρικου θηλασμου του Μητερα, μιας και δε μπορουσα να δεκτω οτι δε παιρνει βαρος λογω κακης ποιοτητας ή λιγοστης ποσοτητας γαλακτος (το γαλα λερωνε ολα μου τα ρουχα και εσταζε στο πατωμα ολη μερα) και τα κοριτσια προτεινουν να το παλεψω και σε τρεις μερες να ζυγισω το μωρο. Σε τρεις μερες το μωρο ειχε παρει 300γρ!!!
Περναει ακομα μια εβδομαδα και εκει που τα νευρα μου ειχαν γινει πια κουρελια και η κουραση μου ειχε χτυπησει κοκκινο… ΘΑΥΜΑ!!!
Ο μικρος μου ειναι σχεδον 3 μηνων ειναι 5μιση κιλα, με βαρος γεννησης 3260 και εξοδου απο το μαιευτηριο 3κιλα και μες στην καλη χαρα. Γελαει, στηριζει κεφαλι, εχει στρουμπουλεψει, κανει φωνουλες, χαρες, ψηλωνει, μεγαλωνει, πινει γαλατακι και αφηνει το στηθος να μπει «αγκου» και συνεχιζει..! Το πρωι ανα 4 ωρες περιπου, το απογευμα κανει ενα 6ωρο φαγητου και αλλο ενα τη νυχτα!!! Και ολα αυτα μονο με το γαλατακι της μαμας του!!!
Ο αποκλειστικος μητρικος θηλασμος δεν ειναι ευκολη υποθεση, ουτε και δυσκολη..! Θεωρω εγω προσωπικα ομως οτι ειναι το μονο δωρο που μπορω να κανω στο παιδακι μου για ολη του τη ζωη!!! Ημουν απο την εγκυμοσυνη παραπανω απο αισιοδοξη οτι θα θηλασω. Τα κλισε του τυπου «Δεν ειχα γαλα«, «Δε του εφτανε..» κτλ τα ακουω λιγο βερεσε καλως ή κακως. Ολες οι μανουλες, εκτος απο ενα μικρο ποσοστο λογω εξαιρετικων προβληματων υγειας, μπορουν να θηλασουν. Υπομονη, επιμονη, θεληση, συχνο πιασιμο του μωρου στο στηθος, και ολα θα πανε καλα!!!
Ζητω συγνωμη για το μεγαλο κειμενο και στελνω ολη μου τη θετικη ενεργεια σε οσες μανουλες εχουν κοινα προβληματα θηλασμου με μενα, να μην το βαλουν κατω.
Μαμα Μινα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφισβητεί πόσο καλό κάνει το μητρικό γάλα , αναγράφεται σε όλες τις συσκευασίες παιδικού γάλακτος "η καλύτερη επιλογή μετά το μητρικό γάλα". Σκοπός μας είναι να πούμε πόσο καλύτερες μαμάδες είμαστε εμείς που θηλάσαμε, πόσο το προσπαθήσαμε και άρα πόςο αγαπάμε το ζουζουνάκι μας περισσότερο από την άλλη μαμά; Αυτό το εγκώμιο θα βοηθήσει σε τίποτα μια νέα μαμά που προσπαθεί να βρει τους ρυθμούς του μωρού της, ή την σωστή θέση για να φάει το μωρό της; Ξέρεις κοπέλα μου εσύ που τα λες όλα τόσο εύκολα, τη ζωή της κάθε μιας από εμάς; Κατάφερες αυτό που ήθελες και μπράβο σου!!Έχεις βάλει στόχο να καταρακώσεις τις άλλες μανούλες, αν ναι νομίζω είσαι σε καλό δρόμο. Αν σε διάβαζα όταν το προσπαθούσα στην αρχή και πίστεψε με με πιο δύσκολες συνθήκες από τις δικές σου, πιο εύκολες όμως από κάποιες άλλες, δεν θα ήταν και ο,τι καλύτερο για την ψυχολογία μου. Ας σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο τώρα που γίναμε μαμάδες, ας μάθουμε να σεβόμαστε την επιλογή του καθενός καισαρική, φυσιολογικός, μπουκάλι, στήθος .... Και αν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε και μπορούμε ας το κάνουμε έμπρακτα! Και ναι θήλασα, πριν με κρίνετε και αποκλειστικά. Το πόσο, δεν θα το πω τώρα,μπορούμε να οργανώσουμε έναν διαγωνισμό της πιο άξιας μαμάς, να δοθούν και μερικοί τίτλοι , έτσι μήπως και ησυχάσουν μερικές που περιμένουν εναγωνίως αποδοχή!
mpravo sou kopela mou.egw thilasa thn korh mou 6 mhnes k tous 3,5 mhnes upefera apo ton pono k telika eixa mukhtes stis thiles...ax ti dyskolaaaaa otan to skeftomai anatrixiazw perasa polu dyskolaaaa
Μαμά Μίνα, πραγματικά η ιστορία σου είναι μια ελπίδα. Από τα άπειρα άρθρα και ιστορίες που έχω διαβάσει πια για το θηλασμό σπανίως οι θηλάζουσες με μύκητες στις θηλές καταφέρνουν να διατηρήσουν τον αποκλειστικό θηλασμό. Δυστυχώς είμαι πια κι εγώ βέβαιη ότι αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα, αλλά δεν είχα την τύχη να διαγνωστώ εγκαίρως. Μετά από έναν καλό τοκετό ξεκίνησα το ταξίδι του αποκλειστικού θηλασμού ευοίωνα και το μωράκι μου άρχισε να παίρνει αμέσως βάρος. Πετούσα στα σύννεφα. Όμως μια βδομάδα αργότερα άρχισε ο πόνος (πρώτα στον έναν μαστό και μετά και στους δύο) που ποτέ δε θα μπορέσω να ξεχάσω. Έκανα υπομονή, χρησιμοποιούσα λανολίνη και αργότερα σοδόνερο, κοχύλια για αερισμό (ήταν και καταχείμωνο) κ.τ.λ. Ο πόνος όμως συνεχιζόταν και ήταν ο φρικτότερος που έχω ζήσει (αντίστοιχος ακρωτηριασμού διάβασα αργότερα σε ένα άρθρο). Ο κάθε επόμενος θηλασμός μου προκαλούσε πια τρόμο, φώναζα, ούρλιαζα, έκλαιγα, βογκούσα. Κανένας πια στο σπίτι δεν άντεχε να με ακούει, παρά μόνο η μητέρα μου μου χάιδευε τα μαλλιά και μου έλεγε "Μη φωνάζεις παιδί μου, σε κοιτάει το μωρό..." Έλεγα μέσα μου "κρίμα να την αποκόψω τόσο γάλα που έχω" και όντως το γάλα έτρεχε ποτάμι. Όμως δε χρησιμοποιούσα ακόμα θήλαστρο για να εδραιώσω το θηλασμό. Έτσι επικοινώνησα με το κέντρο όπου είχα παρακολουθήσει σεμινάριο θηλασμού και ζήτησα μια σύμβουλο θηλασμού. Δυστυχώς όμως η σύμβουλος δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση και μας αποπροσανατόλισε πλήρως (ή την εκτίμησε και δεν μου το είπε, με την απορία θα μείνω). Έτσι έφτασα να σαραντίζω και να θηλάζω αποκλειστικά με φοβερό πόνο αλλά και αιμορραγία θηλών. Οι αντοχές μου πια είχαν μειωθεί και η ψυχολογία μου είχα φτάσει στο ναδίρ. Τις επόμενες 15 μέρες έγινε φανερό ότι ήταν πια αδύνατο να θηλάζω ελεύθερα λόγω του πόνου, ανακουφίστηκα κάπως με μια νέα κρέμα και τις ψευδοθηλές, αλλά η παραγωγή μου μειώθηκε, το παιδί δεν έπαιρνε πια το αναμενόμενο βάρος και με το θήλαστρο πονούσα σχεδόν εξίσου. 3 μέρες πριν να επιστρέψω στη δουλειά (part time τότε) βρέθηκα μπροστά σε πολλαπλό αδιέξοδο και κυρίως με ένα παιδί που πεινούσε και δεν έβρισκε πια γάλα παρά τις συνεχείς μαλάξεις. Κι έτσι ξεκινήσαμε μεικτή διατροφή. Ένα άσπρο σημαδάκι είχε εμφανιστεί ήδη πάνω στα ούλα της μικρής κι όλοι νομίζαμε ότι θα έβγαζε δόντι, αλλά δεν ήταν έτσι. Πήρε σχεδόν άλλους 4 μήνες για να εξαλειφθεί εντελώς ο πόνος και η αιμορραγία. Στον έκτο μήνα, μαζί με τα στερεά επαναγαλάκτιζα, αντί να απογαλακτίζω! Η πιτσιρίκα ήταν 10 μηνών όταν έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για τη μυκητίαση θηλών κι έπαθα σοκ! Όλα όσα είχα ζήσει εξηγούνταν ένα προς ένα με λεπτομέρειες. Ήταν όμως πια αργά. Με παρηγορεί ότι μικρή μου αποθήλασε εντελώς ομαλά στους 18,5 μήνες και ότι διαθέτει ένα λευκό βιβλιάριο υγείας παρόλο που πάει στον παιδικό από 21 μηνών. Με παρηγορεί ότι κι εγώ πρόλαβα να απολαύσω το θηλασμό για ένα χρόνο. Επίσης εύχομαι όλα αυτά τα κείμενα να βοηθήσουν κάποια νέα μανούλα. Μαμά Μίνα, καλή ανατροφή!
πραγματικα σε νοιωθω..ο πονος δε περιγραφεται..εσυ ησουν ακομα πιο πεισματαρα απο εμενα να θηλασεις τοσους μηνες με τοσο πονο!!! Ρωτουσα και εγω τους παντες. Επαιρνα ολων τη γνωμη και στο τελος εκανα αυτο που μου φαινοταν πιο σωστο. Για τη λυση του μελανιου δε μου το προτεινε κανεις..ουτε ο γιατρος μου, ουτε οι συμβουλοι. το βρηκα μονη μου σε καποιο φορουμ και ρωτησα τη μανα μου (θα γελασεις, ειναι κτηνιατρος), το χρησιμοποιουσε στα ζωα με μυκητες κατα κορον και μου λεει βαλτο, θα σωθεις!!! Μικρα μου λεει εσενα και την αδελφη σου αυτο βαζαμε στα συγκαματα, γτ οι μυκητες εκτος απο το στομα του μωρου κανουν και φοβερο συγκαμα. Ο δικος μου ευτυχως δεν ειχε τιποτα απο αυτα. Δε ξερω γιατι δε μου το προτειναν ποτε, ισως γτ κ αυτο οπως ολα τα φαρμακα εχει τα αρνητικα του.. και εγω το πηρα χαμπαρι εγκαιρως γτ μου ελεγαν ολοι ο θηλασμος δεν πονα..λεω για να ποναω κατι τρεχει..ή βαζω το μωρο λαθος ή κατι αλλο..Εβαλα θηλαστρο και επινα τσαι απο φυτικα βοτανα να μη χασω την παραγωγη και προσευχομουν, δεν κοιμομουν παρα μισαωρα ανα γευμα, ρακος, αλλα ξεμπλεξα ευτυχως. Απο ο,τι καταλαβαινω και οι δικοι σου κοποι λοιπον βρισκουν αντικρυσμα οπως καθε κοπος που γινεται με αγαπη πανω απο το προσωπικο συμφερον. πριν αποκτησω τον μικρουλη μου ελεγα πως δεν ειμαι ανθρωπος που αντεχει τον πονο και ουτε εχω υπομονη. πραγματικα ποσα μπορει να αναθεωρησουμε στη ζωη δε θα μαθω ποτε μαλλον..!! Να σου ζησει μαμα Ελπιδα να ειστε παντα καλα!!!
Μήνα, εμένα μου το πρότειναν το μελάνι για τα συγκάματα αλλά μου είπε η παιδίατρος και η φαρμακοποιός να το χρησιμοποιώ μόνο σε πολύ-πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ρώτησα γιατί, αλλά απάντηση σαφή δεν πήρα.
συμφωνα με ανα αρθρο που διαβαζσα, ελεγε οτι ευθυνεται για καρκινογενεσεις. ο γυναικολογος μου (ειναι φανατικος κατα των φαρμακων) μου ειπε να το βαλω αλλα να ξεπλενω πολυ καλα τη θηλη πριν το θηλασμο. οι μαιες στο τμημα μητρικου στο μητερα μου ειπαν αφοβα να το βαλω. τι να πω, καρκινογενεσεις κανουν πολλα, ευχομαι να μην εκανα λαθος που το χρησιμοποιησα. ξερω μονο οτι αυτο με απαλλαξε, τιποτα αλλο, ουτε διατροφη, ουτε κρεμες, ουτε η καλη υγιεινη.
Δε θελω να παρεξηγηθω, ειπα και στο αρθρο καθε μαμα επιλεγει το σωστο για το παιδι της και καλο ειναι να το υπερασπιζεται μεχρι τελους. Οι δηλωσεις του τυπου "Δεν εχω γαλα.." κτλ προκυπτουν συνηθως επειτα απο τη γνωμη καποιου παιδιατρου ή οποιουδηποτε τελοσπαντων προσπαθει να μας πεισει οτι η δικη του γνωμη ειναι η καλυτερη και να θυμαστε οτι οι περισσοτεροι γιατροι τεινουν προς τη φορμουλα γιατι ειναι απλα τα πραγματα για αυτους και λιγοτερη η ευθυνη απο το να τους ζαλιζουμε με προβληματα θηλασμου! Εσεις θα κρινετε τι ειναι σωστο για το παιδι σας και για εσας. Πολυ σωστα το παλεψες Αλικη, και δε νομιζω οτι πρεπει να αισθανεσαι αδικημενη. Ο καθενας εχει τα δικα του ορια αντοχης και ανοχης και οταν τα ξεπερναμε δεν ειναι παντα καλο. Εγω ειχα σκοπο να μοιραστω την ιστορια μου γιατι απλα ισως βοηθησει καποιες μαμαδες που το παλευουν και νοιωθουν να χανουν, οχι για να κρινω οσες διαλεγουν φορμουλα, αλλωστε δε θεωρω οτι η φορμουλα ειναι ο ευκολος δρομος (λογω αποστειρωσεων, χρηματων και επιπτωσεων στο μωρο και για πολλους ακομα λογους..)
Η ιστορία σου είναι παράδειγμα προς μίμηση. Τις δηλώσεις τύπου «δεν είχα γάλα», «δεν ήταν αρκετό», «το μωρό δεν έτρωγε καλά» κλπ. έχεις δίκιο, να λες ότι τις ακούς βερεσέ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι προκύπτουν από την λανθασμένη εντύπωση που έχουν όλες οι μητέρες νεογνών που προσπαθούν να θηλάσουν, ότι το μωρό τους δεν τρωει αρκετά. Είναι το κλασικό άγχος της θηλάζουσας. Αυτό σε συνδυασμό με την ταλαιπωρία, την αϋπνία, τον πόνο του πρώτου καιρού και κυρίως την κακή ή ελειπή πληροφόρηση, οδηγεί κάποιες μητέρες στην παραίτηση. Είναι γεγονός ότι ο θηλασμός χρειάζεται περίπου ένα δίμηνο για να εδραιωθεί. Μετά όλα αρχίζουν να λειτουργούν ομαλά.
εμενα για να εδραιωθει μου ειχαν πει να μη δωσω καθολου πιπιλα και μπιμπερο τις πρωτες 40 μερες. Ο παιδιατρος με επεισε λανθασμενα να τη δωσω απο την πρωτη κιολας επισκεψη του και φυσικα σε ενα τοσο μωρουλι δεν ειναι ευκολο να κοπει την εχει παρηγορια. Οσο για το μπιμπερο αγορασα τις calma και ηλπιζα να μη μου χαλασει ο θηλασμος!!! Περασαν 2 μηνες και απλα ημουν τυχερη που μπηκε το μωρο στο στηθος χωρις αλλα προβληματα. Ελπιζω να μπορεσω να τον θηλαζω τουλαχιστον μεχρι να γινει ενος ετους.
Κάποια στιγμή έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράψω κι εγω την ιστορία θηλασμού μου. Είχα μύκητες από ότι κατάλαβα αργότερα αλλά δεν το είχα καταλάβει με αποτέλεσμα να πονάω φριχτά για πάνω από 3 μήνες!!!! Γέννησα με καισαρική κι έλεγα τί καλή ανάρρωση είχα αλλά μπροστά στον πόνο του θηλασμού προτιμούσα να γένναγα χωρίς επισκληρήδιο! Τουλάχιστον θα πόναγα μόνο μερικές ώρες, όχι τόσους΄μήνες! ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ! Να σου ζήσει!
πραγματικα και εγω στην 5 διαστολη ζητησα επισκληριδιο, δεν αντεξα τον πονο..αλλα σαν του θηλασμου με μυκητες νομιζω οτι μπορω να γεννησω 10 φορες χωρις επισκληριδιο..λεμε τωρα!!!
Μήνα, εγώ ήμουν πιο τυχερή γιατί από 10 ημερών έμαθα πως το μωρό είχε μύκητες στη γλώσσα, οπότε ήξερα πως ίσως να κολλούσα κι εγώ. Οι μύκητες στο στόμα του μωρού φαίνονται σαν ασπρίλα η οποία δεν καθαρίζει όσο και να τρίβεις τη γλώσσα. Εμάς μας πήρε περίπου ένα τρίμηνο με αλοιφές μέχρι να απαλλαχθεί εντελώς από αυτούς. Εγώ πλενόμουν πολύ καλά κάθε φορά μετά το θηλασμό, αλλά μερικές φορές είχα κολλήσει. Και πόναγε σαν να σε σούβλιζαν. Μου πέρναγε όμως σε πολύ λίγες μέρες χρησιμοποιώντας την αλοιφή του μωρού. Αξιοθαύμαστο το πως άντεξες με τέτοιο πόνο για 40 μέρες. Ίσως δεν πάει αμέσως το μυαλό μας στους μύκητες γιατί ακούμε ότι ο θηλασμός στην αρχή πονάει. Ο θηλασμός με μύκητες δεν πονάει απλώς, σουβλίζει. Γι΄αυτό κορίτσια μου αν κάτι σας φαίνεται περίεργο να επιμένετε ότι πονάτε. Ακόμη κι η/ο παιδίατρος που πάτε το νεογέννητο μπορεί να το δει και να σας πει αν έχετε μύκητες στη θηλή.
πράγματι κι εγω κάπως έτσι την πάτησα γιατί όλοι μου έλεγαν ότι πονάει στην αρχή και κάνε υπομονή και δεν είχα καταλάβει ότι ΔΕΝ ήταν λογικό να πονάω τόσο! Το κατάλαβα κοντά στο δίμηνο φαντάσου!
Tι λες τώρα? Δύο μήνες έτσι και μπόρεσες να συνεχίσεις? Τελικά μάλλον κάνουμε κακό λέγοντας ότι ο θηλασμός πονάει στην αρχή, χωρίς να λέμε πως υπάρχουν και περιπτώσεις που πονάει γιατί κάτι δεν πάει καλά.
Τί δύο μήνες; απλά δύο μήνες πόναγα ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ, συνολικά μετά τους 3 με 3,5 άρχισα να στρώνω. Συνήλθα εντελώς στον 5ο που νοσηλευτήκαμε στο Μητέρα με βρογχιολίτιδα και ξεπέρασα και φόβο και ντροπές και πόνο θηλάζοντας όρθια, καθιστή, ξαπλωτή κι όπως γινόταν για να μην του βγάλω τους καθέτήρες! Απλά από δική μου χαζομάρα καθαρά και πιθανότατα επιλοχεια δεν άκουγα τις σωστές συμβουλές για τον σωστό τρόπο περιποίησης των πληγωμένων μου θηλών μόνο στάθηκα στο ότι στην αρχή πονάει. Δεν φταίνε όσοι μου το έλεγαν, εγω είχα επιλεκτική ακοή και παιδευόμουνα τσάμπα...
Σαν να με διαβάζω....μόνο που εγώ γέννησα στις 11/09....καισαρική μετά από 14 ώρες προσπάθειας φυσιολογικού με τελεία διαστολή....θηλάσαμε αποκλειστικά από την αρχή....λόγω σχεδόν επίπεδων θηλών έβαλα ψευδοθηλές κ έσκασαν οι δικές μου από κάτω γιατί στο "Μητέρα" στην πόλη μου είναι σχεδόν άσχετες οι μαίες από θηλασμό. Βγαίνοντας από την κλινική (κ συνεχίζοντας τις ψευδοθηλές κ κρέμα λανολίνης) το μωρό συνέχιζε να χάνει βάρος....φυσικά είχα τρελαθεί κ βρισκόμουν κ σε επιλόχειο μελαγχολία.....το μωρό όλη μέρα στο στήθος κ να χάνει.....το γάλα να μου λερώνει τα ρούχα κ να μην καταλαβαίνω γιατί....η παιδίατρος πρότεινε ξένο...δώσαμε 2 φορές...τη μια ήπιε 10 μλ κ τη δεύτερη 30 μλ, τα οποία τα έβγαζε μετά κ το μπιμπερό το έπαινε με πολύυυυυ ζόρι.....κάποια στιγμή ενδιαφέρηκε η παιδίατρος να δει πως θηλάζω κ είδε τις ψευδοθηλές.....μου είπε αν της παρατήσω γιατί το μωρό καταπινε αέρα αντί για γάλα....σε 3 μέρες πήρε κ ο δικός μου 300 γρ.....πονούσα αλλά θήλαζα, έβαζα λανολίνη συνέχεια.....μετά ξεκίνησε ο αφόρητος πόνος!!!!!! Από περιγραφές σε άρθρα στο ίντερνετ κ κουβέντα με σύμβουλο θηλασμό έμαθα για τον καντίτα....ξεκίνησα αλοιφή στο στόμα του μωρού κ στο στήθος (ξέπλυμα πριν κάθε θηλασμό) κ φυσικά πολύ αυστηρή διατροφή.....έτρωγα πολύ συγκεκριμένα πράγματα κ μετά από 4 μέρες περίπου είδα καλυτέρευση....συνέχισα τη θεραπεία για 3 εβδομάδες....φυσικά έχασα όλα (κ παραπάνω) τα κιλά της εγκυμοσύνης. Αυτό 1,5 μήνα πριν......τώρα ο πόνος ξαναξεκινάει δειλά δειλά. Δε θα αντέξω να ξαναθηλάζω κ να κλωτσάω το τραπεζάκι του σαλονιού απο τον πόνο για να μη φωνάξω......ξεκίνησα ξανά την κρέμα στο στήθος κ τη διατροφή. Είχα ξεχαστεί κάμποσο καιρό κ το παραέκανα με τη ζάχαρη. Αλλά δε θα του περάσει αυτή τη φορά. Για την ιστορία..... ο γιος μου γεννήθηκε 3680.....μέτρηση στον παιδίατρο 2 μηνών 6.180 με αποκλειστικό θηλασμό.....παρά το γεγονός ότι είχα γάλα για 2 παιδιά στην αρχή, με το θήλαστρο τις περισσότερες φορές δεν έβγαζα σταγόνα ούτε για δείγμα. Άλλωστε το μωρό σου φτιάχνει την παραγωγή όχι το θήλαστρο. κ ναι μπορούμε όλες με την κατάλληλη καθοδήγηση να θηλάσουμε.
Πόπο βρε Μαρία πως την άντεξες τη δίαιτα της κάντιντα? Ούτε μια μέρα δεν μπόρεσα να την κάνω σωστά. Δε σε αφήνει να τρως τίποτα, αλλά το έχω ακούσει και από άλλους ότι βοηθάει απίστευτα πολύ!
Κοριτσάρα μου ΜΠΡΑΒΟ! Σε θαυμάζω! Εγώ δυστυχώς δεν τα κατάφερα τόσο καλά! Δε με ένοιαζε ο ΑΦΟΡΗΤΟΣ πόνος, οι ματωμένες θηλές, το...σπασμένο δόντι μου για να αντέξω τον πόνο, η απίστευτα εξαπλωμένη ακμή λόγω ορμονών. Όχι δε με ένοιαξε τίποτα από όλα αυτά! Όταν όμως μετά από 2 εβδομάδες αποκλειστικού θηλασμού το μωρό μου έχασε άλλα τόσα γραμμάρια από όσα είχε ήδη χάσει στην κλινική έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Ναι το πάλεψα, έστω και με συμπλήρωμα, είχα βοήθεια, είχα συμβουλές (καλές αλλά και παράλογες), αλλά έχασα κάποια στιγμή το θάρρος μου και το κουράγιο μου στον αποκλειστικό θηλασμό και συνέχισα θηλασμό και συμπλήρωμα. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω τι πήγε πραγματικά τόσο λάθος, αλλά αυτό που λες ότι δεν έφτανε το γάλα ίσως να με αδικεί λίγο. Το παιδί ήταν κολλημένο επάνω μου, το θήλαζα και μετά από λίγο χτυπιόταν στο κλάμα από την πείνα. Το ξαναέβαζα και το έρημο ρουφούσε σαν το τρελό και δεν έβγαζε τίποτα. Την επόμενη ημέρα έπαιρνα χάπια μαγιάς και το στήθος μου έτρεχε γάλα και έδινα πλήρη γεύματα. Μετά από λίγο όμως πάλι άδειο...Και το θήλαστρο...άδειο και αυτό, μονίμως! Ίσως είναι καλύτερα να μην κρίνουμε εκ του ασφαλούς, γιατί δεν γνωρίζουμε όλες τις πλευρές! Όπως και να έχει και πάλι μπράβο σου!
Αλίκη, θήλασα υποχρεωτικά με ένα μωρό που ήθελαν να το βάλουν στη ΜΕΝΝ γιατί είχε χάσει πέραν του επιτρεπτού βάρους όσο ήμασταν στο μαιευτήριο (τελικά δεν το έβαλαν γιατί δε συμφωνήσαμε). Γάλα νόμιζα πως δεν είχα. Στο θήλαστρο δεν έβγαινε τίποτα και το στήθος δεν έτρεχε ποτέ και ήταν μονίμως πλάκα. Καμία ένδειξη ότι μπορεί να παράγει γάλα. Το μωρό ρυφούσε λίγο-λίγο αλλά έδειχνε συνέχεια να πεινάει. Ειδικά από τον 4ο μήνα και μετά η πείνα του είχε καταντήσει ανυπόφορη. Γκρίνιαζε όλη μέρα, αλλά συνέχιζε να παίρνει βάρος. Όσο κι αν δεν έτρεχε γάλα από το στήθος και όσο κι αν ήταν φανερό ότι πεινούσε το μωρό, αυτό συνολικά έπαιρνε βάρος κι ας υπήρχαν και φάσεις που έχανε. Νομίζω πως δε θα είχα μπει καν στη διαδικασία να τα δοκιμάσω όλα αυτά και να δω στην πράξη πως δεν πρόκειται για μύθους αν δεν είχα πειστεί ότι ο θηλασμός του ήταν μονόδρομος. Είχα δύο επιλογές για το συγκεκριμένο παιδί: αντιαναγωγικό γάλα ή θηλασμό. Οι απόψεις των γιατρών διχασμένες. Ευτυχώς το δικό μου παιδί έκανε εμετό και το αντιαναγωγικό και ευτυχώς δεν έκανε έμετό το μητρικό γάλα όταν το έπινε λίγο-λίγο. Την απάντηση μου την έδωσε εύκολα από μόνο του και σε αυτό ήμουν πολύ τυχερή γιατί ακούω αλλους με το ίδιο πρόβλημα να είναι πραγματικά μπερδεμένοι με τα όσα ακούνε. Αν το παιδί δεν είχε πρόβλημα με εμετους, με τις ίδιες συνθήκες θηλασμού και γνωρίζοντας το πόσο αγχώδης είμαι, σιγουρα θα είχα δώσει και ξένο γάλα αμέσως με το που αρχισε η κατηφόρα του βάρους μετά τη γέννηση. Δε θα ήθελα να πειραματιστώ. Όμως, επειδή αναγκαστικά πειραματίστηκα μπορώ να το πω με σιγουριά πως δεν πρόκειται για μύθο όταν λένε πως μπορείς να θηλάσεις κι ας μη φαίνεται να έχεις γάλα. Για να καταλάβεις ένδειξη ότι το μωρό τρώει είχα μόνο από το βάρος του, το οποίο όπως σου είπα δεν ήταν πάντα ανοδικό, αλλά συνολικά ήταν πολύ ικανοποιητικό. Απορούσα κυριολεκτικά που βρίσκει γάλα να πιει κι όμως έπινε. Πιο "καθαρό" θηλασμό (χωρίς ίχνος κυλίδας γάλατος στα ρούχα μου χωρίς να λερώνεται καθόλου το μωρό όταν τρώει) δε θα μπορούσα να φανταστώ.
Nina μπράβο για το κουράγιο σου! Εγώ δυστυχώς δεν έχω τόσο θάρρος και για να είμαι ειλικρινής, δεν θα είχα τη δύναμη να βλέπω το μωρό μου να χάνει βάρος και να μη του δώσω ξένο. Όπως και έγινε. Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι είμαι σωστή, όμως ακόμη και τώρα, μετά από τόσο καιρό όταν ανατρέχω σε εκείνες τις ημέρες νομίζω πως το ίδιο θα έκανα. Νομίζω πως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και κατά πόσο πιστεύεις στο θηλασμό. Εγώ προσωπικά όταν μετά από τις πρώτες μετρήσεις έβλεπα το μωρό μου να χάνει συνέχεια βάρος και εκεί που είχε γεννηθεί κάτασπρο να έχει μαυρίσει έδωσα ξένο γάλα με πάρα πολλές τύψεις, κλάμα και ένα απέραντο αίσθημα αποτυχίας. Όταν το είδα αμέσως να παίρνει βάρος, να βγάζει βλεφαρίδες, να ανοίγει το χρώμα του, αποφάσισα πως θα συνδύαζα θηλασμό και φόρμουλα. Για να μην πω πως η όλη εμπειρία με χτύπησε και ψυχολογικά και μαύριζα κι εγώ μαζί με το παιδί! Μια πολύ κακή περίοδος που θέλω να την ξεχάσω!
Πιο κουράγιο βρε? Για πρακτικούς λόγους το έκανα. Όσο έκανε εμετό έχανε κι άλλο βάρος, οπότε δεν είχα γάλα σκόνη να μπορώ να του δινω γιατί το έκανε εμετό. Αν το δεχόταν θα του το έδινα, ακριβώς όπως το έδωσες κι εσύ και για τους ίδιους λόγους που το έδωσες κι εσύ. Η ανάγκη με έκανε να πειραματιστώ.
Και για να σε πείσω ότι το ίδιο πράγμα θα έκανα. Μόλις άρχισε τα στερεά τον τελειώσαμε το θηλασμό. Αραίωνα λίγο γάλα-σκόνη μέσα στο φαγητό και γάλα ξαναείπιε 10 μηνών. Αν είχα πραγματικά κουράγια θα το κρατουσα κι άλλο. Μιλάμε για πολύ πείνα και για πολύ κλάμα κι εμένα μου φαινόταν όλο και πιο δύσκολο. Οπότε στην πρώτη ευκαιρία σταματήσαμε. Είχα με τον καιρό όλο και λιγότερο γάλα. Πάντως η αλήθεια είναι ότι ο θηλασμός με εγκατέλειψε όταν τον εγκατέλειψα κι εγώ. Αυτό ήθελα να πω πως δεν είναι ακατόρθωτο τελικά.
Εμένα το γλυκάκι μου είτε μπιμπερό έδινα, είτε στήθος τα έπαιρνε όλα! Και παρόλο που είχα ανεπαρκές γάλα και έδινα συμπλήρωμα το μητρικό μου κόπηκε όταν αποφάσισα εγώ να το κόψω! Αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί όλοι μου έλεγαν θα κοπεί από μόνο του με το συμπλήρωμα. Και όποιος πει ότι δεν θήλασα αποκλειστικά για ευκολία (το άκουσα κι αυτό να είμαι ειλικρινής) θα τον έβαζα να έρθει λίγο στη θέση μου: Να θηλάζω, να αδειάζει το στήθος, άντε το έβαζα στο άλλο και όταν τελείωνε κι από εκεί και κλαααααααααμα το μπεμπέ, έτρεχα να ετοιμάσω το γάλα, ζέσταινε ξεπάγωνε, ανακάτευε! ΟΥΦ! Δεν είχε τελειωμό η κούραση! Βάλε και την αποστείρωση,βάλε και τα λεφτά για το ξένο γάλα, ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Χαχα! Όπως και να έχει να είσαι καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου! Και όλες οι μανούλες!
Αυτό είναι ψέμα. Δεν κόβεται απαραίτητα το γάλα επειδή κάποιος δίνει και ξένο. Πολλές φίλες μου το έκαναν έτσι, ειδικά όσες είχαν 2 παιδιά και η κούραση τις ξεπερνούσε. Έδιναν το νυχτερινό γάλα σε σκόνη για να τις βοηθάει ο άντρας τους και να κοιμούνται λιγάκι. Έτσι κατάφεραν να θηλάσουν πάνω από έξι μήνες. Νομίζω πως δεν έχει νόημα η εξόντωση απλώς για να πει κάποιος ότι θήλασε μόνο αποκλειστικά. Κανονικά δεν πρέπει να είναι δύσκολος ο θηλασμός και διαφωνώ με την εικόνα που μας περνάνε. Μας βάζουν στη διαδικασία της σύγκρισης (αυτή πονούσε και θήλασε τόσους μήνες, εσύ γιατί δεν αντέχεις). Αν μας έλεγαν πως ο θηλασμός είναι κάτι ωραίο και εύκολο, θα ξέραμε πως το να πονάς σημαίνει ότι κάτι δε δουλεύει καλά και θα ζητούσες πιο εύκολα βοήθεια. Και πολλές φορές πονάς γιατί δεν ήξερες πως να προστατεύσεις τις θηλές από τον τραυματισμό, γιατί δε βάζεις το μωρό καλά ή για τους μύκητες που μας είναι τελικά μάλλον μας είναι εντελώς άγνωστοι στο θέμα θηλασμού.